Semua Bab ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Bab 341 - Bab 350

ความคิดของมู่หรงฉิงเทียนก็ประหลาดใจมาก ยามที่เขาอยู่ตรงหน้าจ่านเหยียน เขารู้สึกว่าจ่านเหยียนไม่ใช่คนที่มีจิตใจดีคนหนึ่ง และก็จริง ซูกงกงก็เคยเปรยกับเขาเหมือนกัน วันที่ลงมือกับคนของหอเงาจันทร์ที่จวนสกุลหลง นางชมอยู่ข้าง ๆ อย่างบันเทิงใจมาก แล้วยังผสมโรงกับเขาอย่างเต็มที่อีกวิธีการของคุกทักษิณ อย่าว่าอิสตรีคนหนึ่ง แม้ผู้ที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเห็นการฆ่าฟันในสมรภูมิจนเคยชินก็ยังรู้สึกครั่นคร้ามแต่นางกลับสามารถชมได้เช่นนี้... ออกอรรถรสเช่นนี้ คนประเภทนี้จะเป็นคนมีจิตเมตตาได้อย่างไร?แต่... ยามที่เขาอยู่กับจ่านเหยียน เขาก็รู้สึกอีกว่าจ่านเหยียนเป็นแค่กระต่ายน้อยสีขาวไร้พิษไร้ภัยตัวหนึ่ง นางจะทำร้ายเขาได้อย่างไร? ดูสินางยิ้มแย้มได้สดใสเพียงไร? รอยยิ้มหนึ่งก็ทำให้คนสดใสเช่นนี้ จะมีใจคิดร้ายคนได้อย่างไร?ความขัดแย้งในใจนี้ปะทะกันอยู่ในหัวใจของเขาตลอดเวลา เขารู้สึกว่าตัวเองใกล้จะบ้าแล้ว“มู่หรง ได้ยินว่าท่านกำลังสืบคดีที่ครอบครัวหญิงม่ายแซ่เซวถูกฆ่าล้างตระกูลอยู่” จ่านเหยียนรู้จากอาเสอว่าคนของมู่หรงฉิงเทียนกำลังสืบเรื่องนี้และได้เรื่องแล้วมู่หรงฉิงเทียนจงใจมองข้ามการเรียกของนาง “ถูกต้อง”

นางพาอาหูออกไป เหล่าหวังรออยู่ในห้องโถงรับแขกจนหงุดหงิด เมื่อเห็นนางออกมาก็ชกหมัดหนึ่งไปทางหน้าอก จ่านเหยียนเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยทันที เอ่ย “เกิดอะไรขึ้น? พอเจอข้าก็จะชกข้าเสียแล้ว?”เหล่าหวังถลึงตาใส่แรง ๆ “ช่วงนี้เจ้าไปไหนมา? หาตั้งหลายครั้งก็ไม่เจอ ไปที่จวนของเจ้าแม้แต่คนขานหน้าประตูก็ไม่มี มาหาที่จวนอ๋อง พวกเขาก็บอกว่าเจ้าไม่อยู่”สายตาของเหล่าหวังต้องกับสายตาของมู่หรงฉิงเทียน อีกฝ่ายจ้องเขาราวกับจะฆ่าจะแกง นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เขาทำอะไรผิด?!จ่านเหยียนดึงเขานั่งลงแล้วถาม “ข้าออกไปข้างนอกมา เจ้ามาหาข้ามีธุระสำคัญอะไรหรือ?”เหล่าหวังถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “ก็ต้องมีธุระสำคัญสิ ก่อนหน้านี้ก็บอกกับเจ้าแล้วมิใช่หรือ? ที่บ้านไม่ยอมรับเรื่องการแต่งงานของหว่านจวินกับฉีซุน ข้าจึงคิดจะรีบหาคนดีให้นางสักคน สั่งให้ท่านแม่ไปจัดการเรื่องนี้ จากนั้นทางสกุลเฉินก็มาทาบทามเรื่องแต่งงานพอดี เจ้าก็รู้จักสกุลเฉินกระมัง? ธุรกิจใบชาเลื่องชื่อ คุณชายรองเฉินปีนี้สิบแปด เป็นคนหนุ่มมากความสามารถ มีลักษณะดี จึงรับปากเรื่องการแต่งงานนี้ ผลคือนังเด็กหว่านจวินทำจนข้าจะโมโหตายแล้ว”เหล่าหวังเล่าถึงตรงนี้ก็หยุด ก่อน

หวังติ่งทังเอ่ย “ก็แค่ให้เจ้าไปเกลี้ยกล่อมมิใช่หรือ? ในเมื่อเจ้าไม่เกลี้ยกล่อมแล้วยังดึงเวลาอีกทำไม? มิสู้แต่งไปเสีย เอาไว้นางสามีภรรยาเคารพกันแล้ว ก็จะลืมฉีซุนนั่นไปเอง!”จ่านเหยียนบันดาลโทสะ เอ่ย “นี่เจ้าทำงานด้วยอารมณ์ ใช้ความสุขทั้งชีวิตน้องสาวตัวเองมาประชดประชันหรือ?!”หวังติ่งทังมองนางด้วยใบหน้าขึงขัง “เจ้าคิดว่าข้าใช้ความสุขของน้องสาวตัวเองมาประชดประชันหรือ? ทุกเรื่องที่ข้ากับท่านพ่อท่านแม่ทำก็ด้วยหวังดีต่อนางทั้งนั้น หรือว่าจะให้นางแต่งกับบัณฑิตจน ๆ นั่นจริง ซักผ้าเข้าครัวให้เขา กลัดกลุ้มกับอาหารสามมื้อจึงจะดี? เจ้าต้องรู้ว่านางคือคุณหนูสกุลใหญ่ ไม่เคยทำงานแม้แต่น้อย สิบนิ้วไม่ต้องน้ำเย็น ข้าจะทำใจให้นางแต่งกับบัณฑิตจน ๆ ได้อย่างไร? เจ้าจะว่าข้าอยู่กับความเป็นจริงก็ดี ว่าข้าเห็นแก่อำนาจผลประโยชน์ก็ช่าง แต่อาอู่ อย่าคิดเรื่องการดำรงชีวิตง่ายอย่างนั้น ไม่มีเงิน เจ้าก็คือลมผายบนโลกใบนี้!”ครั้นกล่าวจบก็ปรับสีหน้าก่อนจะทำความเคารพมู่หรงฉิงเทียน “ท่านอ๋อง กระหม่อมขอตัว!” กล่าวจบก็เดินดุ่ม ๆ จากไปจ่านเหยียนไล่ตาม “เจ้าทำแบบนี้ต้องเสียใจภายหลัง”หวังติ่งทังฝีเท้าชะงักเล็กน้อย ไม่

