Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 691 - Bab 700

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนก็เรียกให้นางตีแล้ว หากนางยังเกรงใจอยู่ล่ะก็ จะยิ่งผิดต่อน้ำใจของใครคนนั้นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เวินซื่อก็ยกมือขึ้นมา ฟาดลงไปบนใบหน้าของเวินอวี้จือที่เป่ยเฉินหยวนกำลังหิ้วปีกให้คุกเข่าอยู่ตรงหน้านางอย่างไม่ลังเล...“เพียะ!”เสียงตบนี้ดังกังวานเช่นเดิมไม่ได้บรรเทาลงเพราะคำพูดข่มขู่ของเวินอวี้จือเมื่อครู่เลยสักนิดความเจ็บปวดที่แสบร้อนได้แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าซ้ายของเวินอวี้จือทันที ตามมาด้วยอาการวิงเวียนตาลายไปชั่วขณะเวินอวี้จือกลั้นความรู้สึกที่จะอยากอาเจียนออกมาเอาไว้อย่างเต็มที่ไม่ใช่เพราะวิงเวียนศีรษะและคลื่นไส้ แต่เพราะความอัปยศอดสูความอัปยศอดสูที่รุนแรงทำให้เวินอวี้จืออยากจะตบหนัก ๆ กลับไปเหลือเกินแต่น่าเสียดายที่เขาทำไม่ได้เลย“ตอนนี้เรียบร้อยแล้วกระมัง?”เวินอวี้จือที่ถูกบังคับให้กล้ำกลืนความอัปยศอดสูงมองไปที่เวินซื่ออย่างเย็นชาเขานึกว่ามันจะจบลงแบบนี้ แต่เวินซื่อกลับยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะส่ายศีรษะ “ไม่ ยังไม่พอ”ทันทีที่สิ้นเสียงของนาง เพียงวินาทีเดียวก็ยกมือขึ้นอีกครั้ง...“เพียะ!”“เพียะ!”“เพียะ!”ต่อหน้าธารกำนัล ฝ่ามือฟาดลงไปนับครั้งไม

เวินซื่อเผลอหัวเราะออกมาเบา ๆ ทันทีกลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ มีมากเกินไปจริง ๆ ทั้งน่ารังเกียจและน่าเบื่อหน่าย“มือของข้าตีจนเจ็บแล้ว สู้ให้ฮูหยินรองมาลงมือเองดีกว่า”เวินซื่อนั่งอยู่บนที่นั่งตำแหน่งสำคัญ หลุบตาลงมองดูนางด้วยรอยยิ้ม “เชื่อว่าฮูหยินรองจะต้องทำให้ข้าพอใจอย่างแน่นอน ถูกไหม?”พอใจหรือ?พอใจกับผีน่ะสิ!หญิงสารเลวผู้นี้ให้นางตบตัวเองอย่างนั้นหรือ?!เดิมทีเวินเยวี่ยยังคิดอยู่ว่า หากเวินซื่อลงมือ นางจะฉวยโอกาสสาดยาพิษในมือใส่ตัวเวินซื่ออย่างเงียบ ๆ แต่ตอนนี้เวินซื่อกลับนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น!ระหว่างทั้งสองมีระยะห่างเพียงสามก้าวเท่านั้นลงมือ?หรือว่าไม่ลงมือ?หากไม่ลงมือ วันหลังก็จะไม่มีโอกาสดี ๆ เช่นนี้อีกแล้ว!แต่หากลงมือเช่นนี้ มันชัดเจนเกินไป ง่ายเกินไปที่จะถูกเปิดเผย...สายตาของเวินเยวี่ยระยิบระยับความคิดสองอย่างเกิดการต่อสู้ขัดแย้งกันในหัวสมองไม่หยุดและนางจับจ้องไปที่ใบหน้าของเวินซื่อ จับจ้องอยู่ตลอดเวลา จับจ้องอยู่ตลอดเวลา ในไม่ช้าความอิจฉาริษยาและความเกลียดชังก็ทำให้ความคิดหนึ่งของนางขยายตัวและแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็วฆ่านางเสีย!เวินเยวี่ยยกขาก้าวออกไป พ

เขาคาดเดาอยู่ในใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เชื่อว่าองครักษ์ผู้นี้เวินซื่อเป็นคนจัดการเพราะถึงอย่างไรเรื่องการเชิญเวินซื่อมาผดุงความยุติธรรมนั้นเดิมทีมาจากการตัดสินใจของเขาอย่างกะทันหัน หากเวินซื่อได้สอดแทรกเข้ามาไว้ในจวนจงหย่งโหวก่อนหน้านี้จริง ๆ เช่นนั้นนางก็ไม่จำเป็นต้องเปิดโปง “องครักษ์” ผู้นี้ในตอนนี้บวกกับพลังจากร่างกายของ “องครักษ์” ผู้นี้ก็ไม่เหมือนกับคนทั่วไป ดังนั้นเขาจึงสงสัยว่า ตัวตนที่แท้จริงของ “องครักษ์” ผู้นี้ไม่ใช่ธรรมดา“ธิ...ธิดาศักดิ์สิทธิ์ แบบนี้...พอแล้วหรือยัง? ท่านพอใจ...พอใจแล้วหรือยัง?”สีหน้าของเวินเยวี่ยซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด เหงื่อเย็นเยียบผุดขึ้นบนหน้าผากลำพังเพียงแค่นิ้วมือนิ้วเดียวเท่านั้น นางจะพอใจได้อย่างไร?แววตาของเวินซื่อหลุบมองเวินเยวี่ยอย่างเฉยชาหากไม่ใช่เพราะยังต้องการเก็บมือของนางไว้ ให้นางไปทำเรื่องนั้น วันนี้เวินซื่อคงไม่ยอมแพ้ง่ายดายเช่นนี้เด็ดขาด“วันนี้ก็แล้วกันไป แต่เพียงแค่นี้ยังไม่พอ ดังนั้นเจ้าควรรู้ว่าทำเช่นไรถึงจะสามารถทำให้ข้าพึงพอใจอย่างแท้จริงกระมัง?”เวินเยวี่ยปกป้องมือที่เจ็บปวดยากจะทานทนของตัวเองอย่างระมัดระวัง พลางรี

