บทที่ 1709

เกาจิ้งฉือเห็นว่าฉู่กุยเสวี่ยในยามนี้ราวกับกลายเป็นคนละคน จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นยืนหยัด

ต่างจากเดิมที่อ่อนโยน ในคราวนี้ทะเลาะกับนางแล้ว รู้สึกอึดอัดคับข้องใจขึ้นมา ครู่ต่อมานางจึงร้องไห้อย่างน่าสงสาร

“น้องสะใภ้รอง ข้าก็แค่ถามเท่านั้นเอง เหตุใดต้องบีบคั้นกันถึงเพียงนี้ด้วยเล่า?”

เกาจิ้งฉือกล่าวพลางเช็ดน้ำตา “ข้ารู้อยู่แล้วว่าชาติกำเนิดข้าต่ำต้อย เทียบเจ้าไม่ได้ เพราะฉะนั้นข้าจึงไม่เคยคิดจะแย่งอะไรกับเจ้า”

“ในฐานะสะใภ้ใหญ่ ท่านแม่ยกสิทธิ์ดูแลเรือนให้เจ้า ข้าก็ให้ความร่วมมือทุกอย่าง ตกลง ตกลงข้าทำผิดต่อเจ้าที่ใด เจ้าถึงต้องรังแกข้าเพียงนี้?”

หลูไห่คั่วทำหน้าเย็นชา “น้องสะใภ้รอง เจ้าคิดว่าการก่อเรื่องใหญ่โตเช่นนี้จะมีประโยชน์อันใดต่อเจ้าหรือ? หรือเจ้าจะบีบคั้นให้พี่สะใภ้ใหญ่ต้องโขกศีรษะขอโทษเจ้ากระนั้น?”

ฉู่กุยเสวี่ยกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น พอเห็นเกาจิ้งฉือเริ่มเสแสร้งทำตัวน่าสงสาร ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธจนพูดไม่ออก

นางเป็นเช่นนี้มาตลอด

“บีบคั้นแล้วอย่างไรเล่า?” จู่ ๆ ซ่งรั่วเจินก็เอ่ยขึ้น

ทุกคนต่างเลื่อนสายตามองไป เห็นซ่งรั่วเจินที่ยืนอยู่ด้านหลังเดินออกมา

“พวกเจ้าไม่มีเหตุผลยังอ้าปากเ