Semua Bab วันไนต์ ไม่ไร้รัก: Bab 1 - Bab 10

ในช่วงเย็นของเมื่อวานเมฆามาขอไปที่ผับด้วย ซึ่งตัวเขาก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะเมฆาเป็นคนเดียวที่รู้ตัวตน รู้นิสัยของเขามากที่สุด จนเมื่อมาถึงที่ผับเขาก็ปล่อยเมฆาไว้ข้างล่าง ส่วนเขาก็ขึ้นมาที่ห้องทำงานเหมือนปกติจนกระทั่งทำงานเสร็จและตั้งใจจะลงไปหาอะไรดื่ม ชายหนุ่มออกมาจากห้องทำงาน เขายืนมองบรรยากาศข้างล่างอยู่ที่บันได ดวงตาคมกวาดมองไปเรื่อยๆ แต่ก็ไปสะดุดกับหญิงสาวตัวเล็กคนหนึ่ง ดูเหมือนเธอมากับกลุ่มเพื่อนของเธอ ความตัวเล็กน่ารักบวกกับผิวที่ขาวจนแม้แต่ความมืดยังไม่สามารถปกปิดมันเอาไว้ได้ ทำให้เธอสะดุดตาเขาขายาวก้าวลงมาข้างล่างช้าๆ ตั้งใจจะเดินผ่านบริเวณที่กลุ่มของพวกเธอยืนอยู่ แต่ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เป้าหมายของเขาถือแก้วหมุนตัวมาทางเขาพอดี เขาจึงตั้งใจเดินไปชนเธอ“อุ๊ย ขอโทษค่ะ เป็นอะไรไหมคะ” หญิงสาวถามเขาเสียงอ้อแอ้“ไม่เป็นอะไร แต่เสื้อผมเป็นครับ ชุดของคุณก็เป็น” มือหนาจับเสื้อตัวเองที่เปียกเหล้าที่หกใส่ แล้วชี้ที่ชุดเดรสสีขาวของหญิงสาวที่เปียกเช่นกัน“เอ่อ.....”หญิงสาวตัวเล็กยังมึนอยู่ เธอเมาค่อนข้างมาก ดวงตาคมมองไปยังเพื่อนของหญิงสาวก็เห็นว่าทั้งสองคนกำลังเต้นอย่างเมามันก็ยิ้มมุ

หลายชั่วโมงผ่านไป หลังจากที่กินมื้อเย็นเสร็จ แล้วอาบน้ำอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวเข้านอน ชมพูแพรก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถือ ตั้งใจจะเดินกลับเข้าห้องนอน ก็ต้องสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์ที่อยู่ในมือแผดเสียงดังลั่น“ฮัลโหล” คิ้วเรียวสวยขมวดเล็กน้อยเมื่อเบอร์ที่โชว์เป็นเบอร์ที่เธอไม่รู้จัก“ทำไมคุณไม่ติดต่อผมมา” เสียงนุ่มที่ติดจะกระชากเล็กน้อยเพราะความไม่พอใจ“.....ใครคะ”“ลืมผัวตัวเองเหรอ”“.....เฮ้ย คุณเองเหรอ”“อือ”“เอาเบอร์ฉันมาจากไหน”“ผมหามาได้ก็แล้วกัน แล้วทำไมไม่ติดต่อผมมา”“ก็ยุ่งๆ แล้วก็คิดว่าไม่จำเป็นด้วยอะ” ชมพูแพรพูดเสียงอ่อย“นี่คุณ ไม่คิดจะเสียดายครั้งแรกของตัวเองหน่อยเหรอ”“ก็ไม่นะ”“.....” ชยกรอึ้ง เขาถอนหายใจเสียงดังจนหญิงสาวได้ยิน“ว่าแต่มีอะไรคะ”“คุณทำอะไรหาย ไม่สังเกตเลยเหรอ”“ก็ไม่มีนะ”“.....บัตรประชาชนคุณอยู่ที่ผม”“จะไปอยู่ที่คุณได้ยังไง เมื่อเย็นฉันยังใช้อยู่เลย.....อ๊ะ แป๊บนะ”ชมพูแพรเถียงก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเธอไปโรงพยาบาลมา และไม่แน่ใจว่าได้เก็บบัตรประชาชนลงในกระเป๋าหรือยัง หญิงสาวรีบเดินไปหยิบกระเป๋าเงินที่ยังไม่ได้เก็บเข้ากระเป๋าสะพายมาเปิดดู และก็จริงเหมือนที่เขาบอก มันไ

