All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 361 - Chapter 370

ชีวิตในวังหลังอึดอัดและลำบากยิ่งนัก อยู่ที่ตำหนักอื่น อย่าว่าแต่เล่าเรื่องเลย แม้จะเป็นการจับกลุ่มกระซิบกระซาบคุยกันไม่กี่คำก็ต้องโทษวิจารณ์นายโดยพลการแล้วดังนั้นการล้อมวงเล่าเรื่องในคืนนี้ จึงเป็นเรื่องมหัศจรรย์และควรแก่การรอคอยสำหรับทุกคนยิ่งนักในขณะที่กำลังจะเปิดเรื่อง การขัดจังหวะของอาถงย่อมเป็นการจุดชนวนโทสะของทุกคนอาถงแจ๊บปาก เอ่ยอ้อมแอ้ม “ข้าไม่ถามแล้วก็ได้” แต่เช่นนี้จะเป็นการฝืนกดความปรารถนาใคร่รู้ของคนหนุ่มคนหนึ่ง นี่คือเรื่องที่โหดร้ายเพียงใด?อาเสอดื่มน้ำคำหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย “เอาละ จะเล่าเรื่องต่อแล้วนะ”“กล่าวถึงสถานที่ที่เสียวอวี่อาศัยอยู่ เป็นอาคารสูงแห่งหนึ่ง เป็นอาคารแบบที่พวกเจ้าไม่เคยเห็น นี่คือสถาปัตยกรรมของบ้านเกิดข้า สูงสิบกว่าชั้น อาคารเคยถูกดัดแปลงมาก่อน ใช้สำหรับผู้เช่าที่ออกไปทำงานข้างนอกอย่างเสียวอวี่โดยเฉพาะ อาคารแห่งนี้มีอายุอานามประมาณหนึ่งแล้ว กำแพงด้านนอกดูทรุดโทรมมาก หน้าต่างแทบจะผุพังทั้งหมด บรรดาผู้เช่าใช้กระดาษหน้าต่างแปะ พอจะบังแสงได้ แต่ไม่สามารถบังลมฝนได้อย่างแน่นอน”“ชั้นบนของเสียวอวี่มีคนอาศัยอยู่ครอบครัวหนึ่ง มารดาในวัยไม้ใกล้ฝั่ง ลูกชายล

เสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทำทุกคนในที่นั่นตกใจขวัญหนีดีฝ่อ ต่างโดดผึงเอามือกอดอกหันไปมองข้างหลัง“อาซาน เจ้ากลับมาแล้วหรือ?” อาเถี่ยเรียก เมื่อทุกคนเห็นว่าเป็นอาซานจึงโล่งอกกัวอวี้พูดกลัวหัวเราะ “อาซาน จู่ ๆ เจ้าก็โผล่ออกมา ทำทุกคนตกใจแทบแย่”“ทุกคนกำลังคุยอะไรกันอยู่หรือ?” ‘อาซาน’ ถามด้วยความแปลกใจกัวอวี้ตอบ “อาเสอเล่าเรื่องผีน่ะ ทุกคนฟังจนขนลุกไปหมดแล้ว”อาซานปรายตามองอาเสอแวบหนึ่ง “เล่าเรื่องผีอะไร เล่าให้ข้าผู้...ข้าฟังหน่อย”อาเสอยิ้มตอบ “ยังจะเล่า? พวกเขาเกือบตกใจตายแล้ว ขืนเล่าอีก วันนี้พวกเขาคงไม่ต้องนอนแล้วละ”จ่านเหยียนเงยหน้ามองอาซาน “เจ้ากลับมาได้อย่างไร? ทางจวนอ๋องมีงานเยอะ เจ้าอยู่ที่นั่นเถอะ”อาซานยิ้ม “ท่านอ๋องสั่งให้กระหม่อมเข้าวังพ่ะย่ะค่ะ”จ่านเหยียนอื่ม หรี่ดวงตามองประเมินเขาบนล่าง จากนั้นก็หัวเราะในใจ แหม แปลกจริง อ๋องท่านนี้เข้ามาทำอะไรกัน? ยังจะแปลงโฉมอีกแน่ะ หรือเขาก็รู้เหมือนกันว่าตำหนักหรูหลานกำลังจะมีเรื่องสนุกแล้ว?ช่างเป็นคนที่ไม่ยอมเงียบเหงาเสียจริง!จ่านเหยียนไม่ได้เปิดโปง เอ่ย “ในเมื่อท่านอ๋องส่งให้เจ้ากลับมา เช่นนั้นก็กลับมาเถอะ”“ขอบพ

