Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 711 - Bab 720

“แต่ว่าท่านพ่อ หากวันหน้าฝ่าบาทและไทเฮาทรงทราบถึงฐานะที่แท้จริงของข้า นั่นคือโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูงเชียวนะ”อันหลันซินระงับความโกรธเอาไว้ พยายามที่จะพูดโน้มน้าวคนผู้นี้แต่คาดไม่ถึงเลยว่าอันปี่เค่อกลับมองนางด้วยสายตาแปลกประหลาด ใบหน้าแสดงความเย้ยหยันออกมาเล็กน้อย “พ่อถึงกับลอบวางแผนก่อกบฏแล้ว เจ้าคิดว่าพ่อยังจะสนใจโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูงเล็กน้อยนั่นอีกหรือ?”แต่นางสนใจ!หากถูกจับได้ คนแรกที่จะตายก็คือนาง!อันหลันซินโกรธจนมุมปากกระตุก“เจ้าไม่ยินยอมหรือ?”อันปี่เค่อพลันขมวดคิ้วแน่นอนว่านางไม่ยินยอม!อันหลันซินแสดงสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่อยากจะพูดคุยกับเขาอีกทว่าอันปี่เค่อกลับหันหลังแล้วถอนหายใจ “ดูเหมือนเจ้าจะยังไม่รู้กระมัง?”รู้อะไร?เมื่อเห็นอันปี่เค่อทำลับลมคมในอยู่ที่นี่ อันหลันซินก็ชักจะหมดความอดทนแล้วแต่เมื่อเผชิญหน้ากับคนผู้นี้ นางกลับยังมิอาจฉีกหน้าได้ “ท่านพ่ออยากจะพูดอะไรก็พูดตรงๆ เถิด ข่าวสารของลูกไหนเลยจะรวดเร็วทันการณ์เท่าท่านพ่อ”“นี่มิใช่เรื่องข่าวสารรวดเร็วหรือไม่รวดเร็ว แต่เป็นเด็กอย่างเจ้าที่มองข้ามสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว ยังมองไม่ออกว่า ตอนนี้หลินเนี่ยนฉือผู้นั

ขณะที่ในเมืองหลวงคลื่นใต้น้ำกำลังปั่นป่วน ราวกับพายุฝนกำลังจะมาเยือน รถม้าของจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนกลับกำลังมุ่งหน้าไปยังภูเขาหนานอย่างสบายอารมณ์“ข้าว่านะท่านอ๋อง คราวหน้าเวลาท่านทำเรื่องพวกนั้น พาข้าน้อยไปด้วยได้หรือไม่? หรืออย่างน้อยก็บอกข้าน้อยสักคำก็ยังดีนะขอรับ พวกเรากำลังทำธุระกันอยู่แท้ๆ พอหันกลับมาอีกที ท่านก็หายไปเสียแล้ว ข้าน้อยพาคนกลุ่มหนึ่งตามหาแทบจะพลิกเมืองหลวงหาแล้ว ผลปรากฏว่า ท่านกลับหนีไปเป็นองครักษ์ให้ธิดาศักดิ์สิทธิ์เสียกลางคัน!”ครั้งนี้ผู้ที่ติดตามเป่ยเฉินหยวนมาด้วย ยังมีเกาเย่าที่หน้าด้านหน้าทนยืนกรานว่าจะมาด้วยให้ได้เกาเย่าสะบัดแส้ม้าในมือ นั่งอยู่ด้านนอกพูดบ่นไม่หยุด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความคับข้องใจ “หรือว่าท่านจะรังเกียจว่ากองทัพธงดำของเราเป็นองครักษ์ไม่สง่างามพอหรือ ถึงกับต้องลงสนามด้วยตัวเอง อย่างไรเสีย ท่านก็เป็นถึงท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้สูงศักดิ์แท้ๆ เหตุใด...”เหตุใดถึงยังทำเรื่องที่ไม่เห็นจะเข้าท่าแบบนี้ออกมาได้?เป่ยเฉินหยวนที่อยู่ในรถม้าขี้เกียจจะสนใจเขา“คนหยาบกระด้างเช่นเจ้าจะไปเข้าใจอะไร”เกาเย่าที่ตั้งแต่เล็กจนโตเคยจับแต่ดาบทหาร แ

“หืม?”เวินซื่อได้สติกลับคืนมา ส่ายหน้าอย่างไม่รู้ตัว “ไม่เป็นไร ข้า...”นางเพิ่งคิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เพิ่งจะเอ่ยปากได้เพียงสี่คำ ก็พลันพบว่าใบหน้าของคนบางคนในเวลานี้อยู่ใกล้กับนางอย่างยิ่งลมหายใจอุ่นๆ รดรินอยู่บนใบหน้าของนาง เมื่อนางเงยหน้าขึ้น ก็สบเข้ากับสายตาห่วงใยของคนบางคน ทำให้เวินซื่อที่ไม่เคยใกล้ชิดกับบุรุษถึงเพียงนี้มาก่อน หน้าแดงขึ้นมาทันที รีบเบือนหน้าหนี พลางขยับออกห่างจากเป่ยเฉินหยวน“ข้า...ข้าไม่ได้ป่วย เมื่อครู่เพียงแค่นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน คิดจนเหม่อลอยไปหน่อย”เดิมทีเป่ยเฉินหยวนก็เพียงอยากจะลองวัดอุณหภูมิที่หน้าผากของนางเท่านั้น จึงได้ขยับเข้าไปใกล้เล็กน้อย แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าเล็กๆ ของเวินซื่อแดงก่ำขึ้นมา จึงได้รู้ตัวว่าเมื่อครู่พวกเขาสองคนใกล้ชิดกันเกินไปจริงๆ เป่ยเฉินหยวนอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปาก หลังจากที่ได้มองใบหน้าเล็กๆ ที่แดงระเรื่อดุจลูกท้อของเวินซื่ออย่างโลภมากจนสลักลึกลงไปในดวงตาแล้ว จึงแสร้งทำเป็นสงบแล้วเอ่ยถาม “เรื่องอะไรหรือ?”“หรือว่าประสบปัญหาอันใด หากต้องการความช่วยเหลือ เกาเย่าก็อยู่ที่นี่พอดี ให้เขาไปจัดการ”เกาเย่าในตอนน

ที่ว่าล้มลงอยู่ข้างนอกนั้น เป็นคำกล่าวอย่างอ้อมค้อมของศิษย์พี่หญิงอู๋ขู่ในความเป็นจริง คนผู้นั้นบาดเจ็บสาหัสเกินไป หลังจากที่ฝากจดหมายแก่ศิษย์พี่หญิงอู๋ขู่แล้ว ก็พลันสิ้นใจในทันทีศิษย์พี่หญิงอู๋ขู่พอเห็นก็รู้ว่าท่าไม่ดีแล้ว นี่จะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นเป็นแน่!นางจึงถือจดหมายไว้แล้วรีบวิ่งมาจากประตูใหญ่ของอารามสุ่ยเยว่หลินเนี่ยนฉือรีบรับจดหมายมาดู ตราประทับบนซองจดหมายนั้นเป็นของสกุลหลินของพวกเขาจริงๆ!ทันใดนั้น นางก็ไม่สนใจว่ามีใครอยู่ที่นี่บ้างแล้ว รีบเปิดจดหมายอ่านดูทันที“นี่คือลายมือของท่านพ่อข้า! ท่านพ่อกับท่านปู่เกิดเรื่องขึ้นแล้ว!”ร่างของหลินเนี่ยนฉือโซเซ มือที่ถือกกระดาษจดหมายสั่นเทา ทั้งตัวเกือบจะยืนไม่อยู่เวินซื่อรีบประคองนางไว้ เอ่ยถามอย่างร้อนรน “เกิดอะไรขึ้น? พวกเขายังอยู่ระหว่างทางมาเมืองหลวงมิใช่หรือ?”หลินเนี่ยนฉือเพ่งมองเนื้อความในจดหมายโดยไม่กะพริบตา นางกัดฟันกรอดพลางเอ่ยขึ้น “ข่าวที่ข้ากำลังจะได้เป็นฮองเฮารั่วไหลออกไปแล้ว”เวินซื่อเข้าใจในทันที “ดังนั้น จึงมีคนในเมืองหลวงทนไม่ไหว ส่งคนไปดักสังหารท่านปู่หลินพวกเขาหรือ?”หลินเนี่ยนฉือพยักหน้า ดวงตาทั้งสอ

แต่ดูจากท่าทางของท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์แล้ว กลับดูกระปรี้กระเปร่ากว่าพวกเขาเสียอีก“ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ ถึงเมืองซื่อสุ่ยแล้ว จะเข้าไปในเมืองทันทีเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”เวินซื่อมองเมืองซื่อสุ่ยที่อยู่ตรงหน้าแวบหนึ่ง ตอนที่พวกเขามาถึงเป็นเวลารุ่งสาง ฟ้าเพิ่งจะเริ่มสว่างดังนั้น เวลานี้ภายในเมืองซื่อสุ่ย จึงยังไม่มีผู้คนเดินขวักไขว่บนถนนมากนัก“ทุกคนลงจากม้า เหลือคนไว้สองคนที่นอกเมืองเพื่อดูแลม้า คนที่เหลือเปลี่ยนไปสวมเสื้อผ้าธรรมดา รอจนพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว ค่อยแบ่งกลุ่มทยอยกันเข้าเมือง จำไว้ว่าให้ดำเนินการอย่างลับๆ ต้องตามหาเบาะแสของคนสกุลหลินให้พบก่อนตะวันตกดินให้ได้”“ขอรับ”ทันใดนั้น เวินซื่อก็หยิบกล่องใบหนึ่งออกมาจากบนหลังม้า หลังจากเปิดสิ่งที่ใช้สำหรับซ่อนแล้ว ก็เผยให้เห็นเหล่าแมงมุมตัวเล็กๆ ที่นางเพิ่งจะย้ายจากในมิติมาใส่ไว้ในกล่อง“แต่ละคนให้พกแมงมุมไปด้วยตัวหนึ่ง หากพบเบาะแส ให้วางแมงมุมไว้ในจุดที่น่าสงสัย หรือบนตัวของคนที่น่าสงสัย หากพบอันตรายให้รีบถอนตัวทันที หลังจากนั้นก็ไม่ต้องไปสนใจ ทุกคนเข้าใจหรือไม่?”สำหรับแมงมุมเหล่านี้ เหล่ากองทัพธงดำไม่ได้ถามอะไรมากนัก หลังจากเข้าใ