บทที่ 820

ท้องฟ้ายามค่ำคืนค่อยๆ มืดลง

สวีเหม่ยเหรินกินยาแล้ว จึงเข้านอนแต่หัวค่ำ

เวลาได้สติของเมิ่งอิ้งจือไม่แน่นอน บางครั้งเป็นยามจื่อ บางครั้งยามซวีก็กระจ่างขึ้นบ้าง

เฉียวเนี่ยนจึงนอนรอเมิ่งอิ้งจืออยู่บนเตียง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด จู่ๆ นอกประตูก็มีเสียงดังขึ้น

ตึก

เฉียวเนี่ยนนึกว่าเมิ่งอิ้งจือมาแล้ว

เพียงแต่ยังเดินไปไม่ถึงประตู นางก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

นางหยุดฝีเท้า มองไปยังมุมมืดในห้อง แล้วเรียกอย่างระแวดระวัง “ท่านพี่เซียว?”

เงาร่างสีดำก้าวออกมาจากเงามืดจริงๆ

ไม่ใช่ใครอื่น เซียวเหอนั่นเอง!

เฉียวเนี่ยนจึงค่อยโล่งใจ แล้วยิ้มให้เซียวเหอ “ข้าก็เดาไว้แล้วว่าเป็นท่าน”

การรักษาการณ์ของตำหนักฝูเหอไม่เข้มงวดเท่าเรือนนอนของฮองเฮา อีกทั้งเซียวเหอเป็นถึงผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์ จึงยิ่งสะดวกยิ่งนัก หากจะมาที่นี่ก็ทำได้ง่ายดาย

นี่ก็เป็นอีกชั้นหนึ่งในแผนของเฉียวเนี่ยน ที่เลือกมาตำหนักฝูเหอ

เพียงแต่เฉียวเนี่ยนไม่ได้คิดว่าเซียวเหอจะมาในคืนนี้ทันที

ได้ยินเซียวเหอพูดขึ้นว่า “จู่ๆ เจ้าก็ย้ายมาอยู่ตำหนักฝูเหอ ข้าก็เดาว่าเจ้าต้องเจอปัญหาอะไรเข้าแล้วแน่”

เฉียวเนี่ยนส่ายหน้า “ครั้งนี้ไม