All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 381 - Chapter 390

จ่านเหยียนกระโดดขึ้นมาแล้วโลดโผนไปทางซ้ายขวาของตำหนักราวกับนกนางแอ่นเมื่อนางเปิดแขนเสื้อก็มีลมอัดแน่นอยู่ในนั้น แสงของวิญญาณเร่ร่อนดับมอดในจุดที่นางอยู่ทว่าทุกครั้งที่แสงของวิญญาณเร่ร่อนดับหนึ่งดวง ก็จะมีตุ๊กตาทหารตัวหนึ่งคุกเข่าลงอาหูมองดูอย่างประหวั่นพรั่นพรึง ถามอาเสอ “นี่คุณหนูใหญ่ทรงทำอันใดหรือ?”อาเสอตอบ “ยืมทัพผีอย่างไรเล่า”“ทัพผี?” อาหูไม่เข้าใจอาเสอหัวเราะ “ยืมทัพผีเป็นลูกไม้ที่สกุลหลงชอบมากที่สุด โดยเฉพาะคุณหนูใหญ่ของเรา นางชอบได้มาแบบไม่ต้องเปลืองแรงที่สุดอาหูพูดไม่ออกแต่พอพินิจถ้อยคำของอาเสอดี ๆ ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นจริง การยืมทัพผีนี้ดูจะเป็นเรื่องดีที่ได้มาโดยมิต้องออกแรง เพียงแต่... มิใช่ทุกคนจะมีความสามารถนี้เมื่อตุ๊กตาทุกตัวคุกเข่าลงแล้ว จ่านเหยียนก็ลงสู่พื้นนางเดินไปหาปลายด้ายแดง จากนั้นก็ออกแรงกระชาก เมื่อด้ายแดงหายไป เหล่าตุ๊กตาก็ลุกขึ้นยืนทั้งหมดจ่านเหยียนกวาดตามองตุ๊กตาตรงหน้าด้วยความเย็นชา จึงเอ่ย “แต่นี้เป็นต้นไป พวกเจ้าต้องทำงานตามคำสั่งข้า”“พ่ะย่ะค่ะ!” เสียงไม่ดัง แต่เป็นระเบียบมากอาเสอเดินไปถาม “พระองค์คงไม่หามาแต่วิญญาณของทหารก

แต่นางจะไม่ยืนหรอก อาถงยกเก้าอี้มาจากในตำหนักแล้ววางอยู่กลางตำหนัก“หลงจ่านเหยียน เจ้าบังอาจนักนะ ถึงกับกล้ามั่วโลกีย์ในวัง?” ถงไทเฮาตำหนิด่าทออย่างอดรนทนไม่ไหวที่เรียกว่ายิงนกที่บินออกมาก่อน แม้จ่านเหยียนจะรับปากมู่หรงเจี้ยนว่าจะไม่ฆ่าถงไทเฮา แต่ไม่หมายถึงจะให้อีกฝ่ายท้าทายนางได้ตามอำเภอใจ“ถงไทเฮา ระวังคำพูดของเจ้าและสำเหนียกฐานะเจ้าเสมอด้วย แม้เจ้ากับข้าจะมีตำแหน่งเท่าเทียมกัน แต่อย่าลืมเป็นอันขาด ข้าต่างหากที่เป็นฮองเฮาของอดีตฮ่องเต้ ดังนั้นพูดจากับข้าต้องระวังมารยาทหน่อย” จ่านเหยียนเอ่ยด้วยสีหน้าเฉยชาถงไทเฮาถุยทีหนึ่ง “พูดกับหญิงร่านเยี่ยงเจ้ายังต้องระวังมารยาทหรือ? หากอดีตฮ่องเต้ทรงทราบพฤติกรรมของเจ้า เกรงแต่พระองค์จะสิ้นพระชนม์พระเนตรไม่หลับ!”“ข้าก็อยากรู้นักว่าข้าทำอันใดกันแน่ ถึงทำให้อดีตฮ่องเต้สิ้นพระชนม์พระเนตรไม่หลับ?” จ่านเหยียนเอนตัวไปด้านหลังสบาย ๆ ท่าทาง...น่าต่อยอย่างยิ่ง“เจ้ายังมีหน้าถามอีก?” ถงไทเฮาโกรธจนหน้าเขียว ยื่นมือชี้นิ้ว “เจ้าอยู่ในตำหนักหรูหลานไม่ครองหลักสตรี มั่วกับนักดนตรีพวกนี้...”นางพูดพลางสั่งให้คนพาตัวนักดนตรีเหล่านั้นเข้ามา ตามด้วยเอ่ยกับบ

ครั้นกล่าวคำพูดนี้ออกมา ทุกคนก็พากันตกตะลึงบรรดาสมุหพระอาลักษณ์มองหน้ากันทีหนึ่ง สีหน้าไม่สู้ดีนักสมุหพระอาลักษณ์เหลียงลุกขึ้นยืนประสานมือกับจงเสี้ยน “ไทฮองไทเฮา เรื่องนี้คือเรื่องของวังหลัง ไทฮองไทเฮาทรงจัดการก็พอ พวกกระหม่อมไม่เหมาะอยู่ มิเช่นนั้นพวกกระหม่อมขอทูลลาก่อนพ่ะย่ะค่ะ?”วันนี้ไทฮองไทเฮาเชิญพวกเขามาร่วมฟัง ก็เพราะต้องการให้พวกเขาเป็นพยานในเรื่องนี้ จะได้มีคำอธิบายให้กับราชสำนักแต่อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่สมควรให้พวกเขามีส่วนร่วม เพราะสุดท้ายแล้วมันเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของอดีตฮ่องเต้ ยากจะรับรองว่าทุกคนจะปิดปากสนิทเก็บเป็นความลับ แต่ไรมาราชวงศ์ทำงานรอบคอบเสมอ ดังนั้นทุกคนต่างรู้อยู่แก่ใจ ทันทีที่หมู่โฮ่วฮองไทเฮาถูกเอาผิดประหารชีวิต พวกเขาก็ไม่รอดเหมือนกันเป็นขุนนางในเมืองหลวง สาเหตุการตายที่มากที่สุดก็คือรู้มากเกินไปราชครูถงโบกมือและพูดด้วยความหงุดหงิด “ไทฮองไทเฮาให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่ ย่อมมีจุดประสงค์ นั่งก่อนเถอะ อย่าได้พูดมาก”อยู่ในราชสำนัก ราชครูถงเผด็จการเสมอ เหล่าสมุหพระอาลักษณ์ซื่อตรงจนเคยชิน เมื่อได้ฟังคำพูดของเขาในเวลานี้ ทุกคนพาลรู้สึกอึดอัดใจอยู่บ้าง

มู่หรงฉิงเทียนเห็นนางถลกแขนเสื้อขึ้นมา เผยแขนให้คนมากมายเห็นเช่นนั้น ใบหน้าจึงมีความอึมครึมชั้นหนึ่งปกคลุม เขาถลึงตาใส่อาเสอแรง ๆ จนนางตกใจสะดุ้ง รีบเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของจ่านเหยียนลง “ไทเฮาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้เพคะ ใต้เท้าทุกท่านล้วนเป็นผู้มีเหตุผล มองปราดเดียวก็ทราบว่าพระองค์ถูกปรักปรำ”เป็นบรรยากาศเงียบสงัดราวกับความตาย ฮองเฮาที่โอหังมาตลอด เวลานี้ก็หมดคำพูดด้วยเช่นกันหมัวมัวที่อยู่ข้างตัวจงเสี้ยนกระซิบข้างหูนาง “ไทฮองไทเฮา เกรงว่าแต้มพรหมจรรย์จะเป็นของปลอมเพคะ ตอนที่นางเข้าวังมิได้มีแต้มพรหมจรรย์”จงเสี้ยนตาโตและเอ่ยเสียงเย็น “น่ากลัวว่าแต้มพรหมจรรย์นี้จะเป็นของปลอม เด็ก ๆ เชิญหมอหลวง”จ่านเหยียนชายตาขึ้นมองจงเสี้ยน “ไทฮองไทเฮา หรือว่าพระองค์ทรงอยากเห็นหม่อมฉันทรยศอดีตฮ่องเต้ให้ได้จึงจะสมพระทัย?”“ในสายตาของข้าจะมีเม็ดกรวดไม่ได้แม้แต่น้อย หากเจ้ามิได้ทรยศอดีตฮ่องเต้ ข้าย่อมไม่เอาผิดเจ้า แต่หากทำ เช่นนั้นจะไม่ละเว้นเด็ดขาด”จงเสี้ยนกล่าวจบก็มองหลงฉางเทียน “แม่ทัพหลง พวกท่านเคยแต้มแต้มพรหมจรรย์ให้นางหรือไม่?”หลงฉางเทียนส่ายหน้า “ทูลไทฮองไทเฮา เนื่องจากมารดาของนางด่วนจากไ

เหล่าสมุหพระอาลักษณ์ต่างรู้อยู่ในใจดี ความลับของราชวงศ์ยังให้พวกเขาร่วมฟัง ยามนี้จะมีอะไรที่ฟังไม่ได้อีก?แต่ใครก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวาย เรื่องของราชวงศ์เป็นเรื่องที่ไม่สมควรถามพวกเขาจึงลุกขึ้นยืนขอตัว พร้อมทอดสายตาสงสารให้กับจ่านเหยียนเล็กน้อยมาเอาเรื่องที่ตำหนักหรูหลานอย่างเอิกเกริกเช่นนี้ แล้วตอนนี้จะปล่อยไปง่าย ๆ ได้อย่างไร?เฮ้อ คิดแล้วแม้มีใจแต่ก็หมดแรง หลงฉางเทียนเป็นบิดาของนางยังไม่เข้าข้างนางเลย พวกเขาที่ไร้ซึ่งอำนาจและอิทธิพลเหล่านี้จะทำอะไรได้?หลังจากหมอหลวงออกไป จงเสี้ยนก็ส่งสายตากับราชครูถง ตามด้วยลุกขึ้นยืนอย่างขี้เกียจ “ประคองข้ากลับตำหนัก ชิงเอ๋อร์ เหยียนเอ๋อร์ พวกเจ้าก็กลับเถอะ”ครั้นถงไทเฮาและฮองเฮาได้ยินดังนั้นจึงลุกขึ้นแล้วไปประคองจงเสี้ยนพร้อมกันจ่านเหยียนกลับส่งสายตากับอาเสอ อาเสอสาวเท้าเร็วเดินไปปิดประตูตำหนัก จากนั้นก็ยืนอยู่คนละฝั่งกับอาหู จงเสี้ยนพลันเกิดโทสะหันมาจ้องจ่านเหยียน “นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”จ่านเหยียนก็ลุกขึ้นเดินเหมือนกัน คลี่ยิ้มตอบ “แม่สามีจะรีบเสด็จกลับไปไยเพคะ? เชิญประทับก่อน หม่อมฉันยังมีเรื่องจะถามแม่สามี”