Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 681 - Bab 690

วันถัดมา เฉียวเนี่ยนถูกเรียกตัวเข้าวังอย่างเร่งด่วนเหตุไม่ใช่อื่นใด แต่เป็นเพราะฮูหยินหลินขันทีที่นำทางนางตลอดทาง พานางตรงไปยังเรือนนอนของเต๋อกุ้ยเฟย ยังไม่ทันที่นางจะได้พบเต๋อกุ้ยเฟย หมอหลวงเซวียก็เดินออกมาต้อนรับเสียก่อน “ฮูหยินหลินมีไข้สูงไม่หายเสียที ไข้ขึ้นมาทั้งคืนแล้ว ข้าก็จนปัญญา ได้แต่เชิญเจ้ามาเท่านั้น!”เฉียวเนี่ยนตกใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมฮูหยินหลินถึงได้อยู่ในเรือนนอนของเต๋อกุ้ยเฟยตลอดคืน ได้แต่รวบรวมความกล้าเดินเข้าไปในห้องในห้อง ฮูหยินหลินนอนอยู่บนเตียงส่วนเต๋อกุ้ยเฟยนั้นเฝ้าอยู่ข้างเตียงด้วยตัวเอง พอเห็นเฉียวเนี่ยนเข้ามา เต๋อกุ้ยเฟยก็เช็ดน้ำตาพลางเรียกนาง “เนี่ยนเนี่ยน เจ้ารีบมาดูมารดาเจ้าหน่อย!”เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว เดินเข้าไปจับชีพจรของฮูหยินหลินก็ได้ยินเต๋อกุ้ยเฟยพูดว่า “เดิมทีข้าแค่อยากดูอาการของมารดาเจ้า ใครจะรู้ว่านางกลับยังจำข้าได้ ข้าก็เลยคิดว่าให้นางอยู่กับข้าสักสองสามวัน ให้หมอหลวงดูอาการไปด้วย อาจเป็นผลดีต่ออาการของนาง ใครจะรู้ เพิ่งจะเข้าวันที่สอง ไข้ก็กลับขึ้นสูงแบบนี้ หมอหลวงทั้งหลายก็จนปัญญา! หมอหลวงเซวียบอกว่าตอนเซียวเหิงไข้ขึ้น เจ้าก็เป็นคนรักษาให

ความเย็นเยียบสายหนึ่งแล่นขึ้นมาจากด้านหลัง เฉียวเนี่ยนมององค์หญิงซูหยวน เอ่ยปากไม่ออกเนิ่นนานจะพูดอะไรดี?จะบอกว่าองค์หญิงมีครรภ์สามเดือนแล้วหรือ?นั่นไม่เท่ากับว่าอยากตายเร็วหรือไร?ตราบใดที่องค์หญิงกล่าวหานางว่าใส่ความโดยไร้หลักฐาน อย่าว่าแต่รอให้ฮ่องเต้ทรงตัดสินเลย เกรงว่าไม่ทันถึงตอนนั้น นางก็คงถูกองค์หญิงซูหยวนปลิดชีวิตเสียก่อนแล้วถ้าจะบอกว่าชีพจรขององค์หญิงไม่มีความผิดปกติล่ะ?อีกไม่นานเรื่องแดงขึ้นมา ก็ไม่รู้ว่าจะถูกโยนความผิดร้ายแรงเพียงใดมาใส่หัวอีก!เห็นองค์หญิงซูหยวนมีสีหน้าพึงใจปรากฏออกมา เฉียวเนี่ยนก็ได้แต่ชักมือกลับในที่สุด แล้วมองไปยังองค์หญิงซูหยวน เอ่ยเสียงหนักว่า “ไม่ทราบว่าองค์หญิงทรงประสงค์สิ่งใด?”องค์หญิงซูหยวนเลิกคิ้ว “แม่นางเฉียวพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? ข้าเจริญอาหารผิดปกติ เลยอยากให้เจ้าช่วยตรวจดูให้หน่อย ไม่ได้หรือ? ตรวจไม่พบอะไรงั้นหรือ?”“เหตุใดองค์หญิงจึงเจริญอาหารถึงเพียงนี้ องค์หญิงย่อมรู้แก่ใจดี” เฉียวเนี่ยนยิ้มตอบ เพียงเท่านี้ สีหน้าองค์หญิงซูหยวนก็พลันมืดครึ้มลงทันใดก่อนจะหัวเราะเยาะ “ดูท่าแม่นางเฉียวยังไม่รู้ฐานะของตัวเองอย่างชัดเจนส

ในรั้ววัง นอกจากฮ่องเต้แล้ว ก็มีเพียงทหารองครักษ์เท่านั้นที่ทำเรื่องนี้ได้เมื่อเฉียวเนี่ยนพูดจบ เซียวเหอก็ถึงกับตกใจขึ้นมาทันทีพลันเข้าใจในบัดดลว่าวันนี้องค์หญิงเรียกเฉียวเนี่ยนเข้าไปพบด้วยเรื่องใดจึงลดเสียงเบาลงแล้วถามว่า “นานเท่าไรแล้ว?”“ราวสามเดือนกว่า” เฉียวเนี่ยนเอ่ยพร้อมกับที่ในดวงตาคู่นั้นปรากฏความเย็นเยียบขึ้นมาทีละน้อย “นางบอกว่าอีกไม่กี่วันจะไปที่จวนอ๋องผิงหยางเพื่ออยู่เล่นกับข้า จะใช้เหตุนี้เป็นข้ออ้างให้ข้าช่วยขับเด็กให้นาง”เสียงของเฉียวเนี่ยนเบามาก แม้แต่เซียวเหอที่ยืนอยู่ตรงหน้ายังได้ยินแค่พอจับใจความได้ในใจกลับเต็มไปด้วยความกังวล เซียวเหอขมวดคิ้ว “แล้วเจ้าจะรับมืออย่างไร?”“ข้าไม่มีทางเลือก” เฉียวเนี่ยนเอ่ยด้วยเสียงเย็น “ทำได้เพียงจัดการเรื่องนี้ให้นางในจวนอ๋องก็เท่านั้น เพียงแต่ถ้าทำพลาด ก็อาจมีคนตาย...”ดวงตาของเซียวเหอฉายแววเคร่งขรึม เสียงของเขาก็เผยความเย็นเยียบออกมาด้วย “ต่อให้ทำสำเร็จ ก็อาจมีคนตายอยู่ดี”องค์หญิงตั้งครรภ์ก่อนสมรส ถือเป็นเรื่องอื้อฉาวยิ่งใหญ่เมื่อเรื่องสงบลง องค์หญิงย่อมฆ่าปิดปากนางเพื่อรักษาชื่อเสียงของตนถึงตอนนั้น ไม่ว่าจะเป็นเฉ

