Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 691 - Bab 700

องค์หญิงซูหยวนมองเฉียวเนี่ยนด้วยแววตาเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “อย่าได้พาลให้คนอื่นมารับเคราะห์รึ? หมายความว่า ข้าจะพาลลงกับเจ้าแทนก็ได้อย่างนั้นหรือ?”เฉียวเนี่ยนจ้องมองดวงตาขององค์หญิง ไม่ได้หลบเลยแม้แต่น้อย “หากหม่อมฉันสามารถปกป้องให้พระองค์ผ่านพ้นเคราะห์นี้ไปได้อย่างปลอดภัย ก็ย่อมแสดงให้เห็นว่าหม่อมฉันมีประโยชน์ต่อพระองค์”ใครจะกล้ารับประกันว่าตนจะไม่ล้มป่วย ไม่มีภัยในภายหน้าแล้วจะไม่จำเป็นต้องพึ่งนางอีก?เมื่อได้ฟังดังนั้น องค์หญิงซูหยวนก็เริ่มคิดคำนวณในใจ แววตากวาดมองเฉียวเนี่ยนจากหัวจรดเท้า แล้วจึงเอ่ยว่า “เมื่อก่อน เป็นข้าที่ส่งเจ้าไปอยู่กรมซักล้าง ทั้งยังสั่งให้คนรังแกเจ้าทุกวัน แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่โกรธแค้น?”“เป็นหนี้ต้องชำระ เป็นคนผิดต้องชดใช้กรรม เคราะห์กรรมของหม่อมฉันล้วนมีต้นตอมาจากหลินยวนเท่านั้น บัดนี้หลินยวนก็ตายแล้ว เรื่องนี้ก็ถือว่าชำระสะสางสิ้นแล้วเพคะ”นัยว่า นางไม่โกรธแค้นอีกต่อไปแล้วองค์หญิงซูหยวนมองเฉียวเนี่ยน พยายามค้นหาเสี้ยวหนึ่งของความเสแสร้งในดวงตาของนางแต่ไม่คาดคิด ในดวงตาของเฉียวเนี่ยนกลับมีเพียงความจริงใจองค์หญิงซูหยวนจึงถอนหายใจเบา ๆ

ฮ่องเต้ตั้งใจจะรับเฉียวเนี่ยนไว้ใช้งานในราชสำนักมานานแล้ว อย่างไรเสีย นางก็เรียนวิชาแพทย์มาจากหมอเทวดาเรื่องฮูหยินหลินมีไข้สูงไม่ลดตอนอยู่ในวัง แต่กลับถูกนางใช้ทักษะฝังเข็มลดไข้ได้ ฮ่องเต้เองก็ได้ยินมาแล้วตอนนั้นก็นึกอยู่แล้วว่าหมอเทวดานี่ช่างเก่งเหลือเกิน เฉียวเนี่ยนเพิ่งเรียนวิชาแพทย์ได้ไม่นานกลับเก่งกว่าบรรดาหมอหลวงในโรงหมอหลวงเสียอีกตอนนี้ พอได้ยินองค์หญิงซูหยวนชมเชยเช่นนี้ ฮ่องเต้ก็ยิ่งเห็นดีเห็นงามด้วยทันใดนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย “เราเห็นว่าข้อเสนอนี้ดีมาก แม่นางเฉียว เจ้าคิดว่าอย่างไร?”ทั้งฮ่องเต้และองค์หญิงซูหยวนต่างก็เห็นดีเห็นงามด้วย เฉียวเนี่ยนจะปฏิเสธได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้น แค่แต่งตั้งให้นางเป็นหมอหญิงชั้นเจ็ด ก็มิใช่เรื่องเสียหายอันใดนางจึงคุกเข่าลง “หม่อมฉันขอบพระทัยฝ่าบาท ขอบพระทัยองค์หญิงเพคะ”เห็นดังนั้น ฮ่องเต้ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “เช่นนั้น เจ้าต้องเรียกตัวเองว่า ‘ข้าพระพุทธเจ้า’ จึงจะถูกต้อง”“เพคะ ข้าพระพุทธเจ้าขอบพระทัยฝ่าบาท ขอบพระทัยองค์หญิงเพคะ”เฉียวเนี่ยนก็กล่าวขอบพระทัยอีกครั้งฮ่องเต้จึงให้ลุกขึ้น และเมื่อเห็นว่านางดูแลองค์หญิงอย่างดี มี

แต่เฉียวเนี่ยนไม่กล้าหยุดฝีเท้า รีบเร่งไปทางนอกวังอย่างร้อนรนเมื่อคราวก่อนท่านหมอประจำจวนเคยให้ยาช่วยชีวิตนางมาสองเม็ดนางให้ท่านเซียวเหิงไปหนึ่งเม็ด ตอนนี้ยังเหลืออีกหนึ่งเม็ดนางต้องรีบกลับจวนอ๋อง ต้องให้ทันก่อนที่หัวหน้าคนรับใช้จะสิ้นใจ ป้อนยาเม็ดนั้นให้หัวหน้าคนรับใช้กิน!เฉียวเนี่ยนยิ่งเดินก็ยิ่งร้อนรน จนสุดท้ายแทบจะวิ่งเหยาะ ๆแท้จริงแล้วนางไม่ได้สนิทกับหัวหน้าคนรับใช้มากนัก และเคยพูดคุยกันแค่ไม่กี่คำแต่หัวหน้าคนรับใช้นั้นขยันขันแข็ง สุภาพอ่อนโยน แม้แต่ฉู่จืออี้ยังเคยชมเชยหัวหน้าคนรับใช้ผู้นั้นไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ไม่ควรตายอย่างนั้น!ในที่สุด เฉียวเนี่ยนก็มาถึงหน้าประตูวัง ขึ้นรถม้าของจวนอ๋อง รีบเร่งสั่งว่า “เร็ว! กลับจวน!”สารถีไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รีบเงื้อแส้ทันที รถม้าก็พุ่งไปยังจวนอ๋องด้วยความเร็วที่ไม่เคยมีมาก่อนแต่เฉียวเนี่ยนก็ยังช้าไปก้าวหนึ่งนางเพิ่งลงจากรถม้า ก็เห็นขันทีคนหนึ่งนำทางคนแต่งกายเป็นทหารองครักษ์สองคนออกมาจากจวนอ๋องเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน ขันทีคนนั้นยังยกมือทำความเคารพกับเฉียวเนี่ยนอีกด้วยเฉียวเนี่ยนชะงัก มองดูไม้สองท่อนในมือทหารองครักษ์

