บทที่ 1260

ห้องหนังสือของเสิ่นม่อเงียบสงัด เฉียวเนี่ยนเคาะประตูเบาๆ “ท่านอาจารย์ เป็นข้าเอง”

แต่ภายในกลับไร้เสียงตอบรับ

นางจึงเพิ่มแรงเคาะอีกสองสามครั้ง ก็ยังไม่มีผู้ใดตอบ

“ท่านอาจารย์?” นางลองผลักประตูดู พบว่ามิได้ลงกลอน

เสียงเอี้ยดดังขึ้น ประตูไม้ถูกผลักเปิด แสงแดดส่องลอดเข้ามาในห้องหนังสือที่มืดสลัว

ในห้องหนังสือนั้น หน้าต่างปิดสนิท เชิงเทียนบนโต๊ะทำงานก็เผาไหม้จนสิ้น เหลือเพียงหยดไขขี้ผึ้งที่กองเป็นภูเขาเล็กๆ

เสิ่นม่อไม่อยู่ในห้องหนังสือ?

แต่นางถามคนรับใช้ก่อนมาแล้ว พวกเขาต่างบอกว่าเสิ่นม่ออยู่ในห้องหนังสือมาโดยตลอด ไม่ได้ออกไปไหนเลย!

คงมิใช่ว่า...

เฉียวเนี่ยนใจหายวาบ รีบกดกลไกบนชั้นหนังสือ

ประตูห้องลับเปิดออก กระแสลมเย็นพุ่งปะทะใบหน้า

นางสูดหายใจลึก ข่มความหวั่นในอก ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องลับนั้น

โลงศพน้ำแข็งหยกเย็นเฉียบยังคงตั้งอยู่เงียบงันในห้องลับ

มองผ่านโลงน้ำแข็งสีใสเห็นเงาลางๆ ของเหยาวั่งซูคล้ายเพียงแค่หลับไปเท่านั้น

แต่ที่ต่างจากเดิมคือข้างกายนางมีอีกคนหนึ่งนอนอยู่

ผมขาวโพลนแต่ใบหน้าดูสง่า

หาใช่ใบหน้าแก่ชราอย่างที่เฉียวเนี่ยนจำได้ไม่

นางนึกถึงยาวิเศษชนิดหนึ่งที่บันทึกไ