Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 671 - Bab 680

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ท่านโหวหลินก็เหมือนจะเข้าใจเจตนาของเฉียวเนี่ยนในทันที มองยวนเอ๋อร์ด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ “เจ้ากำลังล้างแค้นนางอย่างนั้นหรือ? เนี่ยนเนี่ยน เจ้าจะโหดร้ายเกินไปแล้ว! ตอนนั้นเจ้าถูกลงโทษให้เข้าไปอยู่ในกรมซักล้าง แม้พวกเราจะผิดจริง แต่ก็ไม่มีใครคาดคิดว่าเจ้าจะถูกผู้คนรังแกทำร้าย! เจ้าจะใจดำขนาดโยนความผิดทั้งหมดให้ยวนเอ๋อร์ได้อย่างไร?”สีหน้าของฉู่จืออี้หม่นลงเล็กน้อย ดวงตาทั้งคู่ดูเหมือนมองมาทางท่านโหวหลินอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่กลิ่นอายเย็นเยียบที่แผ่ออกมานั้นกลับทำให้หัวใจของท่านโหวหลินสั่นสะท้านคำพูดที่เหลือ เขาก็ไม่กล้าพูดออกมาอีกส่วนยวนเอ๋อร์ เมื่อได้ยินคำพูดของท่านโหวหลิน ก็ยิ่งร้องไห้อย่างน่าสงสาร “ท่านพ่อ ท่านช่วยยวนเอ๋อร์ด้วย ยวนเอ๋อร์เจ็บเหลือเกิน! ท่านแม่…”คำว่า ‘แม่’ เพียงคำเดียว เหมือนปลดผนึกบางอย่างในร่างกายของฮูหยินหลินนางมองหลินยวนอย่างเลื่อนลอย เมื่อเห็นสภาพอันน่าสงสารเช่นนั้น ก็ถึงกับน้ำตาคลอทันที ไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น รีบโผเข้าไปกอดยวนเอ๋อร์ไว้ในอ้อมแขน “เนี่ยนเนี่ยน! ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ เนี่ยนเนี่ยน? เป็นความผิดของแม่เอง แม่ไม่สามารถปกป้อง

“เจ้าอย่าพูดจามั่วซั่ว!” บ่าวหญิงคนหนึ่งฟังไม่ไหว อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นมา “ก็เพราะเจ้าเป็นฝ่ายพูดจาหยาบคายใส่พวกเราก่อน ถึงได้ถูกซ้อมไปหนึ่งยก และก็แค่ซ้อมเจ้าแค่ครั้งเดียว ไม่ได้มีใครซ้อมเจ้าทุกวัน”“ใช่แล้ว ให้เจ้ากินหมั่นโถวเจ้าก็บ่นว่ารสชาติแย่ เช่นนั้นก็ต้องให้เจ้ากินน้ำล้างจานสิ!” บ่าวหญิงหลายคนก็พึมพำตามกันพวกนางไม่ใช่บ่าวจากบ้านคนมีอันจะกิน แต่เป็นพวกที่หลินเย่ว์ซื้อมาจากตลาดค้าทาส ไม่รู้กฎระเบียบอะไรมากนัก เห็นว่าชีวิตของพวกตนตกอยู่ในอันตรายเพราะหลินยวนซึ่งเป็นนักโทษหนีคดี แล้วยังต้องถูกหลินยวนดูหมิ่น ด่าว่าซ้ำอีก ย่อมระงับความโกรธไม่ไหวยิ่งไปกว่านั้น พวกนางเองก็มีเล่ห์กลซ่อนอยู่ในใจในเมื่อหลินหยวนเป็นนักโทษ ถ้าพวกนางดีกับนางมากเกินไป เกรงว่าจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดต้องแสดงท่าทีที่ไม่ดีต่อหลินยวน จึงจะล้างข้อสงสัยได้ดังนั้น หลังถูกหลินหยวนด่าวันนั้น พวกนางจึงอดไม่ได้ที่จะร่วมกับเด็กรับใช้ไหลายคน หยิบไม้จากห้องเก็บฟืนไปทุบตีหลินยวนสักยกแต่ก็ไม่ได้ลงไม้ลงมือหนักนัก ไม่เช่นนั้นป่านนี้คงอ้าปากพูดไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำ!คิดถึงตรงนี้ สาวใช้คนหนึ่งก็กลอกตาด้วยควา