เวินหย่าลี่รู้สึกงุนงง “ท่านพี่อยากถามอะไรหรือ?”จงหย่งโหวกล่าวว่า “ถ้าวันหนึ่งเจ้าต้องเลือกระหว่างจวนจงหย่งโหวกับจวนเจิ้นกั๋วกง เจ้าจะเลือกอะไร?”จวนเจิ้นกั๋วกงเป็นครอบครัวเดิมของเวินหย่าลี่ ส่วนจวนจงหย่งโหวเป็นครอบครัวสามีของเวินหย่าลี่คำถามเช่นนี้ถ้าเปลี่ยนไปถามคนอื่น ต้องเลือกได้ยากแน่นอนแต่เวินหย่าลี่กลับไม่มีความลังเลเลยสักนิด...“ยังต้องถามอีกหรือ ก็ต้องเลือกท่านพี่แน่นอนอยู่แล้ว”เวินหย่าลี่กอดแขนข้างหนึ่งของจงหย่งโหวไว้ พึ่งพิงท่อนแขนอันล่ำสันของเขาเหมือนนกน้อยคอยออดอ้อนคน นางกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าท่านพี่ถามคำถามนี้หมายถึงอะไร ท่านพี่ไม่จำเป็นต้องกังวลให้มากนัก”“ที่ผ่านมาในเรื่องใหญ่ ๆ เหล่านั้น แม้ว่าข้าจะไม่มีแบบแผนและวิสัยทัศน์เช่นเดียวกับท่านพี่และพี่ใหญ่ ยิ่งไม่มีหัวสมองที่ชาญฉลาดเหมือนพวกท่าน แต่ในเรื่องพวกนี้ข้าน้อยก็ยังสามารถแยกแยะได้ชัดเจน”“พี่ใหญ่ดีกับน้องสาวอย่างข้า แต่มันก็แค่ดี สำหรับเขาแล้ว ข้าเป็นเพียงหมากของเขาเท่านั้น เมื่อเทียบกับหมากตัวอื่นของเขาแล้ว ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือมีสายใยครอบครัวมากกว่าเท่านั้นเอง”“แต่ว่าท่านพี่นั้นไม่เหมือนกัน”

“ท่านพ่อ ดึกดื่นเช่นนี้ท่านเรียกพวกเรามามีเรื่องอะไรหรือขอรับ?”หลังจากเวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป เวินฉางอวิ้น เวินจื่อเยวี่ย เวินอวี้จือ ตลอดจนเวินเยวี่ยก็มาถึงห้องหนังสือเวินฉางอวิ้นเพียงแค่เรียกเวินเฉวียนเซิ่งอย่างเฉยชา จากนั้นก็นั่งลงโดยไม่เอ่ยปากถามหลังจากเวินจื่อเยวี่ยผลักเวินอวี้จือเข้ามาแล้ว ก็ถามประโยคนี้ด้วยความเหนื่อยล้าและใจร้อนตามหลักแล้วในเวลานี้เวินเยวี่ยควรจะตามชุยเส้าเจ๋อกลับไปที่จวนจงหย่งโหวตั้งนานแล้วเพราะถึงอย่างไรตอนนี้นางก็ไม่ใช่คุณหนูหกแห่งจวนเจิ้นกั๋วกงอีกแล้ว แต่เป็นฮูหยินรองของซื่อจื่อแห่งจวนจงหย่งโหวแต่เวินเยวี่ยใช้ข้ออ้างว่าต้องการพูดคุยกับบิดาและคนอื่น ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนกลางวัน ดังนั้นจึงอยู่ต่อแต่ก็เพียงคืนนี้เท่านั้นเอง พรุ่งนี้นางก็ต้องกลับไปแล้วเพราะถึงอย่างไรคนของจวนจงหย่งโหวมีความอดทนต่อนางอย่างจำกัดแต่เวินเยวี่ยที่เพิ่งเอาสมุดบัญชีซ่อนไว้เรียบร้อยก็ถูกเรียกตัวกลับมาที่ห้องหนังสือ จิตใจในเวลานี้ไม่ได้อยู่กับเรื่องแบบนี้ทันทีที่เข้าไปในห้องหนังสือ นางก็มองไปที่เวินเฉวียนเซิ่งแวบหนึ่งโดยสัญชาตญาณเมื่อเห็นว่าท่าทางของเขาไม่ได้