All Chapters of ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Chapter 431 - Chapter 440

พระชายาอ๋องสี่ก็มีท่าทางอ่อนโยนสง่างามเช่นกัน แน่นอนว่าการมารับรางวัลตามความดีความชอบในครั้งนี้ย่อมไม่มีส่วนของนาง และนางก็มิได้ยินดีที่จะทำเรื่องเหล่านี้ที่สมควรปล่อยให้เป็นหน้าที่ใส่ใจของบ่าวรับใช้ นางยังคงวางมาดของพระชายาอ๋องสี่ไว้ ใครขอให้นางนับญาติกับจวนจางกั๋วกงเล่า หลังจากจางกั๋วกงสองสามีภรรยาเสียชีวิต นางยังรู้สึกว่านับแต่ฮ่องเต้องค์ก่อนครองราชย์ทั้งตระกูลของจางซื่อก็สูงศักดิ์และทรงเกียรติ ทว่านางกลับต้องแต่งแก่คนไร้ค่าอ่อนแอไร้ความสามารถอย่างอ๋องสี่ พระชายาอ๋องสี่แอบเหลือบสายตามองเซี่ยซางซึ่งอยู่ห่างออกไป นางรู้สึกมาตลอดว่าอ๋องห้าจะต้องมีอนาคตที่ยิ่งใหญ่แน่ และก็เป็นจริงอย่างที่คาดไว้บัดนี้นำทัพออกศึก แม้เป็นการรบครั้งแรกแต่ก็ได้ชัยชนะยิ่งใหญ่ ไม่มีใครล่วงรู้ความคิดในใจของนาง และนางก็ได้แต่ทอดถอนหายใจกับตนเองที่เลือกสมรสผิดคนไปแล้ว งานเลี้ยงฉลองดำเนินมาได้ครึ่งหนึ่งแล้ว เจียงเฟิ่งหัวทูลต่อฮองเฮา “เสด็จแม่เพคะ มารดาของหม่อมฉันและฮูหยินทุกท่านก็อยู่ด้วย หม่อมฉันประสงค์จะเข้าไปทักทายพวกนางก่อนเพคะ” เฉิงฮองเฮาเคยพบมารดาเจียงเป็นการส่วนตัวมาแล้วหนึ่งครั้งเมื่อคราแรกที่ตัด

“ไม่กลัวเพคะ รักษาโรคภัยไข้เจ็บช่วยชีวิตผู้คนเดิมทีแล้วก็เป็นหน้าที่ของผู้เป็นหมอเพคะ” เย่ซู่ซู่ตอบ “ครอบครัวของหม่อมฉันสืบทอดอาชีพหมอมาหลายชั่วอายุคนแล้วเพคะ ท่านพ่อของหม่อมฉันเปิดสำนักแพทย์มาหลายสิบปี ดังนั้นหม่อมจึงได้เรียนรู้มาบ้าง พูดไปก็เหมือนอวดรู้ แต่เทียบกับแพทย์อาวุโสทั้งหลายไม่ได้เลยเพคะ หม่อมฉันกำลังตั้งใจเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา” ซูถิงหว่านกล่าว “หมอหญิงเย่ถ่อมตัวเกินไปแล้ว วิชาแพทย์ของเจ้าดีมากจริง ๆ มิเช่นนั้นเจ้าคงรักษาบาดแผลบนร่างกายของท่านอ๋องให้หายดีไม่ได้หรอก!” ความจริงเย่ซู่ซู่มิได้เป็นคนรักษาท่านอ๋อง นางก็แค่ฉวยโอกาสมาทำหน้าที่เปลี่ยนยาให้ท่านอ๋องเท่านั้น บัดนี้ นางยอมรับคำชมไปโดยปริยายมิได้เอ่ยอธิบายอะไร เพียงแต่กล่าวอย่างถ่อมตัวว่า “ซู่ซู่ไม่ได้ทำอะไรเลยเพคะ รักษาผู้ได้รับบาดเจ็บเป็นสิ่งที่ซู่ซู่พึงกระทำ ตอนที่พวกเราอยู่ที่เขตชายแดน สภาพความเป็นอยู่ลำบากยากเข็ญยิ่งนัก และท่านอ๋องก็ปรีชาสามารถ เอาชนะความยากลำบาก จนสามารถหายดีได้รวดเร็วเพียงนี้เพคะ…” เจียงเฟิ่งหัวรับฟังอย่างเงียบเชียบ นางคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่นางส่งไปชายแดนเพื่อจัดการกับซูถิงหว่านในตอนแรก บัดนี้กล

“ไม่ต้องไปส่งข้าหรอก มีสี่หมัวมัวและวังหมัวมัวดูแลข้า เจ้าใช้เวลาอยู่กับมารดาของเจ้าให้มากกว่านี้เถิด” ทุกคนน้อมส่งฮองเฮาแล้ว เจียงเฟิ่งหัวก็กวาดสายตามองไปยังที่นั่งสำหรับบุรุษอีกครั้ง ไม่รู้ฝ่าบาทเสด็จออกไปตั้งแต่เมื่อใดแล้ว ทว่าเซี่ยซางและบรรดาท่านอ๋อง รวมถึงพวกขุนนางผู้ใหญ่ยังคงร่ำสุรากัน เจียงเฟิ่งหัวเอ่ย “ท่านแม่ ท่านเองก็คงเหนื่อยแล้ว!” “แค่นิดหน่อย วันนี้ยุ่งทั้งวัน คิดไม่ถึงเลยว่าการเข้าวังมาร่วมงานเลี้ยงจะเป็นเรื่องเหน็ดเหนื่อยได้ขนาดนี้” “ให้พี่หญิงรองและพี่สะใภ้ใหญ่กลับจวนไปกับท่านแม่ก่อนเถิด” นางให้เหลียนเย่ไปตามเจียงหวยและเจียงจิ่นเหยียน รวมถึงจินจี้ด้วยอีกคน ไม่นานนัก สามคนก็มาถึงพร้อมกัน เจียงจิ่นเหยียนกระซิบเตือนนางว่า “ท่านพ่อและจินจี้ดื่มหนักจนเมา ข้าต้องพาพวกเขากลับไปที่จวนก่อน เจ้าระวังตัวด้วย” สายตาของพวกเขาต่างมองจ้องไปบนหน้าท้องของเจียงเฟิ่งหัว คิดว่าบัดนี้หากมีใครคิดปองร้ายนาง ก็น่าจะเลือกทำร้ายบุตรของนาง ในยามนี้เป็นช่วงเวลาที่เสี่ยงอันตรายมากจริง ๆ หากเผลอไผลไปเพียงเล็กน้อยก็อาจเกิดเรื่องน่าสลดหนึ่งศพสามชีวิตได้ เจียงหรูเมิ่ง พอได้ยินว่าสามีดื่มส

“อืม ข้ารู้แล้ว พวกเขาเดินไปที่ใดหรือ ท่านพาข้าไปได้หรือไม่” นางดึงพระชายาอวี้อ๋องไว้เพิ่มปลอดภัยขึ้นอีกหน่อย กระทั่งเจียงเฟิ่งหัวออกไปแล้ว ซูเซวี่ยนยังคงอยู่ภายในโถงจัดงานเลี้ยง เพื่อรอชมเรื่องสนุกครึกครื้นต่อจากนี้ หวานหว่านกลายเป็นหมากไร้ประโยชน์แล้ว สกุลซูมิได้คาดหวังให้นางเกาะเกี่ยวบารมีของเหิงอ๋องอีกแล้ว บัดนี้เขาอยากจะดูให้รู้ว่าระหว่างเจียงเฟิ่งหัวและเซี่ยซางจะมีความรักหนักแน่นมันคงดุจทองคำสักเท่าใดกัน ซูถิงหว่านเองก็คิดไม่ถึงว่านางจะเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในมือของพี่ใหญ่เหมือนกัน ...... ขณะเดียวกัน อีกฟากหนึ่ง ซูถิงหว่านพาเซี่ยซางออกมานอกโถงจัดเลี้ยงแล้ว เพราะมีคนช่วยเบนความสนใจนางจึงพาเซี่ยซางออกมายังตำหนักข้างที่ไม่มีคนได้สำเร็จ ภายในที่แห่งนี้ถูกจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว ซูถิงหว่านเอนตัวพิงบนไหล่ของเซี่ยซาง “ท่านอ๋อง หวานหว่านจะรักท่านอย่างสุดหัวใจเพคะ” เห็นเซี่ยซางแก้มแดงระเรื่อ คล้ายว่าเมาหนักจนนอนทรุดตัวล้มนอนบนเตียง เห็นเซี่ยซางที่เมามายจนไม่มีสติรับรู้เรื่องราวแบบนี้ ซูถิงหว่านนึกเศร้าอยู่ในใจ “หากท่านอ๋องดีกับหวานหว่านตลอดไป หวานหว่านก็จะดีใจมาก แต่สุดท้ายมัน

ซูเซวี่ยนคำนวณไว้แล้วว่าเจียงเฟิ่งหัวที่กำลังตั้งครรภ์ไม่สามารถถอนพิษให้เขาได้แน่ ๆ จึงจงใจเรียกเย่ซู่ซู่มา หวังจะบีบให้เจียงเฟิ่งหัวต้องเลือก ช่างเป็นคนเจ้าเล่ห์หน้าซื่อใจเหี้ยมเสียจริง กล้าใช้ลูกไม้ต่ำช้าสกปรกเช่นนี้ ซูเซวี่ยนคิดว่านางจะอึดอัดทุกข์ใจเพราะเรื่องพรรค์นี้แน่ ถึงจะยอมปล่อยให้เซี่ยซางและซูถิงหว่านจะหลับนอนด้วยกันแล้วมันเป็นเช่นไรหรือ แน่นอนว่าอยู่ต่อหน้าเซี่ยซางเจียงเฟิ่งหัวต้องแสดงท่าทีเดือดดาลสุดชีวิตออกมา นางตะคอกด้วยเสียงโกรธกริ้ว “ซูถิงหว่าน เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ?” “ใช่ ข้าบ้าไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นบุรุษของข้า แต่เจ้ากลับแย่งเขาไปจากข้า บัดนี้เจ้ารีบถอยออกไปให้เร็วเสียเถิด ให้ข้าช่วยท่านอ๋องถอนพิษ มิเช่นนั้นเลือดลมของเขาจะเดือดปะทุและตายไปในที่สุด เจียงเฟิ่งหัว เจ้าคงมิได้คิดจะทำร้ายท่านอ๋องกระมัง” เจียงเฟิ่งหัวทั้งอึดอัดและปวดใจยิ่งนัก “ท่านอ๋อง คงไม่…” “ให้ตายข้าก็ไม่มีวันจะแตะต้องนาง ให้นางไสหัวไป” เซี่ยซางอยากจะบีบคอซูถิงหว่านให้ตาย นางดุร้ายอำมหิตถึงเพียงนี้ได้อย่างไร เขามองนางผิดไปจริง ๆ ร่างกายของเขาสั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่ได้ “พวกเราไปกัน หรวนหร่วน