All Chapters of เมื่อหิมะโปรยปราย: Chapter 71 - Chapter 80

อิงเย่วได้แต่อ้าปากค้าง เหตุใดทาสชั้นต่ำนางนี้ถึงได้มีแรงมากถึงเพียงนี้ นางเดินเข้าไปชี้หน้าอันชิงเหมย" เจ้า"" ฮองเฮาอยากลงไปเล่นน้ำกับพวกนางหรือไม่เพคะ"" เจ้า เจ้ากล้าหรือ"" ฮองเฮาลองเข้ามาใกล้หม่อมฉันอีกสิเพคะจะได้รู้ว่าหม่อมฉันกล้าหรือเปล่า"อิวเย่วหยุดชะงัก รีบร้องเรียกขันที" พวกเจ้ารีบไปช่วยทุกคนขึ้นมา ช่วยแม่นมหยงก่อนนางแก่แล้ว อุณหภูมิในน้ำหนาวเย็นนักเดี๋ยวนางจะทนไม่ไหว เร็วๆเข้า"ขันทีหลายคนพากันกระโดดลงน้ำ" พวกเจ้าไปจับนางมาให้ข้า ถ้าจับไม่ได้ข้าจะปลดพวกเจ้า ไม่ต้องเป็นมันแล้วทหารองครักษ์"องครักษ์นับสิบกรูเข้าไปหาอันชิงเหมย โจวเค่อฉีที่ยืนดูเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้น กำลังจะเดินเข้าไปช่วยแต่ก็ต้องหยุดชะงัก มองภาพตรงหน้า อันชิงเหมยกระโดดลอยตัวขึ้นไปบนกิ่งไม้ ไต่ตามกิ่งก้านที่ยื่นยาวออกไป ก่อนจะกระโดดข้ามไปอีกฝั่งที่เป็นสะพาน โจวเค่อฉีรีบเหาะขึ้นไปรับนาง จังหวะที่หมุนตัวกำลังจะลงพื้น สายตาก็สบเข้ากับดวงตากลมโตที่จ้องมองเขา ตาใสแป๊วปากจิ้มลิ้มจมูกโด่งรับกับหน้ากลมๆแก้มป่องๆไหนจะกลิ่นหอมอ่อนๆนั่นอีก น่ารักจัง จนนางผลักเขาออกจึงได้สติ ทหารองครักษ์แห่เข้ามาทั้งยังชักดาบใส่ เขารีบ

สวี่หานกับเฉาซื่อที่ตอนนี้ปลอมตัวเป็นทหารซีฉิน ยืนอยู่ไม่ไกลจากหน้ากระโจมพวกเขาหันไปมองหน้ากัน ต่างได้ยินบทสนทนาชัดเจน แม้จะยืนห่างจากกระโจมมากพอสมควร แต่สำหรับคนมีวรยุทธ์สูงอย่างเขากับเฉาซื่อแล้ว หูก็ยังดีอีกด้วยระยะแค่นี้พวกเขาได้ยินชัดทุกถ้อยคำ เรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน เห็นทีว่าพวกเขาต้องรีบกลับซู่โจวแล้ว" องค์หญิงเพคะ คนขององค์หญิงไซ่หย่ามาเชิญองค์หญิงให้ไปที่อุทยานเพคะ"ซุนน่าที่นอนให้นางกำนัลบีบนวดก็โบกมือให้พวกนางพอ แล้วไปที่อุทยานตามคำเชิญของไซ่หย่า เมื่อนางไปถึงก็เห็นว่าไซ่หย่ารออยู่แล้ว" องค์หญิง"" ซุนน่า ข้ารู้มาว่าเจ้าเก่งเรื่องยิงธนู เลยอยากชวนเจ้ามายิงธนูเล่น ข้าเองก็พอได้แต่ไม่เก่งมากเจ้าช่วยชี้แนะด้วย"" ได้เพคะองค์หญิง" " ว่าแต่วันก่อนไปเดินเล่นกับอวิ๋นชางมาเป็นยังไงสนุกไหม เขาค่อนข้างเย็นชาพูดน้อยไม่ค่อยยิ้ม แต่เขาก็เป็นอย่างนั้นแต่ไหนแต่ไรมา เจ้าอย่าถือสาเลยนะ"ซุนน่าได้แต่ยิ้มแหยๆ สนุกกะผีอะไร เขาพานางเดินวกไปวนมา เดินตั้งไกลแถมเดินไม่รอนางอีก เขาก็เห็นว่านางเหนื่อยแต่ไม่ยอมให้นางหยุดพัก หากนางไม่ล้มลงไปเขาก็คงไม่คิดจะหยุด นางถามคำเขาก็ตอบคำสายตาและการกระทำใ

อันเฟยเทียนลอบเข้าไปในตำหนักของไซ่หย่า โยนรากไม้พิษรมควันให้คนในตำหนักหลับสนิท ก่อนที่เขาจะย่องเข้าไปในห้องนอนของนาง แล้วล้วงเอาสิ่งหนึ่งออกมาป้ายไปที่หน้าของไซ่หย่าจนทั่ว เขามองดูผลงานแล้วยิ้มอย่างภูมิใจก่อนจะเดินออกไปหวังเหลียนเดินไปเดินมาชะเง้อมองทางก็ไม่เห็นอันเฟยเทียนกลับมา เขาว่าก่อนไปมีเรื่องต้องทำให้รอเขากลับมาก่อนแล้วค่อยไปรับอันชิงเหมยหนีไปด้วยกัน นี่ก็ผ่านไปพักใหญ่แล้วเหตุใดเขายังไม่มาอีก" เมื่อไหร่สหายของท่านจะมา"" ใจเย็นสิ เขาไปยังถึงชั่วยามเลยนะ"" แต่ข้าอยากพบคุณหนูเร็วๆ รออีกสักพักหากเขายังไม่มาอีก ข้าจะบุกไปหาคุณหนูเองไม่รอเขาแล้ว"" ได้ๆ รออีกสักพักถ้าเขายังไม่มาข้าจะไปกับเจ้าเอง"มองดูหน้าของหวังเหลียนที่บูดบึ้ง หม่าอี้หยวนก็หัวเราะหึหึ" นี่เป็นของที่เจ้าให้ข้าหามา ว่าแต่เจ้าจะเอาไปทำอะไร"อันเฟยเทียนไม่ตอบแต่เผยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาไปที่ตำหนักของซุนน่าทำแบบเดียวกันกับเมื่อกี้ โยนรากไม้พิษรมควันให้คนทั้งตำหนักหลับสนิท แม้แต่ทหารยืนยามก็ยังหลับทั้งยืน มองดูซุนน่าที่หลับสนิท อันเฟยเทียนเอาห่อผ้าที่จงห่าวหามาให้เปิดออก อันชิงเหมยกำลังปิดหน้าต่างก็เห็นเงาตะคุ่มๆโฉบไปโฉ

อวิ๋นชางมองดูรอยเท้าที่ย่ำอยู่บนบริเวณริมแม่น้ำ เขาจ้องมองไปทางปลายแม่น้ำด้วยสายตาเยือกเย็น เขาประมาทเองที่คิดว่าพวกนั้นจะไม่กล้าออกจากหุบเขาในเวลากลางคืน" องค์ชาย ตรงนั้นมีรอยตัดไม้ไผ่ใหม่ๆ4ลำพะยะค่ะ พวกนั้นคงใช้ไม้ไผ่คนละลำล่องแม่น้ำไปเมื่อคืน"อวิ๋นชางกำหมัดแน่น แม้ไม่เคยพบหน้ามาก่อน แต่ก็เคยได้ยินชื่อเสียงของแม่ทัพอันเฟยเทียน ว่านอกจากจะเป็นคนเจ้าสำอางค์ยังเป็นคนเจ้าเล่ห์อีก คิดไม่ถึงว่าอันเฟยเทียนจะฉลาดแบบนี้ ใช้ไม้ไผ่ลำเดียวล่องแม่น้ำอย่างงั้นรึ ถ้าเขาเดาไม่ผิดป่านนี้พวกนั้นคงไปขึ้นฝั่งที่เมืองผิงอันแล้ว" ให้คนส่งข่าวไปเมืองผิงอัน ปิดประตูเมืองห้ามใครเข้าออกจนกว่าข้าจะไปถึง แล้วก็ไปนำกองกำลังที่เหลือตามไปข้าจะไปรออยู่ที่ผิงอัน"" พะย่ะค่ะ"อวิ๋นชางสั่งเสร็จก็เดินไปตัดไม้ไผ่มาหนึ่งลำล่องตามแม่น้ำไป ใช้วิธีนี้ไม่กี่ชั่วยามก็จะถึงเมืองผิงอัน แต่ถ้าเดินเท้าก็จะใช้เวลาเป็นวันซ่งหลุนก็ตามไปติดๆด้วยไม้ไผ่ลำเดียว ส่วนคนอื่นๆเดินข้ามแม่น้ำไปขึ้นอีกฝั่งแล้วเดินเท้าไปต่อ หากให้ล่องแพไปไม้ไผ่คงไม่พอจำนวนคน บางคนไม่สามารถยืนบนไม้ไผ่ลำเดียวได้ หากจะให้ต่อแพก็จะเสียเวลาเปล่าๆ สู้เดินด้วยเท้า

" ปล่อย "อันชิงเหมยพูดเสียงเย็นชา พยายามดันตัวเขาออก" อยู่นิ่งๆสิ เดี๋ยวทหารพวกนั้นรู้นะว่าเราแอบอยู่ตรงนี้"อันเฟยเทียนโบกมือบ๊ายบายพวกทหาร เดินนวยนาดออกมา สายตาก็เหลือบไปเห็นอันชิงเหมยถูกสวี่หานกอดรัดอยู่ เขามองหาก้อนหินแล้วหยิบมันขึ้นมาดีด โป้ก โอ้ยสวี่หานปล่อยอันชิงเหมยเอามือลูบหน้าผากที่ปูดบวมขึ้นมา " เตรียมพร้อมนะ ยาเริ่มออกฤทธิ์แล้ว"" อืม แล้วคุณหนูของข้าหล่ะ"" ไม่ต้องห่วง เฟยเทียนไม่ปล่อยให้นางเป็นอะไรหรอก "หม่าอี้หยวนกุมมือหวังเหลียนเอาไว้ มือหนาใหญ่และอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งหัวใจของนาง หม่าอี้หยวนมองดูพวกทหารพากันวิ่งเอามือปิดตูด เสียงตดดัง ปู้ดป้าด แปร้ดพริบตาเดียว หน้าประตูเมืองก็โล่ง เขาหันมามองหน้าหวังเหลียนที่ขึ้นสีแดงระเรื่อก็ขมวดคิ้ว " คิดอะไรอยู่ ไปได้แล้ว"้เขาจูงมือนางรีบวิ่งออกไป อันเฟยเทียนจูงมืออันชิงเหมยวิ่งมาอีกทาง มีสวี่หานกับเฉาซื่อตามมาติดๆ เฉาซื่อกับสวี่หานรีบไปเปิดประตูเมือง ทุกคนก็พากันวิ่งหนีออกมา ทหารคนหนึ่งนั่งขี้อยู่ไม่ไกล เห็นกลุ่มคนเปิดประตูเมืองออกไปก็รีบร้องบอก" เร็วเข้ามีคนหนีออกไปแล้ว รีบตามไปเร็ว"ไม่มีเสียงตอบรับ เพราะทหารแต่ละคนต่าง