Semua Bab ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Bab 881 - Bab 890

ฮูหยินใหญ่และฮูหยินรองล้วนดีใจจนยิ้มไม่หุบฮูหยินใหญ่วางแผนว่าจะไปอำเภอไถหยางสักครั้งเพื่อซื้ออาภรณ์ชุดใหม่กลับมาให้เจี่ยนอันอันสักชุดเจี่ยนอันอันยิ้มพลางส่ายหน้าน้อยๆ “ท่านแม่ ท่านกับฮูหยินรองเพิ่งกลับมา พักผ่อนดีกว่าเจ้าค่ะ”“นอกจากนี้ข้ามีอาภรณ์ชุดใหม่อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้เงินซื้อเลยเจ้าค่ะ”ในมิติมีอาภรณ์ชุดใหม่ที่ไม่เคยสวมมาก่อนอยู่มากมาย ทั้งยังตัดจากผ้าชั้นดีทั้งสิ้นนางไม่อยากให้ฮูหยินใหญ่เดินทางไปอำเภอไถหยางเพื่อตนเองฮูหยินใหญ่ส่ายศีรษะพลางยิ้มปลาบปลื้ม “จ้ะๆๆ อันอันบอกว่าไม่ซื้อก็ไม่ซื้อ”“เดี๋ยวข้าจะไปทำผ้านวมให้ทุกคน พออากาศหนาว ทุกคนจะได้มีผ้านวมห่ม”วันนี้ฮูหยินใหญ่อารมณ์ดียิ่ง แม้ว่าเมื่อก่อนนางจะเป็นชายาอดีตอ๋อง แต่งานเย็บปักก็หาได้น้อยหน้าผู้อื่นครั้นฮูหยินรองเห็นว่าเจี่ยนอันอันตั้งครรภ์ก็เริ่มจะร้อนใจเรื่องงานมงคลของฉู่อันเจ๋อขึ้นมาแต่ตอนนี้ฉู่อันเจ๋อไม่มีแม้กระทั่งคนที่ชอบ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องมีหลานให้นางอุ้มนางมาหาฉู่อันเจ๋อแล้วกระซิบกับเขาว่า “พี่สะใภ้รองเจ้าตั้งครรภ์แล้ว เมื่อไรเจ้าจะมีหลานให้ข้าอุ้มเสียที?”“ท่านแม่ ตอนนี้แม้แต่คนที่ชอบข้า

จางเฉวียนรีบบอกให้พวกเขาหยุดก่อน เขาดูจากปากแผลของทหารพวกนั้นก็มองออกว่าพวกเขาล้วนถูกพิษเขาร้อนใจขึ้นมา หากปล่อยไว้เช่นนี้เกรงว่าทหารพวกนี้คงต้องตายเพราะถูกพิษแล้ว“รีบไปเชิญหมอจากในเมืองมาเร็วเข้า!”จางเฉวียนรีบบอกให้ทหารที่ไม่ได้รับบาดเจ็บไปตามหมอมารักษาหลังจากเวลาผ่านไปหนึ่งก้อนธูป ทหารก็เชิญหมอสองคนมาได้อย่างรวดเร็วหมอทั้งสองดูอาการทหารพิทักษ์เมืองเหล่านั้นสักพักก็ทยอยส่ายหน้าไปมา“นายทหารจาง คนเหล่านี้ถูกพิษซึมลึกเกินไป นอกจากนี้ วิธีการของผู้ใช้พิษก็พิสดารนัก โปรดอภัยที่ข้าไม่สามารถแก้พิษนี้ได้”หมอคนหนึ่งลุกขึ้นมาส่ายหน้าให้จางเฉวียนหมออีกคนก็ลุกขึ้นมาในเวลานั้นเช่นกัน เขาก็พูดแบบเดียวกันเห็นว่าหมอสองคนล้วนไม่สามารถแก้พิษให้พวกทหารได้ จางเฉวียนกำดาบยาวในมือแน่นด้วยความโมโหจนข้อกระดูกซีดขาว“ไปเชิญหมอคนอื่นมาอีก!”จางเฉวียนสั่งทหารเหล่านั้น แต่เหล่าทหารมองหน้ากันโดยไม่มีทีท่าว่าจะจากไป“พวกเจ้ายืนบื้ออยู่ตรงนี้ทำไม ยังไม่รีบไปตามหมอมาอีก!”จางเฉวียนตวาดใส่ทหารเหล่านั้นเสียงเกรี้ยวเหล่าทหารเชื่อฟังจางเฉวียนมากมาแต่ไหนแต่ไร แต่คราวนี้พวกเขาล้วนไม่อาจทำตามคำสั่งข

เมื่อฉู่จวินสิงเปิดผ้าม่านรถม้าออกก็เห็นว่าเจี่ยนอันอันแอบนั่งอมยิ้มอยู่ข้างในเขาเห็นว่าในที่สุดเจี่ยนอันอันก็ยิ้มแล้ว อารมณ์ก็พลอยดีตามไปด้วยเห็นทีว่าถ้าอยากทำให้เจี่ยนอันอันอารมณ์ดีก็ไม่อาจขัดใจนางจริงๆ ด้วยวันหน้าไม่ว่าเจี่ยนอันอันอยากไปที่ไหน เขาก็จะพานางไปจางเฉวียนรีบขึ้นขี่ม้า มุ่งหน้าออกไปจากหมู่บ้านชิงสุ่ยระหว่างทางสวนทางกับถังหมิงเซวียนที่กลับมา จางเฉวียนไม่ได้มองฝ่ายตรงข้ามเลยสักแวบถังหมิงเซวียนเห็นฉู่จวินสิงเร่งรถม้าตามหลังจางเฉวียนไปด้วยเขาค่อนข้างงุนงง ฉู่จวินสิงจะไปทำอันใดจึงรีบร้อนถึงเพียงนี้?ขณะที่ถังหมิงเซวียนงุนงงอยู่ เจี่ยนอันอันก็เลิกผ้าม่านมองออกมาข้างนอกพอดีเห็นว่าถังหมิงเซวียนขี่ม้ากลับมาพอดี บนบั้นท้ายม้าแบกผ้าหลายพับเอาไว้ ยังมีปุยฝ้ายอีกหนึ่งกระสอบใหญ่ถังหมิงเซวียนสบตากับเจี่ยนอันอันแล้วก็ร้องขึ้นทันทีว่า “แม่นางเจี่ยนรีบร้อนปานนี้จะไปที่ใดรึ?”เจี่ยนอันอันเพียงกล่าวอย่างรวบรัด “ไปช่วยคนที่ประตูเมือง”รถม้าแล่นไปอย่างรวดเร็ว ถังหมิงเซวียนได้ยินเจี่ยนอันอันบอกว่าจะไปช่วยคนเขาก็เข้าใจได้ทันทีว่าที่ประตูเมืองคงมีคนได้รับบาดเจ็บเขาเป็นหมอ

จางเฉวียนหันไปถามทหารที่ได้รับบาดเจ็บ “พวกเจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง”เหล่าทหารต่างตอบด้วยความดีใจ “หัวหน้า หลังจากกินยาแก้แล้ว พวกเรารู้สึกดีขึ้นมาก”จางเฉวียนเห็นเหล่าทหารต่างฟื้นฟูดีแล้ว จึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจเขาให้เหล่าทหารกลับห้องไปพักผ่อน เหลือบางส่วนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ คอยเฝ้าประตูเมืองต่อไปโดยจางเฉวียนยืนอยู่กำแพงเมืองชั้นบน มองดูรถม้าที่ควบห่างออกไปในใจพลันเกิดความรู้สึกตื้นตันยิ่ง เพราะหากไม่มีเจี่ยนอันอัน ทหารของเขาเห็นทีต้องจบชีวิตในวันนี้เป็นแน่เขาไม่อยากให้ตนเพิ่งมาเป็นแม่ทัพปกป้องเมืองไม่นาน ก็ต้องทนดูผู้ใต้บังคับบัญชา มาเสียชีวิตต่อหน้าแล้วบุญคุณของเจี่ยนอันอันในวันนี้ เขาจะจดจำไว้วันหน้าถ้านางต้องการให้เขาเปิดประตูเมืองจริง เขาจะทำตามแน่นอนทั้งราชโองการเอย รับสั่งจากฮ่องเต้เอย เขาล้วนไม่นำพาทั้งสิ้นยามนี้เขาจะฟังแต่เจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงเท่านั้นส่วนคำสั่งจากผู้อื่น ถ้าขัดกับความประสงค์ของเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิง เขาจะไม่ปฏิบัติตามระหว่างทางที่กลับบ้าน ฉู่จวินสิงไม่ได้ควบรถม้าให้วิ่งเร็วนักด้วยเกรงว่าหนทางที่ขรุขระ อาจกระทบถึงร่างกายของเจี

ถังหมิงเซวียนรีบลงจากหลังม้า หอบเอาผ้าและฝ้ายลงมาด้วย“ตามที่เจ้าต้องการ ข้าได้ซื้อผ้ามาให้แล้ว หลายวันนี้อากาศเริ่มเย็น ข้าจึงซื้อฝ้ายมาด้วย เผื่อไว้ทำเสื้อกันหนาวและผ้านวม”“นี่คือเงินส่วนที่เหลือ เอามาคืนเจ้าด้วย”ถังหมิงเซวียนกล่าวพลาง นำเงินส่วนที่เหลือคืนให้แก่เหยียนซวงเหยียนซวงไม่นึกว่าเขาจะเป็นคนละเอียดอ่อนเช่นนี้ ไม่เพียงซื้อผ้ามาให้นาง ยังใส่ใจถึงขั้นซื้อฝ้ายมาให้อีกพลันทำให้นางรู้สึกอุ่นใจขึ้นอย่างมากเหยียนซวงรับเงินส่วนที่เหลือมา ยิ้มแย้มขณะปล่อยให้ถังหมิงเซวียนเดินเข้าบ้านไปเหยียนอวี่เห็นถังหมิงเซวียนกลับมาจนได้ จึงรีบเดินมาลากตัวเขาไปด้านข้าง“พี่ถัง ข้าจะบอกให้ เพราะท่านไปเสียตั้งนาน พี่สาวข้าจึงบ่นคิดถึงอยู่ตลอด”คำพูดของเหยียนอวี่ทำให้ถูกเหยียนซวงทำตาขวางใส่“เป็นเด็กเป็นเล็กพูดจาเหลวไหลอันใดกัน”เหยียนซวงไม่ยอมรับว่า ตนคิดถึงถังหมิงเซวียนอยู่ตลอดเวลาแต่พอถังหมิงเซวียนได้ยินคำพูดของเหยียนอวี่ พลันรู้สึกอุ่นใจขึ้นสายตาที่มองดูเหยียนซวง ก็เริ่มเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัดดีที่เมื่อครู่เหยียนซวงไปบ้านเสิ่นจือเจิ้งไม่นานก็เดินออกมา เขาจึงไม่กล้าคิดเป็นอื่