Semua Bab เกิดใหม่ในร่างพระชายาร้ายร้าย: Bab 31 - Bab 40

‘สถานการณ์เช่นนี้ยังหลับสนิทได้ถึงเพียงนี้เขาตัดสินใจไม่ผิดจริงๆ ที่แอบตามนางมาช่างไม่ระวังตัวเอาเสียเลย’อ๋องฉินเพ่งมองไปยังเสือขาวตัวนั้นก่อนจะหยิบเอากระบี่คู่ใจออกจากฝักแล้วยื่นออกหมายจะปลิดชีพหากว่ามันกล้ากระโจนเข้ามาหาพวกเขาเขารีรออยู่พักใหญ่ก็ไม่เห็นทีท่าว่ามันจะโจมตีพวกเขาเลยอีกทั้งยังดูสงบจนน่าประหลาดใจ มันมองตรงนิ่งไปยังหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะมองไปยังบุรุษหนุ่มด้านข้างกายของนางอ๋องฉันเหลือบมองไปยังองค์รักษ์คนสนิทส่งสัญญาณให้พวกเขาเตรียมพร้อมตลอดเวลา เขายังนึกประหลาดใจที่มันเพียงแค่มองพวกเขาเท่านั้น ผิดแผกจากวิสัยของเสือร้ายที่มักโจมตีศัตรูเมื่อมันได้กลิ่นหรือเข้าใกล้ระยะกระชั้นชิดขนาดนี้มันมองมาอยู่เป็นเวลาเนิ่นนานก่อนจะถอนสายตาลงแล้วหันตัวนอนลงใต้ต้นไม้ใหญ่นั้นเหมือนตั้งใจจะอยู่เฝ้ายามให้พวกเขาอย่างไรอย่างนั้น บุรุษหนุ่มทั้งสี่คนหันมองหน้ากันทันทีนึกแปลกใจอยู่บ้างก่อนจะตกลงผลัดกันเฝ้าเวรยามหากว่าเสือตัวนั้นนึกหาจังหวะโจมตีขึ้นกลางคันแต่ถึงจะผลัดเปลี่ยนเวรกันเฝ้ายามแต่ความจริงแล้วไม่มีผู้ใดหลับตาลงเลยสักคนเว้นเพียงลู่เหยียนซินคนเดียวที่นอนหลับสบายเหมือนไม่รับรู้อันตรายใดๆ เล

การเดินทางใช้เวลามาแล้วร่วมห้าวันเต็มๆ เข้าสู่วันที่หกก็ใกล้ถึงเมืองหลวงเข้าไปทุกทีทุกคนเริ่มมีอาการเหนื่อยล้ากันบ้างแล้ว ลู่เหยียนซินส่งห่อยาไปให้หัวหน้าพ่อครัวทำการต้มยาให้ทุกคนดื่ม เพื่อเสริมกำลังในการเดินทางไม่ลืมที่จะลงไปกำชับวิธีต้มยาด้วยตนเอง“เจ้าเอายาอะไรให้พวกเขาดื่มกัน”“ก็เป็นเพียงแค่ยาบำรุงเท่านั้นเพคะขับเลือดลมทำให้กระปรี้กระเปร่าพวกเขาดูเหนื่อยล้า ข้าแค่อยากช่วยเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น”“เช่นนั้นก็ดีแล้ว”“ข้าจะนอนพักเสียหน่อยพักนี้เป็นอะไรไม่รู้ช่วงกลางวันข้ารู้สึกง่วงนอนบ่อยเหลือเกิน”“ได้ เจ้านอนลงเถอะ”หลังนั่งพักกลางวันกันไม่นานก็เริ่มจัดขบวนเพื่อเดินทางต่อทันทีอ๋องฉินหันมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะสบสายตากับชิงอี เขาส่งสายตาให้องค์รักษ์คนสนิทถอยร่นออกจากรถม้า ชิงอีรู้หน้าที่ของตนเองเขาหันไปสั่งการให้ทหารคอยระวังทางด้านหลังรถม้ามีเฟยหยาควบคุมอีกที ส่วนตัวเขาเองก็ควบม้าขึ้นมาทางด้านหน้าเลี่ยงการเฝ้ามองจากด้านข้างแทนอ๋องฉินดึงผ้าม่านลงและปิดหน้าต่างอย่างเบามือก่อนจะขยับไปนั่งบนเตียงใกล้นาง ลู่เหยียนซินที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มลืมตาขึ้นมามองเขาเพียงนิดเดียวก็หลับลงต่อ เขายิ้มบา

“หยางซูฉิน!/หยางซูฉิน!”เสียงตวาดดังลั่นของแม่ทัพหยางและอ๋องฉินทำให้นางสะดุ้งตกใจไม่น้อย“อยู่ต่อหน้าพระพักตร์เจ้ายังปากกล้าขาแข็งเช่นนี้เลยหรือหยางซูฉิน”“เจ้ากล้าวางแผนการเข้าไปก่อกวนฉินอ๋องจนโอรสของข้าเกือบตายแล้วยังจะกล้าพูดจาสามหาวต่อหน้าข้าและฮ่องเต้อีก เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ”ฮองเฮาตรัสออกมาด้วยสุรเสียงที่ทำให้คนรับฟังนั้นรู้สึกขนลุกยิ่งนัก“หม่อมฉัน…”“หากไม่ลงโทษเจ้าเลยก็คงไม่รู้สึกถึงความผิดชอบชั่วดีเป็นแน่”“ฮองเฮา ฝ่าบาทโปรดระงับโทสะด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เป็นแม่ทัพหยางที่โขกศีรษะขอร้องอ้อนวอนต่อทั้งสองพระองค์ ส่วนหยางซูฉินนั้นกลับมีสีหน้าเฉยเมย นางไม่สำนึกจริงๆ“ท่านพ่อของหม่อมฉันเคยช่วยเหลือท่านอ๋องเอาไว้ ตอนนี้ท่านอ๋องก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่เพคะ สัญญาที่ฝ่าบาทเคยตรัสเอาไว้ทรงลืมไปหมดแล้วหรือเพคะ”นอกจากจะไม่สำนึกยังกล้าทวงบุญคุณฮ่องเต้อีกสตรีผู้นี้ช่างไม่มียางอายเสียจริง“เจ้ามันบังอาจนัก! เหิมเกริมไม่รู้ผิดชอบชั่วดีคิดเอาบุญคุณครั้งก่อนมาเป็นข้ออ้างอย่างนั้นหรือ”“หม่อมฉันไม่ได้กล่าวอ้างเพคะ”อ๋องฉินส่ายหน้าด้วยความจนใจยิ่งนักนางกลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หรื

ทั้งสองเดินออกจากท้องพระโรงไปได้ไม่ไกลนักลู่เหยียนซินก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่า เข้าเมืองหลวงมาทั้งทีจะไม่ให้แวะไปหาเสด็จปู่เลยคงเป็นการเสียมารยาทอย่างแน่นอน อ๋องฉินที่เดินตามหลังนางมาก็หยุดเดินกะทันหันและมองนางด้วยความสงสัย ‘นางจะทำอะไรอีก?’“พวกเราไปถวายพระพรเสด็จปู่ด้วยดีหรือไม่เพคะ”“หากเจ้าเหนื่อยแล้ววันหลังพวกเราค่อยมาใหม่ก็ยังได้”“ไม่เหนื่อยเลยสักนิดรีบไปกันเถอะกลับมาทั้งทีคงไม่ดีนักหากพวกเราไม่ไปถวายพระพรพระองค์”“เช่นนั้นก็ได้ตามใจเจ้า”พวกเขาเดินต่อไปยังตำหนักซูหนิงสองข้างทางก่อนเข้าสู่ตัวตำหนักเป็นอุทยานสวนดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานชูช่อสวยงาม เมื่อเดินมาถึงหน้าตำหนักก็พบเข้ากับฉางกงกงที่ยืนรออยู่นอกตำหนักแล้ว“ท่านอ๋อง พระชายากระหม่อมนึกว่าพวกท่านจะไม่แวะมาที่นี่เสียแล้ว”“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือฉางกงกง เหตุใดสีหน้าของท่านถึงดูไม่ได้เอาเสียเลยล่ะ” อ๋องฉินเอ่ยถามออกไปเมื่อเห็นว่าสีหน้าของฉางกงกงนั้นดูเคร่งเครียดยิ่งนัก“ก็ไท่ซ่างหวงน่ะสิพ่ะย่ะค่ะโวยวายใหญ่เลยว่าท่านอ๋องกับพระชายากลับมาแล้วแต่ไม่ยอมมาคารวะพระองค์เสียที ทรงกริ้วมากตอนนี้ขังพระองค์อยู่ในตำหนักไม่ให้ผู้ใดเข้าไปเลยสักคนแม

เย็นวันนี้เหตุเพราะเขาดื่มสุรากับเสด็จปู่ไปถึงสองไหและส่วนใหญ่เป็นเขาที่ยกดื่มอยู่ฝ่ายเดียวทำให้ประคองสติได้ไม่มั่นคงนัก อีกทั้งได้ยินว่าชายาของตนนั้นตั้งครรภ์แล้ว อาการมึนเมาที่ยังไม่ทันสร่างรวมกับความดีใจทั้งตื่นตกใจผสมปะปนกันเข้ามาทำให้เลือดลมของเขาวิ่งพ่านไปทั่วร่างกายจนเกิดอาการหน้ามืดหงายหลังล้มดังตึงไปทันทีเมื่อฟื้นขึ้นมาก็ยังคงรู้สึกเวียนศีรษะเป็นอย่างมาก อ๋องฉินรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนก่อนจะหันมองไปรอบๆ ห้องแต่ก็ไม่พบใครเลยสักคน“นางหายไปไหนแล้ว”เรื่องการตั้งครรภ์ของพระชายาฉินนั้นได้แพร่กระจายไปจนทั่วทั้งวังหลวงแล้ว ผู้คนในวังต่างรู้สึกปลื้มปิติยินดีกันถ้วนหน้าฮ่องเต้และฮองเฮาเมื่อทรงทราบเรื่องก็ทรงรีบเสด็จมาที่ตำหนักซูหนิงด้วยความรวดเร็วอ๋องฉินรีบเปิดประตูออกไปร่างสูงใหญ่ย่างกรายเข้าไปในห้องโถงของตำหนักซูหนิง เขามองเห็นลู่เหยียนซินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านข้างฮองเฮาถัดไปไม่ไกลกันนักเป็นฮ่องเต้และไท่ซ่างหวงที่ประทับอยู่ด้วยกัน ทั้งหมดต่างก็หัวเราะเสียงดังช่างดูเบิกบานใจกันอย่างยิ่ง“เห็นหรือไม่เพคะหม่อมฉันพูดถูกหรือไม่ คิดเอาไว้แล้วเชียวว่านางต้องตั้งครรภ์อยู่อย่างแน่นอน”“แน่