Arranged Marriage with the Ruthless CEO のすべてのチャプター: チャプター 411 - チャプター 420

“Ano ‘yon?” Hindi pa masyadong nakita ni Natalie ang bagay na gumulong bago ito tuluyang napunta sa ilalim ng kabinet. May kalaliman din ang espasyong iyon at dahil malaki na ang umbok ng tiyan niya, kinailangan niyang humanap ng makakapitan at bwelo. Yumuko siya upang abutin ito—pero bago pa niya iyon nagawa--—“Anong ginagawa mo?” Isang malalim at paos na boses, halatang galing pa sa pagtulog, ang pumigil sa kanya. Gising na si Mateo.Nilingon ni Natalie ang lalaki. “Ah. Inayos ko kasi ang jacket mo. May nalaglag. Sigurado ako, narinig kong may nahulog. Kukunin ko sana.”Nagsalubong ang kilay nito, halatang hindi natuwa sa nakita.“Wala ka bang kamalay-malay sa kalagayan mo? Yumuyuko ka—sa tingin mo ba ligtas ‘yan para sa isang buntis?”Saglit siyang natigilan. “Sa tingin ko naman ay okay lang—”“Hmph.” Dalawang hakbang lang, at nasa harapan na niya si Mateo. “Kung may nangyari sayo, sige nga? Hindi ba sabi ng OB mo, bawal sayo ang mga strenuous activities?” Hinawakan nito ang kamay

Matagal na nanatiling tahimik si Mateo. Iniisip niya kung ano ang tama niyang gawin. Makalipas ang ilang saglit, sa wakas ay nagsalita siya. “Hindi na, ako na mismo ang pupunta.”Kung ito man ay sa babaeng pinagbigyan niya o hindi, kailangan niyang makumpirma mismo. Dumaan ang kanyang daliri sa wedding ring sa kaliwang kamay at sumagi sa isipan niya ang paanyaya ni Natalie sa kanya mamaya. Gusto niyang harapin ito mamaya ng alam niyang may isang kabanata ng buhay niya na nagtapos na.Pero--kung siya nga iyon, matatapos na ang matagal ng paghahanap.Kung hindi, tatapusin na niya ang paghahanap ng tuluyan.**Kahit na sinabi niyang siya mismo ang pupunta, hindi iyon nangangahulugan na papayagan siya nina Isaac at Tomas na lumakad mag-isa. Kasama sila ni Mateo kahit saan. Ang lokasyon na ibinigay kay Isaac ay nasa kanlurang bahagi ng lungsod, sa isang district na may magandang tanawin at kadalasang pinupuntahan ng mga young professionals at mga kabataan kapag wala silang ginagawa.Ang me

Bumalik sa isipan ni Mateo ang mga alaala ng kahapon—parang isang pelikulang mabilis na pinapatakbo pabalik. Malinaw na malinaw iyon sa kanyang isipan. Kahit kailan ay hindi nawala sa kanya ang mga alaalang ‘yon dahil lagi niyang binabalikan ang mga alaalang ‘yon sa tuwing naiisip niya ang babaeng binigyan niya ng butterfly hairpin.Noong bata pa siya—nagkaroon siya ng isang matinding aksidente sa sasakyan na nagdulot ng pagkabulag niya ng tuluyan. Literal na naging madilim ang mundo niya at nalugmok siya sa matinding depresyon.Naghanap ang Lolo Antonio niya ng pinakamagagaling na doktor sa buong bansa, ngunit wala ni isa ang makapagsabi kung maibabalik pa ang paningin niya. May malaking posibilidad na hindi na niya muling makikita ang liwanag—na mananatili siyang nakakulong sa kadiliman magpakailanman.Para sa isang tulad niya, na lumaking matapang, mayabang, at hindi natitinag, isa itong malupit na dagok. Habang hindi siya makakita ng anuman, naging mabangis at mainitin ang ulo ni

Kaagad napansin ni Irene ang pagbabago sa ekspresyon ng lalaki. “May problema ba?”Tumayo si Mateo at tumango. “Oo. Irene, pasensya na. Kailangan kong umalis agad.”“Bakit ka humihingi ng paumanhin? Ayos lang. Salamat sa pagbabalik mo ng hairpin ko at higit sa lahat…salamat dahil bumalik ka.” Ngumiti si Irene ng maunawain, walang balak pigilan siya. “Isa pa, matagal na tayong magkaibigan—hindi na kailangan ng pormalidad. Kung may mahalaga kang dapat gawin, sige lang.”Mabilis na dumaan sa mata ni Mateo ang pasasalamat. “Mag-uusap tayo ulit.”“Sige, mag-ingat ka sa byahe.” Tumayo si Irene at tahimik na pinagmamasdan ang mabilis niyang pag-alis.Dahan-dahang lumitaw ang isang ngiti sa kanyang labi. Tumingin siya sa butterfly hairpin na nasa kanyang palad—at mahigpit na hinawakan ito.**Sa loob ng kotse, mabilis na tinawagan ni Isaac si Alex. "Utos ni sir, huwag mong hayaang umalis si Natalie dyan. Papunta na kami.”Mabigat ang buntong-hininga ni Alex. Sa totoo lang, kanina pa siya naha

“Hindi mo na kailangang malaman.” Hinila ni Natalie ang kamay niya palayo, hindi alintana ang hapdi.“Hindi ko na kailangang malaman?” Bahagyang kumipot ang malalim na mga mata ni Mateo at tuluyan ng nagdilim ang ekspresyon.” Asawa kita. Nasugatan ka, tapos sasabihin mong hindi ko na kailangang malaman?”Mahinang tumawa si Natalie, walang emosyon sa tinig niya—sobrang kalmado na parang simpleng paglalahad lang ng katotohanan ang ginagawa niya. “Buong gabi mong ipinagdiwang ang kaarawan mo kasama ang ex mo. Wala rin akong nalaman tungkol doon, hindi ba?”“…ano?” Natigilan si Mateo—hindi dahil sa konsensya, kundi sa gulat. “Anong sinasabi niyang pagdiriwang kasama ang ex ko?”Bago pa siya makasagot, nabawi na ni Natalie ang kanyang kamay mula sa lalaki at umakyat na sa taas.Kaarawan. May binanggit si Natalie tungkol sa kaarawan. Kumunot ang noo ni Mateo—tapos, biglang dumating sa kanya ang realization. “Sh*t. Sh*t. Tama. Kaarawan ko nga ngayon. Ibig sabihin… kaya niya ako niyaya ngayon