Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1711 - Bab 1720

เห็นหลูไห่คั่วส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่ง ทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทุกคนเพียงรู้สึกอยากขันหลักฐานวางอยู่ตรงหน้า ถึงขั้นยังพูดว่าไม่รู้อยู่ที่นี่ ไร้ยางอายอย่างถึงที่สุดจริง ๆ “วันนี้ได้รับชมความครึกครื้นไม่น้อยจริง ๆ เรื่องแรกจ้าวฮูหยินไม่ยอมรับผิด คิดไม่ถึงตอนนี้จะมีพี่ใหญ่ที่ไม่ยอมรับผิดอีกคน”“ดังคาด ผู้ที่สามารถใช้ปิ่นทองมาใส่ร้ายบุตรีของกงชินอ๋อง โดยส่วนมากล้วนไม่มีสมอง เรื่องถูกแพร่ออกไปก็ไม่กลัวถูกคนหัวเราะเยาะตาย!”ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบา ๆ คำที่พูดออกมาคล้ายอาบยาก็ปาน ทำให้หลูไห่คั่วซึ่งยังพยายามจะหาเหตุผลรู้สึกไร้กำลังอย่างลึกซึ้งซ่งจิ่งเซินถูกคำพูดของน้องสาวตนทำให้หัวเราะออกมาแล้ว พูดตอบว่า “ไม่มีสมองจริง ๆ นั่นแหละ อยู่กินอย่างสบายไม่ชอบ แต่ดันทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้”“ก่อนหน้านี้ข้าเคยได้ยินว่าหลูฮูหยินชอบคุณชายใหญ่มาก แต่คุณชายใหญ่กลับสู้คุณชายรองไม่ได้ นี่จึงหาทางกดขี่คุณชายรอง โยนเรื่องยากจะแก้ไขได้ทั้งหมดให้เขา”“ตอนนี้มองดูแล้ว คนตระกูลนี้โง่งมจริง ๆ ปล่อยคนฉลาดไป เลือกโปรดปรานตัวโง่งม”“นั่นก็โง่เขลาเกินไปแล้ว สองสามีภรรยาร่วมใจกันทำชั่ว ยังมีฮูหยินผู้เฒ่าตาบอดด

สีหน้าของหลูไห่คั่วเปลี่ยนไปเล็กน้อย “น้องรอง เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล ไฉนเลยข้าจะไม่ทำอะไร เพียงแต่อยู่พักผ่อนในจวนเท่านั้น?”“พี่ใหญ่ ข้าไม่ใช่ตัวโง่งม ตกลงท่านทำหรือไม่ทำ หรือทำมากน้อยเพียงใด ท่านคิดว่าข้าไม่รู้เลยสักนิดกระนั้นหรือ?”ภายในดวงตาของหลูจวิ้นอี้ปรากฏความผิดหวังอย่างลึกซึ้ง อันที่จริงเขาควรจะตาสว่างตั้งแต่นานแล้ว ก่อนหน้านี้ยังคิดว่าล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ตนเองไม่ควรถือสามากเกินไปนักถ้อยคำสุดท้ายที่บิดาเอ่ยก่อนสิ้นลมเขายังจำได้อย่างชัดเจน บิดาบอกว่าตราบใดที่พวกเขาร่วมแรงร่วมใจกัน จวนนี้ย่อมรุ่งเรืองยิ่งขึ้นเขาคิดเช่นนี้มาโดยตลอด ตำแหน่งโหวของบิดาถูกท่านอารองสืบทอดต่อ ส่วนเขากับพี่ใหญ่หากอยากสร้างชื่อเสียง ก็ได้แต่สอบขุนนางเส้นทางนี้เท่านั้นที่ผ่านมาเขาเองก็เคยอยากเรียนหนังสือ แต่มารดาบอกว่าลูกชายคนโตย่อมมาก่อนเสมอ จึงให้พี่ใหญ่เรียน ส่วนเขารับผิดชอบดูแลกิจการของตระกูล หาเงินให้มาก เพื่อส่งเสริมพี่ใหญ่ได้เรียนหนังสือตอนนั้นเขาคิดว่าไม่เป็นไร เพราะพี่ใหญ่ร่างกายแข็งแรงสู้เขาไม่ได้ หนำซ้ำพี่ใหญ่ยังรักการอ่านหนังสือมาตั้งแต่เล็ก เขาในฐานะน้องชาย ไม่จำเป็นต้องแย่งทุกอ

ฟังถ้อยคำของซ่งรั่วเจินแล้ว กู้หรูเยียนและเจี่ยเยว่อิงสบตากันแวบหนึ่ง ต่างก็รู้สึกไม่อยากยอมรับอยู่บ้างเดิมทีก็เป็นคนตระกูลหลูที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี รังแกบ้านรอง พอฝ่ายนั้นเอ่ยขอแยกบ้าน พวกเขากลับยังกัดไว้ไม่ยอมปล่อยทว่า พวกเขาย่อมรู้ดีว่าที่ซ่งรั่วเจินพูดมาล้วนเป็นความจริงสิ้น หลูฮูหยินเพียงเอ่ยปาก ก็ตีตราว่าอกตัญญูแล้วเรื่องนี้พวกเขารู้ชัดเจนดี ทว่าในสายตาคนภายนอก ไม่แน่ว่าได้ยินข่าวนี้ก็จะเชื่อว่าเป็นความจริง นั่นสิถึงจะลำบาก“เจ้าคิดจะบีบคั้นให้ข้าตายให้ได้หรือ!”หลูฮูหยินเห็นว่าไม่ว่าจะพูดอะไรหลูจวิ้นอี้ก็ไม่ไหวเอน บังเอิญจวนกงชินอ๋องกับตระกูลซ่งก็ล้วนอยู่กันพร้อมหน้า หากแยกบ้านกันเวลานี้ น่ากลัวว่าภายภาคหน้าจะไม่อาจหวนกลับได้อีกนางจึงกัดฟันสู้ ตะโกนทั้งน้ำตา “หากเจ้าจะให้แยกบ้านจริง ๆ ข้าก็คือคนที่ไม่อาจยอมรับได้!”“เมื่อแรกก่อนพ่อเจ้าสิ้นใจได้กำชับข้าไว้ให้ดูแลพวกเจ้าให้ดี บัดนี้เรื่องกลับเอะอะโวยวายเช่นนี้ ข้าไม่มีหน้าไปพบพ่อของเจ้าอีกแล้ว ไม่สู้ข้าตายเสียตอนนี้ยังจะดีกว่า!”พูดไป หลูฮูหยินก็พุ่งตัวจะโขกใส่ประตูใหญ่ทันที!“เร็ว รีบขวางนางไว้!” สีหน้าเจี่ยเยว่อิงเ

