Lahat ng Kabanata ng วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Kabanata 781 - Kabanata 790

สี่คนตรงนั้นได้แต่เบิกตาโพลง เห็นชายผู้นั้นทรุดกายคุกเข่าลงแทบเท้าเจียงซุ่ยฮวน หาใช่เพราะตกตะลึงจนไร้ปฏิกิริยาไม่ หากแต่พวกเขาล้วนรู้จักชายผู้นี้ดียามเช้ายังสำรวมเรียบร้อย สวมชุดบัณฑิตท่าทีสง่างาม ครั้นผ่านไปเพียงครึ่งวัน ยวี่เจี่ยกวงกลับกลายเป็นผู้ที่สิ้นสภาพ เหลือเพียงความอเนจอนาถหยวนจิ่วโกรธจนสุดกลั้น ถลกแขนเสื้อขึ้นพลางตวาดว่า “ยวี่เจี่ยกวง เจ้ากำลังทำอันใดกันแน่”ยวี่เจี่ยกวงคุกเข่าก้มหน้าอยู่เบื้องเท้า มือทั้งสองกำชายกระโปรงของนางไว้แน่น ร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลพราก ร่ำไห้ว่า “คุณหนู บิดาข้าเป็นข้ารับใช้ในจวนท่าน บัดนี้ข้าประสบเคราะห์กรรม ขอท่านเมตตาช่วยเหลือด้วยเถิด!”เจียงซุ่ยฮวนถอยไปหนึ่งก้าวด้วยท่าทีรังเกียจ ดึงชายกระโปรงกลับคืนจากมือเขา พลางเอ่ยเย้ยว่า “เจ้ามีทุกข์ มันเกี่ยวอันใดกับข้าด้วยเล่า”ชายผู้นี้เคยใช้คำหวานลวงล่อหยิ่งเถา คิดหวังจะเอาใจนาง แต่นางมิได้ใส่ใจสักนิด ในสายตานาง เขาก็แค่ตัวตลก หาได้มีค่าควรใส่ใจไม่เห็นเขาอนาถถึงเพียงนี้ เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะเบา ๆ หากคาดไม่ผิด คงเป็นเพราะไปเล่นการพนันอีกแล้วกระมังยวี่เจี่ยกวงร่ำไห้เสียงหลง คุกเข่ากลางถนนดั่งวิญญาณร่ำไ

เฉียนจิงอี๋เอนกายพิงพนักเก้าอี้ ยิ้มพลางกล่าวว่า “แน่นอนว่าข้ารอเจ้ากลับมา”“บัดนี้ องค์ชายเป่ยโม่ได้ตายไปแล้ว ไร้ผู้คุ้มครองเจ้า ข้าจึงอดเป็นห่วงไม่ได้”เขาหยิบถ้วยชาที่เจียงซุ่ยฮวนเคยจิบขึ้นมาแนบริมฝีปาก ลิ้มรสเบา ๆ“หากเจ้าเอ่ยเรียกข้าว่าพี่ชายสักคำ วันหน้าข้าย่อมขอรับหน้าที่ปกป้องเจ้าแทนองค์ชายเป่ยโม่”เจียงซุ่ยฮวนขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ เอ่ยกับหยวนจิ่วว่า “ถ้วยชานี่ใช้ต่อไม่ได้แล้ว อีกเดี๋ยวไปซื้อชุดใหม่มาเปลี่ยน”หยวนจิ่วพยักหน้ารับอย่างแข็งขันเฉียนจิงอี๋เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่เร่งร้อน “คุณหนูเจียง ข้าแนะนำให้เจ้าคิดให้รอบคอบ โอกาสเช่นนี้หาได้ยากยิ่ง พลาดแล้วพลาดเลย”เจียงซุ่ยฮวนเอ่ยเย็นชา “ที่บ้านข้ายังขาดสุนัขเฝ้าประตูตัวหนึ่ง เจ้าสนใจจะมาเป็นหรือไม่”“โอกาสเช่นนี้หาได้ยากยิ่ง พลาดแล้วพลาดเลย”นางกล่าวย้อนวาจาเดิมของเฉียนจิงอี๋กลับไปไม่ผิดแม้แต่คำเดียว เฉียนจิงอี๋หัวเราะเบา ๆ“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าอยากให้ข้าอยู่บ้านเจ้า จะได้เห็นข้าตลอดเวลาใช่หรือไม่”“...”เจียงซุ่ยฮวนขมวดคิ้ว ผู้นี้ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องกระนั้นหรือนางเอ่ยเสียงเย็น “ข้าไม่มีเวลามาสิ้นเปลืองกับเจ้าหรอก อย่

