Semua Bab เกิดใหม่ในร่างพระชายาร้ายร้าย: Bab 11 - Bab 20

“ยังไม่ถึงจี้โจวก็จับไข้เสียแล้ว อ่อนแอเสียจริง!”อ๋องฉินจำต้องผลัดเสื้อผ้าของนางออกพลันสายตาของเขาก็มองไปเห็นร่องรอยบนแผ่นหลังของนาง ร่องรอยที่ถูกโบยยังไม่จางหายนวลเนื้อขาวใสมีรอยแดงแตกระแหงแผลบางแห่งยังคงมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อยเหตุที่นางจับไข้ก็คงเป็นเพราะพิษจากแผลที่โดนโบยนี่เองสินะ อ๋องฉินมองนางในใจก็คิดหาเหตุผลว่าเหตุใดนางถึงอดทนได้ถึงเพียงนี้กันเขาหยุดความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะลงมือเช็ดตัวให้นางอีกครั้งแล้วนำยาสำหรับรักษาบาดแผลของราชวงศ์โดยเฉพาะมาทาที่ด้านหลังของนาง ไอร้อนยังคงไม่เจือจางลงเขาจำใจต้องดึงนางมาสวมกอด กลิ่นอายความอบอุ่นที่อยู่ตรงหน้าทำให้คนตัวเล็กมุดเข้าอ้อมแขนแกร่งทันทีชายหนุ่มรู้สึกเกรงตัวตามสัญชาตญาณของบุรุษ ความนุ่มนิ่มของกายสาวที่แนบชิดกับเนื้อตัวของเขาทำให้นวลเนื้อส่วนล่างตื่นขึ้นมาทันที แต่เพราะนางป่วยอยู่จึงต้องหยุดความคิดเหล่านั้นลงอย่างเลี่ยงไม่ได้เขาสวมกอดนางอยู่อย่างนั้นทั้งคืนเมื่อถึงรุ่งเช้าจึงรีบออกไปสั่งการให้ทหารเริ่มจัดขบวนออกเดินทางกันต่อ เขาไม่ได้อยากแล้งน้ำใจกับนางมากนักเพียงแต่หนทางข้างหน้ายังมีผู้คนที่รอคอยการช่วยเหลือไม่สามารถช้าได้สักเสี้ยววิน

“บังอาจ! ถอยออกไปเสีย”“พอแล้วชิงอี พวกเจ้าถอยออกไปก่อนเถอะ” นางส่งสายตาเพื่อห้ามปรามองค์รักษ์หนุ่มของผู้เป็นสามี‘เจ้านายกับลูกน้องนี่เหมือนกันไม่มีผิดเลย ใจร้อนเสียจริง’เมื่อเห็นว่าลู่เหยียนซินมีอาการเหมือนไม่พอใจเล็กน้อยพวกเขาจึงจำต้องถอยออกไปตามคำสั่งของนางแต่ก็ยังอยู่ในระยะที่สามารถปกป้องนายหญิงของพวกเขาได้“ข้าเป็นหมอ ข้ารักษานางได้”“ท่านเป็นหมอเช่นนั้นหรือ?” ชาวบ้านเหล่านั้นมองดูนางด้วยความไม่เชื่อถือเท่าใดนัก นางแต่งกายด้วยชุดธรรมดาแต่กลับมีผิวพรรณผุดผ่องไม่น่าจะใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอนทั้งยังมีทหารคอยติดตามอีกด้วย‘หรือว่านางอาจจะเป็นหมอหญิงจริงๆ ก็ได้กระมัง’“เวลานี้พวกเจ้าก็ทำได้แค่ยืนดูนางเจ็บปวดจวนจะขาดใจอยู่โดยไม่สามารถทำอันใดได้ไม่สู้ปล่อยให้ข้ารักษานางไม่ดีกว่าหรือ หากว่าข้ารักษานางไม่ได้ถึงเวลานั้นพวกเจ้าอยากจะทำอะไรกับข้าก็สุดแล้วแต่ใจของพวกเจ้าเถอะ”เมื่อพวกเขาเห็นว่านางมาดีไม่ได้มีท่าทีหยิ่งยโสหรือตั้งใจจะก่อกวนใดๆ ทั้งยังเสนอช่วยบุตรสาวของผู้ใหญ่บ้านจึงยอมถอยล่นออกไปด้านหลังทันที“ขออภัยแม่นางที่พวกข้าเสียมารยาท เมื่อคืนพวกเราถูกโจรภูเขาบุกปล้นพวกมันสังหารชาวบ้านไป

“ท่านดูหงุดหงิดใจไม่เป็นตัวเองเอาเสียเลย เป็นอะไรไปนางทำอะไรให้ท่านกัน”“ไม่ใช่เสียหน่อย ข้าเพียงแต่…”“หืม”“แล้วเหตุใดข้าต้องมานั่งอธิบายให้เจ้าฟังด้วย!”“ฮ่าๆๆ ท่านอ๋องหากอยากได้ที่ปรึกษาข้าพร้อมเสมอขอเพียงแค่ท่านเรียกหานะพ่ะย่ะค่ะ”“พูดบ้าอะไรของเจ้า ไปไกลๆ ข้าเลยนะ”ฮั่วซื่อเหลียนตั้งใจจะเค้นความรู้สึกของเขาออกมาทีละนิดแต่ก็ต้องเงียบปากลงทันทีเมื่อเห็นว่าลู่เหยียนซินชายาของอ๋องผู้นี้เดินเข้ามาใกล้พวกเขาเรื่อยๆ แล้ว“สถานการณ์เป็นเช่นใดบ้างพ่ะย่ะค่ะพระชายา” เป็นชิงอีที่เอ่ยถามนางขึ้นมาก่อน“น่าจะคงที่แล้วล่ะคงต้องรบกวนท่านแม่ทัพฮั่วช่วยสับเปลี่ยนท่านหมอมาดูแลที่นี่ด้วยนะเจ้าคะ ท่านหมอโจเองก็อยู่ที่นี่มาทั้งคืนแล้วคงต้องให้เขาพักผ่อนบ้าง”“ไม่มีปัญหาข้าจะรีบสั่งการไปเดี๋ยวนี้เลยพ่ะย่ะค่ะพระชายา”อ๋องฉินที่ยังนั่งนิ่งและเอาแต่ขมวดคิ้วมองนางอยู่อย่างนั้นลู่เหยียนซินเองก็ไม่ทันได้สังเกตเขา ความเป็นแล้วจริงแล้วนางไม่ได้สนใจเขามากกว่า เวลานี้นางเหนื่อยล้าเต็มทนปากก็หาวหวอดออกมาอย่างไม่รักษากิริยาเลยสักเพียงนิด“พวกเรากลับกันเถอะข้าเหนื่อยอยากนอนพักเต็มทนแล้ว” นางบอกกับทุกคนก่อนจะเดินมุ่ง

วันถัดไปอ๋องฉินสั่งเรียกแม่ทัพทั้งสองประชุมหารือเรื่องปราบโจรภูเขา พวกเขาหารือกันตั้งแต่เช้าตรู่จนตอนนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดก้าวเท้าออกมาเลยสักคนหลี่เจ้อหยูบ่าวรับใช้ประจำกายของแม่ทัพฮั่วรีบควบม้าตรงดิ่งมายังจวนเจ้าเมืองด้วยความเร่งรีบ เมื่อมาถึงหน้าจวนเขาลนลานลงจากหลังม้าและรีบวิ่งเข้าไปในจวนเกือบจะสะดุดกับขอบประตูจวนไปแล้วยังดีที่ทหารหน้าประตูรับไว้ได้ทัน คนผู้นี้มาที่จวนแห่งนี้กับท่านแม่ทัพฮั่วอยู่บ่อยครั้งจนเป็นที่เคยชิน ทหารเหล่านั้นจึงปล่อยให้เขาเข้าไปด้านในไม่ได้ขวางเอาไว้เขารีบวิ่งเข้ามาในจวนด้วยความรวดเร็วแม่ทัพฮั่วมองเห็นมาแต่ไกลแล้ว หากไม่มีเหตุการณ์ใดที่สำคัญจริงๆ คนผู้นี้จะไม่กล้าเข้ามารบกวนเวลาการประชุมในเวลาแบบนี้อย่างแน่นอน“นายท่าน นายท่านขอรับ!”“มีเรื่องอะไร”“ฮูหยิน ฮูหยินตกเลือดขอรับเวลานี้มีอาการคล้ายจะคลอดแล้วขอรับ”“อะไรนะ! นางเพิ่งตั้งครรภ์ได้เพียงเจ็ดเดือนจะคลอดแล้วได้อย่างไรกัน”“เจ้ารีบกลับไปดูนางเถอะ” อ๋องฉินเอ่ยปากบอกก่อนจะลุกขึ้นแล้วสั่งให้บ่าวเตรียมม้าเอาไว้“เตรียมม้าให้ข้าเร็วเข้า”ระหว่างทางเดินออกไปหน้าประตูจวน หลี่เจ้อหยูก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายใ

ลู่เหยียนซินเดินทางเข้ามาตรวจอาการของฮูหยินฮั่วแทบทุกวันเป็นเวลาสามสี่วันติดกันแล้ว วันนี้อ๋องฉินมาส่งนางด้วยตนเองเขานั่งรถม้ามาพร้อมกันกับนางระหว่างที่รอนางตรวจอาการอยู่นั้นพวกเขาก็พูดคุยถึงการออกล่าตระเวนที่หุบเขาหูซานในอีกสามวันข้างหน้า เมื่อเห็นว่าลู่เหยียนซินเดินออกมาจากเรือนหยุนฮวาจึงได้รีบพากันลุกขึ้นยืนทันที“นางเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะพระชายา”“แผลผ่าคลอดของนางไม่ได้ติดเชื้อและไม่มีอาการแทรกซ้อนใดๆ คิดว่าอาการน่าจะดีขึ้นเรื่อยๆ”“ขอบพระทัยพระชายาที่ช่วยชีวิตฮูหยินกับลูกชายของข้า ชีวิตนี้ของข้าติดหนี้บุญคุณท่านไม่อาจทดแทนได้หมด”“พูดอะไรเช่นนั้น ข้าเป็นหมอย่อมต้องรักษาคนไม่ได้นับเป็นบุญคุณอะไรทั้งนั้น”“ท่านถ่อมตัวเกินไปแล้ว”“ข้าย่อมรู้ความสามารถของตนเองหากช่วยได้ข้าก็ไม่รีรอที่จะช่วย ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดก็ตาม”“เช่นนั้นหากวันข้างหน้าท่านมีเรื่องอะไรให้ข้าช่วยเชิญรับสั่งมาได้เลยหากไม่เกินความสามารถของข้าๆ จะทำอย่างเต็มที่”ลู่เหยียนซินเดิมตั้งใจจะปฏิเสธเขาไปแต่นางเหมือนจะนึกขึ้นได้ว่างานใหญ่ข้างหน้าที่ได้วางแผนไว้จะขาดคนสำคัญที่ช่วยเหลือไม่ได้ นางจึงตกปากรับคำเขาทันที“ได้ เช่นนั