บททั้งหมดของ Craving For Love: บทที่ 121 - บทที่ 130

SAMARA POV Nanlalamig ang dalawa kong kamay habang naghihintay sa labas ng emergency room. Hindi mapakali ang dibdib ko dahil sa labis na kaba kung magiging okay lang ba si Daddy. Ilang magagaling na doktor at nurses din ng St. James Hospital ang nagtulong-tulong para mapabuti ang kalagayan niya. Sa silyang kaharap ay nakaupo ang nag-aalala ring si Monica. Inaalo siya ng iilan naming maids. Hindi masyadong matao ang ospital kaya kami-kami lang din ang nasa hallway. Nagdarasal ang ibang katulong sa tabi. Maya-maya, dumating sina Manang Letty at Kakai. Kasunod nila sina Luchi at Atty. Santivanez na halatang nabigla sa nangyari. “Is he stable now?” agad na tanong ni Atty. Santivanez sa akin. Umiling ako at mabigat na huminga. Hindi ko rin alam kung anong isasagot sa kanya. “Hindi ko alam, Kuya Trevor,” tugon ko na lang. Pinaglapat niya ang labi at pilit na pinakalma ang sarili. Ramdam niya ang sakit na nadarama ko kaya hinayaan na muna niya akong mapag-isa. Lumapit siya kina

THIRD PERSON POV Umuuga ang Toyota Hilux sa parking lot ng Grand Hann Hotel. Maririnig ang halinhinang ungol ng parehong walang saplot na sina Mrs. Licaforte at ng kalaguyo niyang si Atty. Santivanez. Pawis na pawis at uhaw na uhaw sila dahil sa pagniniig. Ilang oras na nilang niroromansa ang isa't isa at hindi nila alintana ang agwat ng kanilang edad. “Uhmm, Trevor…” paos na sambit ng ginang habang dinadampian ng nakakapasong halik ang kanyang leeg at likuran. Kasabay nito ang sunod-sunod na pag-ulos ng lalaki na nagpapayanig sa kanilang sinasakyan. Hindi mawari ni Mrs. Licaforte kung sa bintana ba siya kakapit o sa manibela. Basta ang alam niya lang ay halos mapugto na ang hininga niya sa sobrang sarap. “That’s it, moan my name,” mapanuksong tugon ng lalaki habang nilalabas masok ang maugat niyang kárgada sa masikip at naglalawa ng bukana ng ginang. Ito ang patago nilang ginagawa. Sa harap ng iba ay empleyado at asawa ng boss ang turingan nila. Ngunit iilang palihim na p

THIRD PERSON POV “Mommy,” matamlay na tawag ni Monica sa ina nang dumaan ito sa tapat niya. Nakita niya ang ginawa nito kina Samara at Manang Letty. Aaminin niyang naiinggit siya sa stepsister niya pero grabe naman ata na paratangan ang mga ito ng krimen na ‘di naman nila ginawa. Hindi niya maintindihan ang mommy niya. Bumaling si Mrs. Licaforte sa kanya. Agad na napakunot ang noo nito nang makita ang reaksyon ng mukha niya. “Anong itsura ‘yan, Monica? ‘Wag mo sabihing naaawa ka sa matandang ‘yon?” pagsusungit nito. Ang pinakaayaw niya sa anak niya ay ang pagiging mahina nito. Napabuga ng hangin si Monica dahil sa bigat ng pakiramdam niya. “Kailangan ba talagang umabot sa gano'n, Mommy? Mali naman ata—” “Mali?” agad na pagputol ni Mrs. Licaforte sa sinasabi niya. “Kung sakaling nagkabaliktad ang posisyon niyo ni Ara at ikaw ang walang mana, ‘yon ang mali. Alam mo namang ginagawa ko lang ang lahat ng ito para sa kapakanan mo, Monica. Unahin mong kaawaan ang sarili mo bago ang

SAMARA POV ‘Two old friends meet again, wearin' older faces~’ “Aray, ano ba?!” asik ng babaeng nakabangga ko sa daan. “S-Sorry,” hinging paumanhin ko na hahawakan sana siya pero tinabig niya ang kamay ko. “Tatanga-tanga,” pairap niyang dagdag saka siya umalis. Napabuntong-hininga na lang ako sa nangyari. Kung ordinaryong araw lang sana ay makikipagbangayan ako sa kanya. Pero ngayon, gusto ko munang mapag-isa. Hindi pa ako nakakapagdesisyon sa sinabi sa akin ni Atty. Santivanez. Pwede kong kunin ang kopya ng cctv footage ng pag-alis at pagpasok ni Kakai sa mansyon na siyang magpapawalang sala kay Manang Letty. Ngunit sa palagay ko, mas lalala lang ang sitwasyon. Ang masasangkot kasi ay ang mismong stepsister at madrasta ko. Ayokong bigyan ng panibagong problema si Daddy. Napag-usapan namin na ‘wag na munang sabihin sa kanya ang nangyari at itago na lang kung ano mang nadiskubre namin. ‘Mas mabuting patayin na lang ang apoy habang hindi pa ito nagliliyab,’ naalala kon

MARCO POV “Wow, mukhang ang sarap tingnan,” namamanghang sabi ni Ara habang nakatingin sa tatlong kaldero ng nilagang baka sa gitna ng mesa. Binili ko para sa kanya. Dumaan kasi kami sa nirekomenda niyang restaurant. “Kain ka lang, ‘wag kang magtitira,” pang-eengganyo ko sa kanya. Noong kinuwento sa akin ni Jill kung gaano kalakas kumain ng nilagang baka ang nobya ko, ay hindi ako naniwala. Kako, mahinhin kumain si Ara. Pero ngayong nakikita mismo ng mga mata ko na makailang beses siyang pabalik-balik sa kaldero para magsandok ng ulam, sa palagay ko, totoo nga. May mga bagay pa pala akong ‘di alam sa kanya. “Kain ka rin, oh. Puno pa ‘yong isang kaldero,” pag-aalok niya sa akin habang nginangatngat ang hawak na mais. Oo, isa, dahil malapit na niyang maubos ‘yong dalawa. Parang tama nga na magpanggap na muna akong bulag dahil mas komportable siyang gawin ang gusto niya. “Ayos na ako rito sa lumpia. Kumain naman ako kanina,” pangiting tugon ko sa kanya. Pinaglapat niya an