หลังจากทั้งสองคนวางสายไปโทรศัพท์ก็ถูกวางลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง ชมพูแพรมองเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ แล้วก็ต้องเหวออีกครั้งเมื่อร่างสูงเอนกายลงนอนหน้าตาเฉย“นอนสิ ไม่นอนเหรอ”“.....คุณก็กลับไปนอนห้องคุณสิ”“เรียกผมว่าอะไร”“.....พี่หนึ่งก็กลับไปนอนที่ห้องสิ”“ไม่ล่ะ จะนอนนี่ ราตรีสวัสดิ์”ใบหน้าหวานเหวอไปอีกครั้ง เมื่อเขาหลับตาลงแล้วหลับไปจริงๆ หญิงสาวกระพริบตาปริบด้วยความไม่เข้าใจ เธอลุกขึ้นไปปิดไฟดวงใหญ่แล้วกลับมานอน“นอนเถอะ อย่าคิดอะไรเยอะเลย” เสียงนุ่มกระซิบแผ่วเบา พร้อมกับที่ร่างสูงพลิกกลับมากอดหญิงสาวเอาไว้ชมพูแพรนอนตัวเกร็ง เธอไม่เข้าใจความคิดและการกระทำของเขา มันเป็นเพียงแค่คืนเดียวที่เธอกับเขามีความสัมพันธ์กัน สำหรับเธอแล้วอาจจะเสียดายอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้เสียใจ ยิ่งพอมารู้ว่าเป็นเขาก็ยิ่งไม่เสียใจ เพราะเขาดูไม่ใช่คนที่จะมีอะไรกับใครก็ได้ แต่สิ่งที่เธอไม่เข้าใจคือเขามาคอยตามเธอทำไมหลังจากคิดนั่นคิดนี่อยู่นานก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้รู้ว่าเขาหลับไปแล้ว หญิงสาวถึงค่อยผ่อนคลายความเกร็งแล้วหลับตาลง ไม่นานก็หลับสนิทไปความเงียบสงบยามค่ำคืนบวกกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศ ทำให้

หญิงสาวเดินตามหลังพนักงานตรงไปตามทางเดินเรื่อยๆ จนสุดทางเดิน ถึงได้เห็นว่ามีห้องอีกห้องหนึ่ง ประตูห้องมีชื่อและตำแหน่งของชยกรติดอยู่“ขออนุญาตค่ะ คุณชมพูแพรมาแล้วค่ะ”“เชิญครับ”พนักงานสาวเปิดประตูออกกว้างแล้วผายมือให้ชมพูแพรเดินเข้าไปด้านในก่อนจะปิดประตูลงแล้วเดินกลับออกไป“เอาแฟ้มมาแล้วค่ะ” เสียงหวานใสเอ่ยเป็นประโยคแรกหลังจากเห็นหน้าเขา พร้อมกับก้าวยาวๆ ไปที่หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้“ขอบใจจ้ะ กินอะไรมาหรือยัง”“กินเช้ามาแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับมื้อเช้านะคะ”“จะเที่ยงอยู่แล้ว ลงไปหาอะไรกินหน่อยไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ”“พี่มีประชุมบ่าย รอกลับพร้อมกันสิ วันนี้ไม่ได้ไปไหนไม่ใช่เหรอ”“ก็.....ค่ะ ไม่ได้ไปไหนค่ะ”“รอแป๊บนะ พี่เคลียร์งานอีกหน่อย เดี๋ยวลงไปกินข้าวกัน กินที่โรงอาหารของพยาบาลได้ไหม”“กินที่ไหนก็ได้ค่ะ.....ถ้ามีขนม” หญิงสาวพูดเล่นตามนิสัยของเธอ“มีสิ ถ้าไม่มีก็จะสั่งเปิดร้านขนมให้” เขาพูดน้ำเสียงจริงจัง“เกินไปค่ะ พี่หนึ่งทำงานเถอะ ชมพูไปนั่งเล่นที่โซฟาดีกว่า”ชมพูแพรลุกจากเก้าอี้ เธอเดินสำรวจรอบห้องด้วยความอยากรู้ ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากนอกจากชั้นหนังสือ ห้องน้ำส่วนตัวของเจ้า

ชมพูแพรนอนนิ่งแบบนั้นอยู่หลายนาที จนเมื่อชยกรพอใจก็ยอมปล่อยข้อมือเล็กแล้วช่วยดึงให้เธอลุกขึ้นนั่ง“รอยเต็มเลย” หญิงสาวบ่นพึมพำ“ก็เมียดื้อนี่ครับ ก็ต้องมีรางวัลค่าตามใจกันหน่อย”เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กบ่นพึมพำไม่เลิก ชายหนุ่มก็ดึงให้หญิงสาวลุกขึ้น พาเธอออกจากห้องนอนไปหยิบกระเป๋าที่หน้าโซฟา แล้วโอบเอวบางออกจากห้องไป‘แกอยู่ไหนพวกฉันมาถึงแล้ว’“เพิ่งถึง กำลังจะเข้าไป แกไปรอแถวหน้าบาร์”‘เค’ชมพูแพรเดินนำเข้าไปหาเพื่อนๆ โดยไม่ได้รอชยกร เพราะคิดว่ายังไงชายหนุ่มก็น่าจะขึ้นไปที่ห้องทำงาน ไม่ได้มาอยู่รวมกับพวกเธออยู่แล้ว จนเมื่อมาเจอเพื่อนที่นั่งรออยู่หน้าบาร์ก็เข้าไปหาพร้อมกับทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส“หยุด อย่าเพิ่งพูด ได้ส่องกระจกก่อนออกจากบ้านมาไหมเนี่ย” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พูดอะไร ก็ถูกพศินเบรกเอาไว้“ไม่ต้องส่องก็รู้” ชมพูแพรเบะปากใส่เพื่อน“ยังไง” ปรางค์วลัยเองก็ชะโงกหน้ามาด้วยความสนใจ“ก็รอยเนี่ย ได้ก่อนออกมา เหตุผลเพราะใส่ชุดนี้” คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มพูดเสียงงุ้งงิ้งงอแง“หวงแหละไม่ต้องเดา พี่หมอ.....สวัสดีค่ะ” พศินหันไปทักทายผู้ที่เดินเข้ามาสมทบด้วยท่าทางที่ใส่จริตเต็มที่“สวัสดีครั