บททั้งหมดของ Craving For Love: บทที่ 81 - บทที่ 90

MARCO POV Ipipikit ko na rin sana ang mga mata ko at matutulog sa tabi ni Ara nang pumasok sa kwarto ang dalawang nurses na siyang tumulong sa akin na nagbihis kagabi. Lumapit silang dalawa sa kinaroroonan naming dalawa ni Ara habang nakangisi. May dala-dala silang isang papel na parang may kung anong nakasulat. Nagpanggap ako na wala akong nakikita para ituloy nila ang kung ano mang plano nila saka ko sila susunggaban. Mahigpit kong niyakap si Ara para agad ko siyang maprotektahan sakaling gawan nila kami ng masama. “Sir,” nakapamulsang tawag ng isang nurse sa akin. Nakaramdam ako ng kaba. “Tulog na po ba si Ma'am?” dagdag nitong tanong sa ‘kin. Napakunot ang noo ko sa kanya. “Mahimbing na ang tulog niya, bakit? May kailangan ba kayo sa ‘kin?” mariing tugon ko sa kanya. Nagkatinginan silang dalawa at chineck pa si Ara kung totoo nga ang sinasabi ko. Nang makasigurado sila ay sabay na gumuhit ang ngiti sa labi nila. Inabutan nila ako ng maliit na envelope na parang lalagyan ng

MARCO POV Lumabas na muna ng secret room sina Vien, Dos at Jack para hayaan kami ni Mr. Sanchez na makapag-usap nang masinsinan. Naglalaan talaga siya ng oras na makapagkwentuhan kami sa t'wing sasapit ang kaarawan ko. Pinagsaluhan namin ang natitirang alak. Nagsimulang magbukas ng panibagong diskusyon si Mr. Sanchez. “Nagpahanda ng malaking salo-salo ang mommy mo sa mansyon. Hindi ka ba hahabol? Inimbitahan niya ang mga bigating business partners ng pamilya Silvestre para ianunsyo na ano mang araw ay babalik ka na sa pamamahala ng Silvestre Business Empire. Sabik na sabik ang mommy mo sa pagbabalik mo,” masigla niyang sabi. Napailing ako at tipid na napangiti. “Kapag nagpakita ako sa kanya ngayon ay siguradong tatambakan niya agad ako ng maraming responsibilidad sa pamamahala ng negosyo namin. Gusto ko munang magliwaliw at sulitin ang isang linggong pagdiriwang ng Sportsfest ng Northford University,” tugon ko sa kanya. “Oh, sportsfest,” tumango si Mr. Sanchez. “Na-miss ko tuloy an

MARCO POV Sinikap kong panatilihin ang huwisyo ko sa kabila ng bahagyang pagkahilo. Nanlalabo ang paningin ko pero pinilit ko pa rin na ituon ang atensyon ko para analisahin ang kalaban at ang kabuuan ng fire exit. Parang namamanhid ang ulo ko sa sobrang sakit ng natamo kong sugat pero tiniis ko ang pangingirot nito. Sa likod ng maskara ay naramdaman ko ang pagngisi ng babaeng nakatitig sa akin. “Tayo!” pagmamando niya. Sa pagkabingi ng tenga ko ay halos malabo na rin sa akin ang totoong boses niya. Sinusuri ko pa rin ang paligid at kinukwenta ang mga posible kong pag-atake base sa natitira kong lakas. “Sampung minuto,” mahina kong naiusàl. “Ano?” nagtatakang tanong ng babaeng kaharap ko. Mariin ko siyang tinitigan. “Sampung minuto at magkukumahog ka nang lumabas mula rito,” saad ko sa kanya saka tumaas ang sulok ng labi ko. Bahagya siyang natawa at isinentro sa noo ko ang hawak niyang bàril. “Talaga? Wala pang sampung minuto ay mapapatay na kita.” Bang! Ipinutok ni

THIRD PERSON POV Days after the tragedy. Dinala si Mandy ng DSWD sa isang bahay ampunan. The nuns changed her surname from Valdez to Saldivar para hindi na maungkat sa ala-ala niya ang masasakit na nangyari sa dating katauhan. Akala ng mga madre ay gano'n lang kadali ang lahat, pero kahit anong gawin ng mga tao sa paligid ni Mandy ay mananatili ang sugat sa puso niya. Nakabaon na ang poot at galit sa kanya na dulot ng taong nagpasunog sa pabrika at pumatay sa Daddy niya. “She's always staring blankly. Palaging wala sa sarili,” nag-aalalang sabi ng isang madre. “Hay, Sister. Iniwan ng ina tapos namatayan pa ng ama. Grabe rin kasi ang dinanas ng batang ‘yan,” tugon ng isa pang madre na kausap niya. Lagi lang nakaupo sa parke ng bahay ampunan si Mandy. Mag-isa at walang kinakausap. Nakatanaw lang ito sa ‘di kalayuan tapos bigla na lang iiyak. She experienced severe depression. Regular din itong chini-check ng psychiatrist ng bahay ampunan dahil ilang beses na nitong sinubukang

THIRD PERSON POV Nakakunot ang noo ni Jill habang tinitipa ang telepono niya. She's been dialing Marius’ number consecutively. At ni isa, ay hindi man lang sinagot ng binata. “He's so rude,” nakanguso niyang sabi at inilagay na lang sa bag niya ang telepono saka niya iginala ang paningin sa paligid. Napatitig sa kanya ang iilang bisita na tila ba namamangha sa presensya niya. Her full name is Mary Jill Costova. Nag-iisang tagapagmana ng tanyag na angkan ng mga Costova na nagmamay-ari ng isa sa pinakamalaking kompanya ng mga alahas sa buong Asia at America. Nakasuot siya ng mamahaling pink dress na pinapalamutian ng mga lehitimong dyamante. Sa fashion pa lang niya at postura ay agad mo nang kababakasan ng pagiging anak mayaman. “Oh, Jill, hija. Kanina ka pa?” bati sa kanya ni Ms. Grace na siyang nag-held ng party para sa kaarawan ni Marius. Nagbeso-beso ang dalawa. Parang anak na ang turing nito sa kanya. “Kararating ko lang, Tita. Hindi lang ako nakalapit sa ‘yo agad kasi