جميع فصول : الفصل -الفصل 440

“Doc, anong ibig mong sabihin?” Awtomatikong nagsalubong ang mga kilay niya at nakaramdam siya ng hindi maipaliwanag na kaba. Sa araw na ito ay halos puro na lang kaba ang nakukuha niya. “Linawin mo, Doc. Gusto ko, ‘yung sa paraang naiintindihan ko.”“Mr. Garcia, hindi mo kailangang maging masyadong tensyonado.” Habang binubuklat ni Dr. Cases ang medical report ni Natalie na nasa desk niya bago siya nagpatuloy, “base sa resulta, parehong nasa maayos na kondisyon si Mrs. Garcia at ang sanggol. Epektibo ang mga nutritional IVs, at ang paglaki ng bata ay tama sa kanyang gestational age ngayon. Kung noon pa sana niya ito naumpisahan, matagal na sanang maganda ang takbo ng pagbubuntis niya.”Inilihim ni Natalie ang nutritional IV niya sa kanya dahil sa pag-aakala nito na wala siyang magiging pakialam. Ngunit, nakaraan na ‘yon. Hindi na nila maibabalik pa ang mga nasayang na panahon. Ang kailangan nilang pagtuunan ng pansin ngayon ay ang kasalukuyan.Bahagyang tinaas ni Mateo ang isang kila

“Sino pa nga ba? Kundi ang sarili kong pamilya!” Parang isang matinding dagok na pumasok sa isipan ni Natalie iyon at hindi ito nawala.Habang pinag-iisipan niya ito, lalong naging malinaw na posible nga. Ang alitan niya sa dati niyang pamilya ay hindi simpleng away na maaaring kalimutan. Sa paglipas ng mga taon, ito ay naging isang malalim na sugat na walang lunas—patuloy lang itong nabubulok.Naalala niya si Rigor sa ospital—ang kanyang matamlay at desperadong mukha. At si Irene, na paulit-ulit siyang pinipilit na i-donate ang kanyang atay, hanggang sa nagawa nitong ipagkanulo siya sa lalaking umatake sa kanya para mapahamak siya at magkaroon sila ng pagkakataon sa atay niya.“Hindi. Posible kayang, dahil hindi nila siya mapilit, si Justin naman ang napagdiskitahan nila? Sumosobra na talaga sila!”Agad na tumayo si Natalie, hindi siya pwedeng maupo lang at maghintay sa ospital ng balita tungkol sa kapatid. Kailangan niyang pumunta sa dating bahay. Kahit na maliit lang ang posibilida

Dahil naroon si Alex madali niyang napigilan ang kasambahay. Hindi niya naging problema ang kunsintidor na katulong ng madrasta. Wala itong nagawa kundi panoorin na lang si Natalie habang patungo ito sa storage room.Nataranta ito at nagsimulang sumigaw, “Madam! Madam! Madam—mmph!”Bago pa ito makasigaw ng husto, mabilis na tinakpan ni Alex ang bibig nito. “Oh, akala ko ba, wala ang madam mo dito?!”**Sa Loob ng Storage Room.Nakangising nakikinig si Janet sa sinabi ni Irene. “Tingnan mo nga naman. Sino ang mag-aakalang ganito ka kaswerte?” Tuwang-tuwa siya. “Hindi ba sabi ko sayo? Tadhana ito! Ayaw talaga ng langit na maghiwalay kayo ni Mateo—para ka talaga sa isang marangyang pamilya, anak!”“Mom.” Kumunot ang noo ni Irene, halatang nababanas na sa ina. “Pwede ba, simula ngayon, huwag kang gagawa ng kahit ano ng hindi mo muna ako kinakausap. Baka mabulilyaso pa tayo kasi padalos-dalos ka.”“Sige na, sige na, huwag ka ng magalit—” Bigla siyang natigilan, at dumilim ang kanyang mukha

“J-justin…” Nanlambot ang mga tuhod ni Natalie at tuluyan na siyang at bumagsak siya sa sahig. Dahan-dahan niyang inabot ang nanginginig niyang kamay sa kanyang kapatid, ngunit saglit siyang natigilan, takot na baka mas mapalala niya ang kanyang kalagayan. “A-anong nangyari sayo? Anong ginawa nila sayo?!”Napuno agad ng luha ang kanyang mga mata, at halos paos na ang kanyang tinig. “Justin, nandito na si ate. Gumising ka na… kausapin mo ako…sige na….”Pero hindi sumagot si Justin. Nanatiling sarado ang mga mata nito at mababa ang pagtaas-baba ng paghinga. Sa sandaling iyon, naglaho ang lahat ng pasensya at rason niya. Biglang tumayo si Natalie mula sa pagkakaluhod sa tabi ng walang malay na kapatid at ang kanyang mga mata ay namumula sa galit habang matalim niyang tinitigan sina Janet at Irene.“Kayong dalawa. Kayo ang may gawa nito.” Hindi ‘yon isang tanong—kundi isang tiyak na pahayag mula sa kanya.“H-Hindi…” Mabilis na umiling si Janet, takot na takot sa nakamamatay na tingin ni N

Bago pa tuluyang makaalis si Natalie, hinigpitan na ni Mateo ang hawak sa pulso niya. “Umupo ka. Please.”Tinitigan niya ang maputlang mukha ni Natalie, hindi nita maitago ang halong pagkabahala at kawalang magawa dahil sa mga pangyayari. “Isang pangungusap lang ang sinabi ko, at sinisisi mo na agad ako sa lahat? Sa tingin mo ba, wala akong pakialam kay Justin? Hindi mo ba talaga naiintindihan, o sinasadya mo lang akong galitin?”Lumingon palayo si Natalie, ayaw siyang tingnan at ayaw sumagot. Malinaw na iniiwasan siya nito pero wala siyang ideya bakit ganoon na lang ang pagkulo ng dugo nito sa kanya at sa estado ng asawa ngayon—mukhang hindi rin niya malalaman dahil wala itong balak na kausapin siya.Nagpakawala ng hangin si Mateo. “Hindi natin malalaman ang tunay na kalagayan ni Justin hanggang hindi pa siya nagigising. Hindi ako aalis dito. Pina-cancel ko na ang lahat ng lakad ko. Mananatili akong kasama mo. Hihintayin natin siya nang magkasama, okay?”“Ikaw?” Bahagyang tinaas ni N