แต่จ่านเหยียนมิได้เห็นจดหมายฉบับนี้ เพราะตอนที่จดหมายส่งไปถึงจวนอ๋อง นางก็กลับวังแล้วหวังติ่งทังไปเยี่ยมหว่านจวิน หากนางคุยกับฉีซุนรู้เรื่องแล้ว เช่นนั้นนางก็ไม่มีเหตุผลอันใดต้องอดอาหาร กลัวแต่จะเพราะปัญหาอื่น หรือว่า... คนที่นางชอบคือฉินอวี้ มิใช่คุณชายรองเฉิน?หว่านจวินนอนอยู่บนเตียง โดยมีชุนอี้พูดเกลี้ยกล่อมอยู่ด้านข้าง “คุณหนู มากน้อยท่านก็กินสักหน่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นก็ดื่มนมแพะสักคำก็ได้ ท่านไม่กินหลายวันเช่นนี้ ร่างกายจะรับได้อย่างไรเจ้าคะ?”หว่านจวินตาโบ๋ ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะพูด น้ำตาก็เพิ่งจะหยุด ตอนนี้เนื่องจากคำพูดของชุนอี้จึงทะลักออกมาอีกแล้วหวังติ่งทังเลิกผ้าม่านเข้ามา เห็นหว่านจวินท่าทางอ่อนเปลี้ยเพลียแรง จึงอดขมวดคิ้วพูดขึ้นไม่ได้ “หว่านจวิน เจ้าจะไม่รู้ความเกินไปแล้ว นี่เจ้าคิดจะบีบให้ท่านพ่อตายหรือ?”ชุนอี้ถอยออกสองก้าว ยอบตัวทำความเคารพแล้วจึงเอ่ย “นายท่านอย่าได้ตำหนิคุณหนูเลย คุณหนูเสียใจมากอยู่แล้วเจ้าค่ะ”“เสียใจอะไร?” หวังติ่งทังนั่งอยู่ข้างเตียง ขุ่นเคืองเล็กน้อย “เมื่อครู่ฉีซุนมา”หว่านจวินชะงักงัน จากนั้นก็จ้องเขาด้วยสายตาเลื่อนลอย “เขา...มาหรือ? ท่านท

ตอนที่ชุนอี้ยกนมเข้ามาก็เห็นเขาเดินพรวดพราดออกไปพอดี จึงเข้ามาถามหว่านจวิน “นายท่านจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ?”หว่านจวินส่ายหน้ายิ้มแห้ง “เขาบอกว่าจะไปทาบทามให้พี่อู่”“คุณชายอู่?!” ชุนอี้ปากอ้าตาค้าง “เรื่องนี้มิควรให้พ่อแม่ของคุณชายอู่จัดการหรือเจ้าคะ? เหตุใดนายท่านของเราจึงจัดการล่ะ?”หว่านจวินไม่พูด เพียงพรูลมยาวด้วยท่าทางกลัดกลุ้มครู่หนึ่ง จากนั้นจึงยิ้มขึ้นมาอีก “ก็ดี ก็ดี ถ้าท่านพี่สามารถแสวงหาอนาคตให้เขาได้ ก็ไม่เสียแรงที่ข้าผิดต่อเขาเช่นนี้แล้ว”“คุณหนู เช่นนี้ท่านจะลำบากตัวเองไปแล้วละเจ้าคะ” ชุนอี้ตาแดงระเรื่อหว่านจวินเอ่ยเสียงแผ่ว “เจ้าไม่เคยรักใคร ไม่เข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ ขอเพียงเขามีความสุข ข้ารับกับความลำบากเท่านั้นจะเป็นอันใดไป?”ชุนอี้ถอนหายใจ “คุณหนู ดื่มนมแพะก่อนเถอะเจ้าค่ะ อีกประเดี๋ยวค่อยทำโจ๊กข้าวฟ่างให้ท่าน หลายวันนี้ท่านไม่มีอาหารลงท้อง ตอนนี้ยังกินอาหารแข็งเกินไปไม่ได้”หว่านจวินดื่มนมแพะลงไปแล้วทิ้งศีรษะลง หยดน้ำตาไหลออกมาจากหางตา ทำให้ชุนอี้เห็นแล้วปวดใจนักกล่าวถึงหวังติ่งทังไปหาแม่สื่อ ครั้นแม่สื่อได้ยินว่าเป็นคุณชายหลงอู่ก็เสนอยกใหญ่ “ไอ้หยา เรื่องนี้บั