Semua Bab องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Bab 731 - Bab 740

ฉินซูกล่าวพึมพำ "อันดับแรก ข้าคือบุตรแห่งนักปราชญ์คนใหม่ของหอดารารักษ์ของพวกท่านอยู่แล้ว อีกอย่างมีพวกท่านเป่ยเยี่ยนคอยรับมือเป็นด่านหน้า แม้ว่าอ๋องเซียงหยางหมายจะระรานต้าเหยียน ก็ต้องผ่านด่านพวกท่านไปก่อนมิใช่หรือ?"แม้ปากจะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังรู้สึกหวั่น ๆ อยู่มิใช่น้อยเพราะเขาเองก็มิแน่ใจว่า อ๋องเซียงหยางจะใช้อำนาจของตนเองกดดันต้าเหยียนในเรื่องอื่นหรือไม่ซ่างกวนอวิ๋นซีพูดอย่างมิค่อยสบอารมณ์นัก "เจ้าพล่ามกระไรนักหนา ตกลงคิดหาวิธีได้หรือยัง?""คิดได้แล้ว" ฉินซูพูดด้วยท่าทีจริงจัง"รีบว่ามา!""ก่อนอื่นตอนนี้ต้องปิดข่าวเรื่องการตายของหยวนหัวไปก่อน แล้วค่อยดูสถานการณ์กันต่อไป!"ซ่างกวนอวิ๋นซีขมวดคิ้ว "นี่คือวิธีที่เจ้าคิดได้หรือ?"ฉินซูพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง"ดูเหมือนเจ้าจะคิดว่า คำพูดของข้าก่อนหน้านี้แค่ขู่เจ้าเท่านั้นสินะ"เมื่อสิ้นเสียงพูด กระบองหนามแหลมก็ปรากฏขึ้นในมือของนางแล้ว!ฉินซูรีบถอยร่นไปหลายก้าว "ใจเย็นก่อน ข้ามิได้หลอกท่าน ข้าจริงจังนะ"ซ่างกวนอวิ๋นซีโบกกระบองหนามในมือ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "เรื่องที่จะหักขาสกปรกของเจ้า เรื่องนั้นข้าก็พูดจริงเช่นกัน!"

ซ่างกวนอวิ๋นซีพาฉินซูเข้าไปด้านใน มู่หรงเซี่ยวเทียนก็เอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “ท่านเซียนซ่างกวนบอกว่าจะมาวันพรุ่งมิใช่หรือ? เหตุใดจึงมาโดยกะทันหันเช่นนี้เล่า?”“ฝ่าบาท หม่อมฉันมาในครั้งนี้ ด้วยมีประสงค์ให้ฝ่าบาทออกพระราชโองการปิดข่าวการตายของหยวนหัวเพคะ”“ปิดข่าวหรือ?”มู่หรงเซี่ยวเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ในมิช้าก็เข้าใจความตั้งใจของซ่างกวนอวิ๋นซีเขาส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “เหล่าผู้ติดตามของหยวนหัวสองสามคน ออกจากเมืองหลวงจินหลิงไปหลายชั่วยามแล้ว ตัวข้าเพิ่งจะทราบข่าวเมื่อครู่นี้เอง จะปิดข่าวเอายามนี้เกรงว่าจะสายเกินไปเสียแล้ว”“หาได้สายเกินไปไม่เพคะ หม่อมฉันได้ส่งคนไปสกัดแล้ว ส่วนคนของหยวนหัวหม่อมฉันจะเป็นผู้จัดการเอง แต่ปากของเหล่าขุนนางในราชสำนักและราษฎรนั้นต้องขอให้ฝ่าบาทช่วยปิดเพคะ”“เรื่องนี้มิยาก ช่วงหลายวันมานี้หยวนหัวก่อเรื่องชั่วช้าไปทั่ว ราษฎรพากันเกลียดชังเขาเข้าไส้ การตายของเขา พวกชาวบ้านย่อมมิพูดถึงมากนักส่วนเหล่าขุนนางในราชสำนัก พวกเขาย่อมรู้ดีถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ ย่อมมิโง่เขลานำความไปรายงานลับหลังข้าหรอกทว่า เพื่อป้องกันไว้ก่อน ตัวข้าจะให้คนไปตั้งด่านที่ชายแ

ฉินซูมิได้ใส่ใจความยินดีของซ่างกวนอวิ๋นซีมากนักเขาถามย้ำว่า “ดังนั้น ท่านจึงต้องการให้ข้าเข้าไปในดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนเฉวียนกระไรนั่นแล้วนำบางสิ่งกลับมาให้ท่านหรือ?”“ถูกต้อง เจ้าฉลาดดีนี่!”“วรยุทธ์ของท่านแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงมิเข้าไปเองเล่า?”“ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนเฉวียนมีข้อจำกัด อนุญาตให้ผู้ที่มีวรยุทธ์ต่ำกว่าระดับเหนือมนุษย์เท่านั้นที่เข้าไปได้”ฉินซูขมวดคิ้วถามว่า “ข้าอยู่ในระดับเหนือมนุษย์หรือ?”ซ่างกวนอวิ๋นซีส่ายหน้าเล็กน้อย แต่แล้วก็อธิบายว่า “ข้ามีวิธีที่จะทำให้เจ้าดูเหมือนอยู่ในระดับเหนือมนุษย์ได้”“ดูเหมือนมีประโยชน์อันใดเล่า หรือว่าท่านสามารถหลบเลี่ยงข้อจำกัดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนเฉวียนได้?”“ทำได้อยู่แล้ว มิเช่นนั้นข้าจะสาธยายให้เจ้าฟังจนปากแฉะไปไย!”เมื่อเห็นซ่างกวนอวิ๋นซีมีท่าทางมั่นใจเสียเต็มประดา ฉินซูจึงมองนางลึกซึ้งกว่าเดิมยายเฒ่าบ้าผู้นี้ ดูท่าทางแล้วมิใช่คนที่มีเล่ห์เหลี่ยมธรรมดาในเวลานั้น ซ่างกวนอวิ๋นซีก็เปลี่ยนเรื่อง “รีบไปพักผ่อนเถิด ไว้เรื่องของหยวนหัวคลี่คลายลงเมื่อใด หอดารารักษ์จะจัดพิธีรับตำแหน่งให้เจ้า”“มิต้องกระมัง พวกท่าน

