Mag-log inShare
บทที่ 1447
Pinakabagong kabanata
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1602
ค่ำคืนนั้นมืดมิดและลมแรงเมืองซงหลิน เมืองยุทธศาสตร์สำคัญของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสายลมรุนแรงพัดกรูเกรียวผ่านไปเป็นระลอกกองไฟลุกโชนเต้นระบำไปตามสายลมทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสองสามนายถือถุงเหล้า นั่งล้อมวงรอบกองไฟลมหนาวพัดลอดผ่านช่องว่างของชุดเกราะ ทำให้พวกเขาหนาวสั่นไปทั้งตัวทหารนายหนึ่งเปิดถุงเหล้า กรอกเหล้าแรงเข้าปากพลางสบถว่า “ให้ตายสิ อากาศหนาวมากขึ้น อาศัยแค่กองไฟนี่เอาไม่อยู่เลยจริงๆ จะให้ร่างกายอบอุ่นได้ต้องพึ่งเหล้าแรงๆ นี่แหละ!”“เหล้าแรงๆ อึกเดียวลงท้องไป ร่างกายก็อุ่นขึ้นมาทันที ถ้าไม่มีเหล้าพวกนี้ ป่านนี้คงแข็งตายอยู่ที่นี่ไปแล้ว”เหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต่างพากันเห็นด้วย“ใช่แล้ว อากาศหนาวขนาดนี้ยังจะให้พวกเรามาเฝ้าประตูเมืองอีก”“ไม่รู้ว่าแม่ทัพใหญ่เซียวลี่คิดอะไรอยู่ หรือว่าเขากลัวว่าต้าเซี่ยจะบุกโจมตียามวิกาลหรืออย่างไร?”ทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนายหนึ่งอาศัยความเมากล่าวเย้ยหยัน “ต้าเซี่ย? จะเป็นไปได้อย่างไร!”“ป่านนี้พวกนั้นคงถอนทัพกลับไปนานแล้ว!”“เจ้าไม่คิดดูบ้างหรือว่า พวกเราไม่ได้ข่าวคราวของต้าเซี่ยมานานแค่ไหนแล้ว”“อีก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1601
“พวกเจ้าก็ได้เห็นแล้วว่าจางไป่เจิงมีท่าทีต่อพวกเจ้าอย่างไร พูดได้เลยว่าเขาไม่เห็นพวกเจ้าเป็นผู้ใหญ่เลยด้วยซ้ำ”“พวกเจ้าเป็นเพียงแค่ทหารเลวที่ไร้ค่าและต่ำต้อยที่สุดในกองทัพต้าเซี่ยเท่านั้น”ในชั่วพริบตาเหล่าทหารก็พลันเดือดดาลขึ้นมาภายในใจของพวกเขาเกิดการต่อสู้กันอย่างรุนแรงด้านหนึ่งคือการอดทนอดกลั้นอีกด้านหนึ่งคือการสร้างผลงานและชื่อเสียงตราบใดที่ไม่ใช่คนโง่ พวกเขาย่อมรู้ว่าควรเลือกข้างไหนเพียงแต่ว่าสิ่งที่องค์ชายเจ็ดทำไปก่อนหน้านี้มันทำให้เหล่าทหารเดือดร้อนกันถ้วนหน้าภายในใจของเหล่าทหารจึงเกิดความไม่ไว้วางใจต่อเขาองค์ชายเจ็ดกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย”“ผู้ใดที่ยินดีจะบุกตีเมืองและสร้างผลงานไปพร้อมกับข้า จงก้าวออกมาเดี๋ยวนี้”“ข้ารับรองว่าจะไม่ทำให้พวกเจ้าต้องลำบากอย่างแน่นอน!”“และข้าจะทำให้จางไป่เจิงต้องเบิกตากว้างดูให้ดีว่า ทหารใต้บัญชาของข้า องค์ชายเจ็ด ไม่ใช่พวกขี้ขลาดตาขาว!”“ทหารใต้บัญชาของข้านั้นล้วนแล้วแต่กล้าหาญองอาจยิ่งนัก!”อารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ในใจของเหล่าทหารก็ระเบิดออกมาทันที “ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาด! ข้าจะตามท่านแม่ท
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1600
องค์ชายเจ็ดต้องการให้ทุกคนขานรับ! เขาต้องการให้คนนับหมื่นสนับสนุน ไม่ใช่เหมือนตอนนี้ ที่ทหารใต้บัญชาของเขาต่างมองเขาด้วยสายตาเย็นชา! หากแม้แต่ทหารใต้บัญชาของตนเองยังไม่เชื่อใจตน แล้วใครเล่าจะยอมทำตามคำสั่งของเขา ออกรบเสี่ยงตาย? องค์ชายเจ็ดเอ่ยเสียงเย็นชา “ในเมื่อพวกเจ้าอยากสร้างผลงานทางการทัพ เช่นนั้นข้าก็จะทำให้พวกเจ้าสมปรารถนา!” เหล่าทหารต่างถกเถียงกัน “ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านอย่าล้อเล่นเลย” “ตอนนี้พวกเราต้องประจำการที่ค่ายทหารแล้ว จะยังสร้างผลงานทางการทัพอะไรได้อีก?” “อย่างมากก็แค่ชื่อเสียงที่ว่างเปล่า” “ใช่แล้วขอรับ เว้นแต่พวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะคิดสั้นอีกครั้ง ตั้งใจจะสู้กับต้าเซี่ยจนตายไปข้างหนึ่ง ใช้กลยุทธ์เดิมๆ โจมตีค่ายทหารในยามวิกาลอีกครั้ง หาไม่แล้วพวกเราก็ไม่มีโอกาสสร้างผลงานเลย” องค์ชายเจ็ดแย้มยิ้มเย็นชา “พวกเจ้าเต็มใจที่จะติดตามข้า ข้าก็ย่อมมีโอกาสให้พวกเจ้าสร้างผลงานทางการทัพ!” เหล่าทหารตกตะลึง ตอนนี้พวกเขาเลือกได้เพียงแค่ติดตามองค์ชายเจ็ดต่อไปเท่านั้น เพราะพวกเขาเป็นทหารใต้บัญชาขององค์ชายเจ็ด พวกเขาไม่มีทางเลือก คำพูดขององค์ชายเจ็ดก็คื
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1599
ความน่าเชื่อถือของเขาจะอยู่ตรงไหน? องค์ชายเจ็ดสีหน้าบึ้งตึง “ถอนทัพ! ทุกคนตามข้ากลับค่ายเตรียมประจำการ!” ระหว่างทางกลับค่าย เหล่าทหารมีสีหน้าหม่นหมอง แต่ละคนดูราวกับเพิ่งแพ้สงคราม ชุดเกราะหมวกป้องกันหลุดลุ่ย องค์ชายเจ็ดเอ่ยเสียงเย็นชา “ดูพวกเจ้าแต่ละคนสิ ทำหน้าตาหงอยเหงาแบบนั้น!” “ทุกคนจงทำตัวให้ร่าเริงขึ้นมาบ้าง!” เหล่าทหารไม่สนใจคำพูดขององค์ชายเจ็ด ยังคงรักษาท่าทางเดิมไว้ องค์ชายเจ็ดโกรธจัด เขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเกิดสถานการณ์เช่นนี้ จางไป่เจิงตำหนิเขาอย่างรุนแรงในกองทัพ สถานะของเขาในใจของเหล่าทหารย่อมลดลงอย่างรวดเร็ว คำพูดโอ้อวดที่เขากล่าวออกไปเมื่อครู่ขณะมึนเมา ล้วนกลายเป็นตบหน้าตัวเอง ตอนที่กล่าวโอ้อวดมากเท่าไร ตอนนี้ถูกตบหน้าก็ยิ่งแรงเท่านั้น! เหล่าทหารแต่ละนายก้มหน้าเดินอย่างเงียบงัน นั่นคือการเย้ยหยันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเขา! เหล่าทหารดูเหมือนกำลังพูดว่า ในกองทัพนี้ หลี่หลงหลินยิ่งใหญ่ที่สุด จางไป่เจิงรองลงมา ส่วนเขาที่เป็นถึงองค์ชาย กลับไม่สำคัญแม้แต่เศษเสี้ยว! องค์ชายเจ็ดยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เขาจะต้องหาวิธีกอบกู้ศักดิ์ศรีของตนกลับคืนมาให
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1598
เหล่าทหารได้ยินคำพูดของจางไป่เจิง ก็พลันฮือฮากันใหญ่ ทหารใต้บัญชาขององค์ชายเจ็ดอย่างน้อยก็มีหนึ่งพันคน แต่บัดนี้กลับหยุดการทดสอบทั้งหมดเพียงเพราะมีคนไม่ผ่านการทดสอบไม่กี่สิบคน? การทดสอบนี้เชื่อมโยงโดยตรงกับผลงานทางการทัพเชียวนะ! สถานการณ์ในตอนนี้สำหรับต้าเซี่ยถือว่าดีเยี่ยม ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้หมดอำนาจลงนานแล้ว ในสายตาของเหล่าทหาร ขอเพียงได้ออกสู่สนามรบ การสร้างผลงานทางการทัพก็เป็นเรื่องง่ายดายยิ่งนัก แต่บัดนี้จางไป่เจิงกลับปิดกั้นเส้นทางของทหารใต้บัญชาขององค์ชายเจ็ดทั้งหมดโดยตรง องค์ชายเจ็ดมองจางไป่เจิงอย่างไม่พอใจ “ท่านแม่ทัพจาง ท่านหมายความว่าอย่างไร?” องค์ชายเจ็ดไม่คาดคิดว่าจางไป่เจิงจะเด็ดขาดถึงเพียงนี้ จางไป่เจิงออกคำสั่งห้ามทหารใต้บังคับบัญชาของตนออกสู่สนามรบ ซึ่งเท่ากับเป็นการระบุชื่อว่าไม่ให้เขามีโอกาสสร้างผลงาน ในสนามรบ ไม่ว่าทหารนายหนึ่งจะเก่งกาจเพียงใด หากเขาไม่มีกำลังพลใต้บังคับบัญชา ทุกสิ่งก็เป็นเพียงลมปาก อำนาจของคนคนเดียวก็ไม่สามารถต่อสู้กับกองทัพได้เลย ดังนั้น การที่จางไป่เจิงออกคำสั่งห้ามทหารใต้บังคับบัญชาของพระองค์ออกสู่สนามรบ นี่เป็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1597
องค์ชายเจ็ดประสานมือคำนับอย่างมั่นใจ “แต่ละนายล้วนแข็งแรงดั่งมังกรพยัคฆ์ เปี่ยมด้วยโลหิตอันร้อนแรง พร้อมออกรบได้ทุกเมื่อ!” จางไป่เจิงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “เริ่มการทดสอบได้แล้ว ข้าอยากเห็นเหล่าทหารใต้บังคับบัญชาของท่านออกรบในสนามรบ” องค์ชายเจ็ดโบกมือ ทหารเตรียมพร้อมเข้ารับการทดสอบ ส่วนพระองค์ก็ยืนดูอยู่ข้างๆ ในสายตาขององค์ชายเจ็ด การยิงธนูไปห้าสิบก้าวช่างเป็นเรื่องเด็กๆ ขอแค่เป็นคน ก็ทำได้สบายๆ ไม่รู้ว่าสมองของหลี่หลงหลินมีอะไรไปกระทบกระเทือน ถึงได้จัดการทดสอบแบบนี้ขึ้นมา ช่างเสียเวลาจริงๆ! เหล่าทหารใต้บังคับบัญชาขององค์ชายเจ็ดเดินไปยังแท่นทดสอบด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม พวกเขาเหนี่ยวคันธนูและเหนี่ยวลูกธนูเหมือนปกติ แต่ที่แปลกคือ พวกเขาไม่เห็นเป้าธนูเลย! เหล่าทหารต่างตกตะลึง มองหน้ากันเลิ่กลั่ก นี่มันกำลังทดสอบอะไรกันแน่? ถ้าเป็นการทดสอบการยิงธนู แล้วทำไมถึงไม่มีเป้าธนู? แต่เมื่อครู่เหล่าทหารเหล่านั้นผ่านการทดสอบได้อย่างไร? เหล่าทหารต่างมีสีหน้าเลื่อนลอย ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ในเมื่อมองไม่เห็นเป้าธนู แล้วพวกเขาจะยิงธนูได้อย่างไร ทหารกลุ่มหนึ่งพร้อมใจกันวา
