บททั้งหมดของ Craving For Love: บทที่ 111 - บทที่ 120

THIRD PERSON POV Mag-isang nakaupo si Aldric sa locker room ng football team. Nakasentro ang atensyon niya sa makinang na singsing na suot na binigay sa kanya ng misteryosong tao. Hindi niya matukoy ang dahilan kung bakit binayaran siya para suotin ‘yon. Basta ang alam lang niya ay tutulungan siya ng taong ‘yon para makuha ulit ang ex niyang si Ara. Malalim siyang huminga at sumandal sa kinauupuan. Gusto na niyang itigil ang ginagawa niya dahil kung ano man ang plano ng misteryosong taong ‘yon ay tiyak siyang ikapapahamak ‘yon ng ex niya. Ang babaeng tinangka niyang saktan pero nahulog ang loob niya kalaunan. “Pre, nand’yan ka pa pala. Hindi mo ba panonoorin si Ara na mag-perform? Nagsisimula na ang cheerleading competition,” bungad sa kanya ng kaibigang si Morris. Pinupunasan nito ang basang buhok gamit ang towel. Katatapos lang nito sa shower. Ngumiti si Aldric. “Manonood ako. Hinihintay lang kitang matapos para ma-lock ko na ang pinto. Sabay na tayong pumunta.” Nagtaka s

MARCO POV ‘Dalawampu ang sugatan sa nangyaring aksidente sa open field ng Northford University. Kasagsagan ng performance ng NU Blue Tigers para sa taunang cheerleading competition nang matumba ang malaking billboard kaya halos myembro rin ng nasabing cheerleading squad ang casualties. Alisto naman silang naisugod ng medical personnel ng eskwelahan sa St. James Hospital kaya maswerte rin na walang binawian ng buhay. Iniimbestigahan na ng awtoridad ang puno’t dulo ng pagkatumba ng nasabing billboard. Pansamantalang ipinatigil ang selebrasyon ng Sportsfest sa naturang unibersidad para na rin sa seguridad ng lahat,’ mahabang salaysay ng babaeng reporter sa radyo. Mabigat akong huminga matapos marinig ‘yon. Kalat na agad ang nangyaring aksidente sa eskwelahan kani-kanina lang. Mahigpit ang pagkakahawak ko sa manibela at halos paliparin na ang kotseng minamaneho sa kahabaan ng Jenzen Avenue. Daig ko pa ang pakikipagkarera sa pag-iwas at pag-overtake sa mga sasakyang nakaharang sa daan.

THIRD PERSON POV Tulak-tulak ni Samara ang wheelchair ng ex niyang si Aldric. Medyo mabigat ang ambiance sa loob ng ospital kaya napagdesisyunan nilang magpaghangin na muna sa garden. Nakauwi na ang iba nilang schoolmates na nagamot na ng mga doktor. Ang mga nagtamo naman ng malalang injury ay nagpapahinga na muna. Sumilong silang dalawa sa ilalim ng punong acacia. Pinwesto ni Samara si Aldric sa tabi ng bench kung saan siya umupo. Nakangiti nilang pinagmasdan ang magandang tanawin ng paligid. “Mimi, ipasa mo rito ang bola,” sambit no'ng batang paslit habang nakikipaglaro sa mga kaedad niya. Pinagpasa-pasahan nila ‘yong rubber ball. Mabigat na huminga si Samara. Naiilang siya at halos hindi makatingin kay Aldric. Alam niya kung gaano kamahal ng binata ang larong football. At dahil sa kanya ay hindi na nito magagawang mag-enjoy sa field. Kung nakagalaw lang sana siya agad no'ng sandaling ‘yon bago bumagsak ang billboard. Kung nakatakbo lang sana siya nang mabilis para ilig

MARCO POV Pagaspas ng nunchaku ang pumupuno sa kabuuan ng training room. Ang tunog ng kahoy na tumatama sa hangin ay halos kasabay ng mabilis na pagtibok ng puso ko. Pawis na pawis ako, pero hindi ko ‘yon alintana. Ang bawat pag-ikot at bawat paghampas, ay sumisimbolo ng galit at pagkadismayang bumabalot sa akin na dulot ng usapan namin ng ina ko sa dinner kanina. ~ Isang mahabang mesa. Puno ng pagkain at pinapalibutan ng nakahilerang tagapagsilbi. Paborito ko ang mga nakahain pero nahihirapan akong nguyain. Hindi ko alam kung naninibago lang ako sa pagbabalik ng dati kong buhay o binabagabag ako ng presensya ni Mommy. Nakasuot pa rin siya ng magarbong kasuotan at maingat na hinihiwa ng kutsilyo mamahalin niyang steak. Sa kalagitnaan ng pagkain namin ay huminto siya at tumitig sa akin. Tila may importanteng sasabihin. ‘Alam kong hindi ka makukumbinsi ni Jill kaya ako na mismo ang magsasabi sa ‘yo. Gusto ko na sa kanya ka ikasal,’ kaswal nitong sambit na akala mo nag-uutos la

SAMARA POV Natigilan ako nang makita si Manang Letty sa kusina. Abala siya sa maraming hugasin at walang kasama. Busy ata ang ibang katulong kaya siya na lang ang gumawa. Kinuha ko ang gloves at apron sa tabi para tulungan siya. Pagkalapit sa kanya ay kinuha ko ang sponge para sabayan siya sa pagsasabon ng mga pinggan. “Tulungan ko na po kayo,” sambit ko. Nagulat siya no’ng una akong makita. Pero ngumiti na rin siya kalaunan at hindi na ako kinontra pa. “Oh, siya, sige. Mag-ingat ka at baka makabasag ka,” paalala niya sa akin. Medyo mabagal ang pagsasabon ko kasi hindi ako sanay. Maging ang pagbaba ko ng sinabunang pinggan sa tabi ng sink ay dahan-dahan. Mahinang tumawa si Manang Letty na tila aliw na aliw sa akin. “Dalaga ka na, pero parang ikaw pa rin ang batang inalagaan ko noon. Tanda mo noon na hindi mo magawang humiwalay sa akin?” paninimula niya ng usapan. Ngumiti ako. Masasabi ko na close nga kami ni Manang Letty. “Sina Tita Olivia kasi ay laging umaalis d