ท่านโหวกล่าวว่า “ใช่แล้ว ครอบครัวของเรามิได้ร่วมวงสนทนาเช่นนี้มานานนัก”“ครอบครัวที่เคยกลมเกลียว เหตุใดกลับกลายเป็นเช่นนี้ไปได้”ครั้นรำลึกถึงเหตุการณ์ในอดีตกาล ทั้งสองก็พากันนิ่งเงียบลงทันใดเจียงอวี่ส่งทั้งสองกลับถึงเรือน แล้วจึงควบม้าฝ่าเงาค่ำออกประตูไปเพียงลำพัง แม้มีทหารองครักษ์ประสงค์ติดตาม ก็ถูกเขาห้ามไว้เขามิได้หยุดพัก มุ่งควบม้าออกจากเมืองหลวง ตรงสู่ทิศเหนืออย่างรวดเร็วครานั้นฟ้าค่ำมืด ถนนหลวงนอกเมืองว่างเปล่าไร้ผู้คน แสงจันทร์โปรยปรายเย็นเยียบลงพื้นดินเจียงอวี่มือซ้ายรั้งบังเหียนไว้มั่น มือขวากระหวัดแส้ เฆี่ยนร้องว่า “ไป!”ม้าอาชาควบพุ่งดุจสายฟ้า ในเงารัตติกาลเห็นเพียงเงาเลือนราง เจียงอวี่บนหลังม้า หน้าตาเคร่งขรึม เปล่งวาจาต่ำๆ มิหยุด “เร็วเข้า! เร็วกว่านี้อีก!”ครั้นใกล้ถึงทางแยกสายหนึ่ง จู่ๆ ก็มีม้าขาวพุ่งออกจากทางด้านซ้ายบนหลังม้ามีสตรีนางหนึ่ง เงาร่างมิแจ่มชัด แลเห็นเพียงรูปร่างสูงโปร่ง ท่วงท่าหาญกล้าองอาจเจียงอวี่เร่งรั้งบังเหียนแน่น พลางร้องว่า “หยุด!”ม้าใต้กายยกสองเท้าหน้าขึ้นจนแทบจะยืนขึ้น เจียงอวี่ต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งร่างประคองไว้ จึงไม่ตกจากหลังม้า

“ข้ามาตามหาเจ้า” เจียงอวี่เอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็น “เจ้าจำเจียงซุ่ยฮวนได้หรือไม่”หญิงผู้นั้นชำเลืองมองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “แม่นังเด็กนั่นหรือ จำได้แน่นอน”“เจ้ามีสัมพันธ์อันใดกับนาง”เจียงอวี่ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินคำว่า "แม่นังเด็กนั่น" “ข้าเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของนาง”เจียงซุ่ยฮวนเคยอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่วัยเยาว์ จวบจนสิ้นอายุสิบปีเต็มก่อนที่ผู้คนจากจวนโหว จะมารับเจียงซุ่ยฮวนไป เจียงอวี่เคยพาเจียงเม่ยเอ๋อร์แอบมาดูด้วยความสงสัยใคร่รู้ในครานั้น ที่นี่มิใช่อื่นใดนอกจากกระท่อมหญ้าคาหลังหนึ่ง หญิงผู้นี้นั่งอยู่บนม้านั่งกลางลาน คอยสั่งการให้นางเจียงซุ่ยฮวนวัยสิบขวบทำงานไม่หยุดหย่อนเจียงอวี่ในยามนั้นยังเยาว์นัก เห็นน้องสาวที่มอมแมมแลดูโง่งมกลับมิได้สงสารเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับเคืองแค้นว่านางแย่งชิงตำแหน่งธิดาโดยชอบธรรมของเจียงเม่ยเอ๋อร์ไปต่อมา จวนโหวมอบเงินถุงหนึ่งแก่หญิงผู้นั้น และพาเจียงซุ่ยฮวนจากไปเวลาล่วงเลยไปแปดปี กระท่อมหญ้าคาแปรเปลี่ยนเป็นเรือนอันกว้างขวาง ทว่าหญิงผู้นี้กลับแทบไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อยครั้นเมื่อรู้ฐานะของเจียงอวี่ หญิงผู้นั้นก็พลันเปลี่ยนท่าทีเ

เขาเคยย่างกรายมาที่นี่ก่อน ทว่าเจียงซุ่ยฮวนนั้นหาได้มีท่าทีดีต่อเขาไม่ ดังนั้นยวี่จี๋จึงคิดว่าเจียงซุ่ยฮวนมิได้ต้อนรับเขายวี่จี๋หันไปมองจางรั่วรั่ว “ท่านมากับท่านแม่ทัพฉีหยวนหรือ”จางรั่วรั่วเห็นสีหน้าของยวี่จี๋แปรเปลี่ยน ก็กลัวว่าเขาจะขับไล่นางกับเจียงอวี่ออกไปพร้อมกัน จึงรีบโบกมือกล่าวว่า “ไม่ใช่ เราไม่ได้มาด้วยกัน”วาจานั้นยังไม่ทันสิ้น นางก็สาวเท้าก้าวล่วงไปเบื้องหน้า “ท่านทั้งสองคุยกันตามสบาย ข้าขอไปปลุกซุ่ยฮวนก่อน”เจียงอวี่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงกล่าวกับยวี่จี๋ว่า “เช่นนี้เถอะ ข้าจะยืนรออยู่ตรงนี้”“ท่านลองไปบอกซุ่ยฮวนสักคำ หากนางยินยอมพบข้า ข้าจักเข้าไป หากนางมิประสงค์ ข้าก็จักจากไปโดยพลัน”ยวี่จี๋ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ เห็นว่าความคิดนี้พอใช้ได้ จึงพยักหน้าตอบ “ท่านโปรดรอสักครู่ ข้าจะไปเรียนถามคุณหนูให้แน่ก่อน”“อืม” เจียงอวี่กล่าวเสริมขึ้นอีกประโยค “ช่วยบอกนางด้วย ว่าข้าไปที่หมู่บ้านจ้วงจื่อมา นำภาพวาดตอนนางอายุสิบขวบกลับมาด้วย”เมื่อยวี่จี๋จากไป เจียงอวี่ก็วางมือลงบนอก ภาพวาดใบนั้นเก็บอยู่ที่นั่น ถึงจะเบาราวขนนก ทว่าในอกกลับหนักอึ้งประหนึ่งมีหินก้อนมหึมากดทับอยู่