บททั้งหมดของ องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: บทที่ 751 - บทที่ 760

ชายวัยกลางคนหรี่ตาลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "น้องชาย การถือกำเนิดของเทพศาสตราวุธถือเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับเราทั้งเป่ยเยี่ยนมิว่าเจ้าจะมาจากสำนักใดก็มิอาจครอบครองเทพศาสตราวุธได้แต่เพียงผู้เดียวฟังคำข้าเถิด ส่งมาให้ข้าเสีย มิเช่นนั้นหากคนจากสำนักอื่นมาถึง จะไม่มีผู้ใดพูดจาดีเช่นข้าอีก”ฉินซูถอนหายใจเบา ๆ แล้วกล่าว "ข้าพูดความจริง ไฉนพวกท่านจึงมิเชื่อเล่า?"“ท่านประมุข เห็นแล้วใช่หรือไม่ เจ้าหนุ่มนี่มันหัวแข็ง พูดเท่าไรก็มิฟัง พวกเรามิต้องเสียเวลาพูดกับเขาแล้ว หักแขนหาเจ้านี่เสียเถิด ข้ามิเชื่อว่าเขาจะมิยอมสารภาพ”“ใช่แล้ว ท่านประมุข กว่าเราจะสลัดคนของพรรคอื่นไปได้นั้นยากเข็ญนัก ขืนชักช้าอีกนิด พวกเราจะเหนื่อยเปล่านะขอรับ”ชายวัยกลางคนกล่าวเสียงต่ำอีกครั้งว่า “น้องชาย เจ้าจะมิยอมมอบให้ข้าจริง ๆ หรือ?”ฉินซูมีสีหน้าอับจนหนทาง ข้าไม่มีของอะไรสักอย่าง ท่านจะให้ข้ามอบกระไรเล่า?เห็นฉินซูมิไหวติง ชายวัยกลางคนเปลี่ยนสีหน้าเป็นเหี้ยมโหด กล่าวเสียงเข้มว่า “ลงมือ!”ชายร่างอ้วนและคนอื่น ๆ เผยสีหน้าดุร้ายพร้อมชูอาวุธในมือพุ่งเข้าใส่ด้วยความโหดเหี้ยมฉินซูขมวดคิ้ว กำลังจะลงมือแต่ก็พ

เขาเลิกคิ้วถามว่า “เขาเล่า เหตุใดจึงมิแสดงอาวุธ?”“ใช่แล้ว จูเหล่าจิ่ว ศิษย์ในพรรควิหคเพลิงของพวกท่านช่างมิรู้จักกฎเกณฑ์เสียเลย!”จูเหล่าจิ่วรีบอธิบายว่า “ทุกท่าน น้องชายผู้นั้นมิใช่คนในพรรควิหคเพลิงของพวกข้า”“มิใช่รึ?”ทุกคนขมวดคิ้วมองหน้ากัน ความสงสัยฉายชัดบนใบหน้าเจ้าหนุ่มนี่ตัวคนเดียว กล้ามาแย่งชิงเทพศาสตราวุธถึงหนองน้ำอัสดงเชียวหรือ?อะไรจะใจกล้าได้ปานนี้?เจ้าสำนักหวงออกคำสั่งอย่างโอหังว่า “เจ้าหนุ่ม ไสหัวมานี่!”ฉินซูเหลือบมองเขา แล้วหันกายไปทางอื่นเล็กน้อยอย่างมิสนใจไยดีเห็นดังนั้น เจ้าสำนักหวงรู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยามทันทีตนเป็นถึงเจ้าสำนักโพยมันคำรามผู้ยิ่งใหญ่ ผู้ซึ่งอยู่ในขั้นสูงสุดระดับปฐพี กลับถูกคนหัวดำจอมโอหังดูแคลนต่อหน้าผู้คนมากมายถึงเพียงนี้ความอัปยศอดสูนี้เขาจะทนกล้ำกลืนได้อย่างไร!เขาแค่นเสียงเย็นชา แล้วกล่าวเสียงแข็งว่า “ในเมื่อเจ้ารนหาที่ตาย เช่นนั้นข้าจะช่วยสนองเจ้าเอง!”เมื่อเห็นว่าเขาตั้งใจจะลงมือ จูเหล่าจิ่วก็รีบออกปากห้ามปราม“เจ้าสำนักหวง อย่าเพิ่งใจร้อน น้องชายผู้นั้นมีวรยุทธ์ลึกล้ำเกินหยั่งถึง เมื่อครู่ข้าลงมือเต็มที่แล้ว ยังมิอาจทำร้าย

