Semua Bab เกิดใหม่ในร่างพระชายาร้ายร้าย: Bab 21 - Bab 30

กลางดึกสงัดมือคู่หนึ่งกำลังลูบไล้เนื้อตัวของนางการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าแต่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน มือหนาบีบนวลเนื้อหน้าอกของนางเบาๆ หลังจากนั้นก็มีร่างกายที่หนักอึ้งทาบทับลงมาจนลู่เหยียนซินรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกเพราะถูกเขาก่อกวนไม่หยุดหย่อนความเหนื่อยล้าทำให้นางลืมตาไม่ขึ้น ฝ่ามือเรียวบางยกขึ้นดันแผงอกที่มีขนรำไรนั้นออกห่างจากตัวแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลแต่อย่างใด เขารวบข้อมือของนางเอาไว้เหนือศีรษะก่อนจะก้มลงบรรจงจูบนางอย่างดูดดื่ม นางหลับตาลงปล่อยให้เขาทำตามใจปรารถนาริมฝีปากหนาค่อยๆ จูบเบาๆ ที่ริมฝีปากของนางก่อนจะไล่ลิ้นร้อนโลมเลียลากผ่านลำคอระหงลงไปยังซอกคอหอมกรุ่มนั้นกลิ่นอายสาวปลุกความปรารถนาของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดีเขาขบเม้มทุกจุดที่เคลื่อนผ่านเบาบ้างหนักบ้างสลับกันแล้วจนไปหยุดอยู่บริเวณหน้าอกเต่งตึงก่อนจะดูดดึงยอดปทุมถันสีชมพูเรื่อที่ชูช่อขึ้นมาให้เขาเชยชมลู่เหยียนซินหายใจกระชั้นถี่ขึ้นนางรู้สึกขนลุกเสียวซ่านไปทั้งตัว แขนของนางตระกองกอดแผ่นหลังที่แข็งแรงของเขาเอาไว้ รับรู้ความรู้สึกดั่งเปลวไฟอันอบอุ่นที่แผ่ซ่านอยู่ข้างใต้ร่างนั้นครั้งนี้เขาไม่อ่อนโยนเลยสักเพียงนิดกลับดูดุร้าย

วันนี้แม่ทัพหยางรวบรวมกองทหารฝีมือดีที่สุดจากทั้งสามกองทัพและเตรียมเสบียงเอาไว้ก่อนจะออกไปล่าตระเวนนอกเมือง พวกเขาตั้งใจจะจับตัวหัวหน้าโจรภูเขาให้ได้“ข้าจัดเตรียมกองทหารไว้สำหรับการล่าตระเวนวันนี้เรียบร้อยแล้ว”“อืม ข้ารู้แล้ว”อ๋องฉินเพียงแค่ตอบรับแต่ก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน สายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังเรือนหลุนอี้มือหนาจับของบางอย่างเอาไว้ในมือแน่นหยางถิงเฟิงถอนหายใจออกมาเบาๆ เขานั่งลงบนเก้าอี้ไม่ไกลจากอ๋องฉินนักเมื่อคืนวานนี้เขาบังเอิญได้ยินที่ทั้งคู่ทะเลาะกันใจเขาเองก็รู้สึกไม่เป็นสุขนัก เพราะคนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้คนคู่นี้ทะเลาะกันก็คือหยางซูฉินน้องสาวบุญธรรมของเขานั่นเองที่ผ่านมาเขาเอาแต่คัดค้านแม่ทัพใหญ่หยางไห่ฉวนผู้เป็นบิดาให้ยื่นเรื่องขอยกเลิกพระราชทานสมรสของอ๋องฉินกับหยางซูฉินเหตุเพราะเขาล่วงรู้ความคิดของนางๆ ต้องการเป็นมากกว่าชายาเอกของอ๋องฉินหยางซูฉินไม่ใช่สายเลือดที่แท้จริงของตระกูลหยางสตรีผู้นี้แท้จริงแล้วกระหายอำนาจมากกว่าการได้รับความรัก นางต้องการที่จะขึ้นเป็นฮองเฮานั่นเองวันหนึ่งเขาบังเอิญได้ยินนางร้องขอให้บิดาของเขาสนับสนุนอ๋องฉิน หากว่านางได้เป็นชายาเอกของอ๋องฉิน

