Parehong mugto ang kanilang mga mata. Nakatulugan nila ang pag-iyak, pero kahit papaano ay naging magaan ang kanyang kalooban. Nasabi na niya ang lahat kay Syete at walang nagbago sa pakikitungo nito sa kanya. Mas lalo itong naging sweet at maalaga sa kanya. Wala na siyang ibang lalaking hihilingin sa kanyang buhay. She's wearing a plain white Gucci shirt paired with silky black jeans and her Balenciaga heels. Ngayon ang plano nilang pumunta sa apartment niya. Gusto iyong makita ni Syete. "I thought we will have our shopping today." Malungkot na sabi ng ina ni Syete. Nasa hapag silang buong pamilya.Ngumiti siya. Mabuti nalang at nagawa niyang itago sa likod ng concealer ang eyebags niya kung hindi alam niyang magtatanong ang mga ito. "Yes po, mamaya po pagbalik na'min.""Hindi kami magtatagal, mom. Don't worry about it." Tulad ng lagi nitong ginagawa ay nilagyan siya nito ng pagkain sa pinggan. Kahit pigilan niya ay hindi ito nagpapigil. R

ABOT LANGIT ang ngiti nila pareho ng kanyang future mother in law. Natupad din ang gusto nitong na magshopping sila. Matapos nilang magdate ni Syete, na sobrang naging masaya siya ay ang ina naman nito ang nakasama niya kinahapunan. Malapit na ang gabi ng makauwi sila. Nalula siya sa presyo ng mga pinamili nila. Para silang mga batang nagpilitan bago siya nito napapayag na bilhan ng mga mamahaling damit. Sa totoo lang ay hindi niya iyon kailangan dahil kahit sa tyangge lang siya bumili ng mga kasuotan ay ayos na ayos na.But, Mrs. Castillion is always a Castillion. Pabiro pa siya nitong sinabihan na magtatampo ito kapag hindi siya pumayag. She wants to please her mother-in-law like her own mother, she has no choice but to agree. "Pagpasensyahan mo na ang anak ko, ganyan talaga ang mga 'yan mga mana sa ama, mga paranoid pagdating sa mga babaeng mahal nila," natatawang sambit nito bago inilapag ang mga paperbag sa couch. "Ayos lang po, masasanay rin po siguro ako." Kanina ay napansin

AKMANG lalapit ito sa kanya pero sumigaw siya. Ayaw niyang makita ito, ayaw niyang muling mapalapit sa balat nito. "Layuan mo ako, layuan mo ako." Halos magwala na siya. Nakita niya ang pagguhit ng sakit sa mga mata nito, pero wala iyon sa sakit na nararamdaman niya ngayon. Halos mamilipit siya sa paghagulhol. Pakiramdam niya ay lumulutang ang kanyang isip, wala siyang matinong maisip. Para siyang paulit ulit na pinapatay habang humihinga. Mariin niyang kinagat ang labi, kuyom ang mga kamao. Mas lalo siyang napapahikbi kapag nakikita ang mga larawang nagkalat sa sahig. Siguro'y itinapon iyon ng kung sino sa dalawa habang nagtatalo. "La-Langga," sambit ni Syete. Nagtangka ulit itong lumapit sa kanya pero umatras siya upang mapalayo dito. Kung noon ay ayaw niyang makita ang mga luha nito, ang nasasaktan nitong ekspresyon ngayon ay nasasabi niyang dapat lang iyon sa lalaki. "Wag mo akong tawaging langga," umiling siya habang pinagsisisihan a

NAG-IWAS ito ng tingin. "Pero, nahuli ako. Hindi ko siya napigilan."Humigpit ang pagkakahawak niya sa envelop na inaabot nito. "Siya lang diba? N'ong mga panahon na 'yon alam kong hindi lang iisang tao ang pumasok sa kwartong pinagdalhan sa'kin."Kinabahan siya dahil hindi pa rin ito makatingin deritso sa kanyang mga mata. "Marami sila pero pakiramdam ko iisang tao lang ang gumalaw sa'kin. Diba?" Pilit niyang kinukumbense ang sarili. Nandoon pa rin ang pakiramdam ng mga pangyayaring 'yon, maraming boses ang narinig niya kaya't naguguluhan siya kung tama ba ang pakiramdam. Seryosong ibinalik nito ang tingin sa kanya. "Bakit parang hindi ka sigurado?""Sigurado ako," diin niya. "Pero gusto kong makumpirma mula sa'yo. Si Syete lang diba?" Natatakot siya sa magiging sagot nito. Nagkibit balikat ito. Napamura siya, nagulat rin siya sa lutong ng mga salitang lumabas sa kanyang bibig. "Bakit ayaw mong sabihin? Gusto kong kasohan ang iba

HINAHAPLOS ni Maria ang kanyang tiyan habang nakatanaw sa bintana ng hospital. Kagigising niya lang at nag-iisa siya sa kanyang kwarto, taimtim siyang nagdarasal at nagpapasalamat sa Diyos na ligtas ang kanyang anak. Wala siyang sakit na nararamdaman sa sinapupunan kaya't alam niyang mabuti ang lagay nito. Narinig niya ang pagbukas ng pinto ngunit hindi niya iyon nilingon. Naluluha siya, ramdam niya ang mga bisig ni Syete na nakayakap sa kanya bago siya tuluyang mawalan ng malay. Kailan kaya darating ang araw na magagawa niyang makalimutan ang mga haplos nito? Gusto niya nga bang kalimutan?"Mari," pamilyar na boses ni Tari. Pinahid niya ang mga luha at humarap dito. Kasama nito ang doktor. Lumapit ito sa kanya na may ngiti sa labi. "Glad you are awake, Mrs. Castillion."Natigilan siya sa sinabi nito, may kirot na dumaan sa kanyang dibdib. "Ba-Bayubay po." Hindi siya nagtaka kung bakit iyon ang itinawag nito sa kanya, naging laman sila