All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 491 - Chapter 500

Napatahimik ang driver, halatang nabigla at natakot sa pagwawala ni Celine. Wala siyang nagawa kundi tumingin kay Irina na parang humihingi ng saklolo.Kalma at mahinahon, lumingon si Irina sa kanya at sinabi, “Salamat, manong. Pakihintay na lang po ako sa sasakyan. Babayaran ko kayo kapag natapos na ako rito.”“A-ah, sige po, miss,” nauutal na sagot ng driver, mabilis na tumango bago nagmamadaling bumalik sa kanyang taxi.Pagkatalikod nito, tumingin si Irina nang malamig kay Celine, kita sa mga mata ang galit na pinipigil.“Sino ang nagsabi sa’yo ng mga bagay na ‘yan tungkol sa akin?”Dumaan sa isip niya: Dumating na ba rito ang mga Jin?Wala na siyang pakialam sa pera mula sa demolisyon. Ang mas mahalaga ay kung may natitira pa sa bahay na alaala ng kanyang mga magulang. Kailangan niyang makuha ang mga iyon. At higit sa lahat, gusto niyang hukayin ang mga labi ng kanyang ama at ina, upang makuha ang kanilang abo at madala sa mas payapang lugar.Yun lang ang kailangan niya.Tumaas an

Biglang sumigaw si Irina, “Anong ginagawa mo?!”Ngumisi ng malamig si Celine. “Irina, kung may sisisihin ka, sarili mo na lang. Kasalanan mong na-offend mo ang panganay na anak ng mga Jin. Sa loob ng limang o anim na taon, paulit-ulit siyang naghanap sayo. At sa bawat pagkakataon, gumastos ako ng sampu-sampung libong yuan para lang mapalapit sa kanya. Akala mo ba papayag akong masayang lahat 'yon? Syempre hindi. Babawiin ko lahat sa'yo.”Sumigaw si Irina, “Illegal na 'yang ginagawa mo! Ikinukulong mo ako para lang sa pansariling interes!”Tumawa si Celine nang malakas, tila nawawala na sa sarili. “Illegal? Aba, ang tapang mo—nandito ka sa teritoryo ko. Sa maliit na bayang ‘to, sa lupaing sakop ko at sa mga taong hawak ko, tatawagin mong krimen 'to? Alam mo ba kung gaano kalalim ang koneksyon ko rito? Kung gugustuhin kong patayin ka, Irina, ilang minuto lang, wala ka na.”“Pero hindi. Hindi pa kita bibitawan. Una, pagkakakitaan muna kita. Pagkatapos, pwede ka nang mamatay.”Napatitig s

"Asawa ni Irina?"Napako si Celine sa kinatatayuan niya."Wa—wala siyang asawa! Ang babaeng ‘yan ay isang haliparot. Ilang taon na siyang palipat-lipat ng lalaki. Wala siyang asawa! Ikaw—ano’ng pangalan mo?"Habang binibigkas niya ang mga salitang iyon, unti-unting umaagos ang dugo mula sa kanyang dibdib. Pero wala siyang naramdamang sakit. Hindi rin niya namalayang unti-unti na pala siyang nawawala.Nakatitig pa rin ang mga mata niya kay Alec.Sa tabi niya, nakatayo si Greg na nakaapak sa katawan ni Mr. Lee. Samantala, si Irina ay nakasandal sa dibdib ni Alec. Kitang-kita ng dalawa—ito na ang huling sandali ni Celine."Natatakot ka ba?" mahinahong tanong ni Alec habang nakayuko kay Irina. Umiling siya."Hindi. Asawa mo ako. Wala akong dahilan para matakot. Kahit hindi ka dumating, hindi ko palalagpasin ang mga hayop na ‘to. Balak ko na talagang hanapin ang pinuno nila at durugin siya sa sarili kong mga kamay."Walang bahid ng takot si Irina. Hindi siya natakot kahit noong nakakulong

Alec reacted quickly, pulling Irina into his arms. “Irina! Breathe—calm down, please!”Ngunit itinulak niya si Alec palayo, halos mapatid ang tinig sa tindi ng hinagpis.“Hindi ko kayang kumalma, Alec! Hindi ko kaya! Nakulong ako dahil kay Zoey! Mula noong araw na inaresto ako, hindi ko na muling nakita ang nanay ko. Pagkalipas ng dalawang taon, nang makalabas ako, sinabi ng mga Jin na patay na siya! Si Nicholas mismo ang nagsabi sa akin—siya raw ang naglibing ng abo ng nanay ko sa baryo namin.”Nanginginig ang buo niyang katawan habang humahagulhol.“Gustong-gusto kong bumalik noon. Kahit minsan lang, kahit sandali lang, makita ko siya. Pero ni pamasahe, wala ako. Buntis pa ako noon… at para sa bata, kinailangan kong isuko ang pag-asang makabalik.”Nabitin ang hinga niya sa gitna ng hikbi.“Kasalanan ko lahat. Lahat ng ito, kasalanan ko. Patay na ang nanay ko… kaya ano pa ang silbi ng buhay ko?”Mahigpit siyang hinawakan ni Alec sa balikat.“Nandiyan pa si Anri. Nandito pa ako,” wika

Pagkarinig pa lang ni Irina sa tinig ni Zoey, agad na sumiklab ang apoy sa kanyang dibdib. Lahat ng kahihiyan mula kaninang umaga, ang pagkalito at pangamba sa sinapit ng kanyang ina, pati ang galit na matagal na niyang kinimkim—lahat ay biglang sumabog.Nanlamig at tumalim ang kanyang tinig, puno ng matinding galit.“Zoey, kung sabik kang mamatay, sabihin mo lang. Sisiguraduhin kong mas masakit pa ang kamatayan mo kaysa sa buhay na ‘to!”Humalakhak si Zoey—isang baliw na tawa na may halong pagwawalang-bahala.“Ha! Irina, ang tanging layunin ko sa buhay ay kalabanin ka! Makinig kang mabuti—hindi ka dapat ni minsan lumapit sa bahay namin, ni ang nanay mong walang kwenta! Dapat namatay ka na nung dose anyos ka pa! Naririnig mo ba ako? Hindi ka dapat nabubuhay ngayon!”Bumagsak sa lason ang tono niya.“Kayong dalawa ng nanay mong mukhang hampas-lupang taga-probinsya, dapat matagal na kayong nabubulok sa ilalim ng lupa!”“Kadiri!” isinigaw ni Irina sa telepono, nanginginig sa matinding po