All Chapters of โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Chapter 391 - Chapter 400

หรงจือจือขมวดคิ้ว แล้วพูดขึ้นอย่างไม่ยี่หระ: “ท่านพ่อ หากคิดจะลงโทษให้ลูกคุกเข่าจริง ๆ ก็ควรจะอธิบายเหตุผลให้ชัดเจนก่อนหรือไม่?”ท่านมหาราชครูหรงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เจ้ายังมีหน้ามาถามอีกหรือ?”ตอนนี้ นางหวังที่อยู่ข้างๆ ก็ร้องห่มร้องไห้เสียงดัง “จือจือ ถึงแม้ช่วงนี้เจ้ากับเจียวเจียวจะไม่ลงรอยกันอยู่บ้าง เจ้าก็ไม่ควรคิดปองร้ายน้องสาวของเจ้าเลยนะ!”หรงจือจือมองนางอย่างประหลาดใจ “คำพูดของท่าน ข้าไม่เข้าใจ!”นางไปคิดร้ายหรงเจียวเจียวตั้งแต่เมื่อใดกัน?แม้กระทั่ง หลังจากครั้งก่อนที่ตนกลับมาจากจวนอัครมหาเสนาบดี เพราะหรงเจียวเจียวถูกลงโทษให้คัดลอกพระสูตรอยู่ในเรือนเฮ่าเย่ว์ ตนยังไม่ได้พบหน้านางเลยด้วยซ้ำท่านพ่อให้หรงเจียวเจียวคัดอักษรมากมายขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าจะคัดเสร็จได้ในเวลาสั้นๆ เลยหรงเจียวเจียวร้องไห้พลางกล่าวว่า “พี่หญิง มาถึงขั้นนี้แล้ว ท่านยังไม่ยอมรับอีกหรือ? เป็นเพราะท่านแท้ๆ ข้าถึงได้มีผื่นขึ้นเต็มตัวไปหมด”“ท่านหมอบอกว่าโชคดีที่พบได้เร็ว มิฉะนั้นข้าคงไม่รอดแล้ว!”หัวใจของหรงจือจือกระตุกวูบ หรือว่าที่อีกฝ่ายพูด จะเป็นเรื่องต้นปะการังนั้นก่อนหน้านี้? บนปะการังนั้นต

คำพูดที่เมื่อครู่เขาใช้ด่าหรงจือจือ ถูกส่งคืนกลับมาให้เขาแบบคำต่อคำแต่ทว่า เขากลับอึดอัดคับข้องใจแทบตาย ทั้งยังไม่มีหน้าจะโต้ตอบอะไรได้ ก็ได้แต่ฝืนทนจนใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความโกรธกลายเป็นเขียวคล้ำนางหวังได้ยินดังนั้นก็กล่าวอย่างไม่พอใจ “หรงจือจือ เรื่องราวยังไม่กระจ่างเลย เจ้ากล่าวหาซื่อเจ๋อส่งเดชทำไม?”หรงจือจือเลียนแบบคำพูดที่นางหวังใช้กับตนเมื่อครู่ “ไม่ใช่ซื่อเจ๋อแล้วจะเป็นใครได้อีก? หรือจะเป็นเจียวเจียวทำร้ายตัวเอง เพียงเพื่อจะป้ายสีซื่อเจ๋องั้นหรือ?”“น้องรอง น่าสงสารน้องสามที่เห็นเจ้าเป็นพี่ชายที่ดีมาตลอด ให้ความเคารพนอบน้อมต่อเจ้า คาดไม่ถึงว่าเจ้ากลับใช้ความไว้ใจที่นางมีต่อเจ้า มาลงมือกับเสื้อผ้าเพื่อทำร้ายนาง! เจ้ามันใจร้ายเกินไปแล้ว!”นางหวังฟังหรงจือจือเลียนแบบตนเอง ก็โกรธจัด ชี้ไปที่นางแล้วพูดว่า “เจ้า เจ้า เจ้า...”พูดคำว่าเจ้าอยู่นาน ก็พูดอะไรต่อไม่ออกใบหน้าของหรงเจียวเจียวซีดขาวไปหมด ลูกตากลอกไปมาอย่างรวดเร็ว คิดว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดีหรงจือจือก็จ้องนางแล้วกล่าวว่า “น้องสาม กระโปรงตัวนั้นพี่รองของเจ้าเป็นคนส่งไป และก็เป็นพี่รองของเจ้าที่ให้คนไปซื้อมา เจ้

ท่านมหาราชครูหรงฟังคำพูดของหรงซื่อเจ๋อ ก็ขมวดคิ้วมุ่น เอ่ยปากถามประโยคหนึ่งว่า “ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าแน่ใจนะว่าเป็นฝีมือเจ้า?”หรงซื่อเจ๋อกัดฟันตอบโดยไม่ลังเล “ใช่ เป็นข้าเอง!”ท่านมหาราชครูหรงมองไปยังหรงเจียวเจียว ถามประโยคหนึ่งว่า “แล้วเจ้าเล่า? เจ้าก็คิดว่าเป็นฝีมือพี่ชายของเจ้าหรือ?”หรงเจียวเจียวไม่กล้าสบตาท่านมหาราชครูหรงเลยแม้แต่น้อยนางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หากตอนนี้นางยอมรับว่าเป็นฝีมือตนเอง ท่านพ่อต้องตีตนเองตายแน่แต่ถ้านางยอมรับ พี่ชายก็จะไม่ผิดหวังในตัวนางมากนัก จะได้รู้ว่าในใจนางยังคงมีเขาผู้เป็นพี่ชายคนนี้อยู่ท่านมหาราชครูหรงกล่าวเสียงเย็นชา “หรงเจียวเจียว ข้ากำลังถามเจ้าอยู่!”หรงเจียวเจียวตัดสินใจแน่วแน่ เอ่ยปากว่า “ข้าก็ไม่รู้! แต่ในเมื่อพี่ชายบอกว่าเป็นเขา เขาก็... ก็คงเป็นเขากระมังเจ้าคะ!”นางคิดถี่ถ้วนแล้ว หรงซื่อเจ๋อโง่เขลาปานนั้น ตนเองค่อยกลับไปหลอกเขาอีกที พูดจาหวานหูสักสองสามคำ เขาก็คงจะให้อภัยตนเองแล้วมิใช่หรือ?แต่หากท่านพ่อโกรธนางจริงๆ การส่งตนเองไปอยู่เรือนชนบทก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้!เรื่องงานเลี้ยงชมกวีคราวก่อน ท่านพ่อก็ยังไม่พอใจตนเองอยู่เลย จ

“ในเมื่อจะรับอนุภรรยา ก็รับมาหลาย ๆ คน อย่างน้อยก็น่าจะมีใครสักคนที่สามารถกำเนิดบุตรชายหัวดีให้ข้าได้!”มหาราชครูหรงพูดจบ ก็ไม่สนใจความรู้สึกของนางอีก สะบัดแขนเสื้อแล้วสาวเท้าออกจากห้องหนังสือไปหากไม่ใช่เพราะความกตัญญูต่อมารดา เมื่อเห็นบุตรชายท่าทางไร้สมองเช่นนี้ เขาคงแทบอยากจะรับอนุภรรยามาเสียเดี๋ยวนี้ และรีบเลี้ยงดูบุตรชายคนต่อไปให้ดี!นางหวังมองแผ่นหลังที่สิ้นหวังของเขา หัวใจก็พังทลายลงในชั่วพริบตา พลางกล่าวอย่างโมโหว่า “หรงม่อชิง ท่านบ้าไปแล้วจริง ๆ ถึงได้ให้บุตรชายสายรองมาสืบทอดทรัพย์สินของตระกูล ท่านไม่กลัวถูกคนอื่นหัวเราะเยาะหรือเจ้าคะ?”มหาราชครูหรงหยุดฝีเท้าลง แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ให้คนอื่นหัวเราะเยาะ ก็ยังดีเสียกว่าปล่อยให้บ้านหลังนี้พังทลาย! ข้าหรงม่อชิงก้าวทีละก้าวมาจนถึงทุกวันนี้ ก็เพื่อสร้างชื่อเสียงเกียรติยศให้วงศ์ตระกูล! และจะไม่มีทางยอมให้เจ้าคนไร้สมองนี่ทำลายมันเด็ดขาด!”นางหวังหน้าซีดเขียว “บุตรชายข้าไร้สมองตรงไหน? อีกอย่าง ดั่งคำกล่าวที่ว่า เลี้ยงดูแต่ไม่อบรมเป็นความผิดของบิดามารดา! ตอนนี้ท่านไม่พอใจบุตรชาย จึงโยนความผิดทั้งหมดมาให้ข้า หรือว่าท่านในฐานะบิด

เห็นหรงซื่อเจ๋อจ้องมองตนเองเช่นนี้ นางหวังก็กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าจ้องข้าเช่นนี้ทำไม? หรือว่าข้าพูดอะไรผิดไปงั้นหรือ?”หรงซื่อเจ๋อเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยปาก “ท่านแม่ ท่านเคยคิดบ้างหรือไม่ เรื่องในวันนี้ ท่านควรจะถามเจียวเจียวก่อน ว่าตกลงนางคิดอย่างไร เหตุใดนางถึงต้องทำเช่นนี้? แล้วการทำแบบนี้ตกลงมันถูกต้องแล้วหรือไม่ขอรับ?”บางทีการที่ท่านพ่อผิดหวังในตัวเขาก็ถูกต้องแล้วท่านแม่ไม่มีความคิดจะลงโทษเจียวเจียวเลยแม้แต่น้อย แล้วตนเองยังจะยอมรับผิดแทนอีก ท่านพ่อจึงไม่สามารถลงโทษได้ ในอนาคตเกรงว่าเจียวเจียวจะยิ่งไม่มีความยำเกรงต่อสิ่งใดมากขึ้นแล้ว!นางหวังกล่าวด้วยความโกรธจัด “มีอะไรน่าถาม ทั้งหมดเป็นเพราะหรงจือจือแย่งงานแต่งของน้องสาวเจ้า จนทำให้น้องสาวเจ้าไม่มีความสุข จึงก่อเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ออกมามิใช่หรือ?”หรงซื่อเจ๋อเงียบ เขาไม่อยากจะพูดแล้วเพราะไม่พอใจต่อเรื่องนี้ เจียวเจียวจึงไปด่าหรงจือจือทุกวัน หรงซื่อเจ๋อสามารถเข้าใจได้ แต่การใส่ร้ายพี่สาว เขาไม่อาจเข้าใจมันได้จริง ๆ!เมื่อเห็นบุตรชายมีสีหน้าที่เหนื่อยล้า ราวกับอยากจะแยกห่างจากตนเอง นางหวังก็ยิ่งหงุดหงิด “ท่าท