เขารับขนมลูกท้อมา ก่อนจะกล่าวว่า “ขอบใจเจ้ามาก”เมื่อแบ่งขนมลูกท้อจนครบถ้วนแล้ว จางรั่วรั่วก็กระพริบตาปริบ ๆ มองไปยังเจียงซุ่ยฮวน “ซุ่ยฮวน เจ้าคือเจ้าของวันเกิด เจ้ากินก่อนเถิด”“อืม” เจียงซุ่ยฮวนมิได้ปฏิเสธ กัดลงไปหนึ่งคำอย่างไม่ลังเลรอยยิ้มที่มุมปากของนางชะงักไปชั่วครู่ แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ พลางกล่าวยิ้มๆ ว่า “อร่อยดี”“จริงหรือ นางทำขนมลูกท้อครั้งแรก จะอร่อยได้ถึงเพียงนั้นเชียวหรือ” ฉู่เฉินเอ่ยอย่างไม่ปักใจเชื่อนักเจียงซุ่ยฮวนยกถ้วยชาขึ้นจิบหนึ่งคำ กล่าวด้วยท่าทางสำรวมว่า “จริง ท่านลองชิมดูก็รู้”“ข้าลองเองก็ได้” ฉู่เฉินหยิบขนมลูกท้อขึ้นมากัดคำใหญ่เขาเคี้ยวไปสองคำ ตาซ้ายเบิกโพลง ตาขวาหรี่ลงทันที สีหน้า...ยากจะพรรณนา“ว้าย! คุณชายฉู่ตาเหล่เสียแล้ว!” หงหลัวอุทานออกมาฉู่เฉินกลืนของในปากลงอย่างยากลำบาก แล้วเอ่ยเสียงตื่นเต้นว่า “อร่อยมาก! ข้าไม่เคยกินขนมอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย!”“พวกเจ้ากินเร็วเข้าเถิด! อร่อยจริงๆ นะ!”เหล่าคนทั้งหลายเห็นเขาแสดงท่าทีเกินจริงเช่นนั้น ต่างก็หยิบขนมขึ้นมากัดคำหนึ่งเว้นเสียแต่เจียงซุ่ยฮวนที่ยังคงดื่มชาอย่างสงบ สีหน้าของคนอื่นล้วนเต็มไ
Read more
LOGIN
