All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 371 - Chapter 380

จ่านเหยียนยืนอยู่ในลานตำหนักดูทุกคนเก็บกวาดครู่หนึ่ง กัวอวี้จึงเดินมาเอ่ย “ดึกแล้ว คุณหนูใหญ่รีบบรรทมเถอะเพคะ”จ่านเหยียนบิดขี้เกียจพลางแหงนหน้ามองม่านรัตติกาล จันทราทอแสงสุกใสผลุบ ๆ โผล่ ๆ หลังชั้นเมฆ จ่านเหยียนถามกัวอวี้ “พระอาจารย์เป่ากวงอยู่ที่ไหน?”“ยามนี้เกรงแต่จะจำวัดแล้วเพคะ” กัวอวี้ตอบ“มิเป็นไร ข้าจะไปพบเขาหน่อย” จ่านเหยียนเก็บเรื่องเอาไว้ในใจ อยากหาคนระบายสักหน่อยกัวอวี้เอ่ย “เช่นนั้นก็ได้ บ่าวจะไปกับคุณหนูใหญ่ พระอาจารย์กับท่านนักพรตอยู่ที่เรือนรับรองเพคะ” (เรือนสำหรับรับรองราชทูตหรือแขกพิเศษ อยู่ห่างจากวังหลวงมาก จำเป็นต้องเดินเท้าระยะเวลาหนึ่ง)“ไม่ละ เจ้าพักผ่อนเร็วหน่อยเถอะ ข้าอยากเดินคนเดียว เมื่อครู่กินแน่นเกินไป เดินสักหน่อยจะได้ย่อยอาหารด้วย” จ่านเหยียนกล่าวจบก็เดินออกไปข้างนอกกัวอวี้มองเงาหลังของจ่านเหยียน จากหว่างคิ้วของนาง เห็นได้ว่านางมีเรื่องในใจ เพียงแต่ด้วยสถานะของนางไม่สะดวกจะถามพระอาจารย์เป่ากวงยังไม่จำวัด เขาราวกับรู้ล่วงหน้าว่าจ่านเหยียนจะมา ดังนั้นจ่านเหยียนเพิ่งเข้าประตูเรือนรับรอง เขาก็ผลักประตูออกมา“หลวงจีน เจ้ารู้ว่าข้าจะมาหรือ” จ่านเหย

ทั้งสองโต้กันสองสามคำก็เริ่มสงบจิตใจสนทนา“นี่ พูดจริง ๆ นะ ท่านคิดเห็นอย่างไรกับมู่หรงเจี้ยน” จ่านเหยียนใช้ศอกกระทุ้งเขาแล้วถามมู่หรงฉิงเทียนชายตา “เกี่ยวอันใดกับเจ้าด้วย?”“ก็คุยกันหน่อย”“ดูเหมือนว่าเจ้าจะใส่ใจเขามากนะ” มู่หรงฉิงเทียนไม่ตอบแต่ถามกลับจ่านเหยียนยิ้มเอ่ย “ข้าเคยบอกแล้ว เพราะเขาคือฮ่องเต้ ดังนั้นข้าจำเป็นต้องประคับประคองเขา นี่คือเรื่องที่ข้าเคยรับปากกับอดีตฮ่องเต้”“เจ้ากับเขามิได้มีสายใยสามีภรรยา” น้ำเสียงของมู่หรงฉิงเทียนพิลึกเล็กน้อย“แต่ก็มีสถานะสามีภรรยา ตำแหน่งไทเฮายังเป็นพระองค์ที่ประทานให้ หากไม่มีพระองค์ ข้าก็ไม่มีลาภยศสรรเสริญมีอำนาจเรียกลมเรียกฝนในปัจจุบัน ”จ่านเหยียนยิ้มกล่าว“ไสหัวไป!” เขาเตะนางทีหนึ่งจ่านเหยียนเอื้อมมือตีตำแหน่งที่เขาเตะมา “กระโปรงตัวใหม่ ระวังจะทำเปื้อน ท่านที่เป็นอ๋องยากไร้จะชดใช้ไม่ไหว”“ทุเรศสิ้นดี” มู่หรงฉิงเทียนปราดตามองนางด้วยความดูถูก“ท่านสิทุเรศ ท่านดูเสื้อผ้าของท่าน เอาของอาซานมาชัด ๆ สั้นขนาดไหน เท้าเบ้อเร่อโผล่ออกมาแล้ว!” จ่านเหยียนหัวเราะคิก ๆ พลางเตะน่องของเขามู่หรงฉิงเทียนดึงชุดลงมา แต่มันสั้นจริง ๆ จึงคลุม