สีหน้าของมู่หรงเซี่ยวเทียนพลันเคร่งขรึมขึ้น เขาส่ายหน้า“ถึงจะไม่มีเรื่องหยวนหัว เป่ยเยี่ยนกับแคว้นฉีก็ต้องทำสงครามปะทะกันในสักวัน แต่การให้เจ้าห้าอยู่ที่ต้าเหยียนก็เพื่อรักษาอนาคตของเป่ยเยี่ยนไว้ มิใช่เพราะแคว้นฉีทั้งหมด”“เสด็จพ่อทรงหมายความว่า นอกจากแคว้นฉีแล้วยังมีผู้อื่นที่ต้องการรุกรานเป่ยเยี่ยนของเราอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?”มู่หรงโม่พลอยมิสบายใจไปด้วยตลอดหลายปีมานี้ แคว้นฉีรีดนาทาเร้นเป่ยเยี่ยนหนักข้อขึ้นทุกปี จนกระทั่งคลังหลวงของเป่ยเยี่ยนว่างเปล่า อยู่ในสภาพที่ภายนอกแข็งแกร่งภายในอ่อนแอในยามนี้หากยังมีแคว้นอื่นใดคิดจะระรานอีก เกรงว่าเป่ยเยี่ยนคงจะแบกรับภาระหนักมิไหว ผลลัพธ์ย่อมคาดมิถึง“เมื่อปลายเดือนที่แล้ว ข้าได้รับข่าวลับที่เชื่อถือได้ว่า ภายในแคว้นตงอี๋ได้เริ่มเพิ่มกำลังทหาร เสบียงและยุทธภัณฑ์ก็ทยอยขนส่งไปยังแนวรบด้านตะวันตก เกรงว่าอีกมินานกองทัพตงอี๋ก็จะรุกรานชายแดนเราแล้ว”“มิใช่กระมังพ่ะย่ะค่ะ? ตลอดหลายปีมานี้เป่ยเยี่ยนกับตงอี๋เรียกได้ว่าอยู่กันอย่างสันติ เหตุใดพวกเขาจึงคิดจะยกทัพมาโจมตีเรากะทันหันเช่นนี้? หรือว่าพวกเขาต้องการทวงคืนเมืองทั้งสามที่ยกให้เป่ยเยี่ยนมาเมื

วันรุ่งขึ้นฉินซูรู้สึกเบื่อหน่ายจึงคิดจะออกไปเดินเล่นทว่า เพิ่งก้าวเท้าพ้นจากประตูหอดารารักษ์ เสียงเย็นชาของซ่างกวนอวิ๋นซีก็ลอยลงมาจากชั้นบน“หากเจ้าบังอาจหนี จุดจบเป็นเช่นไรเจ้าย่อมรู้ดี!”ฉินซูมุมปากกระตุกสองสามครั้ง กล่าวโดยมิหันกลับไปว่า “วางใจเถิด ข้าเพียงแค่ออกไปเดินเล่นเท่านั้น ในเมื่อรับปากว่าจะอยู่แล้ว ไม่มีทางหนีไปหรอก”กล่าวจบเขาก็เดินออกไปในตอนนั้นเองหลัวชางก็กระซิบถามว่า “ท่านเจ้าสำนัก จำเป็นต้องลอบจับตาดูเขาหรือไม่ขอรับ?”“มิต้อง ด้วยวรยุทธ์ของเขา พวกเจ้ามิอาจจับตาดูเขาได้หรอก”“นั่นก็จริงขอรับ ว่าแต่ องค์รัชทายาทผู้รอวันปลดผู้นั้นอยู่ในระดับใดกันแน่?” หลัวชางมองซ่างกวนอวิ๋นซีด้วยความอยากรู้อยากเห็นอีกฝ่ายส่ายหน้าเบา ๆ “ข้าเองก็มิอาจมองเห็นระดับของเขาได้ รู้เพียงว่ามิแข็งแกร่งเท่าข้า”เมื่อได้ยินคำกล่าวนี้ หลัวชางกล่าวอย่างจนใจว่า “เป่ยเยี่ยนกับต้าเหยียน ผู้ที่มีวรยุทธ์แข็งแกร่งกว่าท่านเจ้าสำนักเห็นทีจะมีเพียงผู้อาวุโสสูงสุดและเหลยเจิ้นแห่งสำนักหอดูดาวหลวงเท่านั้นกระมัง?”“นอกจากสองท่านนั้น แท้จริงแล้วยังมีคนอีกผู้หนึ่ง!”“หืม? ผู้ใดกันขอรับ?”ซ่างกวนอวิ๋