“นังสารเลว!” ฮองเฮาตวาด “นางคือองค์หญิงรองแห่งแคว้นจิ้ง อีกทั้งยังเป็นดวงใจของฝ่าบาท จะไร้ที่พึ่งได้อย่างไรกัน?”เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย “หม่อมฉันพูดผิดไปแล้วเพคะ”แต่ฮองเฮาคงฟังออก ว่านางกำลังหมายถึงสิ่งใดแล้วก็จริงดังคาดฮองเฮาแค่นหัวเราะเบาๆ “จริงๆ แล้วเรารู้ เจ้าเป็นห่วง กลัวว่าเราจะทำร้ายนาง เจ้าสบายใจได้ เด็กที่ยังเดินไม่เป็นอย่างองค์หญิงน้อย เราไม่ใส่ใจอยู่แล้ว อีกอย่าง วันนี้เจ้าก็เห็นแล้ว หากองค์หญิงน้อยเกิดเป็นอะไรขึ้นมา เราก็คือคนแรกที่ถูกสงสัย เราไม่โง่หาเรื่องใส่ตัวหรอก!”ได้ยินเช่นนี้ เฉียวเนี่ยนจึงค่อยคลายความกังวลใจ แต่ไม่คิดว่าฮองเฮาจะเอ่ยต่อ “ยิ่งไปกว่านั้น เด็กเล็กเพียงนี้ ต่อไปเราขยับนิ้วเดียวก็บีบให้นางตายได้ จะต้องไปยุ่งยากให้ลำบากทำไม?”ต่อไป?หัวใจของเฉียวเนี่ยนพลันสะท้านขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวฮองเฮาก็ลุกขึ้นแล้วหันมายิ้มให้เฉียวเนี่ยน “เอาล่ะ เวลาล่วงเลยมาจนป่านนี้แล้ว เจ้ากลับออกจากวังไปเถอะ! อย่าลืมนำป้ายเข้าออกโรงหมอหลวงมาคืนล่ะ วันหน้า ก็อยู่ในจวนอ๋องผิงหยางให้สบายใจ อย่าออกมาเพ่นพ่านอีกเลย”กล่าวจบ ฮองเฮาก็เสด็จจากไปท่ามกลางการรายล้อมของเหล่านางใ
Read more
LOGIN
