All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1491 - Chapter 1500

หลังจากเปิดสิ่งที่อยู่ภายในกระบอกโลหะยาวนั้นออกดู สีหน้าของรุ่ยอ๋องก็พลันแข็งค้างไปในแววตาของเขา ฉายชัดถึงความตื่นตะลึงที่ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น!องค์หญิงใหญ่โน้มตัวเข้าไปมองด้วยความสงสัย“นี่คืออะไรหรือ?”ลายเส้นยุ่งเหยิงซับซ้อน ราวกับเป็นแผนที่เขาวงกตรุ่ยอ๋องมิได้อธิบายให้นางฟังเพราะเรื่องบางเรื่อง ยิ่งมีคนรู้น้อยเท่าไรก็ยิ่งดีจากนั้น เขาก็เรียกหลิวหวาเข้ามาข้างใน“พาองค์หญิงใหญ่ไปพักผ่อนก่อน”“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง!”องค์หญิงใหญ่ไม่อาจระงับความสงสัยไว้ได้ “รุ่ยหลิน! เจ้ายังไม่บอกข้าเลยว่าของสิ่งนี้...”รุ่ยอ๋องมองไปยังนาง ในสายตามีแววเตือนสติอยู่หลายส่วนองค์หญิงใหญ่เข้าใจในทันทีและสงบลงนางไม่ได้ซักถามต่อ แต่ตามหลิวหวาไปยังที่พักก่อนจากเมืองหลวงสู่เมืองชายแดน ตลอดเส้นทางนี้นางต้องเผชิญกับความยากลำบากมากมายบัดนี้ ถือได้ว่าภารกิจสำเร็จลุล่วงไปแล้วครึ่งหนึ่งทั้งหมดนี้ก็เพื่อแคว้นหนานฉี!หลังจากองค์หญิงใหญ่จากไป รุ่ยอ๋องมองแผนที่ในมือพลางจมอยู่ในภวังค์ความคิดอยู่นานแผนที่นี้ หากเขาเดาไม่ผิด น่าจะเป็น “ใยแมงมุม”อีกทั้งยังเป็น “ใยแมงมุม” ฉบับสมบูรณ์อีกด้วย!ขอบเขตที่ค

ข่าวลือยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น แม้จะเป็นถึงประมุขของแว่นแคว้น ก็มิอาจต้านทานปากของมหาชนที่ยากจะหยุดยั้งได้เมื่อทอดพระเนตรเหล่าขุนนางที่ยอมถวายชีวิตเพื่อทูลค้าน ฮ่องเต้จึงตรัสด้วยสีพระพักตร์เคร่งขรึม“เรื่องมนุษย์โอสถนี้ มิใช่เจตนาของเราเป็นอันขาด”“เราขอสั่งการ ณ ที่นี้ ให้สืบสวนเรื่องข่าวลือนี้อย่างถึงที่สุด รวมทั้งเรื่องที่เรียกว่าภัยพิบัติจากมนุษย์โอสถด้วย!”“ส่วนเรื่องที่แคว้นหนานฉีข่มขู่ว่าจะส่งมนุษย์โอสถมายังแคว้นตงซานนั้น ยิ่งเป็นเรื่องเหลวไหลทั้งเพ! เราไม่เคยได้รับข่าวสารทำนองนี้เลย!”“เหล่าขุนนางทั้งหลาย พวกเจ้าเองก็ต้องมองดูให้ดี อย่าได้หลงเชื่อข่าวลือเป็นอันขาด!”เหล่าขุนนางต่างประสานมือคารวะอย่างนอบน้อมในหมู่คนเหล่านั้น สองพ่อลูกหยวนสุยและหยวนจั้นมีสีหน้าเคร่งขรึมฝ่าบาทอาจหลอกลวงผู้อื่นได้ แต่หลอกลวงพวกเขาไม่ได้มนุษย์โอสถที่เมืองชายแดนของแคว้นหนานฉี ล้วนเป็นฝีมือของสองพ่อลูกเซียวเหิงอย่างชัดเจนและการกระทำของสองพ่อลูกนี้ ล้วนได้รับการอนุญาตจากฝ่าบาททั้งสิ้นในท้องพระโรงวันนี้ การกระทำของฝ่าบาทดูเผิน ๆ เหมือนจะเฉียบแหลม แต่แท้จริงแล้วเป็นเพียงการเลี่ยงหนักเอาเบา

ครั้นท่านผู้เฒ่าหยวนตกใจไปแล้ว ก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่นเขายิ้มพลางส่ายหน้า ราวกับกำลังยิ้มเยาะตัวเอง“เป็นเช่นนี้เอง! เป็นเช่นนี้สินะ…”สาเหตุที่เขาไม่สามารถฆ่ามหาเสนาบดีเหิงได้ในทันที เป็นเพราะกลัวว่าพิษมนุษย์โอสถนั้นจะไม่จบไปด้วยกับความตายของมหาเสนาบดีเหิงถึงอย่างไร สิ่งที่ทำร้ายผู้คนนั้น หาใช่ตัวคนมหาเสนาบดีเหิงไม่ กลับเป็นพิษมนุษย์โอสถที่เขากุมอยู่ในมือผลสุดท้ายไม่คิดเลยว่า เป็นเขาที่คิดซับซ้อนไปเอง ตั้งแต่เริ่มแรกก็จริงจากนิสัยรอบคอบและขี้สงสัยของมหาเสนาบดีเหิงแล้ว แน่นอนว่า มีคนครอบครองพิษนี้ยิ่งน้อยยิ่งดีเขาอุตส่าห์คิดคำนวนมานาน แต่กลับไม่รู้เท่าฮ่องเต้ฉีท่านผู้เฒ่าหยวนลูบขาทั้งสองข้าที่ยังไม่หายดี“ข้าคงแก่แล้วจริง ๆ“เรื่องนี้ พวกท่านปิดบังข้าจนทรมานไปหมด”ครั้นพวกเขาพบกันอย่างเป็นทางการครั้งแรก ฮ่องเต้ฉีไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ ดูท่าแล้วคงมีเจตนาปิดบังเขาสิ่งนี้นับว่าเป็นธรรมชาติของมนุษย์หากเปลี่ยนเป็นเขา ก็คงไม่ไว้วางใจคนแคว้นอื่น และคงระแวงเหมือนกันท่านผู้เฒ่าถามออกมาตรง ๆ“ขั้นต่อจากนี้ ฮ่องเต้ฉีวางแผนไว้อย่างไร? เรื่องจัดการมหาเสนาบดีเหิง หากข้าพอจะช

ภายในห้องลับ หมอเทวดาทุกคนต่างมีสีหน้าดีใจ ล้อมเลี่ยอู๋ซินเอาไว้ขณะนี้ เลี่ยอู๋ซินดูอ่อนแอผิดปกติทว่าแววตาของเขาไม่ดูขุ่นมัวอีกต่อไป ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและงุนงง มองประเมินทุกคนตรงหน้า“ข้า…” ทันทีที่เขาเอื้อนเอ่ย ก็รู้สึกเหมือนมีมีดบาดลำคอเพราะถึงอย่างไรช่วงที่กลายเป็นมนุษย์โอสถ ทั้งตะคอกและคำราม กอปรกับต้องทดลองยาอย่างไม่หยุดหย่อน ลำคอจึงได้รับความเสียหายอย่างเลี่ยงไม่ได้สายตาของเขามองมาที่เฟิ่งจิ่วเหยียนท่ามกลางคนเหล่านี้ คนที่เขาคุ้นเคยที่สุดคือนางตอนนี้เฟิ่งจิ่วเหยียนเองก็ดีใจครั้นเห็นเขาฟื้นขึ้นมา นั่นหมายความว่า ยาถอนพิษมนุษย์โอสถนี้ ปรุงสำเร็จแล้ว!นางอธิบายกับเลี่ยอู๋ซิน“ท่านจำได้หรือไม่ว่าก่อนหน้านี้ถูกพิษมนุษย์โอสถ? ตอนนี้ ท่านได้รับการถอนพิษแล้วเลี่ยอู๋ซินพยักหน้า กึ่งยิ้มไม่ยิ้มเขาอ้าปาก ก็รู้สึกเจ็บเหมือนลำคอจะฉีกขาดเมื่อเห็นสากตำยาในมือของทุกคน เขาเคยสงสัยขึ้นมาว่า ในระหว่างที่เขาสูญเสียสติไป คนเหล่านี้ใช้สากตำยาทุบปากเขาหรือไม่ไม่อย่างนั้นจะเจ็บอย่างนี้หรือ…เขาพยายามลุกขึ้น ทว่าเพราะร่างกายยังอ่อนแรง จึงลุกไม่ขึ้นขาทั้งสองข้างเหมือนหนัก

ผู้บัญชาการคนนั้นนำทหารใต้บัญชา ตั้งทัพประจันหน้ากับเฟิ่งจิ่วเหยียน เซียวอวี้และพรรคพวก เขาไม่กล้าบุ่มบ่ามก้าวไปข้างหน้า เพราะกลัวว่าจะทำอันตรายต่อชีวิตของรัชทายาทได้ จึงได้แต่ตะโกนจากระยะไม่กี่จั้งเท่านั้น “องค์ชายรัชทายาท! ฝ่าบาทมีพระบัญชา หากท่านยังปกป้องโจรฉีต่อไป จะถูกลงโทษในความผิดสถานเดียวกัน!” เขายังตะโกนไม่จบสิ้น หารู้ไม่ว่า ตอนนี้เซี่ยหวั่นเฉินไม่สะดวกจะพบใครเลย เขานั่งยองอยู่ในพงหญ้า พยายามอย่างยิ่งที่จะซ่อนตนเอง พร้อมกันนั้น ก็รีบเก็บยาขวดอย่างลวก ๆ และดึงกางเกงขึ้นมา ทว่าผู้บัญชาการมีสายตาว่องไว จึงมองเห็นรัชทายาทอยู่หลังพงหญ้า พลันชี้ไปที่เขาและตะโกน “รัชทายาทอยู่ที่นั่น! เร็วเข้า! จับเป็นรัชทายาท!” อาศัยที่รัชทายาทอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง เป็นโอกาสดีที่จะควบคุมรัชทายาทก่อน! เซี่ยหวั่นเฉินยังไม่ได้คาดเข็มขัดให้เรียบร้อย ตอนนี้อยากสบถด่าคนจริง ๆ การสำรวมตัวเองที่เขาสั่งสมมาครึ่งชีวิต อาจจะต้องพังทลายลงที่นี่! “ทุกคนถอยไปไกล ๆ จากข้า!!!” พวกเขาจงใจทำหรือไม่! ตั้งใจมาโผล่เอาตอนนี้! จากนั้น เซี่ยหวั่นเ