All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1401 - Chapter 1408

แม้ว่าเขาจะให้ความสำคัญกับหลี่หลงหลินเพียงใด ก็มิอาจกลบเกลื่อนการกระทำอันสิ้นเปลืองไพร่พลและทรัพย์สิน อีกทั้งยังเหลวไหลไร้สาระของเขาได้ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เรากำลังจะถามเจ้าพอดี เหตุใดจึงต้องต่อเรือลำใหญ่โตถึงเพียงนี้?”หลี่หลงหลินโพล่งออกไปว่า “เสด็จพ่อ ยิ่งใหญ่ยิ่งแข็งแกร่ง นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เห็นได้ชัดหรอกหรือ? ยิ่งไปกว่านั้น เรือลำใหญ่นี้ดูโอ่อ่าเพียงใด ไม่ว่าสิ่งใดก็ตาม ขอเพียงแค่มีขนาดใหญ่ ก็ดูน่าเกรงขามแล้ว หากมิเช่นนั้น เหตุใดพระราชวังต้องห้ามของเสด็จพ่อจึงต้องสร้างให้ใหญ่โตถึงเพียงนั้นเล่า?”สีหน้าของฮ่องเต้หวู่พลันเคร่งขรึม “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความมั่นคงของต้าเซี่ย จะล้อเล่นได้อย่างไร? พระราชวังต้องห้ามของเรานั้นสร้างไว้เพื่อความสวยงาม ย่อมต้องใหญ่โตโอ่อ่าอยู่แล้ว ส่วนเรือที่เจ้าทุ่มเทกำลังคนและทรัพย์สินมากมายสร้างขึ้นมานี้ จะเป็นเพียงสิ่งที่สร้างไว้ดูเล่นได้อย่างไร!”จางไป่เจิงพยักหน้าเห็นด้วย “องค์รัชทายาท ในสนามรบนั้นไม่มีที่ว่างสำหรับสิ่งจอมปลอมใดๆ ทั้งสิ้น ทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อเข้าสู่สนามรบแล้ว ย่อมต้องแสดงธาตุแท้ออกมา ท่วงท่าที่สวยงามแต่ไร้ประโ

อานุภาพของมันน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าปืนใหญ่จากแดนตะวันตกที่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือทุ่มเงินมหาศาลซื้อมาจากพ่อค้าชาวเปอร์เซียเสียอีก!ฮ่องเต้หวู่ทรงมีสีหน้าประหลาดใจ “แล้วปืนใหญ่มากมายเพียงนี้จะใช้งานอย่างไรเล่า? หรือว่าต้องรอให้ข้าศึกบุกมาแล้วเหล่าทหารค่อยเข็นปืนใหญ่พวกนี้ขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ?”หลี่หลงหลินส่ายหน้า “เสด็จพ่อ ลูกได้ทำช่องลับแบบเลื่อนเปิดปิดได้ไว้ที่ตัวเรือพ่ะย่ะค่ะ เมื่อข้าศึกบุกเข้ามา เหล่าทหารก็สามารถเปิดช่องลับบนตัวเรือได้โดยตรง จากนั้นจัดเป็นชุดๆ ละสองคนควบคุมปืนใหญ่เหล่านี้ยิงถล่มเรือรบของฝ่ายตรงข้ามพ่ะย่ะค่ะ”กล่าวจบ หลี่หลงหลินก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วดึงเปิดช่องลับแห่งหนึ่งออกเพื่อสาธิตให้ฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตร “เช่นนี้แล้ว ข้าศึกย่อมมองไม่เห็นเลยว่ากระสุนปืนถูกยิงมาจากที่ใด อีกทั้งยังสามารถทำให้ปืนใหญ่ทั้งหนึ่งร้อยแปดสิบกระบอกยิงพร้อมกันได้โดยไม่รบกวนกันอีกด้วยพ่ะย่ะค่ะ”“แม้ข้าศึกจะบุกเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง ตัวเรือก็ไม่จำเป็นต้องเคลื่อนย้ายเลยแม้แต่น้อยพ่ะย่ะค่ะ”จางไป่เจิงแอบชื่นชมในใจ “วิธีนี้ช่วยหลีกเลี่ยงปัญหาการเคลื่อนย้ายที่ลำบากอันเนื่องมาจากขนาดที่ใหญ่โตของ

“ตราบใดที่ด่านซีเหลียงสามารถต้านทานพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางเหนือไว้ได้ ท่านก็สามารถร่วมมือกับอ๋องซีเหลียงทั้งภายในและภายนอก สร้างสถานการณ์โอบล้อมโจมตี แม้แต่กองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางเหนือที่กล้าหาญก็ยากที่จะต้านทานการถูกโจมตีทั้งด้านหน้าและด้านหลังได้”“แต่ตอนนี้ท่านถูกย้ายไปตงไห่ แม้ว่าจะส่งทหารไปยังซีเหลียงทันที ก็ไม่อาจพลิกสถานการณ์ได้! กว่าท่านจะไปถึงซีเหลียง ด่านซีเหลียงก็คงถูกตีแตกไปนานแล้ว”“ถึงตอนนั้น เมืองหลวงก็จะตกอยู่ในอันตรายเหมือนริมฝีปากที่ไม่มีฟันคอยป้องกันต้าเซี่ยจะตกอยู่ในภาวะวิกฤต”จางไป่เจิงมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึงในฐานะแม่ทัพใหญ่ ชีวิตครึ่งหนึ่งอยู่ในสนามรบ อ่านตำราพิชัยสงครามมานับไม่ถ้วน ผ่านความเป็นความตายมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาก็ไม่เคยมองสถานการณ์ได้ชัดเจนและทะลุปรุโปร่งเช่นนี้มาก่อนผู้มีปัญญาเป็นเลิศ!หากมีกลยุทธ์เช่นนี้ ต้าเซี่ยย่อมมีแผ่นดินที่มั่นคงถาวร ประชาชนจะไม่ถูกพวกหมานอี๋รังแกจางไป่เจิงไม่อาจปิดบังความตื่นเต้นในใจได้ “องค์รัชทายาท กระหม่อมขอน้อมรับคำชี้แนะ!”หลี่หลงหลินกล่าวว่า “ศัตรูอยู่ในที่มืด พวกเราอยู่ในที่สว่าง หอกที่มองเห็นหลบง่าย ธน

ฮองเฮาหลินเดือดดาลอย่างหนัก ตวาดว่า “ขอสงบศึกบ้าบออะไรกัน! พวกเจ้าขุนนางฝ่ายบุ๋นทั้งหลายคิดอะไรกันอยู่! เพียงเพราะอีกฝ่ายบุกมาอย่างดุดันก็คิดจะยอมยกดินแดนเพื่อขอสงบศึกรึ! พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าแผ่นดินต้าเซี่ยทุกตารางนิ้วนี้ แลกมาด้วยเลือดเนื้อและชีวิตของวีรบุรุษต้าเซี่ยมากเท่าใด!”“พวกเจ้าเพียงเพื่อเอาตัวรอด ก็คิดจะใช้เพียงลมปากยกดินแดนเหล่านี้ให้ผู้อื่น! ช่างเป็นความอัปยศของต้าเซี่ยโดยแท้!”สีหน้าของฮองเฮาหลินแดงก่ำด้วยความโกรธ “เรื่องนี้ข้าตัดสินใจเองไม่ได้! หากพวกเจ้าร้อนใจนัก ก็ไปปรึกษาหารือกับฝ่าบาทเอาเอง!”หม่ายงค่อยๆ ลุกขึ้น เผยรอยยิ้มเยาะ “ฝ่าบาท? ฮองเฮา ตอนนี้ราชสำนักกำลังสั่นคลอนอย่างหนัก ฝ่าบาทเสด็จไปตงไห่นานเพียงนั้นแล้ว หากพระองค์จะเสด็จกลับได้ก็คงกลับมานานแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ท่านบริหารราชการอยู่ในวังเช่นนี้หรอกพ่ะย่ะค่ะ”ฮองเฮาหลินขมวดคิ้วมุ่น ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”หม่ายงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ฮองเฮา ในเมื่อตอนนี้ท่านบริหารราชการอยู่ในวัง เรื่องในราชสำนักย่อมขึ้นอยู่กับการตัดสินพระทัยของท่านแต่เพียงผู้เดียว เพียงแค่ท่านลงพระนา