Semua Bab องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Bab 741 - Bab 750

เมื่อสิ้นเสียง มือคู่หนึ่งก็เอื้อมตรงมาที่หยกขาวในมือฉินซูฉินซูปัดมืออีกฝ่ายออก แล้วกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า “หยกขาวชิ้นนี้ข้าซื้อแล้ว”ชายหนุ่มผู้สวมอาภรณ์หรูหราผู้นั้นแผดเสียงด้วยความโอหังในทันใด “เจ้าเด็กเหลือขอ บังอาจแย่งชิงของรักของหวงของข้ารึ? เจ้ามิรู้หรือว่าข้าเป็นใคร?”ฉินซูมองสำรวจอีกฝ่ายแล้วถามกลับว่า “ข้าควรรู้ด้วยรึ?”“ฮ่า ๆ ที่แท้ก็เป็นคนต่างถิ่นโง่เง่า หากมิอยากตายก็รีบเอาหยกขาวนั่นมา มิเช่นนั้นตัวข้าคุณชายผู้นี้จะทำให้เจ้ามิได้เห็นแสงตะวันในวันพรุ่ง!”เห็นอีกฝ่ายเย่อหยิ่งถึงเพียงนี้ เดิมทีฉินซูมิได้คิดจะสนใจไยดีทว่า ในเวลานั้นเอง เถ้าแก่แผงลอยก็รีบเอ่ยปากเกลี้ยกล่อมว่า “คุณชาย ท่านยอมยกหยกขาวนั้นให้แก่คุณชายเซียวเถิดขอรับ เขาคือคุณชายใหญ่แห่งตระกูลเซียว อย่าได้ล่วงเกินเป็นเด็ดขาดเลยขอรับ”ฉินซูยิ่งสงสัย “ตระกูลเซียวเก่งกาจมากหรือ?”“ฮ่า ๆ ๆ แม้แต่ตระกูลเซียวของข้าก็ยังมิรู้จัก เจ้านี่ช่างโง่เขลาเสียจริง!”ผู้ติดตามที่อยู่ข้างกายชายหนุ่มเชิดหน้าขึ้นกล่าวว่า “เจ้าเด็กเหลือขอ จงฟังให้ดี นายท่านของบ้านพวกข้าคือเสนาบดีในราชสำนักผู้ดูแลเรื่องคดีอาญา ทีนี้รู้สึกกลัวขึ้

มู่หรงโม่ลูบคาง แล้วกล่าวอีกครั้งว่า “ถ้าเช่นนั้นเราลองสมมติว่าอ๋องเซียงหยางยกทัพล้านนายตรงมาประชิดชายแดนต้าเหยียนของท่าน ต้าเหยียนของท่านจะต้านทานศัตรูเช่นไร?”“กองทัพนับล้านเดินทางไกล เสบียงย่อมตามมามิทัน เพียงส่งกองทหารชั้นยอดอ้อมไปตัดเส้นทางส่งเสบียงอาหาร ก็มิต้องกังวลว่าพวกเขาจะมิยอมถอยทัพแล้ว”มู่หรงโม่จึงกระจ่างแจ้งในทันที เขาอุทานด้วยความประหลาดใจว่า “คาดมิถึงว่าสหายฉินจะมีความรู้ทางการทหารล้ำลึกถึงเพียงนี้ สมกับเป็นอัจฉริยะโดยแท้!”ฉินซูโบกมือเบา ๆ กล่าวว่า “สหายมู่หรงกล่าวเกินไปแล้ว เรื่องในสนามรบนั้นเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา คำพูดของข้าเมื่อครู่เป็นเพียงการวางแผนรบบนกระดาษเท่านั้น”มู่หรงโม่ยิ้ม “สหายฉินถ่อมตนแล้ว ท่านเพียงนำทหารชั้นยอดหมื่นนายก็ยึดครองหนานเยวี่ยได้สำเร็จ ผลงานระดับนี้แม้แต่แม่ทัพผู้เลื่องชื่อบางคนยังต้องถอนหายใจยอมแพ้ มิทราบว่าสหายฉินจะกรุณาเล่ากระบวนการให้ข้าน้อยฟังอย่างละเอียดได้หรือไม่?”ฉินซูก็มิได้ปิดบัง และเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังจนหมดเปลือกหลังจากฟังคำบอกเล่าของฉินซูแล้ว มู่หรงโม่ก็กล่าวด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจว่า “วางแผนช่วยชีวิตแ

ฉินซูยิ้มเล็กน้อยแต่มิได้พูดกระไร พูดกันตามตรง เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องของราชสำนักเป่ยเยี่ยน เขาย่อมขี้คร้านจะสอดมือไปยุ่งเกี่ยวเป็นธรรมดาหลังจากพูดคุยกันอีกครู่หนึ่งมู่หรงโม่ก็เอ่ยลาออกไปด้วยท่าทีหนักใจส่วนฉินซูก็กลับมายังหอดารารักษ์เขาตรงดิ่งเข้าไปในห้องนอนพร้อมปิดประตูแน่น แล้วจึงนำหยกขาวที่ซื้อมาจากพ่อค้าแผงลอยออกมามองดูตัวอักษรจีนตัวย่อคุ้นตาที่สลักอยู่บนนั้น เขาก็อดมิได้ที่จะรู้สึกสะท้อนใจข้ามมิติมาที่นี่เพียงสามเดือน แต่บัดนี้กลับรู้สึกเหมือนผ่านไปชั่วชีวิตตัวอักษรหลายตัวบนหยกขาวนี้เลือนรางจากการกัดเซาะของกาลเวลาจนมองเห็นได้มิชัดเสียแล้วแต่ฉินซูก็ยังพอจะอ่านได้คร่าว ๆสิ่งที่บันทึกอยู่บนหยกขาวนี้ คือที่ตั้งของมรดกตกทอดของผู้ยิ่งใหญ่ท่านหนึ่งเพียงแต่ชื่อสถานที่ มีเพียงตัวอักษรคำว่า 'รกร้าง' เพียงสองคำเท่านั้น ส่วนที่เหลือถูกลมและทรายกัดเซาะจนยากจะแยกแยะและสิ่งที่ทำให้ฉินซูคาดมิถึงที่สุดก็คือ มุมล่างขวาของหยกขาวนี้ยังสลักรูปทรงคล้ายกุญแจไว้อีกด้วยเมื่อเห็นรูปทรงนี้ ฉินซูก็นึกถึงตอนที่อยู่ในแคว้นหนานเยวี่ย และได้รับแผนที่ขุมทรัพย์จากเจ้าสำนักอสนีบาตรูปทรงภา