เจี่ยเยว่อิงเอ่ยวาจาน้ำเสียงละมุนอ่อนโยน ทว่าแฝงไปด้วยความเย้ยหยันอย่างชัดเจนเมื่อครู่ตอนที่พวกเขาพูด นางล้วนได้ยินอย่างชัดเจน หลานสาวของนางกำลังไข้ขึ้นสูง ลูกสาวของนางก็ไม่ได้นอนทั้งคืน ยังต้องถูกพวกเขาทรมานอยู่อย่างนี้วันนี้หากพวกเขากลับไปเช่นนี้ น่ากลัวว่าลูกสาวของนางก็ยังจะมิอาจได้นอนหลับพักผ่อนอย่างสงบ คืนนี้อย่าหวังจะได้นอนดี ๆ ในเมื่อเช่นนั้น ไม่สู้รับตัวพวกเขากลับไปอยู่ด้วยกันให้หมดเลยจะดีกว่า ที่จวนของพวกเขามีคนช่วยดูแล ทั้งยังไม่มีเรื่องให้ปวดหัว ลูกสาวย่อมได้พักผ่อนดี ๆ หลานสาวเองก็จะได้รับการดูแลอย่างเหมาะสมยิ่งกว่าสีหน้าหลูฮูหยินและเกาจิ้งฉือล้วนไม่สบอารมณ์ แต่บัดนี้ทั้งคู่ต่างนิ่งงันไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่ครึ่งคำกลับเป็นหลูจวิ้นอี้ที่เมื่อได้ยินว่าแม่ภรรยาจะพาตัวภรรยาเขากลับจวน ก็รีบเอ่ยขึ้นทันที “ท่านแม่ยาย ข้าได้ยินข่าวว่าน้องหญิงรองกำลังจะหมั้น ข้าสามารถติดตามฮูหยินไปด้วยได้หรือไม่ขอรับ?”ซ่งรั่วเจินกับคนอื่น ๆ เห็นท่าทางนั้นแล้วต่างก็อดขำไม่ได้ ส่วนฉู่กุยเสวี่ยกลับหน้าแดงเรื่อ นางรู้ดีถึงนิสัยของมารดาตนดี เวลานี้ย่อมกำลังขุ่นเคืองอยู่บ้าง“ก็หาได้มีผู้ใดห้าม

เมื่อซ่งรั่วเจินกลับถึงจวนท่านอ๋องด้วยความเบิกบาน ฉู่จวินถิงยังไม่กลับมา“พระชายา ท่านอ๋องได้ส่งคนมาแจ้งไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะออกไปนอกเมืองสักเที่ยว น่ากลัวว่าคืนนี้คงกลับไม่ทันขอรับ” ผู้ดูแลพูดซ่งรั่วเจินได้ฟัง พยักหน้า กลับไม่แปลกใจแท้จริงแล้วเมื่อก่อนฉู่จวินถิงมักทำงานอยู่ภายนอก หลังแต่งกับนาง ก็ออกนอกเมืองน้อยลงมาก“ข้ารู้แล้ว”ซ่งรั่วเจินพักผ่อนงีบหนึ่ง พอตื่นขึ้นมากลับรู้สึกจิตใจไม่สงบ“พระชายา ท่านเป็นอะไรหรือเจ้าคะ? หรือว่ารู้สึกไม่สบายที่ใด?” เฉินเซียงเห็นท่าทีผิดปกติไปของซ่งรั่วเจิน จึงเผยสีหน้ากังวล“ข้าไม่เป็นอะไร”ซ่งรั่วเจินโบกมือ มือกลับเริ่มทำนาย นี่เป็นสัญญาณอันตรายต่อตนเองอย่างหนึ่งหรือว่าจะมีคนฉวยโอกาสตอนท่านอ๋องไม่อยู่ลงมือกับนาง?หากเป็นเช่นนี้จริง นอกจากเหลียงอ๋องแล้ว คงไม่มีคนอื่นอีกขณะกำลังครุ่นคิด ข่าวจากในวังกลับส่งมาถึงอย่างกะทันหัน“พระชายา ตวนเฟยทรงประชวรหนัก เมื่อคืนเหลียงอ๋องเขียนฎีกาเลือดขึ้นถวายฝ่าบาท พูดว่าพระชายาฝีมือแพทย์เลิศล้ำ จะต้องช่วยตวนเฟยได้แน่”ซ่งรั่วเจินฟังกงกง ยิ้มเย็นภายในใจ เหลียงอ๋องคนนี้มีความสามารถโดยแท้ก่อนนี้ตกลงกันไ