All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1101 - Chapter 1110

ในใจเฉียวเนี่ยนก็ยังคงหวัง ว่าเต๋อกุ้ยเฟยจะมีเมตตาขึ้นมาบ้างจะเห็นแก่องค์หญิงน้อยที่ยังเยาว์วัย ยั้งมือลงเสียบ้างแต่ใครจะรู้ เพียงสามวันต่อมา นางก็ยังได้รับข่าวว่าจู่ๆ องค์หญิงน้อยก็หมดสติ ไม่ฟื้นขึ้นมาครั้งนี้ คนที่มาส่งข่าวถึงจวนอ๋องผิงหยางคือซูกงกงที่ติดตามอยู่ข้างกายฮ่องเต้เห็นเขาหน้าตาเต็มไปด้วยความร้อนรน “ท่านหญิงเฉียว รีบตามบ่าวเฒ่าผู้นี้เข้าวังเถิด! องค์หญิงน้อยจะไม่ไหวแล้ว!”เฉียวเนี่ยนย่อมรีบตามซูกงกงเข้าวังไปทันทีองค์หญิงน้อยถูกอุ้มเข้าไปในเรือนนอนของฮ่องเต้แล้ว นางบนอนอยู่บนพระแท่นบรรทมของฮ่องเต้ เบื้องล่างพระแท่นบรรทมนั้นเต็มไปด้วยผู้คนคุกเข่าทั้งหมอหลวงจากโรงหมอหลวง เหล่าแม่นมที่ดูแลองค์หญิงน้อย รวมถึงนางในและขันทีที่เคยมีโอกาสใกล้ชิดองค์หญิงน้อย ล้วนคุกเข่าเรียงรายแน่นขนัดเฉียวเนี่ยนเห็นภาพนี้แล้วก็อดรู้สึกหนาวเยือกในใจไม่ได้วันนี้เกิดเรื่องขึ้นกับองค์หญิงน้อย ไม่รู้จะพาลให้ผู้บริสุทธิ์ต้องรับเคราะห์ไปอีกเท่าไรเต๋อกุ้ยเฟยนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านข้าง ท่าทางราวกับร้องไห้จนหมดแรง จึงเอนกายพิงนางในที่อยู่ข้างๆฮ่องเต้นั่งอยู่ริมพระแท่นบรรทม ใบหน้าเต็มไปด้วยค

ฮ่องเต้ในเวลานี้กำลังเดือดดาล แต่เมื่อมองเห็นเต๋อกุ้ยเฟยในสภาพน่าสงสารเช่นนี้ ก็ยังทรงไม่อาจแข็งใจได้ทรงรีบโน้มพระกายลงพยุงเต๋อกุ้ยเฟยขึ้นมากอดไว้ในอ้อมอก แล้วตรัสปลอบด้วยสุรเสียงแผ่วเบา “จือเนี่ยนคือความหวังเพียงหนึ่งเดียวของเจ้า เจ้ารักจือเนี่ยนมากเพียงใด เราจะไม่รู้ได้อย่างไร? เกิดเรื่องกับจือเนี่ยน เจ้าคงเจ็บปวดกว่าที่เราเจ็บปวดเสียอีก แล้วเราจะลงโทษเจ้าได้อย่างไร? วางใจเถิด เราจะต้องทวงความยุติธรรมให้แก่เจ้าและจือเนี่ยนอย่างแน่นอน”“ฮือๆๆ ฝ่าบาท...”เต๋อกุ้ยเฟยซบอยู่ในอ้อมอกฮ่องเต้พลางร้องไห้แต่เฉียวเนี่ยนรู้ดี มุมปากของเต๋อกุ้ยเฟยต้องกำลังยกขึ้นแน่เพราะเต๋อกุ้ยเฟยเดาถูกแล้วปฏิกิริยาของฮ่องเต้ตลอดวันนี้ล้วนพิสูจน์ว่า ฮ่องเต้ทรงเอ็นดูเต๋อกุ้ยเฟยเป็นพิเศษเพราะมีองค์หญิงน้อยหากองค์หญิงน้อยไม่อาจทนต่อไปได้ เกรงว่าความรู้สึกผิดและความสงสารในใจของฮ่องเต้คงจะยิ่งมากขึ้น...หัวใจของเฉียวเนี่ยนเย็นเยียบไปถนัด จึงหันกายไปยังเตียงทุ่มเทดูแลองค์หญิงน้อยแม้จะดูแล แต่ความจริงนางกลับหมดหนทางช่วยเหลือสามวันก่อน ตอนจากมา นางยังคิดไว้ดีนักว่าเพียงรอให้องค์หญิงน้อยเกิดเรื่อง ก็จะร

เต๋อกุ้ยเฟยรีบหยิบเสื้อคลุมตัวเล็กนั้นขึ้นมาดู แต่ก็ไม่เห็นสิ่งใดผิดแปลกเรื่องนี้นางเป็นผู้ทำเองกับมือ จะพลาดได้อย่างไร?พลันได้ยินฮองเฮาส่งเสียงดัง “ฝ่าบาทโปรดทรงพิจารณา! เสื้อคลุมขององค์หญิงน้อยนั้น หม่อมฉันเย็บเองกับมือ ทุกฝีเข็ม ทุกเส้นด้าย ล้วนมาจากมือหม่อมฉัน เรื่องนี้ คนทั้งตำหนักของหม่อมฉันล้วนสามารถเป็นพยานได้! หม่อมฉันกับฝ่าบาทร่วมทุกข์สุขมาหลายสิบปี ฝีมือเย็บปักของหม่อมฉัน ฝ่าบาทย่อมดูออกแน่นอน! แต่ทรงลองทอดพระเนตรดูสิว่าปมตรงชายเสื้อนี้เหมือนกับส่วนอื่นหรือไม่? เป็นฝีมือของหม่อมฉันหรือไม่?!”ได้ยินดังนั้น ในใจของเต๋อกุ้ยเฟยก็พลันสะดุ้งเฮือกฮ่องเต้รีบร้อนรับเอาชายเสื้อมาดูอย่างถี่ถ้วนและก็เห็นได้ว่าปมด้ายตรงชายเสื้อต่างจากส่วนอื่นแท้จริงแล้ว ฮ่องเต้มิอาจแยกออกได้ว่านั่นเป็นฝีมือตัดเย็บของฮองเฮาหรือไม่ แต่เมื่อฮองเฮากล่าวเช่นนี้ พระองค์ก็ย่อมไม่อาจไม่ยอมรับ“นี่... นี่มันเป็นเสื้อคลุมที่ฮองเฮาเย็บด้วยมือตนเองจริงๆ...” เอ่ยจบก็หันไปมองฮองเฮา แววตาแฝงความสะเทือนพระทัย “เราเคยคิดว่าเจ้าจะไม่ชอบองค์หญิงน้อย ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะถึงขั้นลงมือเย็บเสื้อให้องค์หญิงน้อยด้วยตนเอ

ฮ่องเต้ชะงักไปชั่วขณะเดิมที พระองค์คิดว่าเป็นเต๋อกุ้ยเฟยที่นำสีแต้มปากอันมีพิษไปซ่อนในเสื้อคลุม ไม่คาดคิดว่าเฉียวเนี่ยนจะเสนอความเป็นไปได้อีกทางหนึ่งเต๋อกุ้ยเฟยก็เป็นผู้ถูกกระทำเช่นกันหรือ?ฮองเฮาเองก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเฉียวเนี่ยน ดวงตาดุจอสรพิษคู่นั้นแฝงไว้ด้วยความเคียดแค้นแต่พลันกลับยิ้มขึ้น “ท่านหญิงเฉียวพูดถูก ผู้ที่คิดวางยาพิษองค์หญิงน้อยสมควรตาย!”“ฝ่าบาท บ่าวผิดไปแล้ว บ่าวสำนึกผิดแล้วเพคะ!”นางในที่คุกเข่าอยู่บนพื้นพลันโขกศีรษะยอมรับผิดคิ้วของเฉียวเนี่ยนขมวดขึ้นโดยไม่รู้ตัว แม้แต่เซียวเหอที่ไม่เอ่ยสิ่งใดมาตลอดก็ยังอดขมวดคิ้วตามไม่ได้กว่าเฉียวเนี่ยนจะช่วยพลิกชะตาเต๋อกุ้ยเฟยให้พ้นจากหายนะได้ แล้วนางในผู้นี้กลับคิดจะก่อเรื่องอะไรอีก?เพียงได้ยินนางในพูดต่อ “พิษในสีแต้มปากนี้ แน่นอนว่าเหมือนกับพิษในเสื้อคลุมขององค์หญิงน้อย! และยาถอนพิษนี้ ตอนนี้ก็อยู่ในห้องของบ่าว อยู่ในหมอน เพียงขอใต้เท้าเซียวโปรดตรวจสอบให้ละเอียด!”เมื่อได้ยินดังนั้น เซียวเหอรีบส่งสัญญาณไปยังทหารรักษาพระองค์ที่อยู่เบื้องหลังทหารรักษาพระองค์ พยักหน้า แล้วรีบออกไปทันทีไม่นานนัก ก็หายาถอนพิษพบ ร

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฮองเฮาพยายามดึงเฉียวเนี่ยนมาอยู่ฝ่ายตนยังไม่ต้องพูดถึงวิชาแพทย์ของเฉียวเนี่ยนที่ทุกคนเห็นกันชัดเจน เพียงแค่พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างนางกับอ๋องผิงหยาง ฮองเฮาก็ยิ่งอดรนทนไม่ได้ที่จะรีบดึงนางมาอยู่ข้างกายแต่เฉียวเนี่ยนกลับรู้สึกเบื่อหน่ายต่อเรื่องราวในวังนักทันใดนั้นนางก็ส่ายหน้า กำลังจะเอ่ยวาจา ทว่ากลับถูกฮองเฮายกพระหัตถ์ขึ้นขัดจังหวะ“เจ้าอย่าเพิ่งรีบปฏิเสธ” ฮองเฮาตรัส พลางสูดลมหายใจลึก แล้วเอื้อนเอ่ยต่อ “เราเข้าใจ เจ้าไม่อยากข้องเกี่ยวกับเรื่องราววุ่นวาย เราให้สัญญาได้ว่าจะไม่ดึงเจ้าไปพัวพัน เราจะให้เจ้าดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการหน่วยแพทย์ของโรงหมอหลวง ถึงเวลานั้น เจ้าก็สามารถอยู่ในโรงหมอหลวง ศึกษาวิจัยตัวยาต่างๆ ได้อย่างสบายใจ อยากได้สิ่งใด ขาดสิ่งใด เพียงบอกมา ไม่ว่าตัวยาจะหายากเพียงใด เราก็จะหามาให้เจ้าได้!”ฮองเฮาย่อมรู้ว่าเฉียวเนี่ยนสนใจในวิชาแพทย์ จึงหยิบเรื่องตัวยามาล่อลวงแต่สินเดิมที่ท่านย่าทิ้งไว้ให้นั้นมากพอที่จะทำให้เฉียวเนี่ยนสามารถซื้อหาตัวยาหายากจากทั้งโลกนี้ได้แล้วนางไม่จำเป็นต้องใช้เงินทองจากคลังหลวงเลยยิ่งไปกว่านั้น ในเวลานี้ฮองเฮาสาบานหนั