บทที่ 11

โป๋ซู่กอดหญิงสาวแน่น แล้วย้ำอีกที "ถ้าตอนนี้คุณยังไม่อยากเปิดเผยสถานะของเรา ผมก็เคารพการตัดสินใจของคุณ แต่เวลาที่เราอยู่ด้วยกันตามลำพัง คุณควรเรียกผมว่าสามีหรือเปล่า?"

หยานซูหน้าแดงก่ำ หัวใจของเธอเต้นรัว

"ฉัน..." เธออึกอักอยู่นาน ไม่ยอมเอ่ยออกมาสักที

โป๋ซู่ก้มลงมองใบหน้าของหยานซูที่แดงฉ่ำยิ่งกว่าตูดลิง เขาก็หัวเราะอย่างกลั้นไม่ได้

บรรดาผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขามีหลากหลายประเภท ทั้งกร้านโลก รักสนุก ไม่ผูกมัด พวกเธอสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อเข้าหาเขา เขาจึงรู้สึกว่าผู้หญิงที่ขี้อายอย่างหยานซู เป็นผู้หญิงที่ล้ำค่าและหาได้ยาก

โป๋ซู่คลายกอดออก เขาไม่อยากทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ "คิดถึงผมด้วยนะ"

หยานซูพยักหน้า "ค่ะ"

โป๋ซู่สตาร์ทรถ สายตาของเขาจ้องไปที่หยานซูอีกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะค่อย ๆ ขับออกไป

สองมือของหยานซูกุมใบหน้าที่แสนร้อนผ่าว แล้วก็แอบโมโหตัวเอง อันที่จริง เรียกเขาว่าสามีแล้วมันแปลกตรงไหน? เขาก็เป็นสามีของเธอจริง ๆ นี่นา

วันหยุดพักร้อนระยะสั้นสามวันของหยานซูก็สิ้นสุดลง วันต่อมาเธอจึงไปทำงานปกติ

หญิงสาวบังเอิญเจอเขากับหัวหน้าที่หน้าห้องตรวจแผนกจิตเวช หัวหน้ากำลังเดินเข้าห้องประชุมด้วยความเร่งรีบ แต่เมื่อเห็นหยานซูจึงชะงักฝีเท้าลง

น้ำเสียงของหัวหน้าสื่อเป็นนัยว่ากำลังขอความเห็น "คุณหมอหยาน แผนกเรามีนักศึกษาแพทย์ป.เอกเข้ามาคนนึง เบื้องบนค่อนข้างให้ความสำคัญกับเขามาก แล้วคุณเองก็ทราบดีว่าแผนกของเราขาดบุคลากรอย่างหนัก ถ้าคุณรู้สึกว่าเขาท่าทางใช้ได้ก็เตรียมรับเข้ามาได้เลยนะ ช่วยมอร์นิเตอร์เด็กใหม่แทนผมที"

หยานซูพยักหน้าเรียบ ๆ "ค่ะ หมอ"

ตำแหน่งของเธอในแผนกนี้ค่อนข้างน่าอึดอัดใจอยู่ หากพูดถึงความสามารถในด้านวิชาชีพหรือชื่อเสียง เธอก็นับว่าไม่เป็นสองรองใคร แต่เพราะยังอายุน้อย ที่สำคัญเธอไม่ได้จบจากเมืองนอกเมืองนา แล้วก็ไม่ได้มีเส้นสาย เพราะแบบนั้นปีแล้วปีเล่าผ่านไปเธอจึงยังเป็นแค่แพทย์ธรรมดาทั่วไป

ทั้ง ๆ ที่เวลาหัวหน้าระดับสูงเจอปัญหาเรื่องความรู้วิชาการทีไร ก็ต้องมาถามเด็กเรียนดีแบบเธอทุกครั้ง

หัวหน้าเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็หันกลับมาอีก "จริงสิ คุณหมอหยาน นักศึกษาแพทย์คนนั้นอายุยี่สิบเก้า เป็นผู้ชาย หน้าตาหล่อเหลาใช้ได้ แถมยังมีความสามารถอีกต่างหาก ทุกคนคิดเหมือนกันว่าเขาเหมาะสมกับคุณมาก ไม่คิดจะสละโสดบ้างหรอ?"

หยานซูอึ้งไป คงเป็นเพราะตอนที่เธอคบกับกู่หยูเฉิง หมอนั่นไม่เคยมาหาเธอที่ทำงาน จึงไม่แปลกที่หัวหน้าจะเข้าใจผิดว่าเธอโสด

"หัวหน้าคะ ดิฉันมีคู่หมั้นอยู่แล้วค่ะ" หยานซูไม่อยากแพร่งพรายเรื่องวิวาห์ฟ้าแล่บสุดแหวกแนวของเธอ จึงตอบไปแบบเพิ่มสีตีไข่นิดหน่อย

หัวหน้าถึงขั้นสตั๊นท์ไป "ห๊ะ? อ่อ" แล้วเขาก็ยิ้มแห้งแก้เขิน

ส่วนหยานซูก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

หัวหน้าเดินจากไป หยานซูจึงหมุนตัวเดินเข้าไปที่ห้องตรวจ แต่กลับเจอเข้ากับโจทก์คนสำคัญ หยานซูได้แต่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

ร่างสูงโปร่งของกู่หยูเฉิงเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงโถงทางเดินที่เงียบสงบ เขาสวมเสื้อกาวน์ สายตาที่มองมายังเธอนั้นเต็มไปด้วยความคลุมเครือ

หยานซูจึงเข้าใจได้ในทันทีว่า นักศึกษาแพทย์ฝึกหัดที่หัวหน้าพูดถึงก็คือกู่หยูเฉิง

น้ำเสียงขุ่นเคืองเล็ก ๆ ของกู่หยูเฉิงทุ้มก้องมาจากโถงทางเดิน "หยานซูทำไมเธอถึงได้ใจร้ายขนาดนั้น ทิ้งแม่กับน้องฉันไว้ที่โรงพยาบาลได้ลงคอ สองคนนั้นต้องร้อนใจมากขนาดไหนเพราะไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา เธอรู้บ้างหรือเปล่า?"

หยานซูอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

เธออยากเมินเฉยใส่กู่หยูเฉิง ตัดขาดกันแบบไม่เผาผี แต่พอคิดถึงเงินที่ใช้ลงทุนไปกับเขาตั้งหลายปี เธอก็ได้แต่กลั้นความรู้สึกคลื่นไส้ แล้วเดินไปใกล้เขา

"กู่หยูเฉิง นายมาประณามฉันด้วยจุดยืนไหนสถานะอะไรไม่ทราบ? ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนาย แล้วก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับแม่ของนาย แม่นายป่วยมีสิทธิอะไรมาใช้เงินของฉัน?"

กู่หยูเฉิงไม่คิดมาก่อนว่าเธอที่เคยยอมให้ขูดเลือดขูดเนื้อมาตลอด จู่ ๆ จะกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ เขารู้สึกปรับตัวไม่ทันกับหยานซูในเวอร์ชั่นที่แข็งแกร่ง