แสงสายัณห์ตกกระทบส่องสว่างเต็มลานจวน ลู่เหยียนซินอยู่ๆ ก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางเอาแต่ชะเง้อคอมองหาอ๋องฉินแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาลู่เหยียนซินออกมาสูดอากาศด้านนอกจวนเพราะหลายวันมานี้นางเดินทางไปหลายที่ทั้งโรงเลี้ยงม้า ร้านโอสถและจวนแม่ทัพฮั่ว บางครั้งฝนที่ตกลงมาแบบฉับพลันทำให้ไม่ทันได้ตั้งตัว เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำฝนเป็นเหตุให้นางมีอาการหนาวสั่นขึ้นมาทีละนิดจนเมื่อตอนบ่ายก็เริ่มรู้สึกได้ว่าตนเองนั้นจับไข้ขึ้นมาจริงๆ เสียแล้วแม้จะกินยาแก้อักเสบเอาไว้ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผลนางใช้น้ำอุ่นเช็ดตัว ล้างหน้าแล้วกินยาแก้อักเสบอีกครั้งก่อนจะปีนขึ้นไปนอนบนเตียงนอนหนานุ่ม ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไปทำภารกิจเฉกเช่นที่เคยทำในทุกๆ วันอีกทั้งผลจากการกินยาของนางเองทำให้เริ่มรู้สึกง่วงนอนเมื่อศีรษะซบลงกับหมอนใบใหญ่หนาหนุ่มหนังตาก็ปิดลงทันทีค่ำคืนอันมืดมิดในห้วงแห่งความฝันลู่เหยียนซินเห็นคนผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาหานาง ครั้นอยากจะเดินถอยหลังหนีก็ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้นางก้าวขาไม่ออกแต่เมื่อมองร่างในสายหมอกจางๆ ให้ชัดเจนอีกครั้งนั้นถึงรู้ว่าคนผู้นั้นคืออ๋องฉิน

“เจ้าตั้งใจเข้าไปขวางทาง ตั้งใจให้โจรพวกนั้นฟันดาบใส่เจ้าใช่หรือไม่”“ท่านพี่เหตุใดถึงได้พูดจาใส่ร้ายข้าเช่นนั้นกันเล่าเจ้าคะ ข้าก็เพียงแค่อยากจะช่วยท่านอ๋องก็เท่านั้น”“ช่วยงั้นหรือ เจ้าต้องการช่วยหรือต้องการเป็นตัวถ่วงกันแน่อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าตั้งใจให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ เพียงเพราะต้องการให้ท่านอ๋องกลับมาดูแลเหมือนครั้งที่เจ้ายอมให้มือสังหารลงมือทำร้ายเกือบตายเมื่อครั้งที่อยู่เมืองหลวงนั่น”“มะ ไม่ใช่เช่นนั้นเสียหน่อย”“ข้าอยู่กับเจ้ามาตั้งแต่ยังเด็กเหตุใดจะไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ เจ้ายังมีสมองอยู่หรือไม่สิ่งที่เจ้าก่อเอาไว้อาจได้รับโทษถึงตายหากว่าท่านอ๋องสิ้นใจไปจริงๆ ดีเท่าใดแล้วที่พระชายาช่วยชีวิตเขากลับมาได้”“ข้าสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะท่านพี่”“อยู่ให้ห่างจากพระชายาและท่านอ๋องอย่าได้คิดก่อเรื่องขึ้นมาอีก ไม่เช่นนั้นต่อให้เป็นท่านพ่อออกหน้าให้ก็ไม่สามารถช่วยอะไรเจ้าได้”แม่ทัพหยางเดินออกจากห้องของนางด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ เขาสั่งให้ทหารเฝ้าประตูเรือนหลี่เหอเอาไว้อย่างแน่นหนาห้ามมิให้นางออกจากเรือนแห่งนี้อีกเด็ดขาดจนกว่าจะถึงเวลากลับเมืองหลวงเปรี้ยง....ด้านนอกหน้าต่างมีสายฟ้าพา

“ใต้เท้าหวังท่านบอกว่าหุบเขามรณะเป็นแหล่งรวมสมุนไพรล้ำค่าเช่นนั้นหรือ”ใต้เท้าหวังเจี้ยนกั๋วผู้ดำรงตำแหน่งเจ้ากรมการคลังของเมืองจี้โจวแห่งนี้เงยหน้าขึ้นไปมองพระชายาฉินด้วยอาการเหม่อลอยเล็กน้อยวันนี้นางเดินทางมาหาเขาที่จวนปกครองตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อจัดการเรื่องโรงเลี้ยงม้าให้เรียบร้อยก่อนที่นางจะเดินทางกลับเมืองหลวงนั่นเองเรื่องการที่อ๋องฉินและพระชายาจะกลับเมืองหลวงนั้น ทุกคนทั่วทั้งเมืองจี้โจวได้รับรู้เรื่องนี้กันเกือบทุกคนแล้วต่างก็รู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก เพราะพระชายาผู้นี้เป็นที่ชื่นชอบของชาวเมืองแห่งนี้เป็นอย่างมากนั่นเองวันเวลาเดินเร็วยิ่งนักเพียงไม่นานพวกนางก็มาอยู่ที่เมืองแห่งนี้ย่างเข้าเดือนที่สี่แล้ว สภาพบ้านเมืองในเวลานี้นั้นดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากเพราะพวกโจรภูเขาถูกอ๋องฉินจัดการจนสิ้นซากแล้วนั้นทำให้ชาวเมืองจี้โจวและเมืองโดยรอบกลับมาดำเนินชีวิตเฉกเช่นปกติที่เคยเป็นเมืองจี้โจวแห่งนี้เริ่มมีชื่อเสียงในด้านการส่งออกม้าพันธ์มากขึ้นเรื่อยๆหากไม่มีพระชายากับอ๋องฉินแล้วพวกเขาคงไม่รู้จะจัดการกับปัญหาที่พบเจอนี้อย่างไรเช่นกัน“ใต้เท้าท่านฟังข้าอยู่หรือไม่”“อ่อ เอ่อ..ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะพร