Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 871 - Bab 876

เมื่อหลินเย่ว์ได้ยินคำพูดของเฉียวเนี่ยน รอยยิ้มที่มุมปากแทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่“ใช่ ข้ากับลุงเกิ่งจะคอยปกป้องเจ้า… เอ่อ... พวกเจ้า”คำพูดนี้หลินเย่ว์กล่าวกับเฉียวเนี่ยน แต่ท้ายประโยคเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าเฉียวเนี่ยนกำลังปกป้องหนิงซวงอยู่ จึงได้เติมอีกคำเข้ามาหนิงซวงก็คลายความหวาดกลัวลงบ้าง มองเห็นรอยเลือดบนใบหน้าเฉียวเนี่ยนจึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาช่วยเช็ดให้เมื่อนึกถึงตนเองที่เมื่อครู่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ต้องให้คุณหนูของตนมาปกป้องเสียอีก หนิงซวงก็อดด่าตัวเองในใจอย่างแรงไม่ได้พลันนึกขึ้นได้ว่า ไม่น่าแปลกใจเลยที่ก่อนหน้านี้คุณหนูถึงไม่พานางออกจากเมืองหลวงด้วย ก็เพราะนางเป็นตัวถ่วงนั่นเอง!ยังเคยพูดเองว่าตนจะคอยปกป้องคุณหนูตลอดทางแต่สุดท้ายล่ะ?พอนักลอบสังหารมา นางกลับตกใจจนขยับตัวไม่ได้เลย!น้ำตาไหลไม่หยุด หนิงซวงรู้สึกผิดจนอดถามไม่ได้ว่า “คุณหนู บ่าวไร้ประโยชน์มากเลยใช่หรือไม่เจ้าคะ?”เฉียวเนี่ยนรีบพูดขึ้นทันที “จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรกัน? เจอเรื่องแบบนี้ครั้งแรก ก็ต้องกลัวอยู่แล้ว! เจ้าลืมแล้วหรือ? คุณหนูของเจ้ามิใช่เจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรกเสียหน่อย!”ก่อนหน้านี้ทั้

อยากรู้อยากเห็น?เปิดหูเปิดตา?แม่เล้าเจอคนแปลกๆ มามากมาย ทั้งรับเข้าและส่งออกทุกวัน แต่คนแปลกอย่างเฉียวเนี่ยนแบบนี้ นางกลับไม่เคยพบเจอมาก่อนเลยทว่า...คุณหนูที่ใจกว้างถึงเพียงนี้ก็หาได้ยาก ในเมื่อทำการค้าก็ไม่จำเป็นต้องขัดกับเงินทองใช่ไหมล่ะ?แทบไม่ต้องคิดให้มาก แม่เล้าก็เดินเข้ามาแล้วคล้องแขนเฉียวเนี่ยนไว้ พาเดินเข้าไปข้างใน “คุณหนูนี่ก็ช่างแปลกจริงๆ ที่นี่มันใช่ที่ดีงามอะไรกัน? ถึงได้อยากเข้ามาดูเรื่องพรรค์นี้!”พูดพลางก็พาเฉียวเนี่ยนขึ้นไปยังห้องส่วนตัวหรูหราบนชั้นสอง ก่อนจะกล่าวว่า “นี่ ห้องนี้คือห้องดีที่สุดของที่นี่เลยนะ ปกติใช้ต้อนรับพวกคุณชายที่มีรสนิยมพิเศษ! จากตรงนี้มองเห็นเกือบทุกมุมของชั้นล่างเลยล่ะ!”ระหว่างพูดก็ผลักประตูห้องออก เห็นได้ว่าภายในห้องประดับด้วยผ้าม่านบางเบาเต็มไปหมด มีหน้าต่างกว้างกว่าสองเมตรสองบาน เพียงเปิดออกก็สามารถมองเห็นทัศนียภาพได้ดีเยี่ยมเฉียวเนี่ยนแสดงท่าทีพึงพอใจทันที ก่อนจะยื่นเงินก้อนใหญ่อีกก้อนให้แม่เล้า “หากมีคนจากบ้านข้ามาตามหา ข้าขอให้แม่เล้าช่วยพูดให้ด้วย พอจะรู้ไหมว่าควรพูดอย่างไร?”“รู้สิ รู้แน่นอน!” แม่เล้ายิ้มหน้าบานพลางเก็บเงิ

และแน่นอนว่าไม่มีทางคาดคิดว่าเฉียวเนี่ยนจะควบม้า ผ่านเฉียดกับพวกนักลอบสังหารที่ค้นหาตรงปากทางเข้าเมืองไปได้อย่างหวุดหวิดอีกสามวันต่อมาที่ถนนใหญ่หนิงซวงควบม้าสีแดงเข้ม พลางอดไม่ได้ที่จะพูดถึงเรื่องในหอนางโลมอีก“คุณชายของข้าช่างเก่งเหลือเกิน เจอพวกนั้นเข้าแท้ๆ ก็ยังไม่ตื่นตระหนก ใจเย็นมั่นคง! ข้าเห็นจังหวะดีอยากจะฉวยโอกาสหนี คุณชายก็รั้งข้าไว้ ไม่อย่างนั้น ป่านนี้คงถูกพวกมันจับได้แล้ว!”พูดแล้วก็ยังรู้สึกว่าหวาดเสียว พวกนักลอบสังหารอยู่ตรงหน้า อยู่ใกล้กันเพียงนิดเดียว แต่กลับไม่ทันสังเกตเห็นนางกับคุณหนู!เฉียวเนี่ยนเห็นหนิงซวงพูดชมตนเองก็อดหัวเราะไม่ได้ “ก็เพราะในกลุ่มนั้นไม่มีใครรู้จักพวกเรา ไม่อย่างนั้นคงไม่รอดง่ายๆ เช่นนั้นหรอก”หากมีคนเคยพบหน้าพวกตนมาก่อน ถึงแม้จะปลอมเป็นชายก็คงยังสังเกตได้อยู่ดีหลินเย่ว์ควบม้าตามหลังเฉียวเนี่ยนมา พอได้ยินก็รู้สึกเห็นด้วย “ข้าก็คิดแบบเดียวกัน ตอนนี้พวกมันคงมีภาพวาดของพวกเจ้าแล้ว อีกหน่อยอาจจะตามมาถึงก็เป็นได้”ทันใดนั้นหนิงซวงก็ตื่นตระหนก “แล้วจะทำอย่างไรดี? กว่าจะถึงชายแดนก็ยังอีกตั้งสองเดือน! พวกเราคงไม่ถูกไล่ล่าแบบนี้ตลอดหรอกใช่ไหมเจ