พยานที่เฉียวเนี่ยนพูดถึงก็คือเอ้อร์เหมาและพวกพ้องของเขาวันนั้นนางสั่งให้คนขังหลินยวนไว้ในโรงเก็บฟืน วันต่อมาก็ไปหาเอ้อร์เหมาและพวกเพื่อน ๆ ของเขาเมื่อบอกความจริงเกี่ยวกับตัวตนของหลินยวนให้เอ้อร์เหมาทราบแล้ว เอ้อร์เหมาถึงได้เข้าใจเสียทีว่าตนเองถูกหลอก จึงเล่าเรื่องราวก่อนหน้านั้นทั้งหมดออกมาอย่างไม่ปิดบัง แน่นอนว่ายังบอกชื่อของพ่อค้าเร่คนนั้นออกมาด้วยหลังจากนั้นเฉียวเนี่ยนก็ไปหาพ่อค้าเร่คนนั้นก็ถือว่าบังเอิญ หากนางไปช้าอีกวันเดียว พ่อค้าเร่คนนั้นก็คงออกจากเมืองหลวงไปแล้วหลินยวนหมดเรี่ยวแรงจะโต้แย้งนานแล้วกลับกลายเป็นหลินเย่ว์ ที่ไม่อยากจะเชื่อ เขาดึงจี้ผิงอันโค่วที่เก็บไว้ตรงเอวอย่างทะนุถนอมออกมาและมองหลินยวน “เช่นนั้น นี่เจ้าจ้างคนมาแกะสลักหรอกหรือ? เพื่อให้ข้าเชื่อว่านี่เป็นของที่เจ้าสลักด้วยตัวเอง รอยสลักบนนี้ถึงได้คด ๆ เคี้ยว ๆ แบบนี้! แล้วยัง คราบเลือดนี่อีก อย่าบอกนะว่าเจ้าตั้งใจหยดมันลงไป?!”หลินยวนค่อย ๆ เงยหน้ามองหลินเย่ว์ “ท่านเชื่อแบบนี้ไปแล้ว ยังจะถามเพื่ออะไรอีก?”ท่าทางน่าสงสารแบบนั้น นางแสดงออกมาไม่ได้อีกแล้วท่านโหวหลินโกรธจนแทบคลั่ง “เจ้า! ข้าไม่นึกเลยว่า

ทว่า ยังไม่ทันเข้าใกล้ตัวเฉียวเนี่ยน หลินยวนก็ถูกเตะกระเด็นออกไปหลินเย่ว์ก้าวเข้ามายืนขวางระหว่างเฉียวเนี่ยนกับหลินยวน ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยโทสะ ลึกลงไปในแววตามีเพียงความผิดหวังรุนแรง “สารเลว! กล้าทำร้ายน้องสาวข้าต่อหน้าข้า เจ้าอยากตายรึ!”เฉียวเนี่ยนมองแผ่นหลังของหลินเย่ว์เช่นนั้น อยู่ ๆ ก็คล้ายเห็นภาพหลินเย่ว์ในวัยเยาว์หลินเย่ว์ผู้เคยทำเพื่อนาง ทุบตีสวีหวาชิงจนสภาพยับเยิน ออกหน้าปกป้องนางเสมอ และจะคอยปกป้องนางที่อยู่ข้างหลังตลอดไปทว่า ชัดเจนว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วการเตะของหลินเย่ว์ทีนั้นรุนแรงยิ่งนัก แรงจนหลินยวนกระอักเลือดแต่หลินยวนกลับไม่ยอม นางยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองหลินเย่ว์ ดวงตาเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน “ต่อหน้าท่าน ข้าก็ใช่ว่าจะไม่เคยทำร้าย ยังมีตั้งหลายครั้งที่ท่านเป็นคนลงมือเอง!”หลินเย่ว์กำหมัดแน่นในทันที รู้สึกเพียงว่าโลหิตทั่วร่างพุ่งพล่านขึ้นถึงศีรษะทว่า ไม่อาจโต้แย้งได้จริงด้วย ครั้งไหนเล่าที่ไม่ใช่เขาเป็นคนลงมือเอง?เขาพูดอยู่ร่ำไปว่า คนที่ทำร้ายน้องสาวเขาควรตายแต่คนที่ควรตายที่สุด ก็คือเขา!เห็นหลินเย่ว์โกรธจนพูดไม่ออก หลินยวนกลับหัวเราะออกมาแต่ขณะหั

ในที่สุดเรื่องของหลินยวนก็ถูกรายงานต่อราชสำนักแล้วเฉียวเนี่ยนก็ไม่รู้ว่าฮ่องเต้จะลงโทษจวนโหวอย่างไร เพียงได้ยินฉู่จืออี้บอกว่า อีกไม่นานหลินเย่ว์จะต้องไปออกรบกับเขา“หมายความว่าอย่างไร? ให้เขาเป็นรองแม่ทัพใต้บัญชาท่านหรือ?” เฉียวเนี่ยนอดถามไม่ได้ ในใจรู้สึกว่าหลินเย่ว์ไม่น่าจะเหมาะสมแม้เขาจะฝึกฝนการต่อสู้มาตั้งแต่เล็ก และมักถูกท่านโหวหลินบังคับให้อ่านตำราพิชัยสงคราม แต่เอาเข้าจริง หลินเย่ว์ไม่ใช่คนที่มีหัวด้านวิชาการ ถึงแม้จะท่องตำราได้ ก็ใช่ว่าจะเข้าใจอย่างถ่องแท้ยิ่งเขาเป็นคนหุนหันพลันแล่น อารมณ์ฉุนเฉียว เฉียวเนี่ยนจึงอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าหลินเย่ว์จะก่อปัญหาให้ฉู่จืออี้และปัญหาบนสนามรบ มักเกี่ยวข้องกับชีวิตและความตาย!แต่ก็เห็นฉู่จืออี้ส่ายหัวเบา ๆ “ไม่ใช่ ข้าให้เขาเป็นหัวหน้าแนวหน้า”เฉียวเนี่ยนยิ่งประหลาดใจ“หัวหน้าแนวหน้า?”ลูกชายคนโตของจวนโหว กลับต้องไปเป็นหัวหน้าแนวหน้าภายใต้บัญชาของฉู่จืออี้?คิ้วของเฉียวเนี่ยนขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว แววตาเธอแฝงไปด้วยความกังวลฉู่จืออี้กล่าวว่า “การที่หลินยวนกลับเข้าเมืองหลวงครั้งนี้ มีผู้เกี่ยวข้องมากมาย โชคดีที่ทางจวนโหวมีหลักฐ