Semua Bab พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Bab 11 - Bab 20

วิหารเทียมฟ้าฉินเกอหลงเลือกหยิบผลซานซาเชื่อมมาทีละไม้นั่งชิมไม้ละหนึ่งลูก“หวางเย่ ขอรับทำเช่นนั้นทำไม” หานจงอดถามไม่ได้“ข้าแค่อยากรู้ว่าไม้ไหนรสชาติดีที่สุด” หานจงอมยิ้ม“มาจากร้านเดียวกันขอรับ ก็คงจะต้องรสชาติเหมือนๆ กัน”“ไม้ไหนรสชาติดี ก็ส่งไปให้…เอ่อต้าเหนิง”“ใส่ใจจริงๆ ขอรับ พระสนมจะรู้ไหมว่าท่านอ๋องใส่ใจเพียงนี้” ฉินเกอหลงยิ้มบางๆ หยิบผลซานซาเชื่อมลูกใหญ่ที่สุดมารวมกันไว้ในไม้เดียว ยื่นตรงหน้าหานจง“นี่สำหรับเอ่อต้าเหนิง ข้าคัดผลซานซาที่ลูกสวยที่สุดใหญ่ที่สุดและหวานที่สุดในแต่ละไม้ให้กับนาง” หานจงรับมาถือไว้“ไปได้แล้ว” หานจงประสานมือยิ้มๆ“พระสนมเจ้าขาอึดอัดไหมเจ้าค่ะป่านนี้ยังเปล่งเสียงไม่ได้” ต้าเหนิงส่งยิ้ม ทำไมจะไม่อึดอัดอยากจะพูดกับท่านอ๋องรูปหล่อนั่นจะตาย แต่ก็ไม่เคยได้พูด สวรรค์ช่างเมตตาจริงๆ ส่งให้มาพบคนหล่อแต่ดันเป็นใบ้เสียได้“อุอะอุอะ” สาวใช้ยิ้ม“ไทฮองไทเฮาทรงมีพระเมตตามอบของสิ่งนี้ให้กับพระสนม” สาวใช้วางกำไลหยกขาวให้กับเอ่อต้าเหนิง“อุอะอุอะ” ทำไมต้องให้“ไทฮองไทเฮา ทรงเห็นว่าพระสนมคือสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวหัวใจอันร้าวรานของท่านอ๋อง เดิมท่านอ๋องแทบจะไม่อยากมีชีว

“ข้าจะปฏิเสธทุกอย่าง หานจงข้าอยากมีชีวิตที่อิสระควบม้าไปบนทุ่งหญ้าพร้อมกับต้าเหนิง แต่ตอนนี้ข้าทำได้เพียงแสร้งว่าเฉยชากับนางเสียก็เท่านั้น รอว่าสักวันฝันของข้าจะเป็นจริง”ต้าเหนิงนอนนิ่งในแท่นนอนความคิดไหลวนในหัว ฉินเกอหลงต้องชิงบัลลังก์ตามที่คนอื่นต้องการแล้วเจ้าตัวเขาล่ะอยากจะชิงบัลลังก์หรือไม่ตามที่ต้าเหนิงวิเคราะห์ด้วยสมองอันชาญฉลาดของต้าเหนิงก็พอจะได้ข้อสรุปว่า ฉินเกอหลงไม่อยากจะชิงบัลลังก์อยากจะอยู่อย่างสงบสินะ คิดเหมือนตัวเองเข้าไปนั่งในหัวของฉินเกอหลง ในวันนี้รู้แล้วว่าทุกคนล้วนเหลี่ยมใส่เอ่อต้าเหนิง ไม่ว่าจะเป็นไทฮองไทเฮา สาวใช้ หรือนางอ้วนเจายี่คนนั้นไม่มีใครจริงใจสักคน ทุกคนล้วนหวังบางอย่างจากต้าเหนิงมิน่าเล่าเจ้าของร่างนางจึงชิงตายๆไปเสีย เฮ้อนางสบายแล้วล่ะเหลือต้าเหนิงที่ต้องมาแบกรับทุกอย่างแทนนางสินะ เท่ากับโลกทั้งใบของต้าเหนิงมีเพียงฉินเกอหลงเท่านั้นที่จริงใจเสียงฝีเท้าเบากริบมุ่งตรงมาอีกแล้ว ต้าเหนิงจำได้ขึ้นใจว่านั่นคือฝีเท้าของฉินเกอหลงแกล้งหลับตาอีกแล้วฝีเท้าเบากริบเดินมาหยุดที่ข้างแท่นนอน มืออุ่นลูบไล้ใบหน้าเบาๆ ต้าเหนิงรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่ปะทะแก้มเนียน

วิหารเทียมฟ้าฉินเกอหลงที่เอาแต่นั่งนับประคำ เอ่อต้าเหนิง นั่งเท้าคางมองใบหน้าหล่อเหลาที่เอาแต่นิ่งเฉยอีกแล้วจะโกรธไปถึงไหนกันแค่จับได้ว่าแอบจูบต้าเหนิงแค่นั้นทำไมต้องโกรธกันด้วย“หานจงเดินมาพร้อมกับห่อยา สีหน้าห่อเหี่ยวสิ้นดีส่งภาษามือถามว่า…เป็นอะไรถ่ายไม่ออกหรือ“อาการเดียวกับหวางเย่” หานจงตอบมาชัดถ้อยชัดคำส่งภาษามือถามอีกว่าอาการอะไรอาการของคนขี้โกงนะหรือ“พระสนมอย่าล้อเล่นกับคนที่กำลังตัดใจ” ต้าเหนิงอมยิ้มเดินเข้ามาเท้าคางกับไหล่ของหานจง“พระสนม เอ่ออย่าทำแบบนี้” ฉินเกอหลงลืมตาพรึบมองท่าทีสนิทสนมที่ต้าเหนิงปฏิบัติต่อหานจงแล้วกัดฟันแน่นรู้สึกโมโหขึ้นมาทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะหมางเมินกับต้าเหนิง“หานจงไปก่อไฟเคี่ยวยาเสีย” ออกปากไล่หานจง ต้าเหนิงเบ้ปาก“ขอรับท่านอ๋อง”“ไปก่อไฟเคี่ยวยาแล้วก็ไม่ต้องลงมาที่นี่อีก หากข้าไม่เรียกส่วนยานั่นให้สาวใช้ของเสด็จย่ายกมา”ต้าเหนิงงงกับท่าทีของฉินเกอหลงทำไมต้องฉุนเฉียวขนาดนั้นทำไมต้องดุดันเพียงนี้“ส่วนเจ้า มานั่งสวดมนตร์ตรงนี้” เดินมาดึงตัวต้าเหนิงให้ไปนั่งแท่นหินที่ตรงหน้าเขากดไหล่ให้นั่งลง“สวดมนตร์ตามข้า” ต้าเหนิงอ้าปากค้าง เอาจริงหรือสวดมนตร