“ดินแดนรกร้าง? สถานที่นั้นอยู่ที่ใดหรือ?” ฉินซูถามซักไซ้อย่างใจร้อน“ทางตะวันตก แต่สถานที่นั้นประหลาดยิ่งนัก หากเจ้าเข้าไปโดยมิคุ้นเคยกับเส้นทาง เกรงว่าจะต้องหลงทางแล้วตายอยู่ในนั้นก็เป็นได้”“ท่านพูดเกินจริงไปกระมัง? ข้ามิใช่คนหลงทิศหลงทาง จะหลงได้อย่างไร?”“เชื่อมิเชื่อก็แล้วแต่เจ้า ผู้อาวุโสสูงสุดมีวรยุทธ์แข็งแกร่งกว่าข้า ท่านยังเคยติดอยู่ในดินแดนรกร้างถึงครึ่งเดือนกว่าจะหาทางออกมาได้ เจ้ายังคิดว่าข้าพูดเกินจริงอีกหรือไม่?”“แข็งแกร่งกว่าท่าน ยังติดอยู่ครึ่งเดือนเชียวหรือ?” ฉินซูแทบมิเชื่อหูตนเองซ่างกวนอวิ๋นซีพยักหน้า “ถูกต้อง ข้าไม่มีความจำเป็นต้องโกหกเจ้าเรื่องขุมทรัพย์ที่ปรมาจารย์สำนักเล็ก ๆ ฝังไว้หรอก”ฉินซูลูบคางพลางครุ่นคิดครู่ต่อมา เขากลอกตาไปมาอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม แล้วกล่าวว่า “ซ่างกวนอวิ๋นซี หากวรยุทธ์ของข้าสามารถพัฒนาได้ ก็จะเป็นประโยชน์ต่อท่านด้วย ใช่หรือไม่?”ซ่างกวนอวิ๋นซีขมวดคิ้ว กล่าวอย่างเย็นชาว่า “มีกระไรก็ว่ามาตามตรง อย่ามาอ้อมค้อม!”“หึ ๆ ข้ากำลังคิดว่า หรือให้ท่านพาข้าไปค้นหาขุมทรัพย์นี้ดี? บางทีภายในนั้นอาจมีวิชายุทธ์ที่เหมาะกับข้าก็ได้ หากข้าแข็งแกร่ง

ที่แท้คือจอมยุทธ์ครึ่งก้าวย่ำสวรรค์ชายสามคนที่อยู่ด้านหลังชายชราผู้นั้นคือจอมยุทธ์ขั้นต้นระดับปฐพีหนึ่งคน และขั้นปลายระดับซวนสองคนชายชราที่อยู่เบื้องหน้าคือผู้ที่เมื่อครู่ถูกเรียกว่า ผู้อาวุโสหวังเขามองสำรวจฉินซูและซ่างกวนอวิ๋นซีที่กำลังนั่งผิงไฟอยู่ สีหน้าพลันเคร่งขรึมขึ้นเพราะเขาได้สัมผัสถึงกลิ่นอายอันตรายบางอย่างจากร่างของฉินซูส่วนซ่างกวนอวิ๋นซีนั้นยิ่งมิต้องกล่าวถึง เพียงแค่เห็นก็ทำให้ใจเขาสั่นสะท้านแล้ว!เขารีบประสานมือ กล่าวอย่างนอบน้อมยิ่งว่า “ข้าน้อยคือหวังโม่ ผู้อาวุโสแห่งสำนักสุริยุปราคา บังเอิญผ่านมาพร้อมศิษย์ หากล่วงเกินประการใด ขอทั้งสองท่านโปรดให้อภัย”ฉินซูยิ้มบาง ๆ “มิเป็นไร หากพวกท่านหนาว ลงจากม้ามาผิงไฟด้วยกันก็ได้”“มิจำเป็น พวกข้าน้อยยังต้องรีบเดินทาง ขอตัวลาก่อน”ผู้อาวุโสหวังประสานมือแล้วนำคนจากไปเมื่อเดินไปไกลแล้ว ชายหนุ่มผู้หนึ่งก็อดถามมิได้ว่า “ผู้อาวุโสหวัง เหตุใดเมื่อครู่ท่านจึงสุภาพกับสองคนนั้นถึงเพียงนั้นหรือขอรับ?”“ใช่แล้วผู้อาวุโสหวัง ท่านเป็นถึงครึ่งก้าวย่ำสวรรค์ จำเป็นต้องสุภาพกับคนรุ่นหลังสองคนนั้นด้วยหรือ?”“ตามที่ข้าเห็น ทั้งสองคนน