Lahat ng Kabanata ng Arranged Marriage with the Ruthless CEO: Kabanata 491 - Kabanata 500

Naestatwa si Natalie, natulala habang pinagmamasdan ang papalayong likod nito. Inulit-ulit niya sa isipan ang huling sinabi nito sa kanya bago tuluyang umalis—sinabi nito na siya na ang maghahanap ng paraan… pero paano? Ano ba ang binabalak nito?**Mula noong araw na iyon, opisyal ng lumipat si Natalie sa bago niyang tirahan sa Taguig. Araw-araw siyang nagko-commute papunta sa ospital para magtrabaho. Malapit lang naman kaya hindi rin siya nahihirapan. Pakiramdam tuloy niya ay bumalik na sa normal ang buhay niya.Maayos at tahimik ang daloy ng buhay niya—ayon sa plano. Payak at kaya niyang tumayo sa sariling paa. Laking ginhawa sa kanya na hindi na siya muling inabala pa ni Mateo. Noong una, nagtaka siya pero kalaunan ay pinagpasalamat na rin niya dahil sa unang pagkakataon, may katahimikan siya.Pero sa kabila ng katahimikan sa paligid, may bumabagabag sa kanya. Nang una niyang maramdaman ito, sinubukan pa niyang hindi pansinin at isawalang-bahala dahil baka O.A lang sya. Pero imbes

Tahimik ang naging byahe nila. Pero kahit na ganoon pa rin, nanatiling nakahawak ang kamay ni Mateo sa kamay ni Natalie. Gaya ng pinangako nito, naroon nga si Justin sa BelAir Mountain Villa. Isang autistic therapy facility na hindi basta-bastang pinupuntahan ng mga ordinaryong mamamayan. Para lang ito sa mga may kaya sa buhay.Inilipat siya sa isang pribadong villa kung saan may sariling medical team na nakatalaga sa kanya. Gaya din ng nauna nitong sinabi, kasama pa rin ng kapatid ang doktor nito at si Nora. Nasa labas sila ng dumating sina Natalie at Mateo. Mukhang may outdoor activity si Justin sa ilalim ng mayabong na puno dahil nagkalat ang mga laruan.Nang makita ang kapatid, agad na lumiwanag ang mukha ni Justin. “Ate!”“Ang galing-galing at ang tapang-tapang mo, Justin. Alam mo ba ‘yon? Namiss kita.” Ngumiti si Natalie at lumapit upang yakapin ito.Napatingin si Justin sa likod niya at nakita si Mateo. “Kuya!” masiglang bati nito sa lalaki. “Ang laki ng lugar na ‘to! Ang ganda

“Ayos lang ako…salamat, Alex.” Mahinang sagot ni Natalie, kahit patuloy pa rin sa pagsigaw si Irene, tila nawawala sa sarili.“Miss Irene, kalmahin po ninyo ang sarili niyo! Wala pong mananakit sa inyo dito! Ligtas ka dito!” Paniniguro ng doktor. “Bilisan ninyo, kunin ang niyo ang pampakalma! Hindi uubra ang pakiusap lang!”“Opo, doc!”Nagpumiglas si Irene habang pilit siyang kinakalma ng mga doktor at nurse. Napakalakas nito kumpara sa maliit nitong katawan. Sa sobrang pagpupumiglas nito, natatakot si Natalie na baka mabalian ito ng buto.“Miss Irene, tigilan mo na ang pagwawala! Masasaktan mo lang ang sarili mo! Safe ka dito!”“Safe? Hindi! Siya ‘yon…” Histerikal ang sigaw ni Irene habang nanlilisik ang mga mata at nakaturo ang kamay kay Natalie. “Pagmasdan niyo! Hindi ba kilala niyo siya?! Siya ang dahilan! Siya ang sumira sa buhay ko! AHHHH—!”Napatingin ang doktor kay Natalie may bahid ng pag-aalala sa mata. “Doc, anong nangyari? Anong ginawa niyo bago ito nangyari?”“Ako…” Napas

Napuno ng masiglang atmospera ang doctor’s lounge. Isang magandang balita nga ito. Kapag may bagong doktor na nagkakaroon ng break na kagaya ng kay Natalie—maligaya ang lahat lalo pa at alam naman nila kung gaano niya pinagsikapan na makamit ito. May nagbiro ng masaya sa loob ng silid.“Dr. Natividad, paano ba ‘yan, ang ganda ng balitang ’to—hindi mo ba kami ililibre? Thanksgiving ba. Hindi ba nakagawian na ganoon? Hehe!”“Tama! Si Dr. Natividad natin ay si Mrs. Garcia na rin naman. Dapat lang ilibre kami ng maayos!” Sundot naman ng isa pa.“Libre lang? Dapat party na ’yan!”“Oo nga—party time!”Natatawa at nagsisigawan ang lahat sa silid. Parang bigla itong naging isang maliit na salu-salo—puno ng sigawan, tuksuhan, kantyawan at masayang ingay. Parating abala ang mga doktor sa kani-kanilang gawain sa ospital kaya kapag nagsama-sama sila, nabibigyan silang magkaroon ng pagkakataon na mamuhay sa labas ng mga propesyon nila.Napatingin si Norma sa kanyang alagang residente. Tumango ito

Tumahimik ang buong silid. Lahat ng mata ay nakatuon sa dalawang babaeng nasa gitna ng isang maselang eksena. Hindi ito inaasahan ng lahat.Napahiya si Natalie. Gusto na lang niyang mawala sa kinatatayuan. “Diyos ko. Lamunin na lang sana ako ng lupa. Bakit ako ang kailangang dumanas ng ganito?”Nagpigil siya ng luha at galit dahil hindi ito ang tamang pagkakataon para pairalin ang sariling emosyon. Pinilit niyang hilahin si Irene palayo. “Wala dito si Mateo! Kung gusto mo siyang hanapin, tawagan mo siya!”Hinawakan niya sa braso ang nagwawalang babae, tinangkang hilahin palabas. “Bumalik ka na sa kwarto mo. Maniwala ka, wala siya dyan!”“Ayoko! Hindi ako aalis!” Nagpupumiglas si Irene, umiiyak at sumisigaw, “Gusto kong makita si Mateo! Gusto ko siya ngayon! Ilabas mo siya. Ako ang mahal niya at hindi ikaw kaya bakit mo siya tinatago sa akin? Ano ang karapatan mo para gawin ito? Kasal lang kayo sa papel pero ako—ako ang nilalaman ng puso niya!”“Sabi ng wala siya rito—” Hindi pa man na