เขาที่เป็นเช่นทุกวันนี้ ก็เพราะผ่านความสูญเสียอย่างแสนสาหัสนับครั้งไม่ถ้วนหล่อหลอมขึ้นมาคนอย่างเขา จะมีอะไรที่ดีได้เล่า?เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่จืออี้ มือของเฉียวเนี่ยนก็ชะงักไปเล็กน้อยเพียงคำพูดไม่กี่พยางค์ นางก็สัมผัสได้ถึงรสขมขื่นอันเข้มข้นไม่อาจไม่หวนคิดถึงถ้อยคำที่ฉู่จืออี้เคยพูดไว้ข้างเตียงนางในตอนนั้นลงมือฆ่าพี่ใหญ่ทั้งห้าของตนเองกับมือ ตลอดหลายปีมานี้ ในใจของฉู่จืออี้คงขมขื่นยิ่งนัก...ผ่านไปครึ่งชั่วยาม การฝังเข็มจึงค่อยๆ เสร็จสิ้นโลหิตสีดำจากพิษไหลออกจากบาดแผลของฉู่จืออี้ จนกระทั่งโลหิตกลับมาเป็นสีแดงดังเดิม เฉียวเนี่ยนจึงเริ่มทายาและพันแผลให้ฉู่จืออี้ขณะนี้ ท้องฟ้าเริ่มสว่างเรื่อๆ แล้วในป่าก็เริ่มมีเสียงนกขับขานเมื่อได้ยินเสียงนี้ ฉู่จืออี้ก็เหมือนจะรู้ว่าฟ้าสางแล้ว จึงลุกขึ้นยืน พูดกับเฉียวเนี่ยนว่า “ไปกันเถอะ”พูดจบ เขาก็หมุนตัวจากไปโดยไม่รอเห็นดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็รีบวิ่งเข้าไปคว้าแขนของฉู่จืออี้ แล้วแบกขึ้นพาดไว้บนไหล่ของตนประคองฉู่จืออี้เดินไปข้างหน้าเงียบๆร่างกายของฉู่จืออี้ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำใด เพียงปล่อยให้นางที่ร่างบางกว่าเขามาก
Read more
LOGIN
