LOGINShare
บทที่ 1447
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1452
หลังเว่ยซวินยืนยันกับหลี่หลงหลินว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับตนหลายครั้งแล้วเขาถึงกล้าพาคนออกจากจวนสกุลซูกลัวภายภาคหน้าเรื่องนี้จะทำให้ตนต้องเดือดร้อนนั่นก็คือการถูกปรักปรำที่พูดได้ไม่ชัดเจนหลังซูเฟิ่งหลิงมองส่งเว่ยซวินจากไป ใบหน้าสะท้อนความสงสัย “องค์ชาย หม่อมฉันมีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจ อยากถามท่าน”หลี่หลงหลินพยักหน้าเบาๆ “เรื่องใด?”ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถามว่า “องค์ชาย เหตุใดเมื่อครู่ตอนเว่ยกงกงพูดว่าจะตรวจสอบนางกำนัลและขันทีในตำหนักฉางเล่อ ท่านพูดว่าไม่จำเป็น ตอนนี้จอกเหล้าหายไปแล้ว หรือว่านางกำนัลและขันทีไม่น่าสงสัยกระนั้น?”หลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “สนมรัก เหล่านางกำนัลและขันทีของตำหนักฉางเล่อไม่มีวันทำเรื่องพรรค์นี้ ดังนั้นเรื่องจอกเหล้าถูกขโมยไปนี้จะต้องไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาแน่”“ต่อให้เว่ยกงกงตรวจสอบก็ไม่ได้รับข่าวมีประโยชน์อันใด”ซูเฟิ่งหลิงไม่เข้าใจ “องค์ชาย เหตุใดท่านมั่นใจถึงเพียงนี้?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “สนมรัก เจ้ายังไม่รู้ วังหลังดูแลอย่างเข้มงวด ยิ่งไปกว่านั้นของสิ่งนี้ยังเป็นสิ่งของที่อยู่ในการดูแล หากถูกพบว่านางกำนัลขันทีขโมยของแล้วล่ะก็ อย่างน้อยก็ต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1451
หลี่หลงหลินเลิกคิ้วขึ้น “อ๋อ? เจ้าไม่รู้เรื่องอันใดทั้งนั้น? เช่นนั้นเจ้าในฐานะหัวหน้าผู้ดูแลฝ่ายใน ผู้อยู่ใต้อาณัติทำผิดใหญ่หลวง เจ้ากลับไม่รู้เรื่อง อย่างน้อยก็สมควรมีความผิดฐานละเลยหน้าที่กระมัง!”“ข้าให้เจ้าไปหาจอกเหล้า เจ้ากลับบ่ายเบี่ยง นี่คือความผิดฐานปกป้องผู้กระทำผิด!”“ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าเป็นถึงผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพร รับผิดชอบกำกับดูแลและตรวจสอบเหล่าขุนนาง! ฮองเฮาถูกลบหลู่ การกระทำขององครักษ์เสื้อแพรทั้งหมดนี้ นี่คือความผิดฐานบกพร่องต่อหน้าที่!”“ขอเพียงข้ากราบทูลฝ่าบาท ความผิดสามข้อนี้ รับรองว่าไม่อาจรักษาชีวิตเจ้าเอาไว้ได้แน่!”“เว่ยซวิน เจ้ายอมรับผิดหรือไม่?”ตึง!เว่ยซวินคุกเข่าลงบนพื้น ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด ใบหน้าเผือดซีดดุจกระดาษตอนนี้เองเขาถึงย้อนนึกขึ้นได้ รัชทายาทท่านนี้น่ากลัวมากเพียงใด!ย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเสียสติไปแล้วกระมัง?“องค์ชาย ท่านระงับโทสะด้วย...”ใบหน้าเว่ยซวินเปี่ยมความหวาดกลัว เสียงสั่นเครือ “ก็แค่จอกเหล้าไม่ใช่หรือ? บ่าวจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้เลย! หนึ่งชั่วยาม...ไม่ ครึ่งชั่วยาม บ่าวจะนำจอกเหล้าไปส่งที่สกุลซูพ่ะย่ะค่ะ!”หลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1450
“จอกสุรา?” เว่ยซวินมีสีหน้างุนงง จ้องมองหลี่หลงหลินเขม็ง ดึกป่านนี้แล้ว องค์รัชทายาทต้องการจอกสุราไปทำอะไร? หรือว่าทรงอยากดื่มสุรา? แต่ในวังหลวง สิ่งที่ไม่ขาดแคลนที่สุดก็คือจอกสุรา ไม่ว่าจะเป็นจอกทองคำ จอกเงิน จอกหยก ล้วนมีครบครัน เหตุใดจึงต้องเป็นจอกที่จางไป่เจิงเคยใช้ด้วยเล่า? หรือว่า... องค์รัชทายาทกับจางไป่เจิงมีความสัมพันธ์อันใดกัน? หากเป็นผู้อื่น เว่ยซวินไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด แต่องค์รัชทายาทนั้นแตกต่าง เมื่อครั้งที่พระองค์ยังเป็นองค์ชาย ชื่อเสียงเน่าเหม็นอย่างยิ่ง ทั้งยังมีข่าวลือว่าพระองค์มีรสนิยมชมชอบบุรุษ หรือว่ามิใช่ข่าวลือ แต่เป็นเรื่องจริง? เมื่อคิดถึงตรงนี้ เว่ยซวินก็รู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัว สายตาที่มองหลี่หลงหลินก็เปลี่ยนไปอย่างประหลาด หลี่หลงหลินเห็นสีหน้าของเว่ยซวิน ก็รู้ว่าเขาคิดไปไกลแล้ว จึงอธิบายว่า “เว่ยกงกง ท่านคิดอะไรอยู่? ข้าต้องการจอกสุรานั้น เพื่อสืบหาความจริง ล้างมลทินให้จางไป่เจิง!” ทันใดนั้น หลี่หลงหลินก็เล่าเรื่องที่ตนสงสัยว่าจางไป่เจิงถูกคนวางยาพิษให้เว่ยซวินฟังหนึ่งรอบ หลังจากเว่ยซวินฟังจบ เหงื่อเย็นก็ไหลท่วมตัว กล่าวเสีย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1449
พวกนางล้วนเป็นสตรีที่หาได้ยากในโลก หากมีพวกนางช่วยเหลือ ไม่ว่าตนเองจะทำสิ่งใดก็ย่อมได้ผลสำเร็จเป็นทวีคูณ ตอนนี้แย่แล้ว ทุกอย่างต้องพึ่งพาตนเอง ซูเฟิ่งหลิงร้อนใจ “แล้วจะทำอย่างไร? ต่อให้หาจอกสุราพบ ก็ไม่อาจนำไปให้หมอหลวงตรวจได้ใช่หรือไม่? ไม่ใช่ไม่เชื่อมั่นในวิชาแพทย์ของพวกเขา เพียงแต่ไม่เชื่อมั่นในตัวตนของพวกเขา!” หลี่หลงหลินพยักหน้า เขากลับตรงกันข้ามกับซูเฟิ่งหลิงโดยสิ้นเชิง คือไม่เชื่อมั่นในวิชาแพทย์ของเหล่าหมอหลวงไร้ฝีมือนั่น ต้องรู้ว่า ฮ่องเต้ในสมัยโบราณ อันที่จริงแล้วอายุขัยเฉลี่ยต่ำจนน่าตกใจ ยังไม่ถึงสี่สิบชันษา นอกจากเหล่าฮ่องเต้ที่สิ้นพระชนม์ตั้งแต่เยาว์วัย และพวกที่เพ้อฝันจะเป็นเซียน กินยาอายุวัฒนะจนตายแล้ว เหล่าหมอหลวงไร้ฝีมือนี่ก็มีส่วนไม่น้อย ฮ่องเต้ที่สิ้นพระชนม์ด้วยน้ำมือหมอหลวง เรียกได้ว่านับไม่ถ้วน หลี่หลงหลินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นดวงตาก็สว่างวาบขึ้น กล่าวว่า “ใช่แล้ว! ข้าสร้างโรงเรียนแพทย์ไว้ที่ภูเขาประจิมไม่ใช่หรือ? เหล่าแพทย์หญิงพวกนั้นติดตามพี่สะใภ้สาม เรียนวิชาแพทย์มานานถึงเพียงนั้น อย่างไรก็ต้องมีฝีมือเจ็ดแปดส่วนของนางบ้างล่ะ” ซูเฟิ่งห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1448
นอกคุกหลวง ซูเฟิ่งหลิงร้อนใจดุจมดบนกระทะร้อน เดินไปเดินมา พลางพึมพำ “นานถึงเพียงนี้แล้ว ไอ้หลี่หลงหลินเวรตะไลนั่นทำไมยังไม่ออกมาอีก? หรือว่าจางไป่เจิงมีความผิดจริงๆ?” นางอดไม่ได้ที่จะกำทวนเงินในมือแน่น สับสนในใจอย่างยิ่ง จางไป่เจิง อย่างไรเสียก็เป็นคนสนิทที่ท่านปู่รักใคร่ ตั้งแต่เล็กนางก็ติดตามอยู่ข้างหลังจางไป่เจิง เรียกเขาว่าพี่ชายอยู่คำแล้วคำเล่า แม้แต่วิชาทวนของซูเฟิ่งหลิง ก็ยังได้รับการชี้แนะจากจางไป่เจิง จะบอกว่าไม่ใส่ใจก็เป็นเรื่องโกหก ส่วนที่นางพูดว่าจางไป่เจิงสมควรได้รับโทษ เป็นนผู้ชายเจ้าชู้หลายใจ ล้วนเป็นเพราะความห่วงใยจนทำให้สับสนวุ่นวาย! ในราชสำนักต้าเซี่ย การต่อสู้ระหว่างฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊มีมาเนิ่นนาน ฝ่ายบุ๋นแข็งแกร่งฝ่ายบู๊อ่อนแอมาโดยตลอด จนกระทั่งหลี่หลงหลินปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลัน กดดันขุนนางฝ่ายบุ๋นอย่างต่อเนื่อง กลุ่มขุนนางฝ่ายบู๊จึงค่อยๆ มีโอกาสได้ลืมตาอ้าปาก สถานะก็ค่อยๆ สูงส่งขึ้นทุกวัน ผู้ที่โดดเด่นในหมู่พวกเขาย่อมเป็นจางไป่เจิง หากจางไป่เจิงต้องโทษ มีอันเป็นไป วันเวลาดีๆ ของเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊ก็คงจะสิ้นสุดลง! ซูเฟิ่งหลิงอาจจะไม่ใส่ใจตัว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1447
หลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงเดินตามผู้คุมเข้าไปในคุกหลวง ภายในคุกหลวงน้ำสกปรกไหลนอง ส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งไปทั่ว ทันใดนั้น ผู้คุมหยุดฝีเท้า ชี้ไปยังห้องขังห้องหนึ่งแล้วกล่าวว่า “องค์รัชทายาท นี่คือห้องขังที่ใช้คุมขังแม่ทัพจางพ่ะย่ะค่ะ” หลี่หลงหลินอาศัยแสงไฟริบหรี่ในคุกหลวง จึงมองเห็นสภาพอันน่าสังเวชของจางไป่เจิงได้ชัดเจน จางไป่เจิงผมเผ้ายุ่งเหยิงสกปรก สวมชุดนักโทษ ถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวน ขยับเขยื้อนไม่ได้แม้แต่น้อย ผู้คุมเปิดประตูห้องขัง กล่าวว่า “แม่ทัพจาง องค์รัชทายาทเสด็จมาเยี่ยมท่าน!” จางไป่เจิงเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นหลี่หลงหลินจริงๆ ก็ตกใจจนลนลาน “องค์รัชทายาท ท่านกลับมาได้อย่างไร?” หลี่หลงหลินกล่าวเสียงหนักแน่น “เมืองหลวงเกิดเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ ข้าและเสด็จพ่อจึงรีบเดินทางจากตงไห่กลับมาทันที” ตุ้บ! จางไป่เจิงคุกเข่าลงกับพื้น กล่าวเสียงสั่น “องค์รัชทายาท ท่านโปรดเมตตาข้าสักครั้งเถิด สังหารข้าเสีย ให้ข้าได้หลุดพ้น” “ข้าขอโทษท่าน... ข้าสมควรตายแล้ว!” “ทุกวันนี้ข้ามีชีวิตอยู่ก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น!” “ท่านรีบสังหารข้าเถิด ให้ข้าได้ตายอย่างสบายใจ!” “ถือซะว่า
You may also like
![จะไม่ทนกับบทบาทนางร้าย [รีไรท์ตอนจบ]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
จะไม่ทนกับบทบาทนางร้าย [รีไรท์ตอนจบ]
คุณยอดวิทย์63 viewsชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล396 viewsเขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ
เฉินเจียเสี่ยวเกอ561.3K viewsบัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่
ชวินเป่ยอี๋649.6K viewsองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน
ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง150.3K viewsรัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์
ไห่ตงชิง191.8K viewsผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา683 viewsองค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน
เหลียงซานเหลากุ่ย347.1K views