“อะอะอ่อย” (ปะปะปล่อย) ใบหน้าหล่อเกือบชิดกับใบหน้าของต้าเหนิงเบี่ยงตัวหลบพัลวันแต่อีกคนกลับยิ่งแกล้งยื่นหน้าเข้าหาจนต้าเหนิงเกือบหงายหลังดีที่ฉินเกอหลงดึงมือไว้“กลัวด้วยหรือในเมื่อกี้ข้ายังเห็นว่าหญิงงามใจกล้าคนหนึ่งทั้งกอดทั้งซบข้าไม่ปล่อยตอนนี้ทำไมกลัวได้เสียล่ะ หรือว่าเกิดขลาดเขลาขึ้นมาชั่วขณะ บุรุษไม่มีเสียหายอยู่แล้วเป็นเจ้าที่ต้องเสื่อมเสีย เช่นนั้นคราวหลังอย่าทำแบบนี้กับใครอีก เพราะคนพวกนั้นอาจไม่ปล่อยเจ้าไปเหมือนที่ข้าทำ” ต้าเหนิงยิ้มเจื่อนๆ“ไปได้แล้ว อย่าคิดล้อเล่นแบบนี้กับใครอีก โดยเฉพาะคนอื่นที่ไม่ใช่ข้า” ต้าเหนิงถอนหายใจ เดินคอตกกลับขึ้นไปในวิหารเทียมฟ้าหานจงวิ่งเหยาะเข้ามาฉินเกอหลงถอนหายใจยาว“ท่านอ๋อง แย่ไหมขอรับ”“เกือบแย่ ข้าไม่อาจตัดใจจากนางเจ้าก็คงจะเข้าใจในข้อนี้การตัดใจมันยากแค่ไหน หากข้าตัดใจแล้วนางไม่ไยดีและเฉยชาไปเสีย นั่นก็พอจะทำใจได้ว่านางไม่มีใจ แต่นี่นางกลับเข้าใกล้ข้าพยายามเข้าใกล้ข้าตลอดเวลา และนางยังตั้งใจยั่วยวนข้า เอ่อต้าเหนิงคนเดิมนางไม่ได้เป็นแบบนี้ นางตอนนี้ทำข้าเดาทางไม่ถูกถึงจะข่มขู่นางนางก็เหมือนว่าจะเขินอาย แต่มาคิดดูนางถวายตัวกับฝ่าบาทไปแล้วจะ

“อืออออออ” ต้าเหนิงดิ้นหลุดจากอ้อมแขน “มีไหมยาตัดใจ” หานจงถามกับท่านหมอเทวดาเยี่ยนฉือที่กำลังจัดเทียบยาอีกคนหันมามองด้วยสายตาสื่อความหมายชัดเจน“แล้วคิดว่าหากมันมียาตัดใจแล้ว ข้ายังต้องกลับมาที่นี่ไหม”เยียนฉือพูดเบาๆ“ต้องกลับซี้ก็ในเมื่อท่านมีหวางเย่และมี…มีข้ารออยู่ที่นี่จะทิ้งกันไปง่ายดายหรือไร” เยี่ยนฉือยิ้มเศร้า“แล้วหากไม่ใช่ข้าที่เป็นฝ่ายทิ้งไปเล่า หากเป็นคนอื่นที่ตั้งใจทิ้งข้าตั้งใจโดดเดี่ยวข้าเล่า” สบตาหานจงที่รีบเดินหลบไปเสียอีกทางแล้วเปลี่ยนเรื่องพูด“หวางเย่อยากได้ยาที่ทำให้พระสนมเลิกเป็นใบ้เสียที” พูดผิดๆ ถูกๆ“ข้ากำลังจัดยาให้ยานี้รักษาอาการพูดไม่ได้ ทำให้สามารถเปล่งเสียงออกมาได้อย่างที่ต้องการ” เยี่ยนฉือน้ำเสียงเป็นงานเป็นการ“ข้ากำลังคิดว่าเราสองคนควรจะปรุงยาตัดใจเพื่อหวางเย่ดีกว่าไหม” เยี่ยนฉือหันมองหานจง“หวางเย่หรอกหรือ”ถอนหายใจ“นั่นสิทุกวันนี้กำลังเผชิญกับหญิงงามที่หมายปองและยังต้องใกล้ชิดทั้งที่ไม่อาจใกล้ชิด แล้วสนมเอ่อ ครั้งนี้เปลี่ยนไปไม่น้อยนางน่ารักสดใส และที่สำคัญนางมักจะหยอกเย้าท่านอ๋องแบบที่คนรักกันควรกระทำ”“ก็ถูกต้องแล้วนี่นางกับท่านอ๋องเคยมีความสัมพัน