แม้ว่าองค์หญิงซูหยวนจะฝืนพักอยู่ในจวนอ๋อง แต่กลับไม่มีสิ่งใดเป็นที่สบอารมณ์ ไม่ว่าจะเรื่องกินเรื่องดื่มก็ไม่มีสิ่งใดพึงใจ เพียงวันเดียวก็โกรธเกรี้ยวไม่น้อยเฉียวเนี่ยนทำเป็นไม่รับรู้ คิดไว้ว่าตราบใดที่องค์หญิงซูหยวนยังรู้จักกาลเทศะ ไม่ถึงขั้นทำร้ายคนในจวน นางก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจดังนั้น ผู้ที่ทนไม่ไหวก่อนจึงเป็นองค์หญิงซูหยวนยังไม่ทันถึงยามพลบค่ำ องค์หญิงก็ให้คนมาส่งข่าว บอกว่าอยากพบเฉียวเนี่ยนจึงตามคนผู้นั้นไปยังเรือนหลันซิ่งองค์หญิงซูหยวนกำลังนั่งเหม่ออยู่ใต้ชายคาพอเห็นเฉียวเนี่ยนเดินเข้ามา องค์หญิงซูหยวนจึงนั่งหลังตรงขึ้น ขมวดคิ้ว มองเฉียวเนี่ยนที่กำลังเดินเข้าใกล้เฉียวเนี่ยนก้าวขึ้นไปด้านหน้าแล้วคำนับ “ขอถวายบังคมองค์หญิงเพคะ”องค์หญิงซูหยวนรับคำอย่างเย็นชา “อืม”แล้วจึงหันไปเหลือบมองอวิ๋นเอ๋อร์ที่อยู่ข้าง ๆอวิ๋นเอ๋อร์เข้าใจในทันที รีบพาเหล่านางกำนัลและขันทีคนอื่น ๆ ถอยออกไปไม่นานนัก ภายในเรือนก็เหลือเพียงเฉียวเนี่ยนกับองค์หญิงซูหยวนองค์หญิงซูหยวนลุกขึ้นมายืน เดินช้า ๆ มาหยุดตรงหน้าเฉียวเนี่ยน ดวงหน้าแฝงไปด้วยความขุ่นเคือง “เจ้าคงไม่คิดว่าจะเอาแต่ยื้อเวลา แล้วเ

สองวันถัดมา เฉียวเนี่ยนก็หาวิธีออกจนได้ในตําราแพทย์ไม่มีตำรับขับเด็ก แต่ในหอรักษาโรคมีเฉียวเนี่ยนนำตำรับนั้นกลับมาศึกษาอย่างละเอียด โชคดีที่นางพลิกอ่านตําราแพทย์ที่หมอประจำจวนให้มาหลายรอบจนจำตำรับยาช่วยชีวิตต่าง ๆ ได้ขึ้นใจและเข้าใจลึกซึ้ง นางจึงรวบรวมความกล้า เปลี่ยนตัวยาหลายอย่างในตำรับขับเด็ก แล้วเพิ่มยาบำรุงร่างกายลงไปอีกหลายขนาน จากนั้นจึงเคี่ยวยาจนได้หนึ่งชาม แล้วถือไปวางไว้ตรงหน้าองค์หญิงซูหยวนน้ำยาสีดำสนิทยังมีไอร้อนลอยขึ้นอยู่อวิ๋นเอ๋อร์จะก้าวเข้ามารับไป แต่เฉียวเนี่ยนกลับถอยหลังหนึ่งก้าว หลบมือของอวิ๋นเอ๋อร์เห็นดังนั้น องค์หญิงซูหยวนก็ขมวดคิ้วทันที “บังอาจ! เฉียวเนี่ยน เจ้าคิดจะเล่นลูกไม้อะไรอีก?!”“หม่อมฉันไม่กล้าเพคะ!” เฉียวเนี่ยนตอบเสียงอ่อน แต่ในน้ำเสียงกลับแฝงความเด็ดขาดนางมององค์หญิงซูหยวนแล้วพูดเสียงเบา “ตอนนี้คนนอกถูกพระองค์ทรงไล่ออกไปหมดแล้ว คนที่สามารถอยู่รับใช้ใกล้ชิดได้ก็มีแค่หม่อมฉันกับอวิ๋นเอ๋อร์เท่านั้น เช่นนั้นก่อนที่พระองค์จะเสวยยา หม่อมฉันมีเรื่องหนึ่งที่ต้องถามให้แน่ชัด”อวิ๋นเอ๋อร์เป็นคนสนิทของซูหยวน รู้เรื่องที่พระองค์ตั้งครรภ์อยู่ ย่อมไม่จำ