บทที่ 1230

ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด เวลานี้ในใจของไป๋เยวี่ยโหรวก็มีไฟโทสะที่ไร้ที่มาลุกโชนขึ้นมาแล้ว

ตาเฒ่าผู้นี้ไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปจริงด้วย!

นางไม่ได้สนใจความลับของเขตหวงห้าม เซียนหรือยาเซียนอะไรนั่นเลยสักนิด แต่หากเสินอ๋องผู้เฒ่ากล้าทำร้ายปาถูเอ่อร์ เช่นนั้นนางก็ไม่มีทางยอมเลิกราโดยดีแน่

ไป๋เยวี่ยโหรวที่ไม่คิดจะนั่งงอมืองอเท้าหันไปมองหลานซื่อ หลังจากทั้งสองสบตากันแวบหนึ่ง ต่างก็เกิดความรู้ใจกันขึ้นมา

ปาถูเอ่อร์ที่สัมผัสได้ถึงบางสิ่งเช่นกันก็หันไปมองเป่ยเฉินหยวน

เพียงแต่เป่ยเฉินหยวนกลับไม่ได้มองตอบเขา แต่กุมด้ามดาบที่ข้างเอวไว้แน่น ขมวดคิ้วเล็กน้อย ท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง

กิริยาเล็กน้อยของคนเหล่านี้ไม่ได้เข้าสู่สายตาของผู้อื่น

เพราะเวลานี้พวกเขาล้วนจดจ่ออยู่กับการฟังคำพูดที่ออกจากปากของเสินอ๋องผู้เฒ่า...

“กับคำพูดเมื่อครู่ของข้า แขกเหรื่อทุกท่านจะไม่เชื่อหรือรู้สึกว่าเหลวไหลเกินไปก็ไม่อาจตำหนิได้ เพราะแม้แต่ตัวข้าตอนที่ได้ยินเรื่องเซียนหรือยาเซียนเป็นครั้งแรก ก็รู้สึกเหลือเชื่อเช่นกัน”

แม้เริ่มแรกจะเป็นเขาที่เอ่ยปาก ‘เชื้อเชิญ’ ให้ทุกคนข้างล่างช่วยเปิดประตู แต่เวลานี้ผู้ที่สุขุมเยือก