พูดมาถึงตรงนี้แล้ว เฉียวเนี่ยนจึงมองไปยังนางกำนัลไม่กี่คนที่อยู่ไกลออกไป สุดท้ายจึงลงเสียงเบาลงเพื่อให้แน่ใจว่านางกับองค์หญิงซูหยวนเท่านั้นที่จะได้ยินเสียงของตน “องค์หญิงยังเสียเลือดไปมาก หากไม่บำรุงรักษาให้ดี จะกลับมาเหมือนคนปกติได้ภายในเวลาอันสั้นได้อย่างไรเล่าเพคะ?”ได้ยินคำพูดนี้ องค์หญิงซูหยวนจึงลืมตาขึ้นโดยไม่รู้ตัว มองไปยังนางกำนัลไม่กี่คนที่อยู่ไม่ไกล เมื่อเห็นพวกนางก้มหน้าก้มตา ไม่มีท่าทีผิดปกติใด ๆ จึงหันกลับมามองเฉียวเนี่ยนอีกครั้ง “เช่นนั้น เจ้าว่ามาซิ ควรทำเช่นไรดี?”ต่อให้องค์หญิงซูหยวนไม่รู้วิชาแพทย์ แต่นางก็รู้ว่าเมื่อแท้งบุตรแล้ว ย่อมต้องกินยาและอาหารบำรุงที่แตกต่างจากตอนป่วย ซึ่งไม่เหมือนพวกอาหารบำรุงผู้ป่วยไข้หวัดทั่ว ๆ ไปพวกคนในห้องเครื่องแม้ไม่รู้ศาสตร์ยารักษาโรค แต่สตรีในวังหลวงเมื่อแท้งบุตรจะกินสิ่งใด พวกเขาก็ล้วนรู้ดีหากถูกผู้อื่นจับพิรุธได้ จะเป็นเรื่องใหญ่แน่นอนเฉียวเนี่ยนครุ่นคิดครู่หนึ่ง จึงเอ่ยว่า “หม่อมฉันสามารถอ้างว่าจะปรับสมดุลร่างกายให้องค์หญิง และจะเป็นผู้ต้มยาด้วยตนเอง ตลอดเวลานั้น ยาที่องค์หญิงใช้จะผ่านมือหม่อมฉันเพียงผู้เดียว ย่อมไม่มีผู้ใดล

เมื่อได้ยินดังนั้น องค์หญิงซูหยวนก็แค่นเสียงออกมา มุมปากยกยิ้มขึ้นบาง ๆ “ตัวข้าเองก็คิดเช่นนั้น แม้ก่อนหน้านี้จะยังกล้าดีอยู่ แต่เมื่อวานกลับจวนไปเห็นศพของหัวหน้าคนรับใช้ของนางแล้ว ก็คงไม่กล้าอีกต่อไป”อวิ๋นเอ๋อร์มิได้ตอบอะไร เพียงยิ้มรับเท่านั้น แต่ในหัวกลับเผลอคิดถึงคำพูดที่เฉียวเนี่ยนพูดเพื่อนางในวันนั้นที่จวนอ๋องผิงหยางนางไม่รู้ว่าคำพูดเหล่านั้นใช่เหตุผลหรือไม่ ที่ทำให้ช่วงนี้องค์หญิงมิได้แสดงท่าทีจะลงโทษนางเลยแม้แต่น้อย กลับกันยิ่งไว้ใจนางมากขึ้นกว่าเดิม เรื่องใดคนอื่นล้วนฟังมิได้ มีแต่นางเท่านั้นที่ฟังได้แม้จะรู้อยู่ว่านั่นอาจไม่ใช่เรื่องดีนัก แต่ตราบใดที่องค์หญิงยังไว้วางใจนางอยู่ นางก็ยังมีทางรอดอยู่บ้างอย่างไรเสีย ข้างกายองค์หญิง ก็ยังต้องมีคนคอยเป็นมือเป็นเท้าให้อยู่ดีเฉียวเนี่ยนออกจากเรือนนอนขององค์หญิงแล้วก็กลับไปยังโรงหมอหลวงตลอดทาง ใจของนางยังคงไม่สงบไม่รู้ว่าสิ่งที่นางพูดต่อหน้าองค์หญิงในวันนี้ จะสามารถทำให้องค์หญิงปล่อยท่านพี่เซียวไปได้หรือไม่แต่ถึงครั้งนี้จะได้ แล้วครั้งหน้าล่ะ?นางรู้ดีว่าตนไม่อาจตกเป็นฝ่ายตั้งรับอยู่เช่นนี้ต่อไปได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเปล