Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 861 - Bab 868

นี่แหละคือจุดที่น่าประหลาดใจที่สุดของเรื่องนี้แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ยังไม่อาจเข้าใจได้ในเมื่อองค์หญิงซูหยวนเพียงแค่นำขนมอบมาถวาย ก็สามารถทำให้พระองค์คลายโทสะลงได้มากครึ่งหนึ่ง แล้วเหตุใดต้องทำเกินเลยถึงกับวางยาด้วย?การวางยาฮ่องเต้นั้น สำหรับองค์หญิงซูหยวนแล้ว จะมีประโยชน์อะไร?ใบหน้าฮ่องเต้บึ้งตึงเงียบงันผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยวาจา บรรยากาศพลันตึงเครียดขึ้นมาอย่างฉับพลันไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าใด หมอหลวงเซวียก็อดไม่ไหว ก้าวออกมาหนึ่งก้าว “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องอยากกล่าว ไม่รู้ควรกล่าวหรือไม่”ในเวลานี้ หากเอ่ยขึ้นมา ย่อมต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องวางยาขององค์หญิงซูหยวนอย่างแน่นอนฮ่องเต้จึงตรัสทันทีว่า “ว่ามา”หมอหลวงเซวียกล่าวว่า “พิษที่อยู่บนขนมอบ ไม่ใช่พิษร้ายแรงถึงขั้นกระอักเลือดตายทันที และมิได้คร่าชีวิตผู้คน เพียงแต่จะทำให้ปวดศีรษะและอ่อนเพลียเท่านั้น”ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย?ฮ่องเต้นึกถึงอาการปวดศีรษะของตนเองในช่วงเช้า ใจก็รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อยหรือว่า มิใช่เพราะอดนอนทั้งคืน แต่เป็นเพราะถูกวางยากันแน่?อัครมหาเสนาบดีวั่นก็กล่าวเสริมขึ้นว่า “เช่นนี้นี่เอ

วันถัดมา เฉียวเนี่ยนไปยังจวนโหว“พวกนี้คือยารักษาบาดแผล พวกนี้ช่วยบรรเทาอาการไม่สบายในกระเพาะและลำไส้ แล้วก็พวกนี้ เอาไว้แก้ไอ” หมอประจำจวนเอ่ยพลางหยิบขวดยาออกมาจากโรงยาของตนไม่น้อยเลยทีเดียวเฉียวเนี่ยนมองสิ่งเหล่านี้แล้วก็รู้สึกพอใจนัก แต่เป้าหมายหลักของนางในครั้งนี้กลับไม่ใช่ยาธรรมดาเหล่านี้ “ท่านอาจารย์ พอจะมียาถอนพิษหรือไม่? ครั้งก่อนพวกเผ่าทูเจี๋ยเคลือบพิษไว้บนใบมีด ข้ากลัวว่าพวกมันจะใช้วิธีสกปรกอีก”หมอประจำจวนส่ายหน้า “พิษมีเป็นหมื่นพันชนิด วิธีถอนพิษก็ย่อมมีมากมาย สำนักราชาโอสถนั้นมีเม็ดยาถอนพิษครอบจักรวาลอยู่เม็ดหนึ่ง แต่เว้นแต่เจ้าสำนักราชาโอสถแล้ว ไม่มีใครทำเม็ดที่สองขึ้นมาได้อีก”ระหว่างพูด หมอประจำจวนก็นำตำราแพทย์สองเล่มวางไว้ตรงหน้าเฉียวเนี่ยน “ก่อนหน้านี้ก็ให้ความรู้วิชาแพทย์ด้านยาพิษแก่เจ้ามามากแล้ว ลองอ่านตําราแพทย์สองเล่มนี้เพิ่มอีกหน่อย ในโลกนี้พิษส่วนใหญ่ตราบใดที่ไม่ใช่ฝีมือของเจ้าสำนักราชาโอสถ ก็น่าจะสามารถหาวิธีถอนพิษได้เป็นส่วนมาก”เฉียวเนี่ยนรับตำราไป โดยไม่ต้องเปิดดูก็รู้ว่านี่เป็นตําราแพทย์ที่หมอประจำจวนเขียนขึ้นมาเพื่อนางโดยเฉพาะในใจย่อมซาบซึ้ง แต่เฉี

เฉียวเนี่ยนไม่ชอบสายตาแบบนี้เลยราวกับว่าคนที่เป็นฝ่ายผิดคือนางทันใดนั้นก็ค้อมกายคารวะเล็กน้อย “เริ่มมืดแล้ว ไม่ขอรบกวนคุณชายหลิน”พูดจบก็เตรียมจะก้าวจากไปทันทีแต่ทว่า หลินเย่ว์กลับก้าวเข้ามาแล้วคว้าข้อมือนางไว้แน่น “เนี่ยนเนี่ยน!”ความไม่พอใจผุดขึ้นกลางระหว่างคิ้ว เฉียวเนี่ยนหันกลับไปมองหลินเย่ว์ เดิมทีก็เตรียมจะโต้เถียงกันเหมือนครั้งก่อนๆแต่กลับพบเข้ากับดวงตาที่ฉ่ำชื้นไปด้วยหยาดน้ำตา“ท่านแม่น่ะ ก่อนหน้านี้ก็ทำผิดไปจริง แต่ตอนนี้ป่วยหนักถึงเพียงนี้แล้ว ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้อีกนานเท่าไร จะไม่... ไปดูนางสักหน่อยหรือ?”น้ำเสียงนั้น ถึงกับฟังดูเหมือนกำลังวิงวอนเฉียวเนี่ยนถึงกับพูดอะไรไม่ออกอยู่ครู่หนึ่งนางก้มหน้าลง มองข้อมือตัวเองที่ถูกคว้าไว้หลินเย่ว์คิดว่าเฉียวเนี่ยนไม่พอใจที่เขาจับข้อมือนางไว้ จึงรีบปล่อยออก สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน “ข้า ข้ามิได้มาเพื่อขอให้เจ้าหยวนโทษข้า ข้ารู้ว่าที่ข้าทำไว้ก่อนหน้านี้ไม่คู่ควรจะได้รับการให้อภัยจากเจ้า เพียงแต่ว่าท่านแม่...”“ข้าจะกลับมาเยี่ยมนางหลังจากที่ข้ากลับมาจากชายแดนแล้ว”เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา หลินเย่ว์ก็ตะลึง เ

เฉียวเนี่ยนถึงกับพูดไม่ออกนางไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนแต่เวลานี้ แววตาคาดคั้นของเซียวเหิงกลับยิ่งเฉียบคมขึ้นเรื่อยๆ จนเฉียวเนี่ยนต้องครุ่นคิดอย่างจริงจังหากคนที่เป็นผู้บัญชาการกองทัพไม่ใช่ฉู่จืออี้ แต่เป็นเซียวเหิง นางจะยังวางแผนออกจากเมืองหลวงเช่นนี้หรือไม่?คิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็เปิดปากในที่สุด“ไม่”น้ำเสียงอ่อนโยน แต่กลับทำให้หัวใจเซียวเหิงเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างรุนแรงเขากำจอกในมือแน่นจนดูเหมือนจะบีบแตกในวินาทีถัดไปทว่าเฉียวเนี่ยนกลับพูดต่อด้วยเสียงแผ่วเบา “หากคนบัญชาการกองทัพเป็นท่าน แล้วท่านอ๋องยังอยู่ในเมืองหลวง เรื่องนี้พอเขารู้ เขาจะเป็นคนแรกที่ไปขอร้องฮ่องเต้ ให้ส่งข้าไปที่ชายแดน”นางไม่จำเป็นต้องวางแผนอะไรให้ยุ่งยากเช่นนี้มือของเซียวเหิงคลายลงในฉับพลันเขามองเฉียวเนี่ยน สีหน้าเผยความไม่เข้าใจ“แท้จริงแล้ว หากชายแดนเกิดปัญหาจริงๆ หน่วยวายุแปดร้อยลี้คงส่งข่าวมานานแล้ว”แต่จนถึงตอนนี้ ยังไม่มีแม้แต่คำว่า ‘ยาพิษ’ ในรายงานจากชายแดน หากไปขอร้องฮ่องเต้จะมีประโยชน์อะไร?ฮ่องเต้จะเชื่อได้อย่างไร?เฉียวเนี่ยนถอนหายใจยาว เอ่ยอย่างช้าๆ “ก็เพราะในรายงานไม่มีระบุ ข้าจึง