All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1481 - Chapter 1490

“ในตอนนั้น เดิมทีคนที่ต้องถูกส่งไปหนานฉี ก็คือเจ้า”ฮูหยินนั่วสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีนางลุกขึ้นพรวดพราด และจ้องมองหยวนสุยด้วยความโกรธ“เจ้าจะพูดว่า คนที่ควรตายในตอนนั้นคือข้าใช่หรือไม่! น้องสาม เจ้าใจร้ายเหลือเกิน! ไม่แปลกใจที่หลายปีมานี้ เจ้ากับท่านพ่อเหมือนกัน คือต่างก็เย็นชากับข้า ที่แท้เพราะคิดว่าข้าทำให้พี่หญิงใหญ่ต้องตาย!“ทำไม ข้ามิใช่ลูกแท้ ๆ ของท่านพ่อหรอกหรือ? ข้ามิใช่พี่สาวแท้ ๆ ของเจ้าหรอกหรือ? เหตุใดเรื่องเลวร้ายทั้งหมดต้องตกมาอยู่ที่ข้าคนเดียว!“พี่หญิงใหญ่ยินดีที่จะไปเป็นสายลับที่หนานฉีแทนข้า ข้ามิได้บังคับนาง!”หยวนสุยมองนางด้วยความผิดหวัง“ข้าพูดเรื่องนี้ มิใช่กำลังตำหนิท่าน ข้าอยากบอกท่านว่า มหาเสนาบดีเหิงหาใช่ว่าจริงใจกับท่าน คนเช่นเขา สามารถหลอกใช้ได้ทุกคน!“หยวนตั๋วก็ตายเพราะถูกเขาหลอกใช้!“หากเขาไม่มีความคิดที่หลงผิด หยวนตั๋วจะเหมือนเด็กทั่วไป ที่เติบโตขึ้นมาโดยไม่มีความกังวลใด ๆ ...”“พอแล้ว!” ความเจ็บปวดจากการสูญเสียบุตรชายที่ฮูหยินนั่วข่มเอาไว้ ตอนนี้กลับลุกโชนขึ้นมาอีกครั้งบุตรชายคือชีวิตของนาง!เขาตายอย่างน่าอนาถ นางไม่มีวันใดที่ไม่คิดแก้แค้นให้เขา

ในคืนนั้นซากโครงกระดูกของฮูหยินนั่วก็ถูกส่งกลับมาที่จวนตระกูลหยวนหยวนสุยกับหยวนจั้นสบตากัน แววตาดูโศกเศร้า และยังมีความสงบเยือกเย็นที่ข่มไว้“ท่านพ่อ งานศพของท่านป้า ต้องจัดอย่างยิ่งใหญ่และสมเกียรติ”หยวนสุยพยักหน้าด้วยท่าทีเงียบขรึมต่อมา ผู้คุ้มกันที่ส่งไปสืบข่าวก็กลับมารายงาน“นายท่าน มหาเสนาบดีเหิงถูกไฟไหม้บาดเจ็บ แต่ไม่เป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต“ส่วนทางคุกเทียนเหลา ท่านผู้เฒ่ายังคงถูกคุมขังอยู่ แต่ไม่ต้องถูกสอบสวนอีกแล้วขอรับ”หยวนสุยพยักหน้าอีกครั้ง สายตามองตรงไปยังซากโครงกระดูกของฮูหยินนั่ว พร้อมความคิดในหัวมากมายเขาถอนหายใจ แล้วเดินไปคลุมผ้าขาวบนซากโครงกระดูกด้วยตัวเองหยวนจั้นหันไปโค้งคำนับต่อซากโครงกระดูก“ท่านป้า การเสียสละของท่านจะไม่สูญเปล่า”ที่จริงหยวนสุยก็ยังสับสนอยู่ว่า การตัดสินใจของตนนั้นถูกต้องหรือไม่ตอนนี้คือใช้ชีวิตของพี่หญิงรอง แลกกับชีวิตของท่านพ่อแม้จะพูดว่าในตระกูลยกย่องบุรุษเป็นใหญ่ ชีวิตของบุรุษสำคัญกว่า แต่พี่หญิงรองก็สมควรตายเชียวหรือ?หยวนจั้นมองออกถึงความขัดแย้งในใจของบิดา จึงเอ่ยปลอบเบา ๆ“ครั้งนี้ท่านป้าช่วยคนได้มากมาย มิใช่แค่ท่านปู่

ในห้องลับนี้ แม้แต่รัชทายาทเซี่ยหวั่นเฉิน ก็ยังต้องบดยานับประสาอะไรกับกลุ่มองครักษ์เหล่านี้ถึงหยิ่นเอ้อร์จะเป็นหัวหน้ากลุ่มองครักษ์เงา แต่ตอนนี้ถูกขัดเกลาจนลดความแข็งกร้าวลง ไม่มีอารมณ์หงุดหงิดแล้ว ถูกสั่งให้บดยาก็บดยาโดยดีดังนั้น เขาจึงหวังอย่างยิ่งว่า คนชรากลุ่มนี้จะปรุงยาถอนพิษออกมาได้โดยเร็ว ก่อนที่บ่าวของท่านผู้เฒ่าจะออกไป ได้อาศัยช่วงที่คนไม่ทันสังเกต แอบยัดน่องไก่ที่ห่อด้วยกระดาษห่ออาหารให้กับเสียวอู่เสียวอู่เพิ่งจะบ่นศิษย์พี่ว่า เหตุใดไม่ให้เขาออกไปซื้อสมุนไพรข้างนอกกับศิษย์พี่สะใภ้ ตอนนี้ได้รับน่องไก่ชิ้นหนัก ๆ จึงฉีกยิ้มกว้าง ให้บ่าวรับใช้ด้วยความดีใจแต่ไม่นานเขาก็ตระหนักถึง ความแตกต่างระหว่างน่องไก่ชิ้นเดียวกับน่องไก่ทุกมื้อนั้นดังนั้นเขาจึงจับแขนบ่าวรับใช้ แล้วถาม“ตอนนี้ข้าคงออกไปได้แล้วกระมัง?”มิใช่เพราะรังเกียจห้องลับที่คนเยอะและอึดอัด แต่หลัก ๆ คืออยากไปดูว่าท่านผู้เฒ่าเป็นอย่างไรจากการที่เขาพูดเช่นนี้ จู่ ๆ บ่าวรับใช้ก็นึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง“เกือบลืมไปแล้ว องค์ชายรัชทายาท ท่านผู้เฒ่าของเราอยากขอพบท่านคืนนี้”เซี่ยหวั่นเฉินหยุดมือจาก

แตกต่างจากการทดลองยาครั้งก่อน ๆ ปฏิกิริยาของเลี่ยอู๋ซินครั้งนี้รุนแรงเป็นพิเศษเขานอนชักเกร็งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับแผดเสียงร้องราวกับว่ามีบางสิ่งกำลังฉีกทึ้งร่างกายของเขา เขาต้องการที่จะหลุดพ้นเหล่าองครักษ์เข้ามาควบคุมตัวเขาไว้ และพยายามทำให้เขาหมดสติแต่เขาไม่เคยหมดสติเลย ดูเหมือนความเจ็บปวดนั้นยังคอยกระตุ้นอยู่ แม้จะทำให้เขาวูบไปเพียงชั่วครู่ แต่หลังจากนั้นก็จะตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยความเจ็บปวดเหล่าหมอเทวดารู้แต่การปรุงยา ไม่รู้เรื่องการต่อสู้ตอนนี้พวกเขาพากันยืนอยู่ทางด้านหนึ่งไกลออกไปสุดท้าย เหล่าองครักษ์ร่วมแรงกัน ถึงจะจับเลี่ยอู๋ซินมัดไว้ได้อีกครั้งแต่เขาทรมานเช่นนี้ เส้นเลือดที่คอเริ่มนูนขึ้นมา แต่เส้นเลือดเหล่านั้นที่เดิมทีควรจะเป็นสีเขียว ตอนนี้แทบจะกลายเป็นสีดำนี่เหมือนพิษวารีสวรรค์อย่างมาก!เฟิ่งจิ่วเหยียนสั่งการด้วยน้ำเสียงดุดัน“คลายเชือกออก กดเขานอนลงกับพื้น และเปิดเสื้อออก!”องครักษ์ใช้แรงทั้งหมดควบคุมมือและเท้าของเลี่ยอู๋ซิน จับให้เขานอนหงายอยู่บนพื้นเฉินจี๋รีบใช้โอกาสที่มีอยู่อย่างจำกัด ดึงเสื้อของเลี่ยอู๋ซินออกจากส่วนอกของเลี่ยอู๋

องค์หญิงใหญ่เห็นสีหน้าตกตะลึงของจั่วเฟิง ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้“ประโยคสุดท้ายนั่น ข้าแค่พูดล้อเล่น“แต่เรื่องที่ทำความดีแล้วจะได้รับรางวัลนั้น เป็นเรื่องจริง“เวลาไม่เช้าแล้ว พวกเราออกเดินทางกันต่อเถอะ!”ในใจจั่วเฟิง: ข้ายังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะ ว่าจะพานางไปด้วย!ตลอดเส้นทางนี้ จั่วเฟิงถือว่าได้รู้จักกับความตามตื๊อขององค์หญิงใหญ่แล้วไม่ว่าเขาจะเดินทางไปทางไหน นางก็ตามไปด้วยทุกทีแถมนางยังขี่ม้าเป็น ความเร็วไม่แพ้เขาเลยใช้ไม้อ่อนไม้แข็งกับนางล้วนไม่ได้ผล เขาจึงได้แต่พยายามทำเมินใส่นางอย่างไร เขาก็เตือนเท่าที่ควรเตือนแล้วเขาบอกกับนางแล้วว่า เมืองชายแดนอันตรายมาก นางก็ยังยืนกรานจะไปเสี่ยง เขาห้ามก็ไม่ได้อีกอย่าง เขาเองก็มีภารกิจและเป้าหมายของตัวเองจะมัวแต่ยุ่งกับการติดตามของนาง จนทำให้เรื่องของตัวเองล่าช้าไม่ได้เมื่อทั้งสองมาถึงเมืองชายแดน ก็พบเหล่าทหารยามที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกทุกคนหน้าตาหมองคล้ำ ร่างกายซูบผอม แต่แววตาเด็ดเดี่ยว“ในเมืองเข้าไม่ได้! พวกเจ้ามาจากไหน!”จั่วเฟิงชี้แจงจุดประสงค์ของตนเมื่อรู้ว่าเขาเคยเป็นทหารกองทัพชั้นยอด ต้องการมาช่วยรักษาเมือง ทหารยามพว