บทที่ 870

ตลอดเส้นทางนี้ เวินซื่อถูกฟ่านจุ้ยเจ้าคนพูดมากนี่รบกวนจนแทบจะทนไม่ไหว

ทุกครั้งที่นางไล่ให้เขาไปคุยกับคนอื่น เขาก็จะเบิกตากลมโตใสซื่อนั่นแล้วกล่าวว่า “แต่ข้ารู้จักแค่พี่หญิงคนเดียวนี่นา คนอื่นข้าก็ไม่รู้จัก ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนก็พอจะรู้จัก แต่ข้าไม่กล้านี่นา”

เรื่องที่กลัวเป่ยเฉินหยวน ฟ่านจุ้ยพูดออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำ

แต่เวินซื่อกลับยิ่งรำคาญมากขึ้น

สุดท้ายนางจึงไล่เขาไปที่ขบวนรถนักโทษที่คุมตัวคนสกุลฟ่าน แล้วให้เขาไปหาฟ่านซิ่วซิ่วเอาเอง

“เช่นนั้นข้าทำนางเป็นเหรินจื้อได้หรือไม่?”

พอเด็กหนุ่มได้ยินว่าไปหาฟ่านซิ่วซิ่วได้ ดวงตาก็พลันเป็นประกายขึ้นมา

“ไม่ได้ ถ้านางตายกลางทางเจ้ารับผิดชอบหรือ?”

“เช่นนั้นข้าตัดแขนตัดขานางมาหั่นเป็นชิ้นๆ ไว้เล่นได้หรือไม่?”

เวินซื่อ “?”

“ย่อมไม่ได้ เจ้าตัดแขนตัดขานางจนหมด แล้วมันจะต่างอะไรกับการทำเหรินจื้อกัน?”

“ย่อมแตกต่างกันสิ”

ฟ่านจุ้ยแกล้งโง่พลางเอ่ยขึ้น “เหรินจื้อต้องยัดใส่ในไห แต่ถ้าแค่ตัดแขนตัดขาก็ไม่นับว่าเป็นเหรินจื้อแล้วนี่นา”

เวินซื่อตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “ไสหัวไป”

“ได้เลยขอรับ!”

สุดท้ายฟ่านจุ้ยก็ยังคงไปหาฟ่านซิ่วซิ่วอยู่ดี

แ