เมื่อคนในตำหนักหรูหลานได้ยินว่าฝ่าบาทมาก็จะเดินมาโขกศีรษะทำความเคารพเมื่อเป็นเช่นนี้ มู่หรงฉิงเทียนที่ปลอมตัวเป็นอาซานก็ต้องโขกศีรษะทำความเคารพเหมือนกัน มู่หรงเจี้ยนเห็นสถานการณ์นี้ก็กลัวก่อนแล้ว เพราะแม้เขาจะเป็นฮ่องเต้ แต่ท่านนั้นคือเสด็จอาและเซ่อเจิ้งอ๋อง ที่แล้วมาในห้องทรงพระอักษรล้วนเป็นเขาทักทายมู่หรงฉิงเทียน“เอาละ คืนนี้ไม่แบ่งแยกนายบ่าว ไม่ต้องทำความเคารพแล้ว ถอยออกมาให้หมด” จ่านเหยียนมองออกถึงความอีหลักอีเหลื่อของมู่หรงเจี้ยนมู่หรงเจี้ยนโล่งอกในใจ มองจ่านเหยียนแล้วจึงกล่าวต่อ “ในเมื่อไทเฮาตรัสแล้ว ก็มิต้องทำความเคารพ นั่งลงเถอะ”ทุกคนได้ยินมู่หรงเจี้ยนกล่าวเช่นนี้ กลับยังทักทายอย่างเป็นระเบียบ “ถวายบังคมฝ่าบาท!” ตามด้วยต่างคนต่างถอยออกมาเพียงแต่ฮ่องเต้อยู่ที่นี่ ใครจะไปกล้าบ้าบอเหมือนเมื่อครู่ ทุกคนยืนอยู่อีกทางหนึ่งอย่างสงบเสงี่ยม ไม่กล้านั่งลงและไม่กล้าพูดจ่านเหยียนเอ่ยอย่างไม่พอใจ “พวกเจ้าเก่งกันเพียงแค่นี้หรือ? นั่งลงกินสิ”ทุกคนจึงนั่งลงอย่างเป็นระเบียบ แต่เนื่องจากนายใหญ่ทั้งสองท่านยังไม่ได้นั่งลง จึงยังไม่กล้าขยับตะเกียบจ่านเหยียนหัวเราะเสียงเบา เรียกมู่หรง

แต่เมื่อมู่หรงเจี้ยนได้ยินกลับเหมือนเสียงจากสวรรค์ก็มิปาน เขาครองราชย์มานานอย่างนี้แล้ว ไม่เคยได้ยินเสด็จอาชมเชยเขาแม้แต่ครึ่งคำเขาตื้นตันจนแทบหลั่งน้ำตา เขาโหยหาการยอมรับของเสด็จอาเหลือเกิน ความจริง ในจิตใต้สำนึกของเขาคือปรารถนาการยอมรับจากเสด็จพ่อ แต่ดำรงตำแหน่งรัชทายาทมาหลายปี เขาไม่เคยทำเรื่องใดที่ได้รับการชมเชยจากเสด็จพ่อ และนี่คือความเสียใจของเขาภายหลังเสด็จพ่อสวรรคต เสด็จอาสำเร็จราชการแทน แม้เขาจะเป็นฮ่องเต้ แต่เขารู้ว่าตัวเองยังเป็นรัชทายาทในอดีต ส่วนเสด็จอาดำรงตำแหน่งแทนเสด็จพ่อเขาหวังว่าจะได้คำชม หวังว่าจะได้การยอมรับก็เพราะคำว่า ‘สายพระเนตรไม่เลว’ คำเดียว เขาจึงซาบซึ้งใจต่อจ่านเหยียนเขาถามมู่หรงฉิงเทียนอย่างเชื่อฟัง “เช่นนั้นหลี่อวิ๋นล่ะ? หลี่อวิ๋นเป็นอย่างไรบ้าง? เขามีความสามารถจะเป็นหัวหน้าได้หรือไม่?”มู่หรงฉิงเทียนคิดครู่หนึ่ง “เขาไม่มีปัญหา แต่... สองคนนี้ร่วมมือกัน ยังอ่อนแอไปหน่อย”“เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี?” มู่หรงเจี้ยนรีบถามมู่หรงฉิงเทียนมองเขาและถามกลับ “ฝ่าบาททรงคิดว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”มู่หรงเจี้ยนเห็นสายตาของเขามีความเย็นชาเล็กน้อย จึงลนลาน สูญเสียคว

กล่าวจบ นางก็มองมู่หรงฉิงเทียนแวบหนึ่ง “อาซาน เจ้าว่าใช่หรือไม่?”มู่หรงฉิงเทียนมองนางหน้าเรียบ ๆ ไม่ตอบมู่หรงเจี้ยนอึ้ง นางพูดประโยคนี้ออกมาได้อย่างไร? แม้เสด็จอาจะรู้ดี แต่รู้กับพูดให้ชัดเจนมันไม่เหมือนกันนะเขามองมู่หรงฉิงเทียนอย่างละอายใจทีหนึ่ง เห็นเขาไม่เปลี่ยนสีหน้าจึงเบาใจเล็กน้อย ฉีกยิ้มกล่าวกับจ่านเหยียน “เสด็จแม่ตรัสเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”มู่หรงฉิงเทียนลุกขึ้นยืน “ไทเฮากับฝ่าบาทค่อย ๆ เสวย กระหม่อมรู้สึกเพลีย ๆ อยากกลับไปพักก่อนพ่ะย่ะค่ะ”มู่หรงเจี้ยนลุกขึ้นยืนทันที เพียงแต่คิดว่าเวลานี้มู่หรงฉิงเทียนปลอมตัวเป็นอาซานอยู่ จึงนั่งลงอย่างเก้กัง เอ่ย “อื่ม เจ้าไปเถอะ”มู่หรงฉิงเทียนมองตาขวางจ่านเหยียนทีหนึ่ง “ไทเฮาเสวยน้ำจันทร์ให้มาก น้ำจันทร์นี้ไม่เลว เสวยอย่างไรก็ไม่ตาย”กล่าวจบก็สาวเท้าเดินกลับเข้าระเบียงทางเดินจ่านเหยียนมองเงาหลังเขาอย่างมีความคิด เขาเดินถูก เขารู้ว่าห้องของอาซานอยู่ที่ไหน เขาเคยมาหรือ?มู่หรงเจี้ยนให้คนบนโต๊ะออกไปแล้วถามจ่านเหยียนอย่างกระวนกระวายใจเล็กน้อย “วันนี้เราพูดผิดไปหรือไม่ ดูเหมือนเสด็จอาจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร”จ่านเหยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงผ่