All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 661 - Chapter 670

เดิมทีเฉียวเนี่ยนคิดว่า พวกขอทานมาหานางเพราะเรื่องอาการป่วยของลุงอวี๋ ไม่ได้คาดคิดเลยว่าจะเกี่ยวข้องกับหลินยวนเพราะอย่างไรเสีย ด้วยสถานะของหลินยวนในตอนนี้ นางย่อมต้องหลบซ่อนตัวเป็นอย่างดี แม้พวกขอทานจะสามารถรวบรวมข่าวสารจากทั่วทุกทิศในแต่ละวันได้ ก็ไม่น่าจะหาตัวหลินยวนพบได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ดังนั้น เมื่อได้ยินว่าพวกเขาพบตัว ‘เสี่ยวชุ่ย’ แล้ว เฉียวเนี่ยนกลับรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยนางคิดว่า หากสามารถหาเจอได้ง่ายดายเช่นนี้ 'เสี่ยวชุ่ย' ผู้นั้นก็คงไม่ใช่หลินยวนบางทีอาจเป็นเพียงหญิงสาวที่ชื่อซ้ำกันเท่านั้นแต่ไม่นาน พวกขอทานก็พูดขึ้นอีกว่า “ข้าไปสืบมาแล้ว เรือนรับรองหลังนั้นเป็นของคุณชายใหญ่แห่งจวนโหว ซึ่งก็คือพี่ชายของคุณหนูเฉียวนั่นเองขอรับ!”“อีกอย่าง! คุณหนูลองเดาดูสิขอรับ เมื่อสองวันก่อน จวนโหวก็ส่งฮูหยินหลินไปที่เรือนรับรองหลังนั้นตั้งแต่เช้ามืดแล้ว!”ได้ยินถึงตรงนี้ สีหน้าและกลิ่นอายรอบตัวของเฉียวเนี่ยนก็พลันหม่นหมองหลินเย่ว์ไม่มีเหตุผลจะซ่อนใครไว้ในเรือนรับรอง และยิ่งไม่มีเหตุผลที่จะส่งฮูหยินหลินไปที่นั่นโดยไม่มีสาเหตุความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวคือ คนที่ซ่อนอยู่ในเรือน

หลินเย่ว์ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเฉียวเนี่ยนจะพูดถึงขนาดนี้เขาข่มความโกรธในใจลง พยายามควบคุมระดับเสียงของตนเอง “ที่แท้วันนี้มาหาข้า ก็เพื่อเรื่องนี้สินะ”พูดจบ เขามองไปที่เฉียวเนี่ยน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความผิดหวัง “เจ้ารู้ใช่ไหมว่าท่านแม่ป่วย ตั้งแต่ข้าเข้ามาจนถึงตอนนี้ เจ้าถามถึงสักคำไหม? ข้ารู้ เจ้าเกลียดข้า เกลียดจวนโหว แล้วก็เกลียดที่ท่านแม่เคยเป็นคนแนะนำเจ้ากับหมิงอ๋อง แต่เนี่ยนเนี่ยน นางก็ยังเป็นแม่ของเจ้า เป็นคนที่ตั้งท้องสิบเดือน สูญเสียแทบครึ่งชีวิตเพื่อคลอดเจ้าออกมานะ! เจ้าใจดำถึงเพียงนี้ ไม่แยแสนางแม้แต่น้อยเลยหรือ?”พูดมาถึงตรงนี้ หลินเย่ว์ก็ยกจอกสุราขึ้นดื่มหมดรวดเดียว จากนั้นราวกับว่ายังไม่พอ ก็หยิบไหสุราขึ้นมาดื่มอึกใหญ่อีกคำ จึงพูดต่อ “หลินยวนกลับมาด้วยตัวเอง วันนั้นข้าเห็นนางก็ตกใจมาก นางแต่งตัวเหมือนขอทาน ตัวสกปรกมอมแมมไปหมด ยิ่งกว่าตอนที่เจ้า...”หลินเย่ว์เผลอจะพูดว่า เทียบกับตอนที่เฉียวเนี่ยนออกมาจากกรมซักล้าง ยังน่าสงสารยิ่งกว่าแต่ยังไม่ทันพูด ก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสมตอนนั้นเฉียวเนี่ยนดูดีกว่าหลินยวนที่แต่งตัวเป็นขอทานก็จริงแต่ก็เป็นเพราะนางใส่ชุดนางกำนัล แต่งต

"แม่นางหลิน ไม่เจอกันเสียนานเชียว"เฉียวเนี่ยนเอ่ยเสียงเย็น หลินยวนกลับเผลอถอยไปอยู่ข้างหลินเย่ว์อย่างไม่รู้ตัว “พี่ใหญ่…”แม้จะเคียดแค้นเฉียวเนี่ยน แต่เวลานี้ เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนปรากฏตัว หลินยวนก็ยังอดหวาดกลัวขึ้นมาไม่ได้หลินเย่ว์ขมวดคิ้วเล็กน้อย มิได้ปลอบหลินยวนดังเช่นทุกครั้ง เพียงหันไปมองเฉียวเนี่ยนอีกรอบในฐานะพี่น้องที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาสิบห้าปี พวกเขายังคงสามารถเข้าใจกันได้ แม้ไม่ต้องสื่อสารออกมาเป็นคำพูดอยู่เฉียวเนี่ยนก้าวเข้าห้องอย่างรวดเร็ว เดินอ้อมไปด้านหลังฉากกั้น ก็เห็นสาวใช้คนหนึ่งกำลังลนลานช่วยฮูหยินหลินแต่งตัวสาวใช้ไม่รู้จักเฉียวเนี่ยน แต่เห็นว่านางแต่งกายหรูหรา ก็พอรู้ว่าไม่ใช่คนที่ตนจะไปล่วงเกินได้ จึงฝืนยิ้มอย่างเกร็ง ๆ “ฮูหยินกำลังจะแต่งตัวเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”เฉียวเนี่ยนไม่ใส่ใจ เพียงมองไปยังฮูหยินหลินก็เห็นฮูหยินหลินก้มหน้าต่ำ ปลายผมยังเปียกน้ำ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เป็นสายตาที่เฉียวเนี่ยนไม่เคยเห็นมาก่อนแม้แต่วันที่พบกันตรงประตูหลังจวนโหว ฮูหยินหลินในตอนนั้นแม้จดจำใครมิได้แล้ว ก็ยังไม่เคยแสดงสีหน้าเช่นนี้ออกมาเลยเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเ

ดวงตาคู่นั้นของเฉียวเนี่ยนเต็มไปด้วยความเย็นชา นางชินชากับความผูกพันฉันพี่น้องระหว่างหลินยวนกับหลินเย่ว์มานานแล้ว จึงไม่ใส่ใจว่าหลังจากนี้ทั้งสองคนจะเล่นละครตบตากันเช่นไรสิ่งที่นางใส่ใจในตอนนี้ คือบาดแผลบนลำคอของฮูหยินหลินแม้นางจะไม่อยากเรียกฮูหยินหลินว่า ‘แม่’ อีกต่อไป แต่อย่างไรท่านก็คือคนที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูนางมาสิบห้าปีดั่งที่หลินเย่ว์เคยพูดไว้ ฮูหยินหลินเสียเลือดเสียเนื้อไปครึ่งชีวิตเพื่อให้กำเนิดนางแม้นางจะเกลียด จะโกรธแค้นเพียงใด ก็ไม่อาจยอมให้ผู้อื่นมาทารุณนางได้เด็ดขาด!ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นตัวปลอมที่แย่งชิงตำแหน่งนางไปถึงสามปี!หลินยวนไม่เคยนึกเลยว่า มุมที่เฉียวเนี่ยนยืนอยู่นั้นจะมองเห็นบาดแผลใต้ปกคอเสื้อของฮูหยินหลินได้พอดี นางจึงอดตกใจไม่ได้หลินเย่ว์ก็นึกขึ้นได้เช่นกัน รีบเข้าไปประคองฮูหยินหลินทันที ยื่นมือออกไปอย่างระมัดระวัง แหวกคอเสื้อของฮูหยินหลินออก ก็เห็นรอยฟกช้ำเขียวคล้ำชัดเจนทันใดนั้น ไฟโทสะก็พุ่งถึงขีดสุดเขาหันขวับไปมองหลินยวน แต่ยังคงพยายามข่มความโกรธเอาไว้ “เจ้า! อธิบายเรื่องนี้ให้ข้าฟังอีกทีซิ!”หลินยวนเบิกตากว้าง รีบคุกเข่าต่อหน้าหลินเย่ว์

เฉียวเนี่ยนสั่งให้คนจับหลินยวนขังไว้ในโรงเก็บฟืนแม้สาวใช้และเด็กรับใช้ในเรือนแยกนี้ยังไม่รู้ว่าเฉียวเนี่ยนเป็นใคร แต่ก็พอดูออกว่าเฉียวเนี่ยนเป็นคนที่มีอำนาจสั่งการได้ทันใดนั้นก็จับหลินยวนมัดอย่างแน่นหนา ส่งนางเข้าไปในโรงเก็บฟืนเฉียวเนี่ยนมองสาวใช้และเด็กรับใช้ที่ยืนเรียงกันอยู่ตรงหน้าแล้วยิ้มแย้ม “พวกเจ้าน่าจะยังไม่รู้ว่านางเป็นใคร ถ้าเช่นนั้นข้าจะขอแนะนำให้รู้จัก นางก็คือคุณหนูจากจวนโหวที่ถูกเนรเทศไปหนิงโจวเมื่อไม่นานมานี้”ได้ยินประโยคนั้น สาวใช้และเด็กรับใช้ทั้งหมดที่อยู่ในที่นั้นก็เปลี่ยนสีหน้าต่อให้พวกเขาไม่รู้อะไรเลย แต่ก็พอเข้าใจได้ว่า นักโทษหลวงที่ถูกส่งไปหนิงโจวกลับมาโผล่ในเมืองหลวง เป็นความผิดร้ายแรงถึงขั้นต้องหัวหลุดออกจากบ่า!ทันใดนั้นก็มีคนคุกเข่าลง “ขอคุณหนูโปรดอภัย พวกข้าไม่รู้เลยว่านางเป็นนักโทษร้ายแรงเช่นนี้ พวกข้าเป็นผู้บริสุทธิ์นะขอรับ”“เพราะฉะนั้น พวกเจ้าก็ต้องจับตาดูนางให้ดี” เฉียวเนี่ยนกวาดสายตามองหน้าทุกคน “ไม่อย่างนั้น ไม่ใช่แค่ความผิดฐานปล่อยนักโทษหลบหนี แม้แต่ความผิดฐานฆ่าท่านย่าของข้า ข้าก็จะโยนให้พวกเจ้ารับแทนทั้งหมด”ได้ยินดังนั้น ทุกคนก็รีบพยั