ทว่านี่มิใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญคือชินอ๋องมากมายล้วนมีชุดนี้กันหมด?เซ่อเจิ้งอ๋องมี ฉีชินอ๋องก็ต้องมีแน่ หากขอจากเขา เสื้อผ้านานขนาดนี้แล้วเขาคงไม่ต้องการแล้วกระมัง? นางซื้อในราคาสูงได้เมื่อคิดถึงตรงนี้ก็เอ่ยกับกัวอวี้ “พรุ่งนี้เจ้าออกวังไปขอชุดนี้กับฉีชินอ๋อง เจ้าบอกว่าข้าต้องการ หากเขาไม่ยินดีให้ก็ดูว่าเขาจะขายเท่าไร ข้าจะซื้อ เท่าไรก็ซื้อ”กัวอวี้เอ่ย “กลัวแต่เงินเท่าไรท่านอ๋องก็ไม่ขายเพคะ เพราะนี่คือความคิดถึงที่เสด็จย่าของเขาหลงเหลือไว้ให้ ไม่แน่ว่าเขาจะยอมขาย?”“ลองดูก่อนเถอะ มิเช่นนั้นข้าจะอธิบายกับทางมู่หรงฉิงเทียนไม่ได้” จ่านเหยียนเอ่ยอย่างอัดอั้นตันใจมากนี่ต้องใช้เงินก้อนโตแน่ หากเป็นนาง มีคนมาซื้อของที่แม้นางไม่ต้องการ แต่อีกฝ่ายต้องการให้ได้เช่นนี้ นางต้องเพิ่มราคาแน่จี๋เสียงออกไปอย่างหวาดกลัว แม้เรื่องนี้จะไม่โทษนาง แต่นางก็ยังรู้สึกผิดค่ำคืนนี้จ่านเหยียนหลับไม่สนิทตลอดทั้งคืน มักฝันร้าย ในความฝันเห็นมู่หรงฉิงเทียนทวงเสื้อผ้ากับนางอย่างดุดัน นางสะดุ้งตื่นจากความฝันหลายต่อหลายครั้ง เฮ้อ ชาตินี้มิเคยติดค้างผู้ใดมาก่อน คิดไม่ถึงว่ามาถึงที่นี่จะติดค้างเสื้อผ้าช

มู่หรงฉิงเทียนกำลังจะลุก กัวอวี้ก็เดินพรวดพราดเข้ามา นางเหงื่อไหลไคลย้อย ราวกับรีบร้อนมากจ่านเหยียนเห็นในมือนางว่างเปล่าจึงเกิดลางสังหรณ์ร้ายในใจ ฉีชินอ๋องจะขายราคาสูงลิ่วเพราะเป็นของหายากหรือ?ยังไม่รอให้นางเอ่ยปาก กัวอวี้ก็กล่าวขึ้นว่า “คุณหนูใหญ่ ฉีชินอ๋องกำลังรอพระองค์อยู่ที่ตำหนักหลักเพคะ”“เขามาทำไม?” จ่านเหยียนยังไม่ทันตั้งสติกัวอวี้ส่งสายตากับนาง จากนั้นก็เอามือชี้เสื้อผ้าจ่านเหยียนเข้าใจทันใด โธ่เอ๋ย เขาถือเสื้อผ้าเข้าวังมาหานางหรือ? นี่จะให้หรือจะขาย? แต่นี่มิใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญคือมู่หรงฉิงเทียนอยู่ที่นี่!“อาซาน เจ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะออกไปหน่อย” จ่านเหยียนกล่าวจบก็รีบร้อนเดินออกไปมู่หรงฉิงเทียนอยากตามไปเหมือนกัน แต่กัวอวี้ก้าวมาข้างหน้า “ท่านอ๋อง ท่านรับอาหารเช้าแล้วหรือเพคะ?”มู่หรงฉิงเทียนผลักนางออกแล้วเดินออกไปข้างนอกโดยตรง ไม่นานก็ตามไปถึงทางเลี้ยวของระเบียงทางเดิน เห็นจ่านเหยียนกำลังจะคุยกับฉีชินอ๋องเขาสาวเท้าไวมาก ครั้นฉีชินอ๋องเห็นเขาก็ผงะ “อาซาน เจ้าไม่ได้อยู่ที่จวนอ๋องหรือ?”ฉีชินอ๋องพำนักอยู่ที่จวนเซ่อเจิ้งอ๋องตลอด ตอนที่กัวอวี้ออกวังไปหาเขา เ

ตำหนักหรูหลานเปิดประชุมเร่งด่วน สตรีทุกคนในตำหนักต้องเข้าร่วม ไล่บุรุษทั้งหลายออกไป สถานที่ประชุมเร่งด่วนก็คือตำหนักบรรทมของจ่านเหยียนจ่านเหยียนสีหน้าเคร่งเครียดมาก นั่งอยู่บนตั่งอยู่นานยังไม่ปริปาก“คุณหนูใหญ่ตรัสสิเพคะ เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเพคะ?” กัวอวี้ถามอย่างร้อนรนจ่านเหยียนมองกัวอวี้แล้วถาม “เจ้าว่าวันนี้ฉีชินอ๋องตามเข้าวังมาได้อย่างไร? เจ้าเอาชุดกับเขาแล้วหาข้ออ้างปลีกตัวไม่ได้หรือ?”กัวอวี้ตอบอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “พอท่านอ๋องทราบว่าคุณหนูใหญ่ต้องการชุดนี้ก็กลับจวนไปเอาทันทีเพคะ แต่เพิ่งเข้าจวนแม่นางจิ้งฉือก็หาเขาบอกว่ามีธุระสำคัญ เขาบอกปัดว่าไทเฮาเรียกด่วน แม่นางจิ้งฉือจึงปล่อยเขา ก่อนจะมายังบอกอีกว่าหากค่ำหน่อยยังไม่กลับมา นางจะไปหาเขาที่จวนเซ่อเจิ้งอ๋อง เขาอยู่บนรถม้าคิดแล้วก็ประหวั่นพรั่นพรึง จึงเข้าวังกับบ่าว จะเกลี้ยกล่อมอย่างไรก็ไม่สำเร็จเพคะ”“จิ้งฉือ?” จ่านเหยียนราวกับเพิ่งนึกถึงคนผู้นี้ได้ “คืนมุกเทพสกัดพิรุณให้นางแล้วมิใช่หรือ? อาหู เจ้าคืนให้นางหรือไม่?”อาหูเอ่ย “ใช้เสร็จก็คืนให้นางแล้วเพคะ”“เช่นนั้นเหตุใดนางจึงตอแยมู่หรงหานเทียนอีก? เด็กดวงซวยคนนี้นี่!” จ