Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 1391 - Bab 1400

พวกโรนินโจรสลัดแคว้นโวกั๋วชะงักไป “องค์ชายเก้าต้าเซี่ย?”จู่ๆ จิ่งซานหลานคล้ายนึกบางอย่างขึ้นได้ รูม่านตาหดลงเบาๆ “ในราชสำนักปีนั้นสามารถล้มอาจารย์ของฮ่องเต้เสิ่นชิงโจวได้ ทำให้ต้องหนีไปอยู่ตงอิ๋ง องค์ชายเก้าคนนั้นน่ะหรือ?”องค์หญิงใหญ่พยักหน้า “ใช่แล้ว เขาก็คือหลี่หลงหลิน”โรนินโจรสลัดแคว้นโวกั๋วทั้งหมดเผยสีหน้าลำบากใจ “องค์หญิงใหญ่ น่ากลัวว่าพวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา! บัดนี้ผู้ใดในตงอิ๋งไม่รู้จักความสามารถขององค์ชายเก้าบ้างเล่า ชนิดที่ว่าแม้แต่ฮ่องเต้ก็ปวดหัวอยู่บ้าง”จิ่งซานหลางพูดเสียงเครียด “หากข่าวนี้ไม่ผิดพลาด แม้แต่พระเชษฐภาดาก็ตายไปในเงื้อมมือขององค์ชายเก้าคนนี้...”องค์หญิงใหญ่ยิ้มเย็นพูดว่า “พระเชษฐภาดาตายในเงื้อมมือหลี่หลงหลินไม่ใช่เรื่องเท็จ แต่เรื่องนี้เป็นข้าบงการอยู่เบื้องหลัง นี่เป็นไปตามเจตนาของข้า”สีหน้าเหล่าโจรสลัดแคว้นโวกั๋วตกตะลึงพรึงเพริด “เป็นไปตามเจตนา?”ทันใดนั้น สีหน้ายามสบมององค์หญิงใหญ่ของพวกเขาก็เปลี่ยนไปจิ่งซานหลางเผยสีหน้าไม่เข้าใจ “พระเชษฐภาดาเป็นลุงแท้ๆ ของท่าน เหตุใดท่านต้องทำเช่นนี้?”สายตาองค์หญิงใหญ่สะท้อนแววเย็นชา “ต่อให้ข้าบอกเจ้า เจ

จางไป่เจิงพยักหน้าเห็นด้วยแล้วพูดว่า “กระหม่อมร้อนใจไปชั่วขณะ ลืมเรื่องสำคัญนี้ไปแล้ว ก่อนจากไปย่อมต้องแจ้งรัชทายาทเพื่อให้เขาวางใจพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วน้อยๆ “เพียงแต่หลายวันมานี้ไม่รู้รัชทายาทไปอยู่ที่ใด ทั้งยังไม่รู้ว่ากำลังยุ่งอันใด เราไม่อยากไปรบกวน ดังนั้นยังรอให้รัชทายาทกลับจวนก่อน พวกเราค่อยออกเดินทางกลับเมืองหลวงก็ยังไม่สาย”จางไป่เจิงพูดเสียงหนักแน่นราวกับตะปูตอกบนกระดานแล้ว “ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท! ไม่สามารถประทับที่ตงไห่ต่อไปได้อีก หาไม่แล้วจะเสียการใหญ่พ่ะย่ะค่ะ!”“กระหม่อมรู้ว่ารัชทายาทอยู่ที่ใด บัดนี้เขาก็อยู่ที่เมืองใหม่ตงไห่ พวกเราไปบอกลาเขาเดี๋ยวนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ จากนั้นเดินทางกลับเมืองหลวงในทันที!”ได้ยินดังนั้น ฮ่องเต้หวู่เอือมระอา ไม่สามารถตอบโต้ได้ “เช่นนั้นก็ทำตามที่อ้ายชิงพูด ไปบอกลารัชทายาทตอนนี้เลย”เวลาหนึ่งก้านธูปผ่านไปฮ่องเต้หวู่ขี่ม้ามายังเมืองใหม่ตงไห่เพื่อพบหลี่หลงหลิน จางไป่เจิงและองครักษ์ทั้งหมดตามอยู่ทางด้านหลังจวนอ๋องตงไห่อยู่ห่างจากเมืองใหม่ไม่ไกล ดังนั้นจึงมาถึงได้อย่างว่องไวฮ่องเต้หวู่อยู่บนหลังม้า จู่ๆ ก็รู้สึกไม่อาจหักใจอยู่บ้าง

ผลลัพธ์อยู่เหนือความคาดหมาย ภายในห้องสั่งการร้างผู้คน คล้ายถูกทิ้งร้างไปแล้วฮ่องเต้หวู่ชะงัก “หรือว่ารัชทายาทหลอกเราตั้งแต่แรก ถึงได้เสียแรงมากถึงเพียงนี้สร้างเมืองใหม่ตงไห่ขึ้นมา? จากนั้นหลอกราษฎร์ผู้ลี้ภัยจากเมืองหลวงมา เพื่อให้ความร่วมมือแสดงละคนตบตาเรา?”จางไป่เจิงพยักหน้า “ฝ่าบาท น่ากลัวว่าความจริงก็เป็นเช่นนี้ รัชทายาทวางแผนไว้ตั้งแต่แรก เพียงเพื่อโอ้อวดผลงานของตน ต้องการแสวงหาผลประโยชน์ แต่คิดไม่ถึงว่าฝ่าบาทท่านจะจับได้ว่องไวถึงเพียงนี้พ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ส่ายหน้า “ไม่ได้การ เรายังตัดใจไม่ลง! เราไม่เชื่อหรอกว่ารัชทายาทจะหลอกเรา! เราจะไปดูโรงหัตถกรรม ไม่แน่ว่าเหล่าผู้ลี้ภัยอาจจะกำลังยุ่งอยู่ที่โรงหัตถกรรม”จางไป่เจิงถอนหายใจ เอือมระอาอยู่บ้าง มนุษย์ล้วนแกล้งโง่ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกแต่เอือมระอาผู้อ่อนแอไม่อาจเอาชนะผู้มีอำนาจได้ เขาทำได้เพียงตามฮ่องเต้หวู่ไปสำรวจโรงหัตถกรรมเมืองใหม่ตงไห่ออกแบบได้อย่างเป็นระเบียบ ห้องสั่งการอยู่ห่างจากโรงหัตถกรรมเพียงเวลาครึ่งก้านธูปทุกคนเดินผ่านห้องสั่งการไปยังโรงหัตถกรรมฮ่องเต้หวู่นั่งบนหลังม้า เพ่งพิจโรงหัตถกรรมเงียบงันทั้งผืน รู้สึ

ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “เจ้าวิเคราะห์ถูกยิ่งนัก หากต้าเซี่ยข้าสามารถเพิ่มกำลังทหารทางทะเลได้ แคว้นเล็กรอบข้างเหล่านี้ย่อมไม่กล้ามารุกรานอีก คราวนี้จะได้เชิดชูเกียรติยศของแคว้นข้า!”จางไป่เจิงพูดว่า “ถึงตอนนั้นน่ากลัวว่าเรื่องปราบปรามตงอิ๋ง ล้วนไม่ควรค่าให้เอ่ยถึงพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่ปรบมือร้องออกมาอย่างมีความสุข “ดี! สมเป็นรัชทายาท มองปราดเดียวก็เล็งเห็นจุดอ่อนของกำลังทหารในตอนนี้ จากนั้นคิดหาทางรับมือ ปรับปรุงแก้ไข เราปลื้มใจยิ่งนัก”ความกังวลภายในฮ่องเต้หวู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาฮ่องเต้หวู่มองทางลั่วอวี้จู๋ “เจ้ารับผิดชอบดูแลบัญชีท่าต่อเรือ จะต้องรู้ว่าครั้งนี้ต่อเรือทั้งหมดกี่ลำ พูดให้เราฟังเถอะ”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเบา “ฝ่าบาท ครั้งนี้ท่าต่อเรือต่อเพียงหนึ่งลำเพคะ”“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ชะงัก พูดเสียงเย็นชา “เจ้าพูดอีกครั้ง ครั้งนี้ต่อเรือมากน้อยเพียงใด?”ฮ่องเต้หวู่สงสัยว่าหูของตนฟังผิดไปหรือไม่ลั่วอวี้จู๋พูดเสียงเคร่งขรึม “ฝ่าบาท ท่านฟังไม่ผิด ครั้งนี้ต่อเรือทั้งหมดหนึ่งลำเพคะ”ฮ่องเต้หวู่เกิดโทสะขึ้นมาในทันใด “เหลวไหล!”“ราษฎร์นับแสนคนกำลังทำงานยุ่ง มิหนำซ้ำยังทำงาน

จางไป่เจิงพยักหน้า “กระหม่อมเคยรับผิดชอบเป็นผู้คุมงานในเมืองหลวงมาก่อน ทุกวันจะต้องส่งผู้คุมงานจำนวนมากไปเร่ง ไม่เคยเห็นภาพเช่นนี้มาก่อนเลยพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ผินมองลั่วอวี้จู๋ เอ่ยถามว่า “นี่เกิดอันใดขึ้น? หรือว่ารัชทายาทมีวิธีการล้ำเลิศอันใด?”ลั่วอวี้จู๋ยิ้มน้อยๆ “ฝ่าบาท รัชทายาทไม่มีวิธีการล้ำเลิศอันใดเลยเพคะ ก็แค่จ่ายเงินค่าจ้างให้ราษฎร์มากกว่าเวลาปกติก็เท่านั้น”“อิงตามคำพูดของรัชทายาท ก็คือมีเงินไม่ว่าอะไรก็สามารถทำได้ ยิ่งไปกว่านั้นขอเพียงราษฎร์เหล่านี้ได้เงินมากเพียงพอ บนโลกนี้ก็ไม่มีเรื่องใดทำไม่ได้เพคะ”ได้ยินดังนั้น ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วน้อยๆ “รัชทายาทกำลังเล่นไม่ผิดไปดังคาด! มองดูคล้ายเงินเหล่านั้นตกถึงกระเป๋าของราษฎร์ผู้ลี้ภัย แต่ค่าใช้จ่ายต่อเรือนี้ก็คือขูดเลือดขูดเนื้อราษฎร์!“เขาทำเช่นนี้จะให้ราษฎร์ตงไห่เป็นอยู่เช่นไร? ราษฎร์ในใต้หล้าจะเป็นอยู่เยี่ยงไร!”ลั่วอวี้จู๋ชะงัก ไม่กล้าพูดมาก พาฮ่องเต้หวู่เดินไปที่ลำเรือฮ่องเต้หวู่ยิ่งเดินก็ยิ่งรู้สึกว่าเรือใหญ่ลำนี้มีความรู้สึกกดดันเจืออยู่เขายืนใต้ลำเรือ เงยหน้าขึ้นไปคิดเพียงว่าเรือลำใหญ่ดุจภูเขาก็มิปาน บังฝากฟ้า