ครู่ต่อมา ทั้งสองคนก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ดี ตกลงตามนี้!”พวกเขาต่างทราบดีว่า หากโชคดีได้เทพศาสตราวุธมาครอง ต่อไปหากมองไปทั่วเป่ยเยี่ยน จะมีผู้ใดกล้าท้าทายอีกเล่า?สิ่งที่สามารถทำให้เกิดปรากฏการณ์ประหลาดบนฟากฟ้าเช่นนี้ได้ เพียงใช้ปลายนิ้วเท้าคิดก็รู้ได้ว่าเทพศาสตราวุธนี้วิเศษเพียงใดดังนั้น มิว่าอย่างไรพวกเขาก็ต้องลองเสี่ยงดูสักตั้งจากนั้น สายตาของคนสองสามคนก็หันไปมองจูเหล่าจิ่วฝ่ายหลังนั้นส่ายหน้าอย่างเด็ดขาด “พรรควิหคเพลิงของเราวรยุทธ์อ่อนแอเกินไป มิขอเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายเหล่านี้อีก ทุกท่านเชิญตามสบาย ข้าขอตัวลาก่อน!”กล่าวจบ เขาก็พาเจ้าอ้วนและคนอื่น ๆ จากไปโดยมิลังเลเห็นดังนั้น จ้าวอวี้หมิงและคนอื่น ๆ ก็มิได้ห้ามปราม ถึงอย่างไร แต่ละคนก็ย่อมมีเป้าหมายของตนเอง อีกทั้งสิ่งที่จูเหล่าจิ่วกล่าวมาก็มิได้ผิดจากความจริง วรยุทธ์ของพรรควิหคเพลิงนั้นอ่อนแอเกินไปจริง ๆเมื่อมองส่งจูเหล่าจิ่วและพวกจากไปแล้ว จ้าวอวี้หมิงและคนอื่น ๆ ก็วกกลับเข้าป่าไปซ่อนตัวอยู่ในนั้นในขณะเดียวกันบนผืนน้ำแข็งของหนองน้ำอัสดง แสงสีแดงที่หายไปนานก็พวยพุ่งออกมาอีกครั้งคราวนี้แสงยิ่งเจิดจ้

ชายร่างใหญ่ซึ่งอยู่ใกล้กับฉินซูที่สุด ร้องออกมาด้วยความดีใจสุดขีดแล้วพุ่งเข้าใส่ฉินซูทว่า ทันใดนั้นเอง ปราณแห่งกระบี่สายหนึ่งก็ตกลงมาจากฟากฟ้าโดยไม่มีสัญญาณเตือนร่างของชายร่างใหญ่ผู้นั้นถูกปราณกระบี่ฟันแยกออกเป็นสองส่วนในทันทีโลหิตสีแดงฉานย้อมผืนน้ำแข็งบนทะเลสาบให้กลายเป็นสีแดงในพริบตา!ในขณะเดียวกัน ปราณอันยิ่งใหญ่ใต้พื้นทะเลสาบก็ดูเหมือนจะถูกดึงดูดด้วยกลิ่นคาวเลือด ทำให้มันบ้าคลั่งขึ้นมาหนองน้ำอัสดงทั้งผืนสั่นสะเทือนตามไปด้วยเมื่อเห็นดังนั้น ฉินซูก็ขมวดคิ้วพลางมองไปยังชายที่ลงมือเมื่ออีกฝ่ายรู้สึกถึงสายตาอันเย็นชาของฉินซู ในใจก็อดสั่นสะท้านมิได้ ความหวาดกลัวแผ่ซ่านออกมาจากกระดูก“ข้า… ข้า...”เขาพยายามจะอธิบายสิ่งที่ตนเองกระทำภายใต้ความหวาดกลัวสุดขีด แต่เพราะตกใจเกินไปจึงพูดจาติดขัด'ตูม!!'แพน้ำแข็งหนาระเบิดออก แสงสีแดงเจิดจ้าพวยพุ่งออกมาจากใต้ทะเลสาบปราณอันยิ่งใหญ่ชวนให้อกสั่นขวัญแขวนก็แผ่กระจายออกมาด้วยเช่นกัน!“ให้ตายสิ พวกท่านอยากตายกันหรือไร? ยังมิรีบหนีไปอีก!” ฉินซูตะโกนใส่กลุ่มคนที่กำลังงงงันเสียงของเขาเปล่งออกมาจากกำลังภายใน ส่งผลให้แก้วหูของผู้ที่ได้ยิ

กล่าวจบ นางก็เดินตรงเข้าไปในป่า ฉินซูเข้ามาในถ้ำหินด้วยร่างที่สั่นงันงก มินานนัก ซ่างกวนอวิ๋นซีก็หอบฟืนเดินเข้ามาหลังจากก่อไฟแล้ว อาภรณ์ที่เปียกชุ่มของฉินซูก็เริ่มมีไอน้ำระเหยออกมาซ่างกวนอวิ๋นซีกล่าวเสียงเรียบเฉยว่า “ถอดอาภรณ์ออกผิงไฟให้แห้ง แล้วเราค่อยเดินทางต่อ”“ให้ถอดก็ได้ แต่ท่านช่วยออกไปข้างนอกก่อนจะได้หรือไม่?” ฉินซูมองซ่างกวนอวิ๋นซีด้วยท่าทางหวาดระแวงหากมิรู้ว่าซ่างกวนอวิ๋นซีอายุปาเข้าไปสี่สิบห้าสิบปีได้แล้ว เขาคงมิรังเกียจจะหยอกเย้านางเล่นสักหน่อยแต่ด้วยอายุของอีกฝ่าย เขาก็ทำเช่นนั้นมิได้แน่นอน อายุสี่สิบห้าสิบของซ่างกวนอวิ๋นซีนั้นเป็นเพียงความคิดส่วนตัวของฉินซูเท่านั้น“หึ พูดราวกับว่าข้าอยากจะดูเจ้าเสียเต็มประดา”ซ่างกวนอวิ๋นซีกล่าวจบก็หันหลังเดินออกไปฉินซูจึงถอดอาภรณ์ออกแล้ววางผึ่งไว้ข้างกองไฟภายนอกถ้ำหินซ่างกวนอวิ๋นซีเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน ร่างของนางวูบไหวแล้วหายไปจากที่ที่นางยืนทันทีในป่าที่อยู่ไกลออกไป จ้าวอวี้หมิงและคนอื่น ๆ กำลังล่าถอยอย่างระมัดระวังพวกเขาได้เห็นพลังของแสงสีแดงเมื่อครู่นี้กับตาแล้ว แม้แต่ยอดฝีมือระดับสวรรค์ยังไม่มีกำลังต่อต้าน