บทที่ 1343

นางหมุนกายกลับมาโดยพลัน ดวงตาคู่งามทอประกายสุกสกาวดั่งดารา จับจ้องไปที่เสิ่นเยว่เขม็ง น้ำเสียงเจือความปิติยินดีอย่างปิดไม่มิด: “ศิษย์พี่ เหตุใดจู่ ๆ ท่านถึงมาที่ถังจิงได้เล่า?”

เสิ่นเยว่มองดูนางที่ปลดเปลื้องความระแวดระวังลงจนเผยตัวตนที่แท้จริง นัยน์ตาของเขาเอ่อล้นด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ประหนึ่งสายลมวสันต์พัดผ่านสระน้ำลึก

เขาสาวเท้าก้าวเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอย่างเชื่องช้า ยกกาน้ำชาขึ้นรินชาใสให้ตนเองอย่างใจเย็นจากนั้นจึงเงยหน้าขึ้น สายตาสงบนิ่งทว่าจดจ่อจับจ้องอยู่ที่ร่างของเฉียวเนี่ยน: “นับตั้งแต่เจ้าจากมาเพียงลำพัง ในใจข้าก็เฝ้าพะวงห่วงหา มิอาจข่มตาหลับลงได้ ยามนึกถึงว่าเจ้าต้องโดดเดี่ยวลำพัง ท่ามกลางวังวนแห่งถังจิงที่เป็นดั่งถ้ำเสือบ่อมังกรแห่งนี้…”

เขาเว้นจังหวะครู่หนึ่ง น้ำเสียงแม้จะนุ่มนวลทว่าแฝงความหนักแน่นดุจขุนเขา “แม้กิจธุระในหุบเขาจะมากมาย แต่โชคดีที่มีผู้อาวุโสหลายท่านพอจะฝากฝังได้ เจ้าเคยกล่าวไว้ว่า เจ้าคือญาติสนิทเพียงคนเดียวที่ท่านอาจารย์ทิ้งไว้ให้ข้า ฉะนั้น ข้าตรึกตรองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท้ายที่สุดก็ยังวางใจไม่ลง จึงได้ติดตามมา”

สุ้มเสียงของเขาแผ่วเบาลง ทว่าชัดเจนในทุกถ